Bosklas

"tralala lalalala, we zijn op bosklas", zingen ze vrolijk terwijl ze achter elkaar in de keuken rondstappen met hun regenlaarzen aan.
Ik glimlach om het tafereel, maar nog veel meer van opluchting.
Binnen een kleine week vertrekken ze op bosklas. Voor Oudste, die nu in het eerste leerjaar zit, zal dat de eerste keer zijn.

Het is de eerste keer dat ze vrolijk is bij de gedachte en er rond kan fantaseren.

De allereerste keer dat het ter sprake kwam, was ze zeer beslist "nee, ik doe dat niet". 
Laten rusten, zo heel nu en dan eens terloops ter sprake brengen "Weet je: waar we met Oma en Opa op weekend zijn geweest, dat is niet zo ver van waar jullie op bosklassen gaan." Zoiets, om de 2 maanden.

De volgende fase was die van het geroep en gehuil, het totale overstuur zijn: "Ik MOET mee van meester" stampvoette ze dan, en ondertussen stroomden de tranen langs haar wangen. Het maakte dat ik ook twijfelde... "dat is toch geen opdracht meer voor een school, om met eersteklassertjes op (2) overnachting(en) te gaan?" en ook: "als dit niet betert, dan trekken we naar de huisarts op de vertrek dag". Want het - en daarmee bedoel ik haar gedrag gedreven door haar angst- was soms ook nauwelijks behapbaar voor mij. En wanneer de stress mij doet dichtslaan, dan lukt het haar ook niet meer...

Overschot hebben we nog niet: Ze loopt nog op de toppen van haar tenen en heeft niet veel nodig om ofwel in een colère te schieten ofwel om totaal overstuur te huilen. Klaar is ze er nog niet voor, voor die bosklassen. En het afscheid nemen zal haar niet gemakkelijk vallen. 

Maar OK: de nieuwe slaapzak en regenlaarzen helpen misschien ook nog een beetje? De optie 'huisarts' blijft intussen in mijn achterhoofd rondspoken.
Maar momenteel gaat ze ermee om zoals het weer van de laatste dagen: hagelstorm, veel regenbuien en zo nu en dan een streepje zon...