Ja: hele kleine meisjes worden een beetje groter.
Ondertussen "groeien" ook de kleren.
De kast groeit jammer genoeg niet mee...
Zelfs Jongste is nu een echte kleuter: net 3 geworden.
Zij slaapt nog in haar klein bedje. Waar ze, klein en fijn als ze is, nog perfect in past. Alleen: juffrouwtje houdt van zelfstandigheid en vooral wat betreft uit haar bed kruipen wanneer het haar past. En dat wilt al eens slecht aflopen, uit een spijlenbedje klimmen...
Hoog tijd dus om de kinderkamer wat meer naar kleuter/bijna lagere school leeftijd om te bouwen.
Maar dat vraagt, naast wat spaargeld om een extra kast en een leuk stapelbed te kopen, vooral wat denk- en organiseer werk. Hoe ga ik dat aanpakken? Oudste slaapt in een bed waar redelijk wat opbergruimte aan voorzien is. Dat bed (en vooral de bergruimten) kunnen dus pas weg wanneer er al een nieuwe kast is. Maar die nieuwe kast komt op de plaats waar Jongste haar bed staat: waar moet zij dan ondertussen slapen? Alles op 1 dag aanpakken: dat lukt sowieso niet.
Ik vond mezelf al straf bezig: kast gaan kopen, de pakketten in de auto gekregen terwijl er ook nog eens 2 kinderen in hun kinderstoel mee reden, de pakketten uit de auto gesleurd gekregen zonder ze te beschadigen (in de stad kan je nooit vlakbij je voordeur parkeren: dus ja dat was best ook een uitdaging!), dozen openen, de eerste planken naar het eerste verdiep dragen, eerst plaats maken door het peuterbedje van Jongste uit elkaar te vijzen, eten maken voor de kinderen, plannetje ontcijferen terwijl de kinderen de vijzen die ik netjes per soort had gelegd terug door elkaar halen, beginnen te vijzen en merken dat de batterijen van het automatisch schroevendraaiertje plat zijn, ondertussen proberen mijn leesbril terug te bemachtigen want de kinderen vinden dat nóg interessanter dan verkleedkleding, toch enkele planken aan elkaar gevezen kregen, een ruzie gaan sussen, vieruurtje geven, terug beginnen het plan te ontcijferen en op zoek gaan naar de hamer en de kopkes voor op het schroevendraaiertje want dat was dus ook leuk om te verstoppen, uiteindelijk de nepachterkant kunnen beginnen vast nagelen terwijl Jongste ondertussen heel enthousiast mee op die losse plaat mee trommelt...
En toen had ik het wel gehad...
Gelukkig moeten de deurtjes er niet per se aanhangen om de kast op z'n plaats te zetten want het is dringend tijd om Jongste in bed te leggen: zij heeft haar middagdutje moeten overslaan vandaag. Dus snel campingbedje uithalen en opdekken.
De dag was om en heel mijn huis een chaos: de grote kartonnen verpakking ligt hier op de grond, alle speelgoed slingert hier rond, de kinderen hebben zich daarnaast ook rot geamuseerd met het piepschuim dat mee in de verpakking zat waardoor het huis vol witte bolletjes hangt, de afwas staat er van de hele dag...
Ik zal morgen dus nodig hebben om vandaag 'af te ronden'.
Gelukkig waren de kinderen vandaag echt wel braaf en lukte het behoorlijk om samen te spelen... Want de eerste vakantieweek was het voor hen 'wennen' aan het vakantieritme en vooral het loslaten van de vaste schoolstructuur, waardoor het hier wat met horten en stoten liep. Bijna ging ik opkijken tegen de 'thuis-dagen', gelukkig draait de wind tegenwoordig sneller en komt hij weer vanuit de goede richting...
Ze zijn aangenaam de laatste dagen, als ik nu nog eens tijd voor hen zou maken, dan zou ik er nog van kunnen genieten ook...
