Loslaten

Loslaten...
Je kind laten gaan terwijl jij ze nog zo klein - misschien te klein - vindt voor de stap die ze nu gaan zetten. Elke ouder/opvoeder botst wel eens op dat gevoel. Op zulke momenten volg je meestal je buikgevoel.

Als pleegouder ben ik nu op een andere vorm van 'loslaten' gebotst. Eén waar ik me 'geen raad mee wist', toch voor een hele tijd.

Enkele weken na haar geboorte, kreeg ik haar 'onder mijn hoede'. Dit werd haar huis, haar thuis. Ik werd haar 'koeka': haar moeke. Niet haar mama, wel "net zoals een mama".. De mama: die is aanwezig in haar hoofd, in haar gedachten en soms zien ze elkaar ook in levende lijve. Van een papa werd er niet gesproken: geen gegevens beschikbaar.

Nu, net voor haar zevende verjaardag, maakte ze kennis met de man die haar vader is. De man die er een hele zoektocht op heeft zitten om zijn dochter te vinden.
In pleegzorg moet je flexibel zijn en om kunnen met onverwachte zaken. Maar dit had ik in geen honderd jaar zien aankomen...

Natuurlijk is dat iets heel groots voor haar. Daarover later meer.

Maar dat is het ook voor mij. Het 'gezinsplaatje' dat zich in mijn hoofd had gevormd, wordt onderuit gehaald:
In de loop der jaren werd duidelijk dat ze nog wel een aantal jaren hier zou blijven. Omdat het nog wel tijd zal vragen voordat de mama sterk genoeg zou zijn om zowel voor zichzelf als de  dochter te zorgen. Ik dacht zeker te zijn dat ze haar lagere school hier zou wonen, vond daarom 'verankeren in de buurt' zeer belangrijk. Deelnemen aan vereningingsleven hier in de buurt en zo,...  Een plaatsje in mijn familie kreeg ze sowieso al: ze hoort er gewoon bij. En dat zal nog lang zo zijn.
Daarna zien we wel weer. Maar dat lange vooruitzicht geeft wat houvast en rust in het hoofd. Constante onzekerheid is moeilijk leefbaar...heb ik in het begin gemerkt. Toen werd er eerst per half jaar en daarna jaar per jaar gekeken. Ik vond dit niet altijd evident om mee om te gaan: om bijvoorbeeld een vakantie te plannen: want zou zij er er binnen een paar maanden nog zijn? Maar toen kwam dus het langere termijn perspectief en de rust in het hoofd. Ons leven werd een bijna-gewoon-gezinsleven.

En plots komt dat allemaal op losse schroeven te staan. Nu er een papa is die wel én voor zichzelf én voor een kind kan zorgen.
Wat wilt dit zeggen voor haar? Wat wilt dit zeggen voor ons, als gezin? Moeten wij ons klaarmaken om afscheid te nemen?

Zo'n vaart loopt het niet - gelukkig.
Alleen: ik moet me -na altijd alles alleen gedaan te hebben- instellen op 'gedeeld ouderschap'. 'Samen' met iemand die ik niet ken, de opvoeding opnemen van het kind dat hij nog moet leren kennen....
Het is vreemd voor alle partijen

En toch: ja zij wilde zeker haar papa leren kennen. Ondanks alle zenuwen, verlegenheid, ongemakkelijke gevoelens, deden ze het prima: de kennismaking tussen de vader en zijn dochter.
En ook dat is loslaten: zelf een stap achteruit doen, beschikbaar zijn maar niet vasthoudend  (ook letterlijk) zijn, zodat zij ook de stap naar hem kon zetten om na een tijdje samen te kunnen spelen...

Wat de toekomst brengt? Ik heb geen glazen bol... Ik kan er alleen maar op vertrouwen dat we allemaal het beste voor hebben met deze fijne meid. En stapje per stapje zullen we ontdekken wat en hoe dit haar leefwereld verandert.
En die van mij...
Wat wilt zeggen dat ik het gezinsbeeld - waar ik toch al zo lang heel erg omzichtig en voorzichtig mee was om het voor mezelf toe te staan- toch weer moet loslaten om plaats te maken voor iets anders.