Zo rond 15u30 zouden ze terug aankomen: de 3 klassen met kinderen die terugkwamen van bosklassen. Onder hen ook 'mijn Oudste': en voor haar was het de eerste keer - net zoals voor 23 andere 'eerstekes'.
Met Jongste wandelde ik naar school en zag onderweg 2 papa's zich haasten naar dezelfde schoolpoort.. Vrij snel kregen we te horen dat ze 'nog vast zaten in de file tussen Leuven en Brussel'. Nog zeker een uur dus...
"Zullen we hierover aan het speelpleintje gaan zitten?" stelde de éne voor. De kinderen verkozen te wachten op school: daar konden ze ook van de glijbaan en in de zandbak spelen maar ook steppen, at niet lukt op het speelpleintje.
Even goed voor ons. De eerste wachtende mama trok al naar de dichtsbij zijnde supermarkt voor een ijsje voor de wachtende kinderen en een drankje voor die paar ouders die op school wachtten.
Na een uur kwam er druppelsgewijs wat meer volk binnen, de suggestie om in de schooltuin te gaan zitten werd opgevolgd, nog een paar anderen trokken ook naar de supermarkt om nog meer drank en hapjes.
Ook al was er de bezwarende gedachte: "ocharme die kinderen in die snikhete bus", (wat sociale mediagewijs snel werd ontkracht: de airco deed zijn werk perfect) ik genoot ...
...van die eerste echte zonnewarmte,
..van het verplicht niets doen en wachten,
..van de ongedwongen sfeer die er was,
...van het feit dat dit ook gewoon zomaar kan op de school van de kinderen: een spontaan feestje omdat je noodgedwongen wacht...
Maar man wat was ik blij toen ik ze, bijna 3u later dan voorzien, een knuffel mocht geven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert!
Groetjes