Maar vooral: voor het stapelbed ga ik iets langer sparen zodat ik een montagedienst kan betalen: dat is voor die dienst een paar uurtjes werk, voor mij zijn het 2 dagen om toch meer met mijn kinderen te kunnen doorbrengen.
maandag 29 december 2014
woensdag 10 december 2014
Held
"aiai" zei de huisarts gevolgd door "daarmee moet je naar je specialist".
Maar dat had ik een tijd geleden al eens gedaan en daarna voelde ik mij compleet belachelijk. Die specialist wuifde dat weg met een 'madammeke, ge hebt gewoon veel eelt'. Dus bleef ik er maar mee rondlopen, tot ik nu soms niet meer kan inslapen van de pijn.
"Nee, een specialist die niet luistert naar zijn patiënt, daar schieten we niets mee op", vond ze, dus mocht ik op zoek naar een andere.
"Oei oei" was zijn reactie toen hij mijn probleem zag.
Ik heb hem nu al graag, de specialist met empathie!
Als hij ervoor kan zorgen dat ik binnenkort ook minder pijn heb, dan wordt hij helemaal mijn held
Maar dat had ik een tijd geleden al eens gedaan en daarna voelde ik mij compleet belachelijk. Die specialist wuifde dat weg met een 'madammeke, ge hebt gewoon veel eelt'. Dus bleef ik er maar mee rondlopen, tot ik nu soms niet meer kan inslapen van de pijn.
"Nee, een specialist die niet luistert naar zijn patiënt, daar schieten we niets mee op", vond ze, dus mocht ik op zoek naar een andere.
"Oei oei" was zijn reactie toen hij mijn probleem zag.
Ik heb hem nu al graag, de specialist met empathie!
Als hij ervoor kan zorgen dat ik binnenkort ook minder pijn heb, dan wordt hij helemaal mijn held
maandag 8 december 2014
storm in mijn hoofd
Na een drukke periode, met veel consultaties en testen en zo, kreeg ik het te horen: dat ze toch niet was zoals 'gemiddeld' en toen volgde er een hele uitleg.
Ooit had ik zo een heel klein beetje een vermoeden, en dan leek het allemaal veel vlotter te gaan en kreeg ik hoop : dit lukt ons wel. Met wat hulp geraken we er wel... ergens.
Nu horen dat die hoop niet terecht is, is ...... 'niet evident'?, 'een beetje moeilijk'?,...
Nee: dat is 'storm in mijn hoofd'. Dan is de lucht zwart, zie ik geen hand voor mijn ogen, kan ik niets meer bedenken, waardoor er geen woorden meer zijn om de meest gewone dingen te kunnen zeggen. Laat staan mijn bezorgdheden te benoemen. Wanneer ik aan de toekomst denk, zie ik alleen maar doembeelden van gesloten deuren, geen kansen, geen mogelijkheden.
Ik kan zelfs niet meer denken: 5 minuten voor te moeten vertrekken vergeet ik het deksel vast te zetten wanneer ik de blender aanzet zodat de hele keuken en mezelf incluis onder de wortelmoes hangt. Ik ben verrast te merken dat op het werk zijn toch enige rust brengt: niet dat ik er naar behoren functioneer maar ik 'ken' het er tenminste, ook al ben ik 'afwezig' aanwezig.
Tot... de lucht wat opklaart en de storm afzwakt. Beetje bij beetje sijpelt het besef binnen dat er niets wezenlijk is veranderd op die week. Ze is nog steeds zichzelf en één of ander labeltje maakt dat niet anders.
Ja: mijn toekomstbeeld zal bijgesteld moeten worden. En die van haar?.... die toekomst gaan we samen beleven, dag per dag. We zien wel... en we zullen zien dat het goed zal zijn...
Mijn brein is aan het recupereren van de kortsluiting, het gaat de goeie kant op.
