wat een kind niet vatten kan...

Wat moet een kind soms veel kunnen verwerken

Zij, en wij, wisten tot hier toe niets over 'haar papa'. Leeft die nog? En zo ja: waar? Hier, in een andere stad, in een ander land?

Plots komt ze, uit het niets, na een bezoekje aan de mama, mij half juichend vertellen dat ze een halfzus heeft, waar ze als 2 druppels water op lijkt, zeggen ze... 

Dus : is er ook een vader... En zelfs: ergens in de buurt.

"Dat is mijn papa niet, dat is een meneer"
"Hoe heet mijn papa eigenlijk?"
"Ik wil hem wel leren kennen, maar kan die wel mijn taal of spreekt die anders?"
Ik weet het ook allemaal niet, want heb zelf enkel te horen gekregen dat er bij de bevoegde dienst een mail toekwam van iemand die meldt : "dat hij de papa is en zijn verantwoordelijkheid wenst op te nemen".

Dit spookt allemaal door haar kinderhoofdje, net zoals de info dat haar mama op zoek is naar een woning met ook 'n slaapkamer voor haar.

Dan wordt dat: "mama zoekt een huisje, en dan kan ik daar gaan wonen en dan geven we een groot feest: 'een bye-bye feest' want iedereen moet weten dat ik dan niet meer hier woon. Een feest met veel snoepjes en chips." Ze noemt op wie er zeker allemaal moet komen.

Het valt mij op dat het moeilijker wordt met het vernoemen van de mensen die dichter bij haar staan.

's Avonds wordt dan een moeilijke avond voor haar en een lastige voor mij... Als ze na een hele tijd terug rustiger is, wordt een gesprek min of meer mogelijk. Uiteindelijk geeft ze aan: "Maar ik ben bang om ergens anders te gaan wonen, want ik weet helemaal niet hoe het daar is. Daar zal ik zeker niet kunnen slapen" (ze is een heel slechte inslaper)....

Maar meisje toch! Het doet pijn aan mijn hart: ze heeft maar een half woord gekregen en bedenkt er een heel scenario bij.. Met uiteraard de meest ideale situatie: een mama en een papa die samen in 1 huis wonen + een oudere zus! Waarschijnlijk is het huis meer een soort sprookjeskasteel met een immens grote tuin...
Eens dit fantasiebeeld duidelijk is in haar hoofd, dan is het ook 'levensecht' en lijkt het alsof het volgende week al zover zou zijn. Niet moeilijk dat ze daarop tilt slaat...
Het enige wat ik er tegenover kan zetten, zijn mijn relativerende woorden (je weet wel: een huis vind je niet zo snel als een paar schoenen, contacten moeten eerst nog uitgebreid worden, enzo).
Maar wat betekenen die woorden van de volwassene tegenover het allesopvretende gevoel van het meisje?