Ze was een klein muizeke, de jongste hier. En heel lang... op een bepaald moment was ze ook 'van de groeicurves gevallen'. Wat voor niemand echt een probleem was, aangezien ze er harmonisch was vanaf gedonderd.... ze was toen klein en licht...
En dat heeft ze heel lang volgehouden. Rokjes en broeken zonder aansnoer-elastiek zijn gewoon nooit een optie. Die mét zijn zelden mooi omdat die elastiek zodanig aangetrokken moet worden, dat het 'model' wel een ander uitzicht krijgt.
Nu begint ze te groeien. Vooral als in: ze groeit en wordt steviger. Nee: de grootste van de klas is ze niet aan het worden, ze blijft bij de kleineren. Maar ze zit zeker en vast al weer op de groeicurve... wat onder het gemiddelde, maar toch.
Gisteren stond ze nog een keer voor de groeimeter en zagen we '105 . 'Vandaag vond ik het nodig om haar kledingkast na te kijken, bij te vullen met kledingmaat 110 (2de hands van grote zus en nichtje) en de '104 's eruit te halen. OPnieuw merk ik hoe verschillend de kinderen zijn: ook wat betreft kleding hebben ze elk een totaal andere stijl, goesting, passen andere kleuren (wat dan weer logisch is)
Tegelijkertijd overviel mij deze vraag: Hoe kan het dat ik de oudste in dit jurkje al "zo groot" vond en nu de jongste hierin past, zij "zo klein" blijft in mijn hoofd?
En onmiddellijk gaat de redenering verder:
Was dat wel eerlijk naar Oudste, omdat ze daarmee misschien wel wat te veel druk opgelegd kreeg op die leeftijd?
Of misschien: ik vroeg van Oudste wat zij op dat moment aan kon, maar is Jongste daar nu nog niet aan toe? Al kan ze ook heel goed anderen aan het werk steken voor dingen die ze zelf ook al kan...
Of is dat het lot van 'jongste' of 'oudste' te zijn?
Natuurlijk wil ik geen van beide kinderen overvragen of klein houden.... dus worstel ik met de vraag of ik dat nu toch aan het doen ben, of gewoon doe wat het kind op dat moment lijkt nodig te hebben....
Oh, dat is zo herkenbaar. Ik weet vaak ook niet wat het is: karakter of plaats in de rij? Want alle twee zo'n andere aanpak... Meestal niet te vergelijken. En dan soms toch plots die ingeving, op basis van vergelijking: tiens, op die leeftijd deed zij dat, nu hij dit. Of hoe verschillende kinderen kunnen zijn. En hoe dat een mens kan doen twijfelen...
BeantwoordenVerwijderen