Nu mijn gevoel nog, want ook al weet mijn brein dat er genoeg mogelijkheden zijn 'voor later', ik blijf een beklemd gevoel hebben. En mijn hart doet pijn, letterlijk,.... ik heb me zelfs al even afgevraagd of een hartinfarct dan zó voelt. Nonsens natuurlijk.
Ook gevoelsmatig komt het wel in orde. Wanneer ik het heb kunnen loslaten. Al vraagt dat wat meer tijd...
Ooit had ik zo een heel klein beetje een vermoeden, en dan leek het allemaal veel vlotter te gaan en kreeg ik hoop : dit lukt ons wel. Met wat hulp geraken we er wel... ergens.
Nu horen dat die hoop niet terecht is, is ...... 'niet evident'?, 'een beetje moeilijk'?,...
Nee: dat is 'storm in mijn hoofd'. Dan is de lucht zwart, zie ik geen hand voor mijn ogen, kan ik niets meer bedenken, waardoor er geen woorden meer zijn om de meest gewone dingen te kunnen zeggen. Laat staan mijn bezorgdheden te benoemen. Wanneer ik aan de toekomst denk, zie ik alleen maar doembeelden van gesloten deuren, geen kansen, geen mogelijkheden.
Ik kan zelfs niet meer denken: 5 minuten voor te moeten vertrekken vergeet ik het deksel vast te zetten wanneer ik de blender aanzet zodat de hele keuken en mezelf incluis onder de wortelmoes hangt. Ik ben verrast te merken dat op het werk zijn toch enige rust brengt: niet dat ik er naar behoren functioneer maar ik 'ken' het er tenminste, ook al ben ik 'afwezig' aanwezig.
Tot... de lucht wat opklaart en de storm afzwakt. Beetje bij beetje sijpelt het besef binnen dat er niets wezenlijk is veranderd op die week. Ze is nog steeds zichzelf en één of ander labeltje maakt dat niet anders.
Ja: mijn toekomstbeeld zal bijgesteld moeten worden. En die van haar?.... die toekomst gaan we samen beleven, dag per dag. We zien wel... en we zullen zien dat het goed zal zijn...
Mijn brein is aan het recupereren van de kortsluiting, het gaat de goeie kant op.
Nu mijn gevoel nog, want ook al weet mijn brein dat er genoeg mogelijkheden zijn 'voor later', ik blijf een beklemd gevoel hebben. En mijn hart doet pijn, letterlijk,.... ik heb me zelfs al even afgevraagd of een hartinfarct dan zó voelt. Nonsens natuurlijk.
Ook gevoelsmatig komt het wel in orde. Wanneer ik het heb kunnen loslaten. Al vraagt dat wat meer tijd...
dinsdag 25 november 2014
5 jaar
Ze is 5 geworden! En dus waren er feestjes. Meervoud: ja. Want een 5-jarige is zich al wel heel erg bewust van wat 'jarig zijn' wilt zeggen: Prinses zijn en daarin geaccepteerd worden door iedereen. Omdat je jarig bent!
En dus was er al een feestje voor de vriendjes. Ik moest wat helpen selecteren: je hebt veel meer vrienden dan ons kleine huisje aankan.
Wanneer ik er op terugkijk, moet ik toegeven dat we aan ons maximum zaten. Voor de buren ook denk ik, wat geluid produceren betreft :-)
Soms is het moeilijk om te zien dat vriendjes met je speelgoed spelen. Zeker wanneer zij juist dàt kiezen wat je net kreeg... Maar 's avonds keek je erg tevreden terug... En ik moet ook zeggen dat je vrienden (en hun ouders) je goed kennen: met elke attentie/cadeau was je erg blij
5 jaar en al echt bezig met meisjes-dingen: mooie kleedjes, schminken, nagellak, glitters,.. (Volgens mij was ik daar pas aan toe wanneer ik puberde, ik ben dan ook al echt 'oud'). Gelukkig ook: met poppen spelen, tekenen, en stilaan geraakt wordt de playmobil interessant: als het maar prinsessen zijn... Dat herken ik dan weer wèl
In het weekend was je 'echte' verjaardag: met onze cadeautjes, het opgestuurde pakje van bompa, het skypegesprek met Opa en Oma, het telefoontje van je mama, en de buren die mee taart kwamen eten en ook al cadeautjes bij hadden. Je danste er op los, het hele weekend lang. En we versierden koekjes voor in de klas
Het is nog niet gedaan: volgende week komt mijn familie jouw verjaardag hier vieren.
