De mist trekt langzaam weg uit mijn hoofd; stilaan krijg ik terug overzicht.
Al gaat het nog maar over halve dagen. Eigenlijk 1/3de van de dag. Ik deel de dag namelijk gemakkelijkheidshalve in nav de maaltijden: ochtend, middag en avond dus...
Het is wel een opluchting... want met momenten was ik bang voor iets dementie-achtigs. Want ik werd echt wel gek van dat constante gezoek.
En ook: ik zet soms zelf de radio weer aan. De voorbije periode kon die enkel uit: te druk, te veel prikkels. De voormiddagen lukt het om zo nu en dan wel naar de radio te luisteren, en kan ik er ook van genieten....
Maar om nu te zeggen dat 'het dus gepasseerd is', dat denk ik toch niet. Want het is niet omdat mijn hoofd terug een beetje wilt beginnen structureren dat mijn 'daadkracht' ook meedoet.
Zo weet ik echt wel dat ik de papieren voor het ziekenfonds met spoed in orde moet brengen, maar ik kom er niet toe. Ze liggen hier, en blijven liggen. Ook al is de helft al ingevuld... Het geeft me een schaamtegevoel, een schuldgevoel en het frustreert me zelfs. En toch...
Hopelijk lukt het wel vandaag.
2 agenda-items ingevuld op 1 dag, of 1 ding dat een hele dag inneemt: ook not-done! Goed voor de dag zelf, de dag erna ben ik ziek: geveld door bronchitis, sinusitus, migraine aanval, of buikgriep, .... Enfin : elk rondvliegend virusje, hoe zwak ook, heeft succes in mijn oververmoeide lijf. Er begint zich een patroontje af te tekenen: 1 of 2 minder zwakke dagen ('actief' geeft een vertekend beeld) worden gevolgd door een ziekte-dag op de zetel.
"Probeer er toch wat van te genieten" krijg ik zo nu en dan als advies. En alhoewel ik het begrijp waarom dit me wordt aangeraden, schrik ik er elke keer van. 'Genieten' en 'ziekteverlof' hoort in mijn persoonlijk normensysteem niet samen. Ik zit me te 'schamen' thuis: Had ik dit niet kunnen voorkomen? Of kan ik toch al niet gewoon terug gaan werken? Zijn de vragen die telkens terug in mij opkomen. Idioot, want voor de eerste is het onherroepelijk te laat. En bij de 2de weet ik dat het dom zou zijn: dan ben ik binnen de kortste keren terug thuis. Met een bronchitis of een buikgriep of,...
Voorzichtig durf ik mezelf in vraag te stellen: is het nu niet net dit 'normensysteem' dat mij de kans heeft gegeven mezelf uit te putten? En wat moet er dan in de plaats komen???
Maar het antwoord daarop heb ik nog niet. Daarvoor beperkt 'Schaamte' nog te erg mijn gezichtsveld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert!
Groetjes