Elk jaar is het vooraf een puzzel: mijn mogelijkheid op 3 verlofweken op een jaar verenigen met de 9 weken zomervakantie van de meisjes. En liefst ook wat variatie in het aanbod: voor de kleinste is spelen in de buitenschoolse opvang dik OK, de grootste heeft het daar nu wel 'gezien' en zou liever andere dingen doen. Maar welke 'andere dingen'?
Want ze is ook een beetje een 'controle-kind': school is saai, maar vakantie kan ook stress geven omdat ze zich vooraf niet kan inbeelden hoe alles zal verlopen... Of, en dan is het nog slechter: ze maakt een hele voorstelling in haar hoofd en dan verloopt alles anders...
Dit jaar hebben we een compromis: een weekje buitenschoolse opvang per vakantiemaand en de andere weken worden anders ingevuld.
1 van die andere invullingen werd de 'meisjesruilweek': met 5 vriendinnetjes een hele week samen spelen, elke dag bij een ander meisje als 'gastvrouw'. De afspraken onder de mama's liepen vlot, toch is het nog spannend: hoe zouden de meisjes reageren? Zou hen dat na enkele dagen niet vervelen om steeds met dezelfde vriendinnetjes te spelen? En zou mijn controle-meid niet verkrampen op die dagelijkse veranderingen en onvoorspelbaarheid?
Stop met je zorgen maken Koeka! Het werd een heerlijke week voor haar. Niet dat ze veel vertelde 's avonds, maar dat ligt gewoon niet in haar aard. Elke avond keek ze opnieuw uit naar de volgende dag.
En ze sloeg mij helemaal met verstomming de dag dat zij 'gastvrouw' was. Net die dag kwam er het langverwachtte postpakket van haar mama. Nee, eigenlijk moet ik zeggen: het lang geleden beloofde pakket. Want 3 weken aan een stuk kwam zij thuis met de vraag of de postbode een pakje voor haar had gebracht. Elke keer moest ik haar teleurstellen. Ze besloot dan maar zelf met: "ik ga er niet meer op wachten. En als het dan toch nog zou komen, dan ga ik echt wel superblij zijn, hoor!" Wat moet zij al volwassen kunnen redeneren voor een 6-jarige.....
Dat pakje dus: het was een snoeppakket, met een paar speelgoedjes. Uiteraard hield ze deze speeltjes het eerste uur krampachtig vast. Gekregen van haar mama: weet je wel! Hiermee samenspelen met de vriendinnen bleek niet mogelijk: ze kon er geen afstand van doen en dat begreep ik volledig (de anderen iets minder). Het compromis werd om alles even opzij te zetten.
"Elk 2" hoorde ik haar plots zeggen terwijl ze rond ging met een schaaltje met haar net gekregen 'mama-snoepjes'. Zonder dat ik dit haar vroeg of zelfs had voorgesteld. Dit deed ze helemaal uit zichzelf! En dit scenario herhaalde zich nog een paar keer..
Voor het eerst zag ik haar genieten van het uitdelen, mijn meestal alles-vasthoudend-kind.
Ook enkele dagen later blijft ze mij en zus trakteren op een snoepje.
"Zo lief van jou"
"Ja: ik probeer wat liever te zijn nu, voor jullie"
"Je bent altijd een lieve meid, ik ben blij dat het nu gemakkelijker lukt om dat te laten zien"
Lang leve vakantie en meisjesruil: die van mij kan daardoor spontaan 'loslaten'...
Heerlijk om mee te mogen maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert!
Groetjes