Nee, een ziek kind gaan afhalen van school: dat hoort niet bij 'de leuke dingen'. Maar al de rest daarrond....
Zoals nogal vaak de laatste tijd, lag mijn GSM ondergesneeuwd onder... (wasgoed of papieren of een rondslingerende tas die nog niet leeggehaald werd...) daarop had de leerkracht 3X een poging gedaan om mij te bereiken.
De mama die haar ook zieke dochter (tevens hartsvriendin van de mijne) was gaan afhalen, stond hier aan de deur om mij te verwittigen, want had van de leraar gehoord dat hij mij nog niet had kunnen bereiken.
euh ja, iemand liet me weten: "gelukkig ben je thuis" en ja: voor de zieke is dat zeker het geval.
Zieke dochter was op school geïnstalleerd in een zetel, geflankeerd door 2 van de meest rustige vriendinnetjes die haar gezelschap mochten houden terwijl het voor anderen speeltijd buiten was.
Dus nee: het is niet het zieke kind wat ik zo leuk vind. Maar ik ben wel dankbaar. Erg dankbaar zelfs: om de betrokkenheid van velen.
En zo voelt het wonen in de stad zoals het wonen in het dorp waar ik ooit opgroeide.... en daar kijk ik met veel warmte op terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert!
Groetjes