"Wat doe ik hier nog? Welk nut heeft het om nog langer te doen alsof het wel lukt?" dacht ik.
Dat was het moment waarop ik stopte met werken en naar de huisarts ging. Nu 3 werkdagen geleden, 5 dagen eigenlijk, maar weekends tellen niet mee.
De huisarts zei: "3 weken thuis" en heeft daarvoor veel overtuigingskracht nodig gehad. Maar mijn hoofd zit zo vol dat het weer leeg is, gedachtenloos, '3 weken thuis' lijkt het niet te vatten...
Iets in mij had de beslissing genomen naar de arts te stappen, maar eens ze sprak over 'thuisblijven' dan kom ik niet verder dan 'dit wil ik niet, dus laat ik maar gewoon gaan werken'. Maar dat gaat niet. Diagnose? Behalve 'leeghoofd' ook nog 'traanogen' en 'kroppen in de keel'... Allemaal in een hoge dosis aanwezig zodat ze mij verhinderen om te functioneren op het werk.
Eerlijk? Eigenlijk functioneer ik thuis ook niet.
Als je niet meer kunt plannen, of kan beslissen kom je dit tegen: "Ah ja, briefje moet nog op de post, dat ander naar de mutualiteit én ik moet eten kopen voor deze middag. Kan allemaal in dezelfde straat" pluim op mijn hoed: niet dat deze bedenking er onmiddellijk kwam, maar na zo'n minuut of 5 kreeg ik dit toch al bij elkaar gepuzzeld. En toen kwam de piep: de wasmachine had zijn werk volbracht. Zeker 10 minuten, maar misschien wel een kwartier stond ik in twijfel: hang ik nu het wasgoed op, of ga ik eerst de boodschappen doen?? Terwijl ik dit schrijf verbaas ik me er over: ik had in die tijd eerst de was kunnen ophangen en dan vertrekken.... Maar met de 'leeghoofd-ziekte' slaag ik er amper in een planning te maken en al helemaal niet om deze planning even flexibel aan te passen.
"En? Hoe ga je't aanpakken?" is de vraag die gesteld werd. 'Ik ga een dikker vel kweken, want die tranen-toestanden voor 't minste, dat haalt mij onderuit'. Kromme redenering, dat weet ik, maar ik kom nu niet verder dan dit...
Misschien moet ik gewoon Yoga gaan doen? Er wordt beweerd dat je daar zowel fysiek als emotioneel stabieler van wordt. En ademhaling is daarbij belangrijk: misschien kan ik die krop-in-de-keel gewoon weg-ademen?
In elk geval is er genoeg dat mij met mijn voeten in de realiteit zet; Het éne moment lijkt alles te gaan zoals anders en beschuldig ik mezelf van 'profitariaat', het andere moment kom ik geen meter vooruit, kan ik niet meer denken, zit de krop in de keel en springen de tranen in mijn ogen....
Ik heb nog een beetje tijd nodig, besef ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert!
Groetjes