Ze was een klein muizeke, de jongste hier. En heel lang... op een bepaald moment was ze ook 'van de groeicurves gevallen'. Wat voor niemand echt een probleem was, aangezien ze er harmonisch was vanaf gedonderd.... ze was toen klein en licht...
En dat heeft ze heel lang volgehouden. Rokjes en broeken zonder aansnoer-elastiek zijn gewoon nooit een optie. Die mét zijn zelden mooi omdat die elastiek zodanig aangetrokken moet worden, dat het 'model' wel een ander uitzicht krijgt.
Nu begint ze te groeien. Vooral als in: ze groeit en wordt steviger. Nee: de grootste van de klas is ze niet aan het worden, ze blijft bij de kleineren. Maar ze zit zeker en vast al weer op de groeicurve... wat onder het gemiddelde, maar toch.
Gisteren stond ze nog een keer voor de groeimeter en zagen we '105 . 'Vandaag vond ik het nodig om haar kledingkast na te kijken, bij te vullen met kledingmaat 110 (2de hands van grote zus en nichtje) en de '104 's eruit te halen. OPnieuw merk ik hoe verschillend de kinderen zijn: ook wat betreft kleding hebben ze elk een totaal andere stijl, goesting, passen andere kleuren (wat dan weer logisch is)
Tegelijkertijd overviel mij deze vraag: Hoe kan het dat ik de oudste in dit jurkje al "zo groot" vond en nu de jongste hierin past, zij "zo klein" blijft in mijn hoofd?
En onmiddellijk gaat de redenering verder:
Was dat wel eerlijk naar Oudste, omdat ze daarmee misschien wel wat te veel druk opgelegd kreeg op die leeftijd?
Of misschien: ik vroeg van Oudste wat zij op dat moment aan kon, maar is Jongste daar nu nog niet aan toe? Al kan ze ook heel goed anderen aan het werk steken voor dingen die ze zelf ook al kan...
Of is dat het lot van 'jongste' of 'oudste' te zijn?
Natuurlijk wil ik geen van beide kinderen overvragen of klein houden.... dus worstel ik met de vraag of ik dat nu toch aan het doen ben, of gewoon doe wat het kind op dat moment lijkt nodig te hebben....
maandag 12 december 2016
dinsdag 15 november 2016
pleegzorg is ook : (2)
Pleegzorg is ook:
* al 2 weken geen antwoord kunnen geven op de vraag of Jongste aanwezig kan zijn op een verjaardagsfeestje. Laat dit nu net op hetzelfde moment vallen als het geplande ouder-kind bezoek. Als pleegouder heb je zelf weinig in handen, wat die bezoeken betreft. Je volgt netjes de opgelegde data en zelf mag je niets regelen. Alles blijft in handen van Pleegzorg en de sociale dienst van de jeugdrechtbank.
Mijn vraag om die dag het bezoek een uurtje te vervroegen, zodat Kleine Meid daarna kan aansluiten aan het feestje, is te complex om te kunnen beantwoorden. Want: pleegzorgbegeleider moet dit navragen bij de bezoekruimte en aan de begeleiding van de mama om daarna goedkeuring te krijgen van de jeugdrechtbank...
Hopelijk komt het antwoord niet NA het feestje....
* Ook niet kunnen inschrijven voor het sintfeest georganiseerd door pleegzorg zelf. Uitgerekend zij, die toch wel zicht hebben op de complexiteit van weekendregelingen, liet een uitnodiging vlak voor het weekend in de bus vallen. Met de vraag om op maandag een antwoord te geven zodat zij voldoende tijd hadden om het feest voor te bereiden. Ja ZEG!
Pech voor ons, want opnieuw valt het samen met een gepland ouder-kind moment.
Jammer, want hoogstwaarschijnlijk het laatste jaar waarin de Oudste nog in alle naïviteit naar dit feest kijkt. Gisteren liet ze nog weten dat dit haar meest favoriete feest van het jaar is, omwille van "het cadeau te krijgen dat je echt, écht zelf wilt"...
* al 2 weken geen antwoord kunnen geven op de vraag of Jongste aanwezig kan zijn op een verjaardagsfeestje. Laat dit nu net op hetzelfde moment vallen als het geplande ouder-kind bezoek. Als pleegouder heb je zelf weinig in handen, wat die bezoeken betreft. Je volgt netjes de opgelegde data en zelf mag je niets regelen. Alles blijft in handen van Pleegzorg en de sociale dienst van de jeugdrechtbank.
Mijn vraag om die dag het bezoek een uurtje te vervroegen, zodat Kleine Meid daarna kan aansluiten aan het feestje, is te complex om te kunnen beantwoorden. Want: pleegzorgbegeleider moet dit navragen bij de bezoekruimte en aan de begeleiding van de mama om daarna goedkeuring te krijgen van de jeugdrechtbank...
Hopelijk komt het antwoord niet NA het feestje....
* Ook niet kunnen inschrijven voor het sintfeest georganiseerd door pleegzorg zelf. Uitgerekend zij, die toch wel zicht hebben op de complexiteit van weekendregelingen, liet een uitnodiging vlak voor het weekend in de bus vallen. Met de vraag om op maandag een antwoord te geven zodat zij voldoende tijd hadden om het feest voor te bereiden. Ja ZEG!
Pech voor ons, want opnieuw valt het samen met een gepland ouder-kind moment.
Jammer, want hoogstwaarschijnlijk het laatste jaar waarin de Oudste nog in alle naïviteit naar dit feest kijkt. Gisteren liet ze nog weten dat dit haar meest favoriete feest van het jaar is, omwille van "het cadeau te krijgen dat je echt, écht zelf wilt"...
kip zonder kop
En vandaag lukte het, eindelijk, om in Ikea op zoek te gaan naar een nieuwe lamp en een schoenenkast die sluit. Ik hoopte stilletjes op weinig volk, maar dat viel eerder tegen.
Nu ja: eigenlijk maakte het niet uit, want ik voelde me wel goed.
Stel je voor: eindelijk lukt het om eens iets aanpakken wat al veel te lang blijft staan op mijn 'to do lijst'. Dus ja, het zal wel zijn dat ik me goed voelde: omdat ik ertoe kom om dit te doen
Tot ik aan de kassa kwam en nergens mijn portefeuille kon vinden... Paniek, natuurlijk
Uit mijn tas gestolen in de winkel? Of ligt hij thuis ergens op mij te wachten?
Gelukkig het tweede, bleek toen ik 20 minuten later thuis op zoek was.
Als je je zou afvragen of ik mijn dagen wel gevuld krijg, nu ik thuis ben.... heb je meteen het antwoord. Ja dus, als een winkel uitstapje dubbel zo lang moet duren dan gepland...
Mijn #kipzonderkopgehalte mag dan wel aan het dalen zijn, verdwenen is ze nog niet...
vrijdag 4 november 2016
Loslaten
Loslaten...
Je kind laten gaan terwijl jij ze nog zo klein - misschien te klein - vindt voor de stap die ze nu gaan zetten. Elke ouder/opvoeder botst wel eens op dat gevoel. Op zulke momenten volg je meestal je buikgevoel.
Als pleegouder ben ik nu op een andere vorm van 'loslaten' gebotst. Eén waar ik me 'geen raad mee wist', toch voor een hele tijd.
Enkele weken na haar geboorte, kreeg ik haar 'onder mijn hoede'. Dit werd haar huis, haar thuis. Ik werd haar 'koeka': haar moeke. Niet haar mama, wel "net zoals een mama".. De mama: die is aanwezig in haar hoofd, in haar gedachten en soms zien ze elkaar ook in levende lijve. Van een papa werd er niet gesproken: geen gegevens beschikbaar.
Nu, net voor haar zevende verjaardag, maakte ze kennis met de man die haar vader is. De man die er een hele zoektocht op heeft zitten om zijn dochter te vinden.
In pleegzorg moet je flexibel zijn en om kunnen met onverwachte zaken. Maar dit had ik in geen honderd jaar zien aankomen...
Natuurlijk is dat iets heel groots voor haar. Daarover later meer.
Maar dat is het ook voor mij. Het 'gezinsplaatje' dat zich in mijn hoofd had gevormd, wordt onderuit gehaald:
In de loop der jaren werd duidelijk dat ze nog wel een aantal jaren hier zou blijven. Omdat het nog wel tijd zal vragen voordat de mama sterk genoeg zou zijn om zowel voor zichzelf als de dochter te zorgen. Ik dacht zeker te zijn dat ze haar lagere school hier zou wonen, vond daarom 'verankeren in de buurt' zeer belangrijk. Deelnemen aan vereningingsleven hier in de buurt en zo,... Een plaatsje in mijn familie kreeg ze sowieso al: ze hoort er gewoon bij. En dat zal nog lang zo zijn.
Daarna zien we wel weer. Maar dat lange vooruitzicht geeft wat houvast en rust in het hoofd. Constante onzekerheid is moeilijk leefbaar...heb ik in het begin gemerkt. Toen werd er eerst per half jaar en daarna jaar per jaar gekeken. Ik vond dit niet altijd evident om mee om te gaan: om bijvoorbeeld een vakantie te plannen: want zou zij er er binnen een paar maanden nog zijn? Maar toen kwam dus het langere termijn perspectief en de rust in het hoofd. Ons leven werd een bijna-gewoon-gezinsleven.
En plots komt dat allemaal op losse schroeven te staan. Nu er een papa is die wel én voor zichzelf én voor een kind kan zorgen.
Wat wilt dit zeggen voor haar? Wat wilt dit zeggen voor ons, als gezin? Moeten wij ons klaarmaken om afscheid te nemen?
Zo'n vaart loopt het niet - gelukkig.
Alleen: ik moet me -na altijd alles alleen gedaan te hebben- instellen op 'gedeeld ouderschap'. 'Samen' met iemand die ik niet ken, de opvoeding opnemen van het kind dat hij nog moet leren kennen....
Het is vreemd voor alle partijen
En toch: ja zij wilde zeker haar papa leren kennen. Ondanks alle zenuwen, verlegenheid, ongemakkelijke gevoelens, deden ze het prima: de kennismaking tussen de vader en zijn dochter.
En ook dat is loslaten: zelf een stap achteruit doen, beschikbaar zijn maar niet vasthoudend (ook letterlijk) zijn, zodat zij ook de stap naar hem kon zetten om na een tijdje samen te kunnen spelen...
Wat de toekomst brengt? Ik heb geen glazen bol... Ik kan er alleen maar op vertrouwen dat we allemaal het beste voor hebben met deze fijne meid. En stapje per stapje zullen we ontdekken wat en hoe dit haar leefwereld verandert.
En die van mij...
Wat wilt zeggen dat ik het gezinsbeeld - waar ik toch al zo lang heel erg omzichtig en voorzichtig mee was om het voor mezelf toe te staan- toch weer moet loslaten om plaats te maken voor iets anders.
Je kind laten gaan terwijl jij ze nog zo klein - misschien te klein - vindt voor de stap die ze nu gaan zetten. Elke ouder/opvoeder botst wel eens op dat gevoel. Op zulke momenten volg je meestal je buikgevoel.
Als pleegouder ben ik nu op een andere vorm van 'loslaten' gebotst. Eén waar ik me 'geen raad mee wist', toch voor een hele tijd.
Enkele weken na haar geboorte, kreeg ik haar 'onder mijn hoede'. Dit werd haar huis, haar thuis. Ik werd haar 'koeka': haar moeke. Niet haar mama, wel "net zoals een mama".. De mama: die is aanwezig in haar hoofd, in haar gedachten en soms zien ze elkaar ook in levende lijve. Van een papa werd er niet gesproken: geen gegevens beschikbaar.
Nu, net voor haar zevende verjaardag, maakte ze kennis met de man die haar vader is. De man die er een hele zoektocht op heeft zitten om zijn dochter te vinden.
In pleegzorg moet je flexibel zijn en om kunnen met onverwachte zaken. Maar dit had ik in geen honderd jaar zien aankomen...
Natuurlijk is dat iets heel groots voor haar. Daarover later meer.
Maar dat is het ook voor mij. Het 'gezinsplaatje' dat zich in mijn hoofd had gevormd, wordt onderuit gehaald:
In de loop der jaren werd duidelijk dat ze nog wel een aantal jaren hier zou blijven. Omdat het nog wel tijd zal vragen voordat de mama sterk genoeg zou zijn om zowel voor zichzelf als de dochter te zorgen. Ik dacht zeker te zijn dat ze haar lagere school hier zou wonen, vond daarom 'verankeren in de buurt' zeer belangrijk. Deelnemen aan vereningingsleven hier in de buurt en zo,... Een plaatsje in mijn familie kreeg ze sowieso al: ze hoort er gewoon bij. En dat zal nog lang zo zijn.
Daarna zien we wel weer. Maar dat lange vooruitzicht geeft wat houvast en rust in het hoofd. Constante onzekerheid is moeilijk leefbaar...heb ik in het begin gemerkt. Toen werd er eerst per half jaar en daarna jaar per jaar gekeken. Ik vond dit niet altijd evident om mee om te gaan: om bijvoorbeeld een vakantie te plannen: want zou zij er er binnen een paar maanden nog zijn? Maar toen kwam dus het langere termijn perspectief en de rust in het hoofd. Ons leven werd een bijna-gewoon-gezinsleven.
En plots komt dat allemaal op losse schroeven te staan. Nu er een papa is die wel én voor zichzelf én voor een kind kan zorgen.
Wat wilt dit zeggen voor haar? Wat wilt dit zeggen voor ons, als gezin? Moeten wij ons klaarmaken om afscheid te nemen?
Zo'n vaart loopt het niet - gelukkig.
Alleen: ik moet me -na altijd alles alleen gedaan te hebben- instellen op 'gedeeld ouderschap'. 'Samen' met iemand die ik niet ken, de opvoeding opnemen van het kind dat hij nog moet leren kennen....
Het is vreemd voor alle partijen
En toch: ja zij wilde zeker haar papa leren kennen. Ondanks alle zenuwen, verlegenheid, ongemakkelijke gevoelens, deden ze het prima: de kennismaking tussen de vader en zijn dochter.
En ook dat is loslaten: zelf een stap achteruit doen, beschikbaar zijn maar niet vasthoudend (ook letterlijk) zijn, zodat zij ook de stap naar hem kon zetten om na een tijdje samen te kunnen spelen...
Wat de toekomst brengt? Ik heb geen glazen bol... Ik kan er alleen maar op vertrouwen dat we allemaal het beste voor hebben met deze fijne meid. En stapje per stapje zullen we ontdekken wat en hoe dit haar leefwereld verandert.
En die van mij...
Wat wilt zeggen dat ik het gezinsbeeld - waar ik toch al zo lang heel erg omzichtig en voorzichtig mee was om het voor mezelf toe te staan- toch weer moet loslaten om plaats te maken voor iets anders.
maandag 17 oktober 2016
'leeghoofd-zijn' zorgt voor twijfel
Het is natuurlijk allemaal niet erg, zo'n hoofd dat niet mee wil. Er zijn mensen echt ziek: de juf van Jongste ligt in het ziekenhuis en we duimen met z'n allen voor een goede afloop...
Dat van dat hoofd van mij... dat voelt dan allemaal zo'n beetje belachelijk. En op een goeie dag, zoals vandaag schaam ik mij kapot. En toch weet ik dat gaan werken nu nog niet aan de orde is. Waarom ik dat weet? Omdat ook op een goeie dag ik barstende hoofdpijn krijg. Of ook omdat zaterdag weer eens even het licht uit ging...
Ik stond 'verloren' in een meubelzaak, met mijn 2 kinderen. Ja: letterlijk : compleet de kluts en vooral de uitgang kwijt. Ik botste op grote borden 'nooduitgang' die dan naar een deur wezen met een groot verbodsbord 'verboden uitgang' op. Maar het bordje uitgang? ... Ik liep als een kip zonder kop rond, begreep er niks meer van... Boos en bijna in paniek ben ik dan maar een medewerker om hulp gaan vragen.
'Wat is dit?', vraag ik mij dan af. Kan oververmoeidheid/Stress dit echt doen? Het hoofd even uitschakelen: zo van 'bekijk het maar, want ik doe nu even niet meer mee'...?
