Ja: vandaag regende het onophoudelijk... Maar daar gaat het niet over.
Mijn hoofd zit al een paar dagen vol met agenda-planningen.
Voor de logopedie die binnenkort wordt opgestart, koos ik voor een logopediste aan huis. Die laat nu weten dat ze op woensdag (de dag waarop ik voorlopig niet werk om zulke zaken te laten doorgaan) niet meer aan huis zal komen in de toekomst ; we moeten naar haar vaste stek. Tsjah, dan had ik evengoed voor die andere kunnen kiezen: die iets dichter bij huis gelegen is. Ik voel me klem gezet.
Want op woensdag komt er ook nog thuisbegeleiding om de zoveel tijd én kunnen er bezoeken aan mama doorgaan. 't Is dus niet dat ik daar nog veel ruimte heb om veel over- en weer te gaan rijden.
Ondertussen is 't ook elke avond opnieuw een beetje zoeken: deze week hebben we een voor ons ongekend concept: Jongste gaat naar de gekende opvang, Oudste voor het eerst op sportkamp aan de andere kant van de stad. Het is zoeken naar het juiste uur van vertrek, naar wat ik allemaal meegeef om te eten (de ene dag komt er vanalles terug, de andere dag hoor ik "ik had zo weinig"). Stress of ik wel alles in huis heb voor in de lunchpaketten.
Vakantievoorbereidingen moeten worden getroffen: welke papieren moet ik weer bijeenzoeken of nog aanvragen? Zou ik niet best een lijstje opmaken 'niet vergeten'? En zeker mijn strijk niet te lang laten liggen, want dan wordt ook dat niet meer te overzien
En dan, bovenop dat alles moet ik nu ook nog 3 keer per week naar de kiné... Hoe en vooral wanneer doe ik dat nog? Om 8u 's morgens is er nog plaats, maar dan start ik al met werken en na 't werk ga ik de kinderen ophalen, want dan loopt het ook al tegen sluitingstijd van hun opvangvoorziening/kampje. En nee: het zijn geen 'poppetjes' die je mee kan nemen en op een stoel zetten voor een half uur. Na 2 minuten lopen die rond en nog eens 3 minuten later gaan zij alles eens uitproberen.... Maar ik kan ze toch ook niet alleen laten? Ik voel me ook hierin 'klem zitten': hoe kan ik nu op mijn werk zijn én in de kiné tegelijkertijd?
Zo ben ik dus de hele tijd door bezig met strijken, bellen, opzoeken op de PC, lunchpakketten maken, agenda's vol plannen en boodschappen doen en kinderen op tijd ophalen, en, en... en hoorde ik op de radio 'Cats in the cradle' . Dat was het moment waarop de tranen begonnen te stromen... de sluizen open gingen.
Is dat nu niet precies waar ik de mist aan het ingaan ben?
eigenlijk besef ik dat mijn job in het onderwijs ware luxe is. mijn pleegzoontje is sinds vorige maand naar zijn definitieve gezin maar ik vond het soms al moeilijk om voor afspraken bij de dokter of tandarts oplossingen te vinden. Ik doe mijn hoedje af voor jou want ook al is het soms "te veel", je moet door he. een vast moment voor jezelf, met een vaste babysit kan soms wat verlichten, maar ja een druppel op een hete plaat. veel sterkte.
BeantwoordenVerwijderen