En daarna komt de sint.....
En dus was er al een feestje voor de vriendjes. Ik moest wat helpen selecteren: je hebt veel meer vrienden dan ons kleine huisje aankan.
Wanneer ik er op terugkijk, moet ik toegeven dat we aan ons maximum zaten. Voor de buren ook denk ik, wat geluid produceren betreft :-)
Soms is het moeilijk om te zien dat vriendjes met je speelgoed spelen. Zeker wanneer zij juist dàt kiezen wat je net kreeg... Maar 's avonds keek je erg tevreden terug... En ik moet ook zeggen dat je vrienden (en hun ouders) je goed kennen: met elke attentie/cadeau was je erg blij
5 jaar en al echt bezig met meisjes-dingen: mooie kleedjes, schminken, nagellak, glitters,.. (Volgens mij was ik daar pas aan toe wanneer ik puberde, ik ben dan ook al echt 'oud'). Gelukkig ook: met poppen spelen, tekenen, en stilaan geraakt wordt de playmobil interessant: als het maar prinsessen zijn... Dat herken ik dan weer wèl
In het weekend was je 'echte' verjaardag: met onze cadeautjes, het opgestuurde pakje van bompa, het skypegesprek met Opa en Oma, het telefoontje van je mama, en de buren die mee taart kwamen eten en ook al cadeautjes bij hadden. Je danste er op los, het hele weekend lang. En we versierden koekjes voor in de klas
Het is nog niet gedaan: volgende week komt mijn familie jouw verjaardag hier vieren.
En daarna komt de sint.....
vrijdag 7 november 2014
het gevecht van het kleine meisje
"Mama?"
Ik kijk wat verbaasd naar haar.
"ik mag mama zeggen. Mijn mama is hier nu niet, dus dat mag, dan moet ik niet Koeka zeggen..."
Een beetje de kluts kwijt, vertel ik het gekende verhaal voor de zoveelste keer: "ik ben je buikmama niet. Jij hebt een buikmama en dat is jouw echte mama. Maar ik zorg wel voor jou als een mama, zolang jouw mama ziek is en niet voor jou kan zorgen"
"Ook al ben ik je buikmama niet, ik zie je graag zoals een echte mama...ik ben een beetje een "alsof mama" en daarom ben ik je Moeke(/Koeka). Sommige kindjes zeggen ook 'Moeke' tegen hun echte buikmama omdat Moeke ook gewoon een mooi woord is"
**************************************************************************************************************
Minder dan een week later, aan de telefoon met haar 'buik'-mama.
"Mama, als jij genezen bent, mag ik dan bij jou komen wonen?"
De Mama: "ja natuurlijk".
Ze kijkt naar mij en zegt: "Zus blijft dan hier bij jou wonen hoor".
Alsof ze mij wilt geruststellen dat ik niet alleen zal achterblijven, alsof ze me nu al wilt troosten voor het moment waarop ze ooit het nest hier zal verlaten.
Tegen haar mama: "Zus gaat mij dan wel missen, mag ik haar dan nog eens komen bezoeken?"
De Mama: "ja natuurlijk. En dan kan je ook eens blijven logeren bij Zus".
Ik pik in: "een paar dagen bij mama slapen en dan hier komen logeren voor een paar dagen". Wat door de mama goedkeurend wordt herhaald, waarna zij overschakelt naar een verhaal over haar vriendinnetjes op school.