Nu, 2 dagen later, spookt het nog door mijn hoofd. Vooral omdat ik zag gebeuren dat een eenvoudig verzoek van mij aan haar: "Ik wil geen kapstok spelen, steek je trui maar in je boekentas" voor kortsluiting zorgde bij Haar. Dit kon er niet meer bij, na een schooldag voldoen aan verwachtingen.
Wacht eens? Is het voor Haar altijd zoals het nu voor mij is? Bij de eenvoudigste taken kunnen tilt-slaan? Omdat dit er nu echt niet meer bij kan? Ik heb tenminste nog de ervaring dat het jarenlang wel allemaal lukte en de geruststelling dat dit -met wat tijd- ook allemaal weer terugkomt. Maar wat als dit voor haar altijd zo is?
Deze gedachte maakt mij zo onzeker: verwacht ik niet te veel van haar? Maar is 'gewoon opvoeden' ook teveel verwachten? Duw ik haar niet nog meer in de stress??
En, oh jee; in mijn werk... als hulpverlener.. met kwetsbare mensen.. waarbij ik verwacht dat mensen actief worden? Hoe zou dit nu voor mij zijn? ... eerder nog meer ziekmakend dan helend... Hoe kan dit nu? Ik weet nochtans dat 'actief zijn' en 'sportief bezig zijn' zelfvertrouwen geeft, je een boost geeft. Ik weet dat niet alleen uit de theorie, de eigen ervaring heeft deze theorie versterkt.
En nu ben ik doodmoe en leeg na een uurtje boodschappen doen met de fiets.. Of ziek de dag na een wat meer actieve dag.
Het stelt alles in vraag waar ik voor sta en al mijn hele leven in geloofde... Ben ik wel een 'hulpverlener' wanneer ik mensen uitnodig om actief te zijn en dit voor hen misschien te veel is?? Het lijkt wel alsof ik helemaal gefaald ben.... als 'zorgend voor'.. en dat is nu net wat een groot deel van mijn identiteit uitmaakt..
Dat van dat hoofd van mij... dat voelt dan allemaal zo'n beetje belachelijk. En op een goeie dag, zoals vandaag schaam ik mij kapot. En toch weet ik dat gaan werken nu nog niet aan de orde is. Waarom ik dat weet? Omdat ook op een goeie dag ik barstende hoofdpijn krijg. Of ook omdat zaterdag weer eens even het licht uit ging...
Ik stond 'verloren' in een meubelzaak, met mijn 2 kinderen. Ja: letterlijk : compleet de kluts en vooral de uitgang kwijt. Ik botste op grote borden 'nooduitgang' die dan naar een deur wezen met een groot verbodsbord 'verboden uitgang' op. Maar het bordje uitgang? ... Ik liep als een kip zonder kop rond, begreep er niks meer van... Boos en bijna in paniek ben ik dan maar een medewerker om hulp gaan vragen.
'Wat is dit?', vraag ik mij dan af. Kan oververmoeidheid/Stress dit echt doen? Het hoofd even uitschakelen: zo van 'bekijk het maar, want ik doe nu even niet meer mee'...?
Nu, 2 dagen later, spookt het nog door mijn hoofd. Vooral omdat ik zag gebeuren dat een eenvoudig verzoek van mij aan haar: "Ik wil geen kapstok spelen, steek je trui maar in je boekentas" voor kortsluiting zorgde bij Haar. Dit kon er niet meer bij, na een schooldag voldoen aan verwachtingen.
Wacht eens? Is het voor Haar altijd zoals het nu voor mij is? Bij de eenvoudigste taken kunnen tilt-slaan? Omdat dit er nu echt niet meer bij kan? Ik heb tenminste nog de ervaring dat het jarenlang wel allemaal lukte en de geruststelling dat dit -met wat tijd- ook allemaal weer terugkomt. Maar wat als dit voor haar altijd zo is?
Deze gedachte maakt mij zo onzeker: verwacht ik niet te veel van haar? Maar is 'gewoon opvoeden' ook teveel verwachten? Duw ik haar niet nog meer in de stress??
En, oh jee; in mijn werk... als hulpverlener.. met kwetsbare mensen.. waarbij ik verwacht dat mensen actief worden? Hoe zou dit nu voor mij zijn? ... eerder nog meer ziekmakend dan helend... Hoe kan dit nu? Ik weet nochtans dat 'actief zijn' en 'sportief bezig zijn' zelfvertrouwen geeft, je een boost geeft. Ik weet dat niet alleen uit de theorie, de eigen ervaring heeft deze theorie versterkt.
En nu ben ik doodmoe en leeg na een uurtje boodschappen doen met de fiets.. Of ziek de dag na een wat meer actieve dag.
Het stelt alles in vraag waar ik voor sta en al mijn hele leven in geloofde... Ben ik wel een 'hulpverlener' wanneer ik mensen uitnodig om actief te zijn en dit voor hen misschien te veel is?? Het lijkt wel alsof ik helemaal gefaald ben.... als 'zorgend voor'.. en dat is nu net wat een groot deel van mijn identiteit uitmaakt..
donderdag 13 oktober 2016
fase 2?
De mist trekt langzaam weg uit mijn hoofd; stilaan krijg ik terug overzicht.
Al gaat het nog maar over halve dagen. Eigenlijk 1/3de van de dag. Ik deel de dag namelijk gemakkelijkheidshalve in nav de maaltijden: ochtend, middag en avond dus...
Het is wel een opluchting... want met momenten was ik bang voor iets dementie-achtigs. Want ik werd echt wel gek van dat constante gezoek.
En ook: ik zet soms zelf de radio weer aan. De voorbije periode kon die enkel uit: te druk, te veel prikkels. De voormiddagen lukt het om zo nu en dan wel naar de radio te luisteren, en kan ik er ook van genieten....
Maar om nu te zeggen dat 'het dus gepasseerd is', dat denk ik toch niet. Want het is niet omdat mijn hoofd terug een beetje wilt beginnen structureren dat mijn 'daadkracht' ook meedoet.
Zo weet ik echt wel dat ik de papieren voor het ziekenfonds met spoed in orde moet brengen, maar ik kom er niet toe. Ze liggen hier, en blijven liggen. Ook al is de helft al ingevuld... Het geeft me een schaamtegevoel, een schuldgevoel en het frustreert me zelfs. En toch...
Hopelijk lukt het wel vandaag.
2 agenda-items ingevuld op 1 dag, of 1 ding dat een hele dag inneemt: ook not-done! Goed voor de dag zelf, de dag erna ben ik ziek: geveld door bronchitis, sinusitus, migraine aanval, of buikgriep, .... Enfin : elk rondvliegend virusje, hoe zwak ook, heeft succes in mijn oververmoeide lijf. Er begint zich een patroontje af te tekenen: 1 of 2 minder zwakke dagen ('actief' geeft een vertekend beeld) worden gevolgd door een ziekte-dag op de zetel.
"Probeer er toch wat van te genieten" krijg ik zo nu en dan als advies. En alhoewel ik het begrijp waarom dit me wordt aangeraden, schrik ik er elke keer van. 'Genieten' en 'ziekteverlof' hoort in mijn persoonlijk normensysteem niet samen. Ik zit me te 'schamen' thuis: Had ik dit niet kunnen voorkomen? Of kan ik toch al niet gewoon terug gaan werken? Zijn de vragen die telkens terug in mij opkomen. Idioot, want voor de eerste is het onherroepelijk te laat. En bij de 2de weet ik dat het dom zou zijn: dan ben ik binnen de kortste keren terug thuis. Met een bronchitis of een buikgriep of,...
Voorzichtig durf ik mezelf in vraag te stellen: is het nu niet net dit 'normensysteem' dat mij de kans heeft gegeven mezelf uit te putten? En wat moet er dan in de plaats komen???
Maar het antwoord daarop heb ik nog niet. Daarvoor beperkt 'Schaamte' nog te erg mijn gezichtsveld
Al gaat het nog maar over halve dagen. Eigenlijk 1/3de van de dag. Ik deel de dag namelijk gemakkelijkheidshalve in nav de maaltijden: ochtend, middag en avond dus...
Het is wel een opluchting... want met momenten was ik bang voor iets dementie-achtigs. Want ik werd echt wel gek van dat constante gezoek.
En ook: ik zet soms zelf de radio weer aan. De voorbije periode kon die enkel uit: te druk, te veel prikkels. De voormiddagen lukt het om zo nu en dan wel naar de radio te luisteren, en kan ik er ook van genieten....
Maar om nu te zeggen dat 'het dus gepasseerd is', dat denk ik toch niet. Want het is niet omdat mijn hoofd terug een beetje wilt beginnen structureren dat mijn 'daadkracht' ook meedoet.
Zo weet ik echt wel dat ik de papieren voor het ziekenfonds met spoed in orde moet brengen, maar ik kom er niet toe. Ze liggen hier, en blijven liggen. Ook al is de helft al ingevuld... Het geeft me een schaamtegevoel, een schuldgevoel en het frustreert me zelfs. En toch...
Hopelijk lukt het wel vandaag.
2 agenda-items ingevuld op 1 dag, of 1 ding dat een hele dag inneemt: ook not-done! Goed voor de dag zelf, de dag erna ben ik ziek: geveld door bronchitis, sinusitus, migraine aanval, of buikgriep, .... Enfin : elk rondvliegend virusje, hoe zwak ook, heeft succes in mijn oververmoeide lijf. Er begint zich een patroontje af te tekenen: 1 of 2 minder zwakke dagen ('actief' geeft een vertekend beeld) worden gevolgd door een ziekte-dag op de zetel.
"Probeer er toch wat van te genieten" krijg ik zo nu en dan als advies. En alhoewel ik het begrijp waarom dit me wordt aangeraden, schrik ik er elke keer van. 'Genieten' en 'ziekteverlof' hoort in mijn persoonlijk normensysteem niet samen. Ik zit me te 'schamen' thuis: Had ik dit niet kunnen voorkomen? Of kan ik toch al niet gewoon terug gaan werken? Zijn de vragen die telkens terug in mij opkomen. Idioot, want voor de eerste is het onherroepelijk te laat. En bij de 2de weet ik dat het dom zou zijn: dan ben ik binnen de kortste keren terug thuis. Met een bronchitis of een buikgriep of,...
Voorzichtig durf ik mezelf in vraag te stellen: is het nu niet net dit 'normensysteem' dat mij de kans heeft gegeven mezelf uit te putten? En wat moet er dan in de plaats komen???
Maar het antwoord daarop heb ik nog niet. Daarvoor beperkt 'Schaamte' nog te erg mijn gezichtsveld
donderdag 6 oktober 2016
Zieke
Nee, een ziek kind gaan afhalen van school: dat hoort niet bij 'de leuke dingen'. Maar al de rest daarrond....
Zoals nogal vaak de laatste tijd, lag mijn GSM ondergesneeuwd onder... (wasgoed of papieren of een rondslingerende tas die nog niet leeggehaald werd...) daarop had de leerkracht 3X een poging gedaan om mij te bereiken.
De mama die haar ook zieke dochter (tevens hartsvriendin van de mijne) was gaan afhalen, stond hier aan de deur om mij te verwittigen, want had van de leraar gehoord dat hij mij nog niet had kunnen bereiken.
euh ja, iemand liet me weten: "gelukkig ben je thuis" en ja: voor de zieke is dat zeker het geval.
Zieke dochter was op school geïnstalleerd in een zetel, geflankeerd door 2 van de meest rustige vriendinnetjes die haar gezelschap mochten houden terwijl het voor anderen speeltijd buiten was.
Dus nee: het is niet het zieke kind wat ik zo leuk vind. Maar ik ben wel dankbaar. Erg dankbaar zelfs: om de betrokkenheid van velen.
En zo voelt het wonen in de stad zoals het wonen in het dorp waar ik ooit opgroeide.... en daar kijk ik met veel warmte op terug.
Zoals nogal vaak de laatste tijd, lag mijn GSM ondergesneeuwd onder... (wasgoed of papieren of een rondslingerende tas die nog niet leeggehaald werd...) daarop had de leerkracht 3X een poging gedaan om mij te bereiken.
De mama die haar ook zieke dochter (tevens hartsvriendin van de mijne) was gaan afhalen, stond hier aan de deur om mij te verwittigen, want had van de leraar gehoord dat hij mij nog niet had kunnen bereiken.
euh ja, iemand liet me weten: "gelukkig ben je thuis" en ja: voor de zieke is dat zeker het geval.
Zieke dochter was op school geïnstalleerd in een zetel, geflankeerd door 2 van de meest rustige vriendinnetjes die haar gezelschap mochten houden terwijl het voor anderen speeltijd buiten was.
Dus nee: het is niet het zieke kind wat ik zo leuk vind. Maar ik ben wel dankbaar. Erg dankbaar zelfs: om de betrokkenheid van velen.
En zo voelt het wonen in de stad zoals het wonen in het dorp waar ik ooit opgroeide.... en daar kijk ik met veel warmte op terug.
dinsdag 27 september 2016
Een nieuw kantje
Nu ik verplicht thuis ben en -alhoewel mijn hoofd weet dat dit nodig is- er van baal, heb ik mezelf voorgenomen aandacht te hebben voor leuke dingen die ik anders (wanneer ik werk) zou missen.
Dit is er zo eentje:
2 meisjes in huis: ze hebben wel wat gemeen, maar in veel zaken zijn ze elkaars tegenpool.
Zo heb ik er ééntje die van nature dingen kan vinden en ze er ook kan terugleggen. De andere kan dit echt niet: "Maar waar is mijn boekentas?" ik: "Waar hij hoort te zijn, meid". Zij, totaal verwonderd: "Waar is dat dan?" Tja: daar waar al 4 jaar de tassen staan...
En dit herhaalt zich dan gedurende de dag enkele keren voor : scharen, schoenen, truien, stiften,...
Miss sloddervos dus ook: elke dag struikel ik wel over iets van kleding van haar... op de trap, in de living of in de keuken. In haar kamer (waar de kleerkast staat) en de badkamer (wasmand) struikel ik niet meer omdat ik ze daar verwacht.
Groot was mijn verbazing deze ochtend in de klas. Terwijl ik de fietsen op slot zette, was zij al naar boven gerend. Want ze wilt zeker op tijd zijn. (Fijn!)
Terwijl ik haar nog even dag ga zeggen en zie ik haar heel geconcentreerd en voorzichtig haar nieuwe trui met zorg opplooien.
Ik heb een nieuw kantje van haar ontdekt! Heerlijk.
Dit is er zo eentje:
2 meisjes in huis: ze hebben wel wat gemeen, maar in veel zaken zijn ze elkaars tegenpool.
Zo heb ik er ééntje die van nature dingen kan vinden en ze er ook kan terugleggen. De andere kan dit echt niet: "Maar waar is mijn boekentas?" ik: "Waar hij hoort te zijn, meid". Zij, totaal verwonderd: "Waar is dat dan?" Tja: daar waar al 4 jaar de tassen staan...
En dit herhaalt zich dan gedurende de dag enkele keren voor : scharen, schoenen, truien, stiften,...
Miss sloddervos dus ook: elke dag struikel ik wel over iets van kleding van haar... op de trap, in de living of in de keuken. In haar kamer (waar de kleerkast staat) en de badkamer (wasmand) struikel ik niet meer omdat ik ze daar verwacht.
Groot was mijn verbazing deze ochtend in de klas. Terwijl ik de fietsen op slot zette, was zij al naar boven gerend. Want ze wilt zeker op tijd zijn. (Fijn!)
Terwijl ik haar nog even dag ga zeggen en zie ik haar heel geconcentreerd en voorzichtig haar nieuwe trui met zorg opplooien.
Ik heb een nieuw kantje van haar ontdekt! Heerlijk.
donderdag 22 september 2016
ik zoek, ik zoek,... (trop is teveel, 3)
Ik loop te zoeken; de hele dag lang. En de dagen ervoor ook, ook de weken daarvoor. Ik denk zelfs al langer.