***************************************************************************************************************
En ik? Ik sta erbij, ik kijk ernaar en denk: "Wat een emotioneel gevecht binnen in een klein meisje"
En het besef dat dit haar strijd is en ik dit niet kan overnemen voor haar, laat me soms achter met een hulpeloos gevoel....
Ik kijk wat verbaasd naar haar.
"ik mag mama zeggen. Mijn mama is hier nu niet, dus dat mag, dan moet ik niet Koeka zeggen..."
Een beetje de kluts kwijt, vertel ik het gekende verhaal voor de zoveelste keer: "ik ben je buikmama niet. Jij hebt een buikmama en dat is jouw echte mama. Maar ik zorg wel voor jou als een mama, zolang jouw mama ziek is en niet voor jou kan zorgen"
"Ook al ben ik je buikmama niet, ik zie je graag zoals een echte mama...ik ben een beetje een "alsof mama" en daarom ben ik je Moeke(/Koeka). Sommige kindjes zeggen ook 'Moeke' tegen hun echte buikmama omdat Moeke ook gewoon een mooi woord is"
**************************************************************************************************************
Minder dan een week later, aan de telefoon met haar 'buik'-mama.
"Mama, als jij genezen bent, mag ik dan bij jou komen wonen?"
De Mama: "ja natuurlijk".
Ze kijkt naar mij en zegt: "Zus blijft dan hier bij jou wonen hoor".
Alsof ze mij wilt geruststellen dat ik niet alleen zal achterblijven, alsof ze me nu al wilt troosten voor het moment waarop ze ooit het nest hier zal verlaten.
Tegen haar mama: "Zus gaat mij dan wel missen, mag ik haar dan nog eens komen bezoeken?"
De Mama: "ja natuurlijk. En dan kan je ook eens blijven logeren bij Zus".
Ik pik in: "een paar dagen bij mama slapen en dan hier komen logeren voor een paar dagen". Wat door de mama goedkeurend wordt herhaald, waarna zij overschakelt naar een verhaal over haar vriendinnetjes op school.
***************************************************************************************************************
En ik? Ik sta erbij, ik kijk ernaar en denk: "Wat een emotioneel gevecht binnen in een klein meisje"
En het besef dat dit haar strijd is en ik dit niet kan overnemen voor haar, laat me soms achter met een hulpeloos gevoel....
maandag 20 oktober 2014
ge-regel
Ik ben graag pleegmama.
Ik sta, nog steeds, voor de 100% achter de keuze die ik ooit gemaakt heb.
Laat dat duidelijk zijn.
Maar...
ik krijg een punthoofd van het geregel. Nee, geen punthoofd: ik krijg er gewoon afschuwelijk veel stress van. Tot het punt dat ik beslis dat het geen tranen waard is en ik dan maar zie hoe het zal lopen. Desnoods loopt het niet..
Vandaag kreeg ik telefoon van de opvoedster van de STIBO, om te melden dat ik Jongste toch beter zou komen oppikken. Niet dat het helemaal onverwachts was: deze ochtend lag er een klein hoopje braaksel in haar bedje. Maar ze was voor de rest springlevend, dus misschien lag er gewoon even iets op haar maag?
Niet dus: de vele pampers van deze voormiddag gaven te kennen dat ze toch ook het buikgriepvirusje te pakken heeft.
Snel de collega's van de verschillende afdelingen verwittigd van mijn afwezigheid deze namiddag, en een afspraak bij de huisarts gemaakt en een aanvraag gedaan bij 'opvang ziek kind' voor morgen. Dat alles nog voordat we, Ziek Kind en ik, thuis waren deze middag.
Tot daar liep alles vlot.