Ik zoek: sleutels, telefoon, laptop, schoenen, de rekening die vorige week betaald had moeten worden,
Ik zoek de weg en paniekeer omdat ik toch fout rij, ondanks het feit dat ik de weg vooraf had opgezocht.
Ik graaf in mijn hoofd om te weten waarom ik de koelkastdeur nu weer opentrok, of dat éne ding dat niet op het boodschappenlijstje stond omdat ik dat zeker wel kon onthouden.
Ik ben boos omdat ik merk dat ik vergeten ben de was uit te halen en ze dus opnieuw moet doen.
Ik ben beschaamd wanneer ik merk dat ik vergeten ben de schoolnieuwsbrief te lezen op internet en dus niet wist dat er vandaag een uitstap gepland is
Ik zucht en reageer bijna laconiek wanneer blijkt dat ik het uurrooster van de Yogalessen fout heb overgeschreven en mij -als klungelende beginner- aanmeld voor een 'experten-les': 3 uur later is het een les voor mijn niveau. Dan maar naar huis en daarna terug....
En ik ga weer maar eens op zoek naar.. .het volgende waarvan ik mij echt niet meer kan herinneren waar ik het gelegd had.
Ik zoek en ik zoek, en zo is er weinig tijd tot geen tijd meer om iets productief te doen. En hieraan erger ik me blauw.
Ik zoek, ik zoek...............misschien ook een beetje mezelf???
Ik zoek: sleutels, telefoon, laptop, schoenen, de rekening die vorige week betaald had moeten worden,
Ik zoek de weg en paniekeer omdat ik toch fout rij, ondanks het feit dat ik de weg vooraf had opgezocht.
Ik graaf in mijn hoofd om te weten waarom ik de koelkastdeur nu weer opentrok, of dat éne ding dat niet op het boodschappenlijstje stond omdat ik dat zeker wel kon onthouden.
Ik ben boos omdat ik merk dat ik vergeten ben de was uit te halen en ze dus opnieuw moet doen.
Ik ben beschaamd wanneer ik merk dat ik vergeten ben de schoolnieuwsbrief te lezen op internet en dus niet wist dat er vandaag een uitstap gepland is
Ik zucht en reageer bijna laconiek wanneer blijkt dat ik het uurrooster van de Yogalessen fout heb overgeschreven en mij -als klungelende beginner- aanmeld voor een 'experten-les': 3 uur later is het een les voor mijn niveau. Dan maar naar huis en daarna terug....
En ik ga weer maar eens op zoek naar.. .het volgende waarvan ik mij echt niet meer kan herinneren waar ik het gelegd had.
Ik zoek en ik zoek, en zo is er weinig tijd tot geen tijd meer om iets productief te doen. En hieraan erger ik me blauw.
Ik zoek, ik zoek...............misschien ook een beetje mezelf???
donderdag 15 september 2016
Yoga dus (Trop is teveel, deel 2)
Vandaag 1 week thuis. Voel ik het al?
Ik krijg nog steeds de dag niet georganiseerd, ook al werk ik niet.
Ik wil het niet toegeven en vecht tegen het gevoel dat dit (misschien meer?) tijd nodig zal hebben. Wat 'dit' dan ook moge zijn.
Maar ook : ik ging mij niet begraven in mijn bed en zetel en zou 'iets doen'. Met mijn tegenwerkend lijf, leeg hoofd en constante krop in de keel leek Yoga wel iets voor mij. En nee: niet dat ik hier ervaring in heb. Iets in mij riep : "doe Yoga!"
Een korte zoektocht op het WWweb naar waar Yoga in deze buurt, leerde mij dat Yoga zo'n 100 gezichten heeft... Help?! Hoe vind ik mijn weg in deze jungle?
Misschien gewoon kijken naar de flexibiliteit van het aanbod? Nu heb ik nog tijd (waar ik niet veel mee aankan, maar soit), binnenkort ga ik terug werken en dan kan ik hooguit nog 1 uurtje in de week. Bij welke aanbieder kan ik vlot switchen wanneer mijn mogelijkheden veranderen? Wat is de kostprijs? En welke yogavorm zou me liggen?
Uiteindelijk bleven er 2 over waarbij ik een proefles kon volgen.
De eerste keer vertrok ik met een klein hartje: "ik ben zo stijf, gaat dit wel lukken? Oei: en die pijn aan mijn voeten: ga ik het niet erger maken. Ook nog vergeten: ooit elleboog gebroken waardoor ik moeilijker kan steunen op die arm. En dan de nekproblemen: gaan die niet terug opspelen?". Ik moest het ook nog zoeken, en aangezien het in een nieuw-nog in opbouw zijnde - industriële site is, werd ik nog onzekerder. Hier? Dit kiezelpaadje in? Tot ik een bordje zag: voor Yoga: deze weg, en nog één en nog één. Een foto van iemand in Yogapose wees me de weg: grappig en vooral : oef.
De ontvangst was super vriendelijk, met warmte. De les gaf me het gevoel terug een klein beetje rechter te staan en ik moest denken aan de woorden van de Boeddistische monnik die we laatst hoorden: "Als je je niet goed voelt, dan gaat je lichaam doen wat je gevoel je vertelt: ineenkrimpen. Om terug beter te worden, moet je het tegengestelde doen: stretchen!" De ruimte was fijn, licht, aangenaam ondanks dat het in een oud fabrieksgebouw was. Dit zie ik wel zitten!
Vandaag ging ik naar de andere. Deze was ik al wel eens voorbijgereden. Dus geen stress om de weg te vinden. Een inkom met een bar en veel zetels, waar ik mijn ID moest afgeven in ruil voor de sleutel van een kastje om de spullen in op te bergen. Verschillende zalen met professionele installatie om muziek af te spelen en met microotjes te werken, een sauna in de kleedkamer, stoffen zetels in de lounge-ruimte, het gesprek met de bazin nadien: alles ademde hier veel meer grootsheid uit, professionalisme. Het voelde aan als een fitnesscentrum met een 'ander soort aanbod', maar wel op die manier geleid. Maar vanaf ik er binnenstapte voelde ik me er niet thuis.. dit was het niet. De les werd op een vriendelijke wijze gegeven, maar hier werd ik de hele tijd geconfronteerd met wat niet meer lukt, met de pijn, met de bewegingsbeperking...
Mijn keuze is gemaakt. Nu kijken of ik dit vol hou en wat het me bij brengt...
Ik krijg nog steeds de dag niet georganiseerd, ook al werk ik niet.
Ik wil het niet toegeven en vecht tegen het gevoel dat dit (misschien meer?) tijd nodig zal hebben. Wat 'dit' dan ook moge zijn.
Maar ook : ik ging mij niet begraven in mijn bed en zetel en zou 'iets doen'. Met mijn tegenwerkend lijf, leeg hoofd en constante krop in de keel leek Yoga wel iets voor mij. En nee: niet dat ik hier ervaring in heb. Iets in mij riep : "doe Yoga!"
Een korte zoektocht op het WWweb naar waar Yoga in deze buurt, leerde mij dat Yoga zo'n 100 gezichten heeft... Help?! Hoe vind ik mijn weg in deze jungle?
Misschien gewoon kijken naar de flexibiliteit van het aanbod? Nu heb ik nog tijd (waar ik niet veel mee aankan, maar soit), binnenkort ga ik terug werken en dan kan ik hooguit nog 1 uurtje in de week. Bij welke aanbieder kan ik vlot switchen wanneer mijn mogelijkheden veranderen? Wat is de kostprijs? En welke yogavorm zou me liggen?
Uiteindelijk bleven er 2 over waarbij ik een proefles kon volgen.
De eerste keer vertrok ik met een klein hartje: "ik ben zo stijf, gaat dit wel lukken? Oei: en die pijn aan mijn voeten: ga ik het niet erger maken. Ook nog vergeten: ooit elleboog gebroken waardoor ik moeilijker kan steunen op die arm. En dan de nekproblemen: gaan die niet terug opspelen?". Ik moest het ook nog zoeken, en aangezien het in een nieuw-nog in opbouw zijnde - industriële site is, werd ik nog onzekerder. Hier? Dit kiezelpaadje in? Tot ik een bordje zag: voor Yoga: deze weg, en nog één en nog één. Een foto van iemand in Yogapose wees me de weg: grappig en vooral : oef.
De ontvangst was super vriendelijk, met warmte. De les gaf me het gevoel terug een klein beetje rechter te staan en ik moest denken aan de woorden van de Boeddistische monnik die we laatst hoorden: "Als je je niet goed voelt, dan gaat je lichaam doen wat je gevoel je vertelt: ineenkrimpen. Om terug beter te worden, moet je het tegengestelde doen: stretchen!" De ruimte was fijn, licht, aangenaam ondanks dat het in een oud fabrieksgebouw was. Dit zie ik wel zitten!
Vandaag ging ik naar de andere. Deze was ik al wel eens voorbijgereden. Dus geen stress om de weg te vinden. Een inkom met een bar en veel zetels, waar ik mijn ID moest afgeven in ruil voor de sleutel van een kastje om de spullen in op te bergen. Verschillende zalen met professionele installatie om muziek af te spelen en met microotjes te werken, een sauna in de kleedkamer, stoffen zetels in de lounge-ruimte, het gesprek met de bazin nadien: alles ademde hier veel meer grootsheid uit, professionalisme. Het voelde aan als een fitnesscentrum met een 'ander soort aanbod', maar wel op die manier geleid. Maar vanaf ik er binnenstapte voelde ik me er niet thuis.. dit was het niet. De les werd op een vriendelijke wijze gegeven, maar hier werd ik de hele tijd geconfronteerd met wat niet meer lukt, met de pijn, met de bewegingsbeperking...
Mijn keuze is gemaakt. Nu kijken of ik dit vol hou en wat het me bij brengt...
dinsdag 13 september 2016
'Trop' is te veel 1) 'Nu even ophouden met maar doorgaan'
"Wat doe ik hier nog? Welk nut heeft het om nog langer te doen alsof het wel lukt?" dacht ik.
Dat was het moment waarop ik stopte met werken en naar de huisarts ging. Nu 3 werkdagen geleden, 5 dagen eigenlijk, maar weekends tellen niet mee.
De huisarts zei: "3 weken thuis" en heeft daarvoor veel overtuigingskracht nodig gehad. Maar mijn hoofd zit zo vol dat het weer leeg is, gedachtenloos, '3 weken thuis' lijkt het niet te vatten...
Iets in mij had de beslissing genomen naar de arts te stappen, maar eens ze sprak over 'thuisblijven' dan kom ik niet verder dan 'dit wil ik niet, dus laat ik maar gewoon gaan werken'. Maar dat gaat niet. Diagnose? Behalve 'leeghoofd' ook nog 'traanogen' en 'kroppen in de keel'... Allemaal in een hoge dosis aanwezig zodat ze mij verhinderen om te functioneren op het werk.
Eerlijk? Eigenlijk functioneer ik thuis ook niet.
Als je niet meer kunt plannen, of kan beslissen kom je dit tegen: "Ah ja, briefje moet nog op de post, dat ander naar de mutualiteit én ik moet eten kopen voor deze middag. Kan allemaal in dezelfde straat" pluim op mijn hoed: niet dat deze bedenking er onmiddellijk kwam, maar na zo'n minuut of 5 kreeg ik dit toch al bij elkaar gepuzzeld. En toen kwam de piep: de wasmachine had zijn werk volbracht. Zeker 10 minuten, maar misschien wel een kwartier stond ik in twijfel: hang ik nu het wasgoed op, of ga ik eerst de boodschappen doen?? Terwijl ik dit schrijf verbaas ik me er over: ik had in die tijd eerst de was kunnen ophangen en dan vertrekken.... Maar met de 'leeghoofd-ziekte' slaag ik er amper in een planning te maken en al helemaal niet om deze planning even flexibel aan te passen.
"En? Hoe ga je't aanpakken?" is de vraag die gesteld werd. 'Ik ga een dikker vel kweken, want die tranen-toestanden voor 't minste, dat haalt mij onderuit'. Kromme redenering, dat weet ik, maar ik kom nu niet verder dan dit...
Misschien moet ik gewoon Yoga gaan doen? Er wordt beweerd dat je daar zowel fysiek als emotioneel stabieler van wordt. En ademhaling is daarbij belangrijk: misschien kan ik die krop-in-de-keel gewoon weg-ademen?
In elk geval is er genoeg dat mij met mijn voeten in de realiteit zet; Het éne moment lijkt alles te gaan zoals anders en beschuldig ik mezelf van 'profitariaat', het andere moment kom ik geen meter vooruit, kan ik niet meer denken, zit de krop in de keel en springen de tranen in mijn ogen....
Ik heb nog een beetje tijd nodig, besef ik.
Dat was het moment waarop ik stopte met werken en naar de huisarts ging. Nu 3 werkdagen geleden, 5 dagen eigenlijk, maar weekends tellen niet mee.
De huisarts zei: "3 weken thuis" en heeft daarvoor veel overtuigingskracht nodig gehad. Maar mijn hoofd zit zo vol dat het weer leeg is, gedachtenloos, '3 weken thuis' lijkt het niet te vatten...
Iets in mij had de beslissing genomen naar de arts te stappen, maar eens ze sprak over 'thuisblijven' dan kom ik niet verder dan 'dit wil ik niet, dus laat ik maar gewoon gaan werken'. Maar dat gaat niet. Diagnose? Behalve 'leeghoofd' ook nog 'traanogen' en 'kroppen in de keel'... Allemaal in een hoge dosis aanwezig zodat ze mij verhinderen om te functioneren op het werk.
Eerlijk? Eigenlijk functioneer ik thuis ook niet.
Als je niet meer kunt plannen, of kan beslissen kom je dit tegen: "Ah ja, briefje moet nog op de post, dat ander naar de mutualiteit én ik moet eten kopen voor deze middag. Kan allemaal in dezelfde straat" pluim op mijn hoed: niet dat deze bedenking er onmiddellijk kwam, maar na zo'n minuut of 5 kreeg ik dit toch al bij elkaar gepuzzeld. En toen kwam de piep: de wasmachine had zijn werk volbracht. Zeker 10 minuten, maar misschien wel een kwartier stond ik in twijfel: hang ik nu het wasgoed op, of ga ik eerst de boodschappen doen?? Terwijl ik dit schrijf verbaas ik me er over: ik had in die tijd eerst de was kunnen ophangen en dan vertrekken.... Maar met de 'leeghoofd-ziekte' slaag ik er amper in een planning te maken en al helemaal niet om deze planning even flexibel aan te passen.
"En? Hoe ga je't aanpakken?" is de vraag die gesteld werd. 'Ik ga een dikker vel kweken, want die tranen-toestanden voor 't minste, dat haalt mij onderuit'. Kromme redenering, dat weet ik, maar ik kom nu niet verder dan dit...
Misschien moet ik gewoon Yoga gaan doen? Er wordt beweerd dat je daar zowel fysiek als emotioneel stabieler van wordt. En ademhaling is daarbij belangrijk: misschien kan ik die krop-in-de-keel gewoon weg-ademen?
In elk geval is er genoeg dat mij met mijn voeten in de realiteit zet; Het éne moment lijkt alles te gaan zoals anders en beschuldig ik mezelf van 'profitariaat', het andere moment kom ik geen meter vooruit, kan ik niet meer denken, zit de krop in de keel en springen de tranen in mijn ogen....
Ik heb nog een beetje tijd nodig, besef ik.
woensdag 7 september 2016
Ademen, gewoon blijven ademen.
Woensdag:
6u30: wekker gaat en ik kreun "ik kan het niet, hoe krijg ik alles op een rijtje vandaag?" Ik voel een krop in de keel en schele hoofdpijn. Na 20 minuten kruip ik toch maar uit bed en bedenk "natuurlijk kan ik het. Ik moet alleen maar blijven ademen". Na de douche merk ik dezelfde weerstand om uit bed te komen bij 1 van de meisjes. Het lukt toch om samen te eten en op tijd naar school te gaan.
8u10 kinderen naar school brengen Oudste is niet van mij af te krijgen; ze plakt aan mij en wilt haar grip niet lossen, de tranen staan in haar ogen terwijl ze zegt "ik wil bij jou blijven". Uiteindelijk moet ik mij losrukken en zonder omkijken kordaat wegstappen. Zucht: nog steeds, na al die jaren, heeft ze het moeilijk met 'naar school gaan'
8u40 terug thuis, betalingen regelen
9u40 afspraak op de bank, gevolgd door boodschappen doen, naar apotheek,... ooh god die vervelende hoofdpijn... ik kijk voortdurend op mijn klok "haal ik het? ben ik niet te laat?"
11u30: thuis: boodschappen uitladen
11u45: kinderen gaan afhalen van school Ooh: haar leraar staat aan de overkant van de speelplaats en steekt zijn duim op. Zij loopt mij ondertussen enthousiast tegemoet. Ze ziet er super ontspannen uit. Eigenlijk al sinds het begin van dit schooljaar. En dat zorgt dan voor een gevoel van opluchting bij mij. Heerlijk, ze zit goed in haar vel! Ik her-adem.
12u15: thuis: eten maken en eten "Opletten, ademen, niet jachtig doen" zeg ik de hele tijd tegen mezelf, terwijl ik weet dat we amper 45 minuten hebben om eten op te warmen, te eten, op te ruimen voordat de logopediste hier staat. Ondertussen flitst ook nog door mijn hoofd "gelukkig dat ze vandaag nog naar hier komt, naar haar gaan kost ons nog eens 20 minuten (enkele rit)" Ik merk dat de schele hoofdpijn weg is, de knoop in de maag ook, want ik prop al wat in mijn mond van de honger tijdens het klaarmaken van het eten. Het jachtig gevoel, versnelde hartslag, blijft me parten spelen
13u: logopedie tot 13u30 voor 1 kind. Ik heb de grootste moeite met het andere kind rustig te houden zodat ze logopediste en oefenend kind niet stoort. Ik zoek een nog 'iets' wat we wekelijks kunnen herhalen en met beloningssysteem, want ze flipte toen ze hoorde dat kleine zus beloond werd voor haar werk bij de logopediste en zij geen 'cadeautje' zou krijgen....
13u45: kind 1 afzetten bij verjaardagsfeestje,
14u kind 2 afzetten bij bezoekmoment met ouder
14u30 thuis, afwassen en in mijn hoofd de puzzel leggen over het vervolg van de dag. Wat moet tegen hoe laat klaar staan? Tafel dekken voor het avondmaal. Oh ja: morgen is 't zwemles voor de meisjes, na school. Maar waar zijn die badmutsen van de zwemles nu weer? Tijdens de zomer ben ik ze tegengekomen wanneer ik ze niet nodig had en nu.... Oh jee: onmiddellijk na de zwemles is er info-moment op school. De babysit is 'besteld', maar waar zijn die 10 euro nu die ik opzij had gelegd om haar te betalen? Toch uitgegeven? Kieken dat ik ben... dan moet ik nog naar de winkel vandaag, zodat ik opnieuw een briefje van 10 euro in huis heb...
15u45: kind 2 terug gaan oppikken en opvangen na het bezoek. En nog wat fruit gaan kopen: zij mag kiezen welk fruit ze morgen mee wilt naar school. Zo is het '10 euro-probleem' ook opgelost.
16u40: thuis, en tijd om een smoothie te maken: die banaan moet echt op. Nu...
17u: kind 1 gaan afhalen en doorrijden naar de kinesist, waar ik van 17u30 tot 18u30 behandeld word en de beide kinderen zich een uur in stilte dienen bezig te houden (jeah right: I wish...). Vorige keer was 't de eerste keer dat ze erbij waren.... na 20 minuten voelden ze zich genoeg thuis om de boel daar op stelten te zetten. Ik had nochtans de tablet mee, maar 't was niet uitdagend genoeg.... Hoe moet ik dat vandaag aanpakken? Zou een DVD spelertje ze een paar minuten langer zoet houden??... Gelukkig, dit lukt toch al een pak beter dan vorige keer. Al voel ik me schuldig: ééntje vraagt na een kwartier om naar huis te gaan en ziet er echt moe uit. Ze hoort nu niet op een bankje te zitten terwijl ik kiné-oefeningen doe die tot hier toe toch niet voor verbetering zorgen. Wat doe ik hier? En Waarom moet ik mij zo in bochten wringen?? Zou ik niet beter een andere kinesist zoeken, een waarbij ik op woensdagvoormiddag terecht kan? Maar ja: op een dag als vandaag zou dat ook al niet lukken... Ondertussen breekt het koud zweet mij uit...
18u45: thuis: avondeten, alles klaarzetten voor morgenochtend, en stilaan komt de rust terug. Nee, de kleinste ligt nog niet in bed: dat wordt alweer een half uur te laat, maar er is wel rust op deze moment, boekentassen klaarmaken, kinderen in bed steken, nog 3 maal terug naar boven lopen voor het angstige kind, kleren klaar leggen (eerst even de weersvoorspelling checken en nog 2 keer veranderen van gedacht),
20u40: adem....eindelijk ...ademruimte... niet meer opgejaagd worden door de klok.
Nog te doen: was in steken, strijken, rommel opruimen,.. maar op't gemak, geen haast meer. De rust in mijn hoofd keert weer, er is weer ruimte...
Niet gelukt vandaag: spullen gaan afzetten in de kringwinkel. Tja: nu of volgende week, of volgende maand: veel verschil zal het niet maken...
"Ademen, echt: gewoon blijven ademen": hoe vaak heb ik het me vandaag niet voorgehouden?
6u30: wekker gaat en ik kreun "ik kan het niet, hoe krijg ik alles op een rijtje vandaag?" Ik voel een krop in de keel en schele hoofdpijn. Na 20 minuten kruip ik toch maar uit bed en bedenk "natuurlijk kan ik het. Ik moet alleen maar blijven ademen". Na de douche merk ik dezelfde weerstand om uit bed te komen bij 1 van de meisjes. Het lukt toch om samen te eten en op tijd naar school te gaan.
8u10 kinderen naar school brengen Oudste is niet van mij af te krijgen; ze plakt aan mij en wilt haar grip niet lossen, de tranen staan in haar ogen terwijl ze zegt "ik wil bij jou blijven". Uiteindelijk moet ik mij losrukken en zonder omkijken kordaat wegstappen. Zucht: nog steeds, na al die jaren, heeft ze het moeilijk met 'naar school gaan'
8u40 terug thuis, betalingen regelen
9u40 afspraak op de bank, gevolgd door boodschappen doen, naar apotheek,... ooh god die vervelende hoofdpijn... ik kijk voortdurend op mijn klok "haal ik het? ben ik niet te laat?"
11u30: thuis: boodschappen uitladen
11u45: kinderen gaan afhalen van school Ooh: haar leraar staat aan de overkant van de speelplaats en steekt zijn duim op. Zij loopt mij ondertussen enthousiast tegemoet. Ze ziet er super ontspannen uit. Eigenlijk al sinds het begin van dit schooljaar. En dat zorgt dan voor een gevoel van opluchting bij mij. Heerlijk, ze zit goed in haar vel! Ik her-adem.
12u15: thuis: eten maken en eten "Opletten, ademen, niet jachtig doen" zeg ik de hele tijd tegen mezelf, terwijl ik weet dat we amper 45 minuten hebben om eten op te warmen, te eten, op te ruimen voordat de logopediste hier staat. Ondertussen flitst ook nog door mijn hoofd "gelukkig dat ze vandaag nog naar hier komt, naar haar gaan kost ons nog eens 20 minuten (enkele rit)" Ik merk dat de schele hoofdpijn weg is, de knoop in de maag ook, want ik prop al wat in mijn mond van de honger tijdens het klaarmaken van het eten. Het jachtig gevoel, versnelde hartslag, blijft me parten spelen
13u: logopedie tot 13u30 voor 1 kind. Ik heb de grootste moeite met het andere kind rustig te houden zodat ze logopediste en oefenend kind niet stoort. Ik zoek een nog 'iets' wat we wekelijks kunnen herhalen en met beloningssysteem, want ze flipte toen ze hoorde dat kleine zus beloond werd voor haar werk bij de logopediste en zij geen 'cadeautje' zou krijgen....
13u45: kind 1 afzetten bij verjaardagsfeestje,
14u kind 2 afzetten bij bezoekmoment met ouder
14u30 thuis, afwassen en in mijn hoofd de puzzel leggen over het vervolg van de dag. Wat moet tegen hoe laat klaar staan? Tafel dekken voor het avondmaal. Oh ja: morgen is 't zwemles voor de meisjes, na school. Maar waar zijn die badmutsen van de zwemles nu weer? Tijdens de zomer ben ik ze tegengekomen wanneer ik ze niet nodig had en nu.... Oh jee: onmiddellijk na de zwemles is er info-moment op school. De babysit is 'besteld', maar waar zijn die 10 euro nu die ik opzij had gelegd om haar te betalen? Toch uitgegeven? Kieken dat ik ben... dan moet ik nog naar de winkel vandaag, zodat ik opnieuw een briefje van 10 euro in huis heb...
15u45: kind 2 terug gaan oppikken en opvangen na het bezoek. En nog wat fruit gaan kopen: zij mag kiezen welk fruit ze morgen mee wilt naar school. Zo is het '10 euro-probleem' ook opgelost.
16u40: thuis, en tijd om een smoothie te maken: die banaan moet echt op. Nu...
17u: kind 1 gaan afhalen en doorrijden naar de kinesist, waar ik van 17u30 tot 18u30 behandeld word en de beide kinderen zich een uur in stilte dienen bezig te houden (jeah right: I wish...). Vorige keer was 't de eerste keer dat ze erbij waren.... na 20 minuten voelden ze zich genoeg thuis om de boel daar op stelten te zetten. Ik had nochtans de tablet mee, maar 't was niet uitdagend genoeg.... Hoe moet ik dat vandaag aanpakken? Zou een DVD spelertje ze een paar minuten langer zoet houden??... Gelukkig, dit lukt toch al een pak beter dan vorige keer. Al voel ik me schuldig: ééntje vraagt na een kwartier om naar huis te gaan en ziet er echt moe uit. Ze hoort nu niet op een bankje te zitten terwijl ik kiné-oefeningen doe die tot hier toe toch niet voor verbetering zorgen. Wat doe ik hier? En Waarom moet ik mij zo in bochten wringen?? Zou ik niet beter een andere kinesist zoeken, een waarbij ik op woensdagvoormiddag terecht kan? Maar ja: op een dag als vandaag zou dat ook al niet lukken... Ondertussen breekt het koud zweet mij uit...
18u45: thuis: avondeten, alles klaarzetten voor morgenochtend, en stilaan komt de rust terug. Nee, de kleinste ligt nog niet in bed: dat wordt alweer een half uur te laat, maar er is wel rust op deze moment, boekentassen klaarmaken, kinderen in bed steken, nog 3 maal terug naar boven lopen voor het angstige kind, kleren klaar leggen (eerst even de weersvoorspelling checken en nog 2 keer veranderen van gedacht),
20u40: adem....eindelijk ...ademruimte... niet meer opgejaagd worden door de klok.
Nog te doen: was in steken, strijken, rommel opruimen,.. maar op't gemak, geen haast meer. De rust in mijn hoofd keert weer, er is weer ruimte...
Niet gelukt vandaag: spullen gaan afzetten in de kringwinkel. Tja: nu of volgende week, of volgende maand: veel verschil zal het niet maken...
"Ademen, echt: gewoon blijven ademen": hoe vaak heb ik het me vandaag niet voorgehouden?
maandag 29 augustus 2016
wat een kind niet vatten kan...
Wat moet een kind soms veel kunnen verwerken
Zij, en wij, wisten tot hier toe niets over 'haar papa'. Leeft die nog? En zo ja: waar? Hier, in een andere stad, in een ander land?
Plots komt ze, uit het niets, na een bezoekje aan de mama, mij half juichend vertellen dat ze een halfzus heeft, waar ze als 2 druppels water op lijkt, zeggen ze...
Dus : is er ook een vader... En zelfs: ergens in de buurt.
"Dat is mijn papa niet, dat is een meneer"
"Hoe heet mijn papa eigenlijk?"
"Ik wil hem wel leren kennen, maar kan die wel mijn taal of spreekt die anders?"
Ik weet het ook allemaal niet, want heb zelf enkel te horen gekregen dat er bij de bevoegde dienst een mail toekwam van iemand die meldt : "dat hij de papa is en zijn verantwoordelijkheid wenst op te nemen".
"Dat is mijn papa niet, dat is een meneer"
"Hoe heet mijn papa eigenlijk?"
"Ik wil hem wel leren kennen, maar kan die wel mijn taal of spreekt die anders?"
Ik weet het ook allemaal niet, want heb zelf enkel te horen gekregen dat er bij de bevoegde dienst een mail toekwam van iemand die meldt : "dat hij de papa is en zijn verantwoordelijkheid wenst op te nemen".
Dit spookt allemaal door haar kinderhoofdje, net zoals de info dat haar mama op zoek is naar een woning met ook 'n slaapkamer voor haar.
Dan wordt dat: "mama zoekt een huisje, en dan kan ik daar gaan wonen en dan geven we een groot feest: 'een bye-bye feest' want iedereen moet weten dat ik dan niet meer hier woon. Een feest met veel snoepjes en chips." Ze noemt op wie er zeker allemaal moet komen.
Het valt mij op dat het moeilijker wordt met het vernoemen van de mensen die dichter bij haar staan.
Het valt mij op dat het moeilijker wordt met het vernoemen van de mensen die dichter bij haar staan.
's Avonds wordt dan een moeilijke avond voor haar en een lastige voor mij... Als ze na een hele tijd terug rustiger is, wordt een gesprek min of meer mogelijk. Uiteindelijk geeft ze aan: "Maar ik ben bang om ergens anders te gaan wonen, want ik weet helemaal niet hoe het daar is. Daar zal ik zeker niet kunnen slapen" (ze is een heel slechte inslaper)....
Maar meisje toch! Het doet pijn aan mijn hart: ze heeft maar een half woord gekregen en bedenkt er een heel scenario bij.. Met uiteraard de meest ideale situatie: een mama en een papa die samen in 1 huis wonen + een oudere zus! Waarschijnlijk is het huis meer een soort sprookjeskasteel met een immens grote tuin...
Eens dit fantasiebeeld duidelijk is in haar hoofd, dan is het ook 'levensecht' en lijkt het alsof het volgende week al zover zou zijn. Niet moeilijk dat ze daarop tilt slaat...
Het enige wat ik er tegenover kan zetten, zijn mijn relativerende woorden (je weet wel: een huis vind je niet zo snel als een paar schoenen, contacten moeten eerst nog uitgebreid worden, enzo).
Maar wat betekenen die woorden van de volwassene tegenover het allesopvretende gevoel van het meisje?
Eens dit fantasiebeeld duidelijk is in haar hoofd, dan is het ook 'levensecht' en lijkt het alsof het volgende week al zover zou zijn. Niet moeilijk dat ze daarop tilt slaat...
Het enige wat ik er tegenover kan zetten, zijn mijn relativerende woorden (je weet wel: een huis vind je niet zo snel als een paar schoenen, contacten moeten eerst nog uitgebreid worden, enzo).
Maar wat betekenen die woorden van de volwassene tegenover het allesopvretende gevoel van het meisje?
woensdag 3 augustus 2016
sluizen open
Ja: vandaag regende het onophoudelijk... Maar daar gaat het niet over.
Mijn hoofd zit al een paar dagen vol met agenda-planningen.
Voor de logopedie die binnenkort wordt opgestart, koos ik voor een logopediste aan huis. Die laat nu weten dat ze op woensdag (de dag waarop ik voorlopig niet werk om zulke zaken te laten doorgaan) niet meer aan huis zal komen in de toekomst ; we moeten naar haar vaste stek. Tsjah, dan had ik evengoed voor die andere kunnen kiezen: die iets dichter bij huis gelegen is. Ik voel me klem gezet.
Want op woensdag komt er ook nog thuisbegeleiding om de zoveel tijd én kunnen er bezoeken aan mama doorgaan. 't Is dus niet dat ik daar nog veel ruimte heb om veel over- en weer te gaan rijden.
Ondertussen is 't ook elke avond opnieuw een beetje zoeken: deze week hebben we een voor ons ongekend concept: Jongste gaat naar de gekende opvang, Oudste voor het eerst op sportkamp aan de andere kant van de stad. Het is zoeken naar het juiste uur van vertrek, naar wat ik allemaal meegeef om te eten (de ene dag komt er vanalles terug, de andere dag hoor ik "ik had zo weinig"). Stress of ik wel alles in huis heb voor in de lunchpaketten.
Vakantievoorbereidingen moeten worden getroffen: welke papieren moet ik weer bijeenzoeken of nog aanvragen? Zou ik niet best een lijstje opmaken 'niet vergeten'? En zeker mijn strijk niet te lang laten liggen, want dan wordt ook dat niet meer te overzien
En dan, bovenop dat alles moet ik nu ook nog 3 keer per week naar de kiné... Hoe en vooral wanneer doe ik dat nog? Om 8u 's morgens is er nog plaats, maar dan start ik al met werken en na 't werk ga ik de kinderen ophalen, want dan loopt het ook al tegen sluitingstijd van hun opvangvoorziening/kampje. En nee: het zijn geen 'poppetjes' die je mee kan nemen en op een stoel zetten voor een half uur. Na 2 minuten lopen die rond en nog eens 3 minuten later gaan zij alles eens uitproberen.... Maar ik kan ze toch ook niet alleen laten? Ik voel me ook hierin 'klem zitten': hoe kan ik nu op mijn werk zijn én in de kiné tegelijkertijd?
Zo ben ik dus de hele tijd door bezig met strijken, bellen, opzoeken op de PC, lunchpakketten maken, agenda's vol plannen en boodschappen doen en kinderen op tijd ophalen, en, en... en hoorde ik op de radio 'Cats in the cradle' . Dat was het moment waarop de tranen begonnen te stromen... de sluizen open gingen.
Is dat nu niet precies waar ik de mist aan het ingaan ben?
Mijn hoofd zit al een paar dagen vol met agenda-planningen.
Voor de logopedie die binnenkort wordt opgestart, koos ik voor een logopediste aan huis. Die laat nu weten dat ze op woensdag (de dag waarop ik voorlopig niet werk om zulke zaken te laten doorgaan) niet meer aan huis zal komen in de toekomst ; we moeten naar haar vaste stek. Tsjah, dan had ik evengoed voor die andere kunnen kiezen: die iets dichter bij huis gelegen is. Ik voel me klem gezet.
Want op woensdag komt er ook nog thuisbegeleiding om de zoveel tijd én kunnen er bezoeken aan mama doorgaan. 't Is dus niet dat ik daar nog veel ruimte heb om veel over- en weer te gaan rijden.
Ondertussen is 't ook elke avond opnieuw een beetje zoeken: deze week hebben we een voor ons ongekend concept: Jongste gaat naar de gekende opvang, Oudste voor het eerst op sportkamp aan de andere kant van de stad. Het is zoeken naar het juiste uur van vertrek, naar wat ik allemaal meegeef om te eten (de ene dag komt er vanalles terug, de andere dag hoor ik "ik had zo weinig"). Stress of ik wel alles in huis heb voor in de lunchpaketten.
Vakantievoorbereidingen moeten worden getroffen: welke papieren moet ik weer bijeenzoeken of nog aanvragen? Zou ik niet best een lijstje opmaken 'niet vergeten'? En zeker mijn strijk niet te lang laten liggen, want dan wordt ook dat niet meer te overzien
En dan, bovenop dat alles moet ik nu ook nog 3 keer per week naar de kiné... Hoe en vooral wanneer doe ik dat nog? Om 8u 's morgens is er nog plaats, maar dan start ik al met werken en na 't werk ga ik de kinderen ophalen, want dan loopt het ook al tegen sluitingstijd van hun opvangvoorziening/kampje. En nee: het zijn geen 'poppetjes' die je mee kan nemen en op een stoel zetten voor een half uur. Na 2 minuten lopen die rond en nog eens 3 minuten later gaan zij alles eens uitproberen.... Maar ik kan ze toch ook niet alleen laten? Ik voel me ook hierin 'klem zitten': hoe kan ik nu op mijn werk zijn én in de kiné tegelijkertijd?
Zo ben ik dus de hele tijd door bezig met strijken, bellen, opzoeken op de PC, lunchpakketten maken, agenda's vol plannen en boodschappen doen en kinderen op tijd ophalen, en, en... en hoorde ik op de radio 'Cats in the cradle' . Dat was het moment waarop de tranen begonnen te stromen... de sluizen open gingen.
Is dat nu niet precies waar ik de mist aan het ingaan ben?
zaterdag 23 juli 2016
Nu al?
Na dit weekend zit mijn verlofweek er op... Nu al..
'k Heb niet de indruk dat ik volledig in de verlofsfeer geraakte. Nu ja: de "echte vakantie" heb ik nog te goed. Nu was het vooral 'omdat opvang vinden deze week echt té moeilijk is' en ook om zelf even te kunnen bijtanken. Ik was moe en ik was ook 'het moe'. En dan vooral het stressen tegen de klok zuigt energie die ik niet altijd heb.
Los daarvan is thuis zijn ook wel goed om één en ander gedaan te krijgen die tijdens het gewone school-/werkjaar er toch niet van komen. In gedachten had ik een lijstje:
1. ontstressen van de tijdsdruk
2. bijslapen
3. enkele noodzakelijke afspraken nakomen
4. planning van nieuwe nodige afspraken
5. de van nieuwe kasten voorziene slaapkamer nu eens volledig op orde te zetten,
6. elke dag een uitstap met de meisjes
7. nu eindelijk eens de papierberg administratie wegwerken
8. dieetplan weer oppikken want de weegschaal dreigt weer naar de foute kant te veranderen
9. was en strijk bijwerken
10. Mailbox opkuisen (900 en nog wat ongelezen mails!)
Laat ons duidelijk zijn: voor 9 was het te warm, en aangezien ik onder het dak slaap was dat ook het geval voor 2 en 5.
6 en 1 lukten net niet elke dag. Bij 4 botste ik op het feit dat zowat iedereen in vakantie is.
Wat met 7 en 8? Tja.... Ben ik nu gewoon lui geweest of was mijn planning wat naïef-optimistisch?
Ik schrik er toch van dat ik nu al door mijn thuisdagen heen zit. Vanaf maandag terug is het terug 'race-tegen-de-klok' : opstaan, kinderen opjagen om zich klaar te maken en te eten, ze op tijd afzetten aan hun vakantieactiviteit, reppen om nog op tijd op het werk te raken, 's avonds alle hens aan dek om hen op tijd te kunnen oppikken, eten maken, hen wassen en in bed steken, keuken opruimen en dan in de zetel ploffen om de post en mails te lezen en tegelijkertijd een half oog op tv te houden. Dat alles vechtend tegen de slaap.... Niks om naar uit te kijken dus.
En dus heb ik genoten van al die momenten waarop de tijdsdruk wegviel.
Eerst nog genieten van een weekendje 'langzaam aan' en dan: terug aan het werk en ondertussen dromen van en uitkijken naar de 'echte vakantie'...
'k Heb niet de indruk dat ik volledig in de verlofsfeer geraakte. Nu ja: de "echte vakantie" heb ik nog te goed. Nu was het vooral 'omdat opvang vinden deze week echt té moeilijk is' en ook om zelf even te kunnen bijtanken. Ik was moe en ik was ook 'het moe'. En dan vooral het stressen tegen de klok zuigt energie die ik niet altijd heb.
Los daarvan is thuis zijn ook wel goed om één en ander gedaan te krijgen die tijdens het gewone school-/werkjaar er toch niet van komen. In gedachten had ik een lijstje:
1. ontstressen van de tijdsdruk
2. bijslapen
3. enkele noodzakelijke afspraken nakomen
4. planning van nieuwe nodige afspraken
5. de van nieuwe kasten voorziene slaapkamer nu eens volledig op orde te zetten,
6. elke dag een uitstap met de meisjes
7. nu eindelijk eens de papierberg administratie wegwerken
8. dieetplan weer oppikken want de weegschaal dreigt weer naar de foute kant te veranderen
9. was en strijk bijwerken
10. Mailbox opkuisen (900 en nog wat ongelezen mails!)
Laat ons duidelijk zijn: voor 9 was het te warm, en aangezien ik onder het dak slaap was dat ook het geval voor 2 en 5.
6 en 1 lukten net niet elke dag. Bij 4 botste ik op het feit dat zowat iedereen in vakantie is.
Wat met 7 en 8? Tja.... Ben ik nu gewoon lui geweest of was mijn planning wat naïef-optimistisch?
Ik schrik er toch van dat ik nu al door mijn thuisdagen heen zit. Vanaf maandag terug is het terug 'race-tegen-de-klok' : opstaan, kinderen opjagen om zich klaar te maken en te eten, ze op tijd afzetten aan hun vakantieactiviteit, reppen om nog op tijd op het werk te raken, 's avonds alle hens aan dek om hen op tijd te kunnen oppikken, eten maken, hen wassen en in bed steken, keuken opruimen en dan in de zetel ploffen om de post en mails te lezen en tegelijkertijd een half oog op tv te houden. Dat alles vechtend tegen de slaap.... Niks om naar uit te kijken dus.
En dus heb ik genoten van al die momenten waarop de tijdsdruk wegviel.
Eerst nog genieten van een weekendje 'langzaam aan' en dan: terug aan het werk en ondertussen dromen van en uitkijken naar de 'echte vakantie'...
zaterdag 16 juli 2016
Lang leve meisjesruil
Elk jaar is het vooraf een puzzel: mijn mogelijkheid op 3 verlofweken op een jaar verenigen met de 9 weken zomervakantie van de meisjes. En liefst ook wat variatie in het aanbod: voor de kleinste is spelen in de buitenschoolse opvang dik OK, de grootste heeft het daar nu wel 'gezien' en zou liever andere dingen doen. Maar welke 'andere dingen'?
Want ze is ook een beetje een 'controle-kind': school is saai, maar vakantie kan ook stress geven omdat ze zich vooraf niet kan inbeelden hoe alles zal verlopen... Of, en dan is het nog slechter: ze maakt een hele voorstelling in haar hoofd en dan verloopt alles anders...
Dit jaar hebben we een compromis: een weekje buitenschoolse opvang per vakantiemaand en de andere weken worden anders ingevuld.
1 van die andere invullingen werd de 'meisjesruilweek': met 5 vriendinnetjes een hele week samen spelen, elke dag bij een ander meisje als 'gastvrouw'. De afspraken onder de mama's liepen vlot, toch is het nog spannend: hoe zouden de meisjes reageren? Zou hen dat na enkele dagen niet vervelen om steeds met dezelfde vriendinnetjes te spelen? En zou mijn controle-meid niet verkrampen op die dagelijkse veranderingen en onvoorspelbaarheid?
Stop met je zorgen maken Koeka! Het werd een heerlijke week voor haar. Niet dat ze veel vertelde 's avonds, maar dat ligt gewoon niet in haar aard. Elke avond keek ze opnieuw uit naar de volgende dag.
En ze sloeg mij helemaal met verstomming de dag dat zij 'gastvrouw' was. Net die dag kwam er het langverwachtte postpakket van haar mama. Nee, eigenlijk moet ik zeggen: het lang geleden beloofde pakket. Want 3 weken aan een stuk kwam zij thuis met de vraag of de postbode een pakje voor haar had gebracht. Elke keer moest ik haar teleurstellen. Ze besloot dan maar zelf met: "ik ga er niet meer op wachten. En als het dan toch nog zou komen, dan ga ik echt wel superblij zijn, hoor!" Wat moet zij al volwassen kunnen redeneren voor een 6-jarige.....
Dat pakje dus: het was een snoeppakket, met een paar speelgoedjes. Uiteraard hield ze deze speeltjes het eerste uur krampachtig vast. Gekregen van haar mama: weet je wel! Hiermee samenspelen met de vriendinnen bleek niet mogelijk: ze kon er geen afstand van doen en dat begreep ik volledig (de anderen iets minder). Het compromis werd om alles even opzij te zetten.
"Elk 2" hoorde ik haar plots zeggen terwijl ze rond ging met een schaaltje met haar net gekregen 'mama-snoepjes'. Zonder dat ik dit haar vroeg of zelfs had voorgesteld. Dit deed ze helemaal uit zichzelf! En dit scenario herhaalde zich nog een paar keer..
Voor het eerst zag ik haar genieten van het uitdelen, mijn meestal alles-vasthoudend-kind.
Ook enkele dagen later blijft ze mij en zus trakteren op een snoepje.
"Zo lief van jou"
"Ja: ik probeer wat liever te zijn nu, voor jullie"
"Je bent altijd een lieve meid, ik ben blij dat het nu gemakkelijker lukt om dat te laten zien"
Lang leve vakantie en meisjesruil: die van mij kan daardoor spontaan 'loslaten'...
Heerlijk om mee te mogen maken.
Want ze is ook een beetje een 'controle-kind': school is saai, maar vakantie kan ook stress geven omdat ze zich vooraf niet kan inbeelden hoe alles zal verlopen... Of, en dan is het nog slechter: ze maakt een hele voorstelling in haar hoofd en dan verloopt alles anders...
Dit jaar hebben we een compromis: een weekje buitenschoolse opvang per vakantiemaand en de andere weken worden anders ingevuld.
1 van die andere invullingen werd de 'meisjesruilweek': met 5 vriendinnetjes een hele week samen spelen, elke dag bij een ander meisje als 'gastvrouw'. De afspraken onder de mama's liepen vlot, toch is het nog spannend: hoe zouden de meisjes reageren? Zou hen dat na enkele dagen niet vervelen om steeds met dezelfde vriendinnetjes te spelen? En zou mijn controle-meid niet verkrampen op die dagelijkse veranderingen en onvoorspelbaarheid?
Stop met je zorgen maken Koeka! Het werd een heerlijke week voor haar. Niet dat ze veel vertelde 's avonds, maar dat ligt gewoon niet in haar aard. Elke avond keek ze opnieuw uit naar de volgende dag.
En ze sloeg mij helemaal met verstomming de dag dat zij 'gastvrouw' was. Net die dag kwam er het langverwachtte postpakket van haar mama. Nee, eigenlijk moet ik zeggen: het lang geleden beloofde pakket. Want 3 weken aan een stuk kwam zij thuis met de vraag of de postbode een pakje voor haar had gebracht. Elke keer moest ik haar teleurstellen. Ze besloot dan maar zelf met: "ik ga er niet meer op wachten. En als het dan toch nog zou komen, dan ga ik echt wel superblij zijn, hoor!" Wat moet zij al volwassen kunnen redeneren voor een 6-jarige.....
Dat pakje dus: het was een snoeppakket, met een paar speelgoedjes. Uiteraard hield ze deze speeltjes het eerste uur krampachtig vast. Gekregen van haar mama: weet je wel! Hiermee samenspelen met de vriendinnen bleek niet mogelijk: ze kon er geen afstand van doen en dat begreep ik volledig (de anderen iets minder). Het compromis werd om alles even opzij te zetten.
"Elk 2" hoorde ik haar plots zeggen terwijl ze rond ging met een schaaltje met haar net gekregen 'mama-snoepjes'. Zonder dat ik dit haar vroeg of zelfs had voorgesteld. Dit deed ze helemaal uit zichzelf! En dit scenario herhaalde zich nog een paar keer..
Voor het eerst zag ik haar genieten van het uitdelen, mijn meestal alles-vasthoudend-kind.
Ook enkele dagen later blijft ze mij en zus trakteren op een snoepje.
"Zo lief van jou"
"Ja: ik probeer wat liever te zijn nu, voor jullie"
"Je bent altijd een lieve meid, ik ben blij dat het nu gemakkelijker lukt om dat te laten zien"
Lang leve vakantie en meisjesruil: die van mij kan daardoor spontaan 'loslaten'...
Heerlijk om mee te mogen maken.
zondag 19 juni 2016
pleegouder zijn is ook:
Pleegouder zijn is ook:
* gebeld worden door instantie X, want zij hebben opdracht gekregen via de jeugdrechtbank om voor dat éne aspect in te staan. Of ik eens in mijn agenda kon kijken wanneer ik mij vrij kan maken voor een gesprek? Tijdens de kantooruren wel te verstaan... Niet zo evident dus kijken we al snel enkele weken verder in onze agenda. 2 weken later een mail van pleegzorg: zij vinden dat instantie X dat éne aspect niet mag opnemen dus of ik dat even wil annuleren? Heu? Als jij meer weet, waarom annuleer jij dat dan niet? allez dan: pleegzorg zal annuleren. 2 dagen voor gesprek: mail van pleegzorg: ze hebben de persoon niet te pakken gekregen. Dus of ik hen wil laten weten dat ze't verkeerd begrepen hebben? Ik krijg persoon 1 uur na het ingaan van de afspraak eindelijk aan de lijn. Ik op mijn ongemak: ik ben op dit moment moedwillig afwezig op een afspraak want heb niet de kans gehad om af te bellen. Gelukkig was mijn afwezigheid toch al vooraf doorgegeven. De reden waarom: "ik mag niet komen van pleegzorg" is erg lullig om mee te delen, maar de enige waarheid. Verduidelijking zou onderweg zijn van jeugdrechtbank naar instantie... ik hoop snel...
* consulente wil mij zien. Wat een goed idee is, voor alle duidelijkheid. Ik krijg de boodschap: die dag, dat uur op haar kantoor. Dat dit tijdens de vakantie is en alles wat opvang voor de kinderen betreft, lang vooraf zorgvuldig gepland, maakt dat deze boodschap toch op gezucht wordt onthaald. Niet evident.
* behoort ook tot de categorie 'lullig': Tijdens het uitoefenen van haar hobby, kwam een fotografe langs. De kinderen mochten verkleed en dansend voor haar lens poseren. Nadat pleegkind hoorde dat haar foto zo mooi is dat ze gekozen werd om te gebruiken voor een tentoonstelling, kind in kwestie moeten teleurstellen: pleegzorg weigert toestemming. Voor elke publicatie van een foto van een kind, moeten ouders hun toestemming geven. Pleegouders zijn geen voogden, noch ouders en kunnen/mogen dus dit formulier dus niet ondertekenen. Hier is wetgeving rond, dus ik zoek verder en stuit op: "volgens de strikt juridische interpretatie mag een minderjarige in kwestie niet identificeerbaar in beeld worden gebracht én mag de inhoud van de gerechtelijke procedure niet bekend worden gemaakt. Jongerenwelzijn heeft dit eind 2014 echter genuanceerd: een minderjarig geplaatst kind mag toch herkenbaar in beeld kan worden gebracht als er maar géén enkele link is met de jeugdhulpcontext of de gerechtelijke procedure (vb. klasfoto's, activiteiten met jeugd- of sportvereniging... ). " Het mocht dus wel, maar pleegzorgbegeleider is niet op de hoogte van de versoepelde regeling en heeft al een 'njet' gegeven. Dan maar de wat ingewikkeldere weg opgaan en via via de mama trachten contacteren voor haar toestemming.
Kind in kwestie is al zo vaak boos omdat ze niet bij haar eigen ouders woont zoals de andere kinderen van haar klas, moet ik ze nu echt nog eens laten stigmatiseren wanneer er geen reden voor is?
* en we gaan verder in de categorie 'stigmatiseren'. Uiteraard ga je als pleegouder wat discreet om met het gegeven 'pleegkind' wanneer je op stap bent met de kinderen. Tot ze door 'onwetende' ouders van klasgenootjes worden uitgenodigd voor een logeerpartijtje vandaag of morgen. Dan moeten ze wel ingelicht worden. "Sorry, zal niet lukken. Van mij zou ze mogen, maar ik moet eerst toestemming vragen en krijgen van de bevoegde instanties. Zo binnen een dag of 10 is die papierwinkel wel in orde"... is de wat cynische versie. Maar inhoudelijk komt het daar wel op neer...
* gebeld worden door instantie X, want zij hebben opdracht gekregen via de jeugdrechtbank om voor dat éne aspect in te staan. Of ik eens in mijn agenda kon kijken wanneer ik mij vrij kan maken voor een gesprek? Tijdens de kantooruren wel te verstaan... Niet zo evident dus kijken we al snel enkele weken verder in onze agenda. 2 weken later een mail van pleegzorg: zij vinden dat instantie X dat éne aspect niet mag opnemen dus of ik dat even wil annuleren? Heu? Als jij meer weet, waarom annuleer jij dat dan niet? allez dan: pleegzorg zal annuleren. 2 dagen voor gesprek: mail van pleegzorg: ze hebben de persoon niet te pakken gekregen. Dus of ik hen wil laten weten dat ze't verkeerd begrepen hebben? Ik krijg persoon 1 uur na het ingaan van de afspraak eindelijk aan de lijn. Ik op mijn ongemak: ik ben op dit moment moedwillig afwezig op een afspraak want heb niet de kans gehad om af te bellen. Gelukkig was mijn afwezigheid toch al vooraf doorgegeven. De reden waarom: "ik mag niet komen van pleegzorg" is erg lullig om mee te delen, maar de enige waarheid. Verduidelijking zou onderweg zijn van jeugdrechtbank naar instantie... ik hoop snel...
* consulente wil mij zien. Wat een goed idee is, voor alle duidelijkheid. Ik krijg de boodschap: die dag, dat uur op haar kantoor. Dat dit tijdens de vakantie is en alles wat opvang voor de kinderen betreft, lang vooraf zorgvuldig gepland, maakt dat deze boodschap toch op gezucht wordt onthaald. Niet evident.
* behoort ook tot de categorie 'lullig': Tijdens het uitoefenen van haar hobby, kwam een fotografe langs. De kinderen mochten verkleed en dansend voor haar lens poseren. Nadat pleegkind hoorde dat haar foto zo mooi is dat ze gekozen werd om te gebruiken voor een tentoonstelling, kind in kwestie moeten teleurstellen: pleegzorg weigert toestemming. Voor elke publicatie van een foto van een kind, moeten ouders hun toestemming geven. Pleegouders zijn geen voogden, noch ouders en kunnen/mogen dus dit formulier dus niet ondertekenen. Hier is wetgeving rond, dus ik zoek verder en stuit op: "volgens de strikt juridische interpretatie mag een minderjarige in kwestie niet identificeerbaar in beeld worden gebracht én mag de inhoud van de gerechtelijke procedure niet bekend worden gemaakt. Jongerenwelzijn heeft dit eind 2014 echter genuanceerd: een minderjarig geplaatst kind mag toch herkenbaar in beeld kan worden gebracht als er maar géén enkele link is met de jeugdhulpcontext of de gerechtelijke procedure (vb. klasfoto's, activiteiten met jeugd- of sportvereniging... ). " Het mocht dus wel, maar pleegzorgbegeleider is niet op de hoogte van de versoepelde regeling en heeft al een 'njet' gegeven. Dan maar de wat ingewikkeldere weg opgaan en via via de mama trachten contacteren voor haar toestemming.
Kind in kwestie is al zo vaak boos omdat ze niet bij haar eigen ouders woont zoals de andere kinderen van haar klas, moet ik ze nu echt nog eens laten stigmatiseren wanneer er geen reden voor is?
* en we gaan verder in de categorie 'stigmatiseren'. Uiteraard ga je als pleegouder wat discreet om met het gegeven 'pleegkind' wanneer je op stap bent met de kinderen. Tot ze door 'onwetende' ouders van klasgenootjes worden uitgenodigd voor een logeerpartijtje vandaag of morgen. Dan moeten ze wel ingelicht worden. "Sorry, zal niet lukken. Van mij zou ze mogen, maar ik moet eerst toestemming vragen en krijgen van de bevoegde instanties. Zo binnen een dag of 10 is die papierwinkel wel in orde"... is de wat cynische versie. Maar inhoudelijk komt het daar wel op neer...
donderdag 9 juni 2016
Wakker..
Zie mij nu: half 5 's nachts en klaar wakker, al zo'n uur of 3.
De afwas is ondertussen gedaan en ook: tapijt gekuist en de kast met onderhoudsspullen leeggehaald en her-ingedeeld. Nog nooit zo vlot 'overbodige' spullen kunnen weggooien, merk ik nu. En voor een hamster als ik in een veel-te-vol-gestouwd-huis-zonder-berging is dat wél een voordeel. Zou ik aan de strijk beginnen of toch maar eens proberen of de slaap gaat komen?
Jongens toch! En morgen zo moe zijn dat ik niets meer georganiseer krijg zeker? Of zou ik nu al een dagplanning voor morgen opmaken? Kwestie van daarna niet te denken: "had ik maar...."
Ik merk al eventjes dat de stress wat hoger opliep. En ik ben nogal stressgevoelig. Beetje stress = meer eten/snoepen en wat meer pijntjes her en der. Meer stress = extra verstrooid zijn, geen woorden meer vinden om te zeggen wat ik wil en hoofdpijn/migraine.
Maar dit: niet kunnen slapen en geen vermoeidheid voelen opkomen? Nee, dat ken ik niet. Hopelijk is het gewoon toeval en niet de derde stap op de stress-ladder.
Want zondag is het Haar Groeifeest -waarover later meer-, en dan wil ik toch ook vooral 'er bij' kunnen zijn.... letterlijk en figuurlijk.
Toch maar proberen wat te slapen dus...
't Is bijna 5uur, en het wordt licht, merk ik nu.... en de vogels fluiten...
De afwas is ondertussen gedaan en ook: tapijt gekuist en de kast met onderhoudsspullen leeggehaald en her-ingedeeld. Nog nooit zo vlot 'overbodige' spullen kunnen weggooien, merk ik nu. En voor een hamster als ik in een veel-te-vol-gestouwd-huis-zonder-berging is dat wél een voordeel. Zou ik aan de strijk beginnen of toch maar eens proberen of de slaap gaat komen?
Jongens toch! En morgen zo moe zijn dat ik niets meer georganiseer krijg zeker? Of zou ik nu al een dagplanning voor morgen opmaken? Kwestie van daarna niet te denken: "had ik maar...."
Ik merk al eventjes dat de stress wat hoger opliep. En ik ben nogal stressgevoelig. Beetje stress = meer eten/snoepen en wat meer pijntjes her en der. Meer stress = extra verstrooid zijn, geen woorden meer vinden om te zeggen wat ik wil en hoofdpijn/migraine.
Maar dit: niet kunnen slapen en geen vermoeidheid voelen opkomen? Nee, dat ken ik niet. Hopelijk is het gewoon toeval en niet de derde stap op de stress-ladder.
Want zondag is het Haar Groeifeest -waarover later meer-, en dan wil ik toch ook vooral 'er bij' kunnen zijn.... letterlijk en figuurlijk.
Toch maar proberen wat te slapen dus...
't Is bijna 5uur, en het wordt licht, merk ik nu.... en de vogels fluiten...
woensdag 18 mei 2016
staking op school?
Oh nee, Oh nee, Oh neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee.
Laat het niet waar zijn. Ik krijg instant stress bij het lezen van de mail, zoveel stress dat de tranen in mijn ogen schieten.
Ze gaan staken! Op school en in de Opvang!
De hoofdpijn van het uren tellen en nog eens tellen en kijken hoe die 9 weken zomervakantie van de meisjes kindvriendelijk kunnen geregeld worden terwijl ik 3 weken 'mag' nemen. 3 weken die ook nog eens moeten passen in de 'werkbezettingspuzzel: want er moeten ten alle tijden voldoende 'hulpverleners' op de ziekenuiswerkvloer rondlopen. En dat lukt, na wat verleg en veel rekenwerk.
Elk uur heeft zijn plaatsje gekregen.
En nu, en nu.... is de kans groot dat er een vakantieprobleem komt.
Gaat de school mijn reis terugbetalen als ik uiteindelijk nog maar 9 verlofdagen heb voor een 10-dagen reis?
Of gaat de opvang dan een paar dagen extra werken wanneer ze nu gesloten zijn, zodat ik de dagen die ik nu zal moeten opnemen -waarop we gewoon thuis zijn- kan 'terugwerken' in de vakantieperiode???
Enfin: ik ga weer een week zeer veel wakker liggen 's nachts, hen 2 dinsdagen op rij aan school afzetten zonder te weten of de school al dan niet open is en mij meer dan een dag een 'super slechte moeder' voelen omdat ik mijn kinderen verplicht ben af te zetten op een plek waar er misschien te weinig volk zal zijn om hen op te vangen.
En daarnaast voel ik mij ook nog eens een heel onsolidair rotmens dat maar geen rekening kan houden met -waarschijnlijk zeer terechte- verzuchtingen van onderwijzend en opvoedend personeel.
Sorry: het kan er nu gewoon niet bij...
Niet nu. En bij uitbreiding: dit soort info liever nooit op woensdag.
Want mijn woensdagen zijn vaak tot op de minuut gepland. Zoals vandaag: Oudste naar school, zodat ik op tijd thuis ben om de deur te openen voor de loodgieter-die-het-lek-komt-herstellen. Natuurlijk komt hij een wat later, maar dat past mij niet want ik moet ondertussen al vertrokken zijn naar de oorspecialist met Jongste. Dus dan moeten we dat ook nog even regelen.
's middags Oudste afhalen van school, vlug vlug eten want een half uur later is de thuisbegeleider van Jongste hier. Tot het moment dat wij dan weer moeten vertrekken om Oudste af te gaan zetten voor haar bezoekuurtje. Net op dat moment heeft ook de loodgieter gedaan : slechte timing hij moet maar even wachten tot ik weer thuis ben. Een klein uur later gaan we Oudste oppikken, eten samen een 4-uurtje en vertrekken dan weer. Nu naar het therapiemoment van Oudste.
Daarna is het al tijd voor het avondeten en bedtijd voor Jongste. Gevolgd door een hele avond poetsen door mij : de loodgieter moest toch nog redelijk wat breken voordat hij het lek kon herstellen....
Maar gelukkig werk ik niet op woensdag : dank zij het 'luxe' tijdskrediet voor de hangmathangers, dixit onze regering en Unizo-voorzitters en Co (want volgens hen heb ik geen 'zorgtijdskrediet' nodig, want ik heb geen kinderen OK, ik val in herhaling. Het blijft ook hoog zitten)
Dus scholen en opvang: gelieve jullie stakingsaanzeggingen pas te laten weten op donderdag, wanneer die uitputtende, helse woensdag alweer achter de rug is en ik het programma van de volgende nog niet bekijk omdat die nog meer dan 5 dagen ver is.... Ook al krijg ik alweer een telefoon voor alweer een of ander overleg dat alweer ergens op 1 of andere woensdag zal moeten gepland worden. Zucht...
Laat het niet waar zijn. Ik krijg instant stress bij het lezen van de mail, zoveel stress dat de tranen in mijn ogen schieten.
Ze gaan staken! Op school en in de Opvang!
De hoofdpijn van het uren tellen en nog eens tellen en kijken hoe die 9 weken zomervakantie van de meisjes kindvriendelijk kunnen geregeld worden terwijl ik 3 weken 'mag' nemen. 3 weken die ook nog eens moeten passen in de 'werkbezettingspuzzel: want er moeten ten alle tijden voldoende 'hulpverleners' op de ziekenuiswerkvloer rondlopen. En dat lukt, na wat verleg en veel rekenwerk.
Elk uur heeft zijn plaatsje gekregen.
En nu, en nu.... is de kans groot dat er een vakantieprobleem komt.
Gaat de school mijn reis terugbetalen als ik uiteindelijk nog maar 9 verlofdagen heb voor een 10-dagen reis?
Of gaat de opvang dan een paar dagen extra werken wanneer ze nu gesloten zijn, zodat ik de dagen die ik nu zal moeten opnemen -waarop we gewoon thuis zijn- kan 'terugwerken' in de vakantieperiode???
Enfin: ik ga weer een week zeer veel wakker liggen 's nachts, hen 2 dinsdagen op rij aan school afzetten zonder te weten of de school al dan niet open is en mij meer dan een dag een 'super slechte moeder' voelen omdat ik mijn kinderen verplicht ben af te zetten op een plek waar er misschien te weinig volk zal zijn om hen op te vangen.
En daarnaast voel ik mij ook nog eens een heel onsolidair rotmens dat maar geen rekening kan houden met -waarschijnlijk zeer terechte- verzuchtingen van onderwijzend en opvoedend personeel.
Sorry: het kan er nu gewoon niet bij...
Niet nu. En bij uitbreiding: dit soort info liever nooit op woensdag.
Want mijn woensdagen zijn vaak tot op de minuut gepland. Zoals vandaag: Oudste naar school, zodat ik op tijd thuis ben om de deur te openen voor de loodgieter-die-het-lek-komt-herstellen. Natuurlijk komt hij een wat later, maar dat past mij niet want ik moet ondertussen al vertrokken zijn naar de oorspecialist met Jongste. Dus dan moeten we dat ook nog even regelen.
's middags Oudste afhalen van school, vlug vlug eten want een half uur later is de thuisbegeleider van Jongste hier. Tot het moment dat wij dan weer moeten vertrekken om Oudste af te gaan zetten voor haar bezoekuurtje. Net op dat moment heeft ook de loodgieter gedaan : slechte timing hij moet maar even wachten tot ik weer thuis ben. Een klein uur later gaan we Oudste oppikken, eten samen een 4-uurtje en vertrekken dan weer. Nu naar het therapiemoment van Oudste.
Daarna is het al tijd voor het avondeten en bedtijd voor Jongste. Gevolgd door een hele avond poetsen door mij : de loodgieter moest toch nog redelijk wat breken voordat hij het lek kon herstellen....
Maar gelukkig werk ik niet op woensdag : dank zij het 'luxe' tijdskrediet voor de hangmathangers, dixit onze regering en Unizo-voorzitters en Co (want volgens hen heb ik geen 'zorgtijdskrediet' nodig, want ik heb geen kinderen OK, ik val in herhaling. Het blijft ook hoog zitten)
Dus scholen en opvang: gelieve jullie stakingsaanzeggingen pas te laten weten op donderdag, wanneer die uitputtende, helse woensdag alweer achter de rug is en ik het programma van de volgende nog niet bekijk omdat die nog meer dan 5 dagen ver is.... Ook al krijg ik alweer een telefoon voor alweer een of ander overleg dat alweer ergens op 1 of andere woensdag zal moeten gepland worden. Zucht...
zondag 8 mei 2016
pleegzorger? pleegmoeder!
Wij zijn geen 'ouders'.
Nee, want vanuit 'het beleid' krijgen we de term 'pleegzorgers'. Over 'pleegouders' spreken is verboden: het zou te pijnlijk zijn voor de echte ouders wiens kind in een pleeggezin verblijft. Het zou ook financiële consequenties hebben voor het beleid. Want met de officiële term 'pleegouder' kan je natuurlijk de discriminatie tegenover andere ouders gaan aanvechten. Zoals: het niet krijgen van ouderschapsverlof, geen recht hebben op tijdskrediet met zorg voor kleine kinderen, en dergelijke...
En dus worden de -euh- volwassenen die de zorg opnemen voor het pleegkind en die niet de pleegbroer of -zus zijn, 'pleegzorgers' genoemd.
Dat is het beleid, de mooie theorie die zogezegd met iedereen rekening houdt.
Zogezegd... want hoe is het voor het kind? Het kind dat in het beste geval 1 keer per maand contact heeft met de mama? (en dat gaat op voor hen beiden)
Dat kind (6j) had het aan de ontbijttafel over 'later':
"ik wil geen liefje, nog lang niet. Maar ja: ik wil later wel mama worden en kindjes krijgen: dan wil ik wel een liefje"
...
"Maar: wanneer ben jij eigenlijk groot geworden en mama geworden? Hoeveel jaar was je toen?"
"zelfs nu ben ik eigenlijk nog geen mama. Mama ben je als er een kind in je buik groeit (of je adopteert). Maar ik denk dat ik 'groot' was geworden toen ik helemaal voor mezelf kon zorgen: werken en alleen wonen".
"Maar dat klopt toch niet? Dat is toch niet waar! Wij wonen hier en jij zorgt voor ons; dan ben jij toch ook een mama, een soort mama voor ons?"
Gloeiend van liefde en trots, denk ik niet dat ik me ooit meer op-en-top pleegmama kan voelen dan op dat moment. Pleeg'zorger'? m'n oren! Ik ben een PleegMOEDER!
Een mooie moederkesdag voor alle mama' s en -mama 's : de adoptiemama,de plusmama, de pleegmama, en gelijk welke vorm er nog bestaat van 'moederen'.
Nee, want vanuit 'het beleid' krijgen we de term 'pleegzorgers'. Over 'pleegouders' spreken is verboden: het zou te pijnlijk zijn voor de echte ouders wiens kind in een pleeggezin verblijft. Het zou ook financiële consequenties hebben voor het beleid. Want met de officiële term 'pleegouder' kan je natuurlijk de discriminatie tegenover andere ouders gaan aanvechten. Zoals: het niet krijgen van ouderschapsverlof, geen recht hebben op tijdskrediet met zorg voor kleine kinderen, en dergelijke...
En dus worden de -euh- volwassenen die de zorg opnemen voor het pleegkind en die niet de pleegbroer of -zus zijn, 'pleegzorgers' genoemd.
Dat is het beleid, de mooie theorie die zogezegd met iedereen rekening houdt.
Zogezegd... want hoe is het voor het kind? Het kind dat in het beste geval 1 keer per maand contact heeft met de mama? (en dat gaat op voor hen beiden)
Dat kind (6j) had het aan de ontbijttafel over 'later':
"ik wil geen liefje, nog lang niet. Maar ja: ik wil later wel mama worden en kindjes krijgen: dan wil ik wel een liefje"
...
"Maar: wanneer ben jij eigenlijk groot geworden en mama geworden? Hoeveel jaar was je toen?"
"zelfs nu ben ik eigenlijk nog geen mama. Mama ben je als er een kind in je buik groeit (of je adopteert). Maar ik denk dat ik 'groot' was geworden toen ik helemaal voor mezelf kon zorgen: werken en alleen wonen".
"Maar dat klopt toch niet? Dat is toch niet waar! Wij wonen hier en jij zorgt voor ons; dan ben jij toch ook een mama, een soort mama voor ons?"
Gloeiend van liefde en trots, denk ik niet dat ik me ooit meer op-en-top pleegmama kan voelen dan op dat moment. Pleeg'zorger'? m'n oren! Ik ben een PleegMOEDER!
Een mooie moederkesdag voor alle mama' s en -mama 's : de adoptiemama,de plusmama, de pleegmama, en gelijk welke vorm er nog bestaat van 'moederen'.
woensdag 4 mei 2016
'gestolen uurtjes'
Zo rond 15u30 zouden ze terug aankomen: de 3 klassen met kinderen die terugkwamen van bosklassen. Onder hen ook 'mijn Oudste': en voor haar was het de eerste keer - net zoals voor 23 andere 'eerstekes'.
Met Jongste wandelde ik naar school en zag onderweg 2 papa's zich haasten naar dezelfde schoolpoort.. Vrij snel kregen we te horen dat ze 'nog vast zaten in de file tussen Leuven en Brussel'. Nog zeker een uur dus...
"Zullen we hierover aan het speelpleintje gaan zitten?" stelde de éne voor. De kinderen verkozen te wachten op school: daar konden ze ook van de glijbaan en in de zandbak spelen maar ook steppen, at niet lukt op het speelpleintje.
Even goed voor ons. De eerste wachtende mama trok al naar de dichtsbij zijnde supermarkt voor een ijsje voor de wachtende kinderen en een drankje voor die paar ouders die op school wachtten.
Na een uur kwam er druppelsgewijs wat meer volk binnen, de suggestie om in de schooltuin te gaan zitten werd opgevolgd, nog een paar anderen trokken ook naar de supermarkt om nog meer drank en hapjes.
Ook al was er de bezwarende gedachte: "ocharme die kinderen in die snikhete bus", (wat sociale mediagewijs snel werd ontkracht: de airco deed zijn werk perfect) ik genoot ...
...van die eerste echte zonnewarmte,
..van het verplicht niets doen en wachten,
..van de ongedwongen sfeer die er was,
...van het feit dat dit ook gewoon zomaar kan op de school van de kinderen: een spontaan feestje omdat je noodgedwongen wacht...
Maar man wat was ik blij toen ik ze, bijna 3u later dan voorzien, een knuffel mocht geven!
Met Jongste wandelde ik naar school en zag onderweg 2 papa's zich haasten naar dezelfde schoolpoort.. Vrij snel kregen we te horen dat ze 'nog vast zaten in de file tussen Leuven en Brussel'. Nog zeker een uur dus...
"Zullen we hierover aan het speelpleintje gaan zitten?" stelde de éne voor. De kinderen verkozen te wachten op school: daar konden ze ook van de glijbaan en in de zandbak spelen maar ook steppen, at niet lukt op het speelpleintje.
Even goed voor ons. De eerste wachtende mama trok al naar de dichtsbij zijnde supermarkt voor een ijsje voor de wachtende kinderen en een drankje voor die paar ouders die op school wachtten.
Na een uur kwam er druppelsgewijs wat meer volk binnen, de suggestie om in de schooltuin te gaan zitten werd opgevolgd, nog een paar anderen trokken ook naar de supermarkt om nog meer drank en hapjes.
Ook al was er de bezwarende gedachte: "ocharme die kinderen in die snikhete bus", (wat sociale mediagewijs snel werd ontkracht: de airco deed zijn werk perfect) ik genoot ...
...van die eerste echte zonnewarmte,
..van het verplicht niets doen en wachten,
..van de ongedwongen sfeer die er was,
...van het feit dat dit ook gewoon zomaar kan op de school van de kinderen: een spontaan feestje omdat je noodgedwongen wacht...
Maar man wat was ik blij toen ik ze, bijna 3u later dan voorzien, een knuffel mocht geven!
woensdag 27 april 2016
Bosklas
"tralala lalalala, we zijn op bosklas", zingen ze vrolijk terwijl ze achter elkaar in de keuken rondstappen met hun regenlaarzen aan.
Ik glimlach om het tafereel, maar nog veel meer van opluchting.
Binnen een kleine week vertrekken ze op bosklas. Voor Oudste, die nu in het eerste leerjaar zit, zal dat de eerste keer zijn.
Het is de eerste keer dat ze vrolijk is bij de gedachte en er rond kan fantaseren.
De allereerste keer dat het ter sprake kwam, was ze zeer beslist "nee, ik doe dat niet".
Laten rusten, zo heel nu en dan eens terloops ter sprake brengen "Weet je: waar we met Oma en Opa op weekend zijn geweest, dat is niet zo ver van waar jullie op bosklassen gaan." Zoiets, om de 2 maanden.
De volgende fase was die van het geroep en gehuil, het totale overstuur zijn: "Ik MOET mee van meester" stampvoette ze dan, en ondertussen stroomden de tranen langs haar wangen. Het maakte dat ik ook twijfelde... "dat is toch geen opdracht meer voor een school, om met eersteklassertjes op (2) overnachting(en) te gaan?" en ook: "als dit niet betert, dan trekken we naar de huisarts op de vertrek dag". Want het - en daarmee bedoel ik haar gedrag gedreven door haar angst- was soms ook nauwelijks behapbaar voor mij. En wanneer de stress mij doet dichtslaan, dan lukt het haar ook niet meer...
Overschot hebben we nog niet: Ze loopt nog op de toppen van haar tenen en heeft niet veel nodig om ofwel in een colère te schieten ofwel om totaal overstuur te huilen. Klaar is ze er nog niet voor, voor die bosklassen. En het afscheid nemen zal haar niet gemakkelijk vallen.
Maar OK: de nieuwe slaapzak en regenlaarzen helpen misschien ook nog een beetje? De optie 'huisarts' blijft intussen in mijn achterhoofd rondspoken.
Maar momenteel gaat ze ermee om zoals het weer van de laatste dagen: hagelstorm, veel regenbuien en zo nu en dan een streepje zon...
Ik glimlach om het tafereel, maar nog veel meer van opluchting.
Binnen een kleine week vertrekken ze op bosklas. Voor Oudste, die nu in het eerste leerjaar zit, zal dat de eerste keer zijn.
Het is de eerste keer dat ze vrolijk is bij de gedachte en er rond kan fantaseren.
De allereerste keer dat het ter sprake kwam, was ze zeer beslist "nee, ik doe dat niet".
Laten rusten, zo heel nu en dan eens terloops ter sprake brengen "Weet je: waar we met Oma en Opa op weekend zijn geweest, dat is niet zo ver van waar jullie op bosklassen gaan." Zoiets, om de 2 maanden.
De volgende fase was die van het geroep en gehuil, het totale overstuur zijn: "Ik MOET mee van meester" stampvoette ze dan, en ondertussen stroomden de tranen langs haar wangen. Het maakte dat ik ook twijfelde... "dat is toch geen opdracht meer voor een school, om met eersteklassertjes op (2) overnachting(en) te gaan?" en ook: "als dit niet betert, dan trekken we naar de huisarts op de vertrek dag". Want het - en daarmee bedoel ik haar gedrag gedreven door haar angst- was soms ook nauwelijks behapbaar voor mij. En wanneer de stress mij doet dichtslaan, dan lukt het haar ook niet meer...
Overschot hebben we nog niet: Ze loopt nog op de toppen van haar tenen en heeft niet veel nodig om ofwel in een colère te schieten ofwel om totaal overstuur te huilen. Klaar is ze er nog niet voor, voor die bosklassen. En het afscheid nemen zal haar niet gemakkelijk vallen.
Maar OK: de nieuwe slaapzak en regenlaarzen helpen misschien ook nog een beetje? De optie 'huisarts' blijft intussen in mijn achterhoofd rondspoken.
Maar momenteel gaat ze ermee om zoals het weer van de laatste dagen: hagelstorm, veel regenbuien en zo nu en dan een streepje zon...
zondag 6 maart 2016
Stilgevallen? Integendeel!
Dat het hier precies wat stilgevallen is?....
Ik moet toegeven dat dat klopt. Maar dat wilt niet zeggen dat ik ben stilgevallen. Integendeel...
Gezondheidsperikelen, en slecht reageren op medicatie daarvoor, hebben mij gedwongen eens na te denken over een aantal zaken. Op sommige dingen heb ik geen vat, en dat zal zo blijven. Maar wat ik wel kan doen is : gewicht verliezen. Niet gemakkelijk en dus moet ik nadenken over wat ik daarbij zou kunnen gebruiken om dat te bereiken.
1) geduld. En dat is mijn sterkste kant niet. Maar zoals mijn huisarts vertelde: "overgewicht 'valt' er zomaar niet af, hé". Dus: een vele maanden plan...12 tot 18 denk ik nu.
2) iets dat mij kan motiveren bij mijn plan. Ik weet dat ik actiever moet worden, maar tot voor kort lukte dat gewoon niet. En daar waren diverse redenen voor: alleenstaande met 2 kleine kinderen? Dat is werken en huishouden doen. Als je elke keer je wilt gaan sporten een babysit moet regelen, dan is dat én duur én zoveel geregel dat ik er niet aan begin. Los daarvan kon het fysiek ook gewoon niet. Dat laatste is sinds eind januari veel minder het geval. Maar hoe kan ik dan wat actiever worden en wat kan mij daarbij helpen?
Het antwoord heb ik gevonden in een 'activity tracker'. In mijn geval: de fitbit. En binnen de kortste keren ben ik een fervent stapper. Echt zot, wat dat ding met mij doet. In bed kruipen en niet het beoogde aantal trappen opgelopen? Dan gaan we toch nog eens naar beneden en opnieuw naar boven? Net zolang tot het balkje groen is geworden! 8500 stappen? Niet goed genoeg: dan doe ik mijn jas aan en ga nog snel een blokje rond wandelen. Nee, dan ben ik nog niet aan de 10.000, maar de rest 'spring' ik er wel bij. En zo kan het al eens gebeuren dat ik hier 's avonds voor TV, op mijn tapijtje sta te springen.... tot dat bandje om m'n pols begint te trillen om me te laten weten dat ik aan de 10.000 ben...
Ik kan nu terug actief zijn en vooral: ik geniet ervan. Maar ik voel ook dat het terug moet opgebouwd worden: ik kom van ver. Veel meer dan die 10.000 moet ik nu ook weer niet doen; dan lig ik 's nachts wakker van de pijn (eigen schuld: in plaats van de signalen van mijn lichaam serieus te nemen, geloofde ik de 'grote voetenspecalist' toen die zei dat er niks speciaals was, daardoor zat er te lang een zenuw gekneld waardoor pijn een deel van mijn leven zal zijn). Die pijn 's nachts zorgt voor de negatieve spiraal: te weinig slapen ->moe zijn overdag->meer eten/snoepen om toch maar aan de gang te kunnen blijven, of toch op z'n minst gedurende de werkdag.
Ik moet toegeven dat dat klopt. Maar dat wilt niet zeggen dat ik ben stilgevallen. Integendeel...
Gezondheidsperikelen, en slecht reageren op medicatie daarvoor, hebben mij gedwongen eens na te denken over een aantal zaken. Op sommige dingen heb ik geen vat, en dat zal zo blijven. Maar wat ik wel kan doen is : gewicht verliezen. Niet gemakkelijk en dus moet ik nadenken over wat ik daarbij zou kunnen gebruiken om dat te bereiken.
1) geduld. En dat is mijn sterkste kant niet. Maar zoals mijn huisarts vertelde: "overgewicht 'valt' er zomaar niet af, hé". Dus: een vele maanden plan...12 tot 18 denk ik nu.
2) iets dat mij kan motiveren bij mijn plan. Ik weet dat ik actiever moet worden, maar tot voor kort lukte dat gewoon niet. En daar waren diverse redenen voor: alleenstaande met 2 kleine kinderen? Dat is werken en huishouden doen. Als je elke keer je wilt gaan sporten een babysit moet regelen, dan is dat én duur én zoveel geregel dat ik er niet aan begin. Los daarvan kon het fysiek ook gewoon niet. Dat laatste is sinds eind januari veel minder het geval. Maar hoe kan ik dan wat actiever worden en wat kan mij daarbij helpen?
Het antwoord heb ik gevonden in een 'activity tracker'. In mijn geval: de fitbit. En binnen de kortste keren ben ik een fervent stapper. Echt zot, wat dat ding met mij doet. In bed kruipen en niet het beoogde aantal trappen opgelopen? Dan gaan we toch nog eens naar beneden en opnieuw naar boven? Net zolang tot het balkje groen is geworden! 8500 stappen? Niet goed genoeg: dan doe ik mijn jas aan en ga nog snel een blokje rond wandelen. Nee, dan ben ik nog niet aan de 10.000, maar de rest 'spring' ik er wel bij. En zo kan het al eens gebeuren dat ik hier 's avonds voor TV, op mijn tapijtje sta te springen.... tot dat bandje om m'n pols begint te trillen om me te laten weten dat ik aan de 10.000 ben...
Ik kan nu terug actief zijn en vooral: ik geniet ervan. Maar ik voel ook dat het terug moet opgebouwd worden: ik kom van ver. Veel meer dan die 10.000 moet ik nu ook weer niet doen; dan lig ik 's nachts wakker van de pijn (eigen schuld: in plaats van de signalen van mijn lichaam serieus te nemen, geloofde ik de 'grote voetenspecalist' toen die zei dat er niks speciaals was, daardoor zat er te lang een zenuw gekneld waardoor pijn een deel van mijn leven zal zijn). Die pijn 's nachts zorgt voor de negatieve spiraal: te weinig slapen ->moe zijn overdag->meer eten/snoepen om toch maar aan de gang te kunnen blijven, of toch op z'n minst gedurende de werkdag.
donderdag 14 januari 2016
maan-roos-vis
M / EE / R
Raam?
Kijk eens goed, wat staat er?
Ondertussen kijkt ze naar buiten. 'Ik ben aan 't denken.' 'je moet gewoon kijken naar de letters, niet naar 't plafond'
M EE RRR "euh? Reep?"
Luister goed : MMMMEE...
"Maar!"
Zucht.
Nee, leren lezen is haar ding zo niet. Na 1 foutje geeft ze het op. En het frustreert haar zodanig, dat we hebben afgesproken met haar juf om het niet te forceren. "Het zou jammer zijn als ze er nu al een dégoût van krijgt".
Dus probeer ik haar zo nu en dan, bijna per ongeluk, een woordje te laten lezen. Of doe het via een soort spelletje met haar magnetisch letterbord. Maar langer dan 5 woordjes geraken we daar ook niet. Dan is't meer dan genoeg... en is ze al lang weer met wat anders bezig.
Vandaag was het de 'koekjestruuk': "ja jullie krijgen straks een koekje, op voorwaarde dat jij eerst even met mij leest en jij (naar kleinste kijkend) ons ondertussen met rust laat."
Dus pakten we het boekje erbij en gingen een paar blaadjes terug (ik moet nu ook niet overdrijven hé). De 5 woordjes lezen gingen bijzonder moeizaam. Ik twijfelde of ik haar zinnetjes zou laten lezen 'de poes is in de doos'
En plots gebeurde het: ze ging over naar 'de koek is in de doos. eet poes de koek?' Nee! Natuurlijk niet.
Ze leest!! En voor even deed ze dit zelfs zonder tegenzin: ze wees de volgende 3 zinnetjes aan... "Nu die"
Ik zat naast haar met een mengeling van trots en opluchting. Ook deze horde zullen we nemen. Nog niet direct, maar' t gaat lukken...
Daarna was't genoeg, maar ze had er plezier in gehad.
Raam?
Kijk eens goed, wat staat er?
Ondertussen kijkt ze naar buiten. 'Ik ben aan 't denken.' 'je moet gewoon kijken naar de letters, niet naar 't plafond'
M EE RRR "euh? Reep?"
Luister goed : MMMMEE...
"Maar!"
Zucht.
Nee, leren lezen is haar ding zo niet. Na 1 foutje geeft ze het op. En het frustreert haar zodanig, dat we hebben afgesproken met haar juf om het niet te forceren. "Het zou jammer zijn als ze er nu al een dégoût van krijgt".
Dus probeer ik haar zo nu en dan, bijna per ongeluk, een woordje te laten lezen. Of doe het via een soort spelletje met haar magnetisch letterbord. Maar langer dan 5 woordjes geraken we daar ook niet. Dan is't meer dan genoeg... en is ze al lang weer met wat anders bezig.
Vandaag was het de 'koekjestruuk': "ja jullie krijgen straks een koekje, op voorwaarde dat jij eerst even met mij leest en jij (naar kleinste kijkend) ons ondertussen met rust laat."
Dus pakten we het boekje erbij en gingen een paar blaadjes terug (ik moet nu ook niet overdrijven hé). De 5 woordjes lezen gingen bijzonder moeizaam. Ik twijfelde of ik haar zinnetjes zou laten lezen 'de poes is in de doos'
En plots gebeurde het: ze ging over naar 'de koek is in de doos. eet poes de koek?' Nee! Natuurlijk niet.
Ze leest!! En voor even deed ze dit zelfs zonder tegenzin: ze wees de volgende 3 zinnetjes aan... "Nu die"
Ik zat naast haar met een mengeling van trots en opluchting. Ook deze horde zullen we nemen. Nog niet direct, maar' t gaat lukken...
Daarna was't genoeg, maar ze had er plezier in gehad.
donderdag 7 januari 2016
thuisbegeleiding
Zoals elke nieuwe situatie lastig is voor haar en ze dan graag eerst even alle regels uittest, test ze ook de hulpverleners uit die hier thuis over de vloer komen. Met de 'nieuwe' heeft ze serieus gebotst: ze kreeg andere reacties dan ze verwachtte en ging er dus nog heviger tegenaan.
In de daaropvolgende bezoeken merkte ik dat ze beiden op zoek waren naar een 'andere manier', een minder conflictzoekende.
Bij zijn vorige bezoek verliep het behoorlijk rustig, in een aangename sfeer. "Ze begint hem te accepteren" dacht ik.
Bij het afscheid nemen, versperde zij hem plots de weg met het trapstoeltje. Nog voor ik mij kon afvragen wat ze van zin was, stond ze bovenop het trapje en gaf hem een zoen. Dit had ik niet zien aankomen. Heerlijk
"Tot volgende keer" zwaaide ze hem na.
Het komt goed, tussen die twee.
In de daaropvolgende bezoeken merkte ik dat ze beiden op zoek waren naar een 'andere manier', een minder conflictzoekende.
Bij zijn vorige bezoek verliep het behoorlijk rustig, in een aangename sfeer. "Ze begint hem te accepteren" dacht ik.
Bij het afscheid nemen, versperde zij hem plots de weg met het trapstoeltje. Nog voor ik mij kon afvragen wat ze van zin was, stond ze bovenop het trapje en gaf hem een zoen. Dit had ik niet zien aankomen. Heerlijk
"Tot volgende keer" zwaaide ze hem na.
Het komt goed, tussen die twee.
woensdag 6 januari 2016
Stom kieken
De dag na mijn misrekening, reed ik naar het werk. Aan het T-kruispunt waar ik rechtsaf moest, kwam een stroom auto's van de rechterkant, waaronder ook een bestelwagen die veel meer plaats innam dan hij nodig had. En dus pakte ik mijn bocht (die ik net ingezet had) te scherp en was daarbij het kniehoge paaltje vergeten....
Dus de dag nadat 4 verlofuren nodeloos werden opgepakt, schond ik de hele rechterflank van mijn auto.... Omdat ik niet assertief genoeg ben én vooral een kniehoog (en vanuit de stilstaande auto niet zichtbaar) was vergeten..... Stom kieken dat ik ben!!!
Als 't zo voortgaat heb ik zoveel verlofuren niet meer nodig want zal er ook geen geld meer zijn om op vakantie te gaan :-(
Gelukkig is het vakantieweekje tijdens de paasvakantie al vastgelegd én betaald...
't Is jammer en ik ben zo boos op mezelf, maar dat zal de auto niet herstellen...
Als iemand een tip heeft wat betreft een carrosserie waar redelijke prijzen worden gehanteerd (regio Gent): laat maar weten!
Oh : en tips voor een elektricien die stopcontacten wilt herstellen en verplaatsen aan een OK prijs, zijn ook welkom
Dus de dag nadat 4 verlofuren nodeloos werden opgepakt, schond ik de hele rechterflank van mijn auto.... Omdat ik niet assertief genoeg ben én vooral een kniehoog (en vanuit de stilstaande auto niet zichtbaar) was vergeten..... Stom kieken dat ik ben!!!
Als 't zo voortgaat heb ik zoveel verlofuren niet meer nodig want zal er ook geen geld meer zijn om op vakantie te gaan :-(
Gelukkig is het vakantieweekje tijdens de paasvakantie al vastgelegd én betaald...
't Is jammer en ik ben zo boos op mezelf, maar dat zal de auto niet herstellen...
Als iemand een tip heeft wat betreft een carrosserie waar redelijke prijzen worden gehanteerd (regio Gent): laat maar weten!
Oh : en tips voor een elektricien die stopcontacten wilt herstellen en verplaatsen aan een OK prijs, zijn ook welkom
maandag 4 januari 2016
misser-die-kan-tellen in 2016
Miljaardemiljaardemilj....
Ergens in december heb ik cijfertjes door elkaar gegooid. De cijfertjes van 'opvang om 16u gesloten' en een datum die daarbij hoort. Het zou ook kunnen zijn dat dit eerst zo was gemeld en later herroepen. Maar ja: na 20 december, kan ik bij mijn werkgever geen ingediende verlofaanvraag meer aanpassen.
En dus regelde ik toen een halve verlofdag, want ja: mijn werkgever is niet zo flexibel en uren 'recupereren' kan alleen maar als je eerst 'meeruren' maakt. En die heb ik niet aangezien we 31 dec op '0' moesten staan en dit de eerste werkdag is....
Want het gaat dus over vandaag. Ik had gelezen dat er geen opvang zou zijn en de kinderen opgehaald moesten worden tegen 16u. Blijkt dat niet te kloppen en is er gewoon opvang voor de kleuters en studie voor de lagere school.
Dus nu ben ik al 4 uren verlof kwijt... zonder dat het nodig was. 4 kostbare uren van de 150. Nog 146u te gaan
Hopelijk zonder nog 1 uur misverstand
zaterdag 2 januari 2016
2015 werd 2016
2015 werd 2016
Zelf ben ik opgegroeid met de traditie van nieuwjaarsbrieven:
"op mijn minivoetjes
kom ik hier heel zoetjes
..."
Op de school van de kinderen doen ze daar niet aan mee: "da's alleen voor kleuters, he", wist de Oudste te vertellen. En ik, oude sentimentele dwaas die ik ben, vind dat heel jammer.
Voor mij heeft dat iets, heel die traditie van nieuwjaarsbrief-voorlezen. Tijdens heel die feestperiode- waarin je als kind het ene cadeau na de andere krijgt- ook eens even aan de anderen denken en iets terugdoen: hen 'het beste' wensen... Ik vind dat schoon....
En daarbij was het ook een 'ceremonie': iedereen maakte het stil om jet te kunnen horen, je ging flink rechtop staan en las voor: veel stress gemengd met evenveel fierheid, gevolgd door een dikke knuffel (en een enveloppe)
2015 werd 2016
Bijna geruisloos, op de knallen rond middernacht na. En zo heb ik het het liefst.
Ik 'heb niks' met oudjaar vieren: voel me altijd op m'n ongemak in het feestgedruis dat voor mij heel opgeklopt en onecht aanvoelt. Gelukkig heb ik een zus die ook niet zo'n nood heeft aan confetti en serpentines enzo. We brengen de avond al enkel jaren rustig en gezellig samen door. En deze keer werden we onverwacht getrakteerd op een muziek/theater show door het klein gespuis. Heerlijk hoe zij opgingen in het moment en ons de slappe lach gaven door een stukje onbedoelde slapstick
2015 werd 2016
En dus is het het moment om iedereen het beste toe te wensen.
Een heel welgemeende : goede gezondheid en een fijn en harmonieus jaar
Zelf ben ik opgegroeid met de traditie van nieuwjaarsbrieven:
"op mijn minivoetjes
kom ik hier heel zoetjes
..."
Op de school van de kinderen doen ze daar niet aan mee: "da's alleen voor kleuters, he", wist de Oudste te vertellen. En ik, oude sentimentele dwaas die ik ben, vind dat heel jammer.
Voor mij heeft dat iets, heel die traditie van nieuwjaarsbrief-voorlezen. Tijdens heel die feestperiode- waarin je als kind het ene cadeau na de andere krijgt- ook eens even aan de anderen denken en iets terugdoen: hen 'het beste' wensen... Ik vind dat schoon....
En daarbij was het ook een 'ceremonie': iedereen maakte het stil om jet te kunnen horen, je ging flink rechtop staan en las voor: veel stress gemengd met evenveel fierheid, gevolgd door een dikke knuffel (en een enveloppe)
2015 werd 2016
Bijna geruisloos, op de knallen rond middernacht na. En zo heb ik het het liefst.
Ik 'heb niks' met oudjaar vieren: voel me altijd op m'n ongemak in het feestgedruis dat voor mij heel opgeklopt en onecht aanvoelt. Gelukkig heb ik een zus die ook niet zo'n nood heeft aan confetti en serpentines enzo. We brengen de avond al enkel jaren rustig en gezellig samen door. En deze keer werden we onverwacht getrakteerd op een muziek/theater show door het klein gespuis. Heerlijk hoe zij opgingen in het moment en ons de slappe lach gaven door een stukje onbedoelde slapstick
2015 werd 2016
En dus is het het moment om iedereen het beste toe te wensen.
Een heel welgemeende : goede gezondheid en een fijn en harmonieus jaar
Abonneren op:
Posts (Atom)