Alleen liet het antwoord van 'opvang ziek kind' wel lang op zich wachten. En zit ik altijd gewrongen met wat ik moet aanvragen. Ze mogen starten om 7u30 en max 10u werken (terecht). Wanneer ik om 7u30 vertrek, dan ben ik sowieso al wat te laat op mijn werk. En dan is Oudste nog niet op school geraakt. En dan moet ik tegen 17u30 terug thuis zijn, wat normaal haalbaar is. Behalve morgen, want dan is't oudercontact en mijn 'uur' is tot 18u. Oudercontact is zonder kinderen. "Ideaal want tot 18u kunnen ze naar de naschoolse opvang", dacht ik wanneer ik de afspraak maakte. Maar dat gaat niet op wanneer 1 van die kinderen ziek is en daardoor dus thuis zit....
Dus had ik gevraagd vanaf tot 18u. Dan lukt het 's avonds al. Maar hoe moet het dan 's morgens? Vanaf 8u kan de 'opvang' hier zijn. Dan ben ik sowieso al zeker een half uur te laat op het werk. En wanneer breng ik Oudste dan naar school? Voor de 'opvang' hier is om toch niet veel te laat op't werk te zijn? Dan moet ik Ziek-kind vroeg uit bed halen om het Niet-Zieke-Kind mee naar school te brengen en dan terug naar huis om te wachten op de opvang?
Heu...
Dat leek me na een tijdje toch al te gek. En dan begin ik te twijfelen... Misschien toch maar vanaf 7u30. Dan kan Ziek Kind in bedje blijven liggen, en breng ik zelf Niet-Ziek-Kind naar school. Dat is logischer. OK: sowieso ben ik dan ook te laat op 't werk en 's avonds moet ik dan nog de hulp van de buren inroepen.
Toch: deze constructie voelt logischer, klopt iets meer: dus bellen naar de dienst met de vraag of dat alles een half uur naar voor kan geschoven worden.
"We zullen u nog terug contacteren mevrouw, want ik krijg haar nu even niet aan de lijn"...
Meer dan 4u later weet ik nog steeds niks.
En dus weet ik niet wat het zal worden morgen. Moet ik Ziek Kind uit bed halen om Niet Ziek Kind mee naar school te brengen,... of niet? Moet ik hulp van de buren inroepen voor het laatste half uurtje 's avonds, ... of niet?
Stress!
Maar eigenlijk krijg ik vooral stress omdat ik zo veel moet regelen, wat absoluut mijn sterkste punt niet is en het nooit zal worden.
En omdat ik altijd hulp moet vragen bij anderen, wat ik nogal eens gênant vind. Ook dat is één van mijn zwakke punten.
En vooral ook omdat het eigenlijk nooit 'goed genoeg' geregeld kan worden: niet voor het Ziek Kind, niet voor het Niet Ziek Kind en niet voor het werk.
Waarom wring ik mezelf in zoveel bochten? Ik zou evengoed een dag onbetaald verlof kunnen aanvragen: als je thuis een ziek kind hebt is dat een gewettigde afwezigheid.. Maar dat doe ik dus niet... want dat hoort niet, volgens de werkethiek...
Wacht eens even... en wat met de 'opvoed-ethiek'? Het bestaat niet, ik weet het, maar ik vraag het me toch af...
Ik sta, nog steeds, voor de 100% achter de keuze die ik ooit gemaakt heb.
Laat dat duidelijk zijn.
Maar...
ik krijg een punthoofd van het geregel. Nee, geen punthoofd: ik krijg er gewoon afschuwelijk veel stress van. Tot het punt dat ik beslis dat het geen tranen waard is en ik dan maar zie hoe het zal lopen. Desnoods loopt het niet..
Vandaag kreeg ik telefoon van de opvoedster van de STIBO, om te melden dat ik Jongste toch beter zou komen oppikken. Niet dat het helemaal onverwachts was: deze ochtend lag er een klein hoopje braaksel in haar bedje. Maar ze was voor de rest springlevend, dus misschien lag er gewoon even iets op haar maag?
Niet dus: de vele pampers van deze voormiddag gaven te kennen dat ze toch ook het buikgriepvirusje te pakken heeft.
Snel de collega's van de verschillende afdelingen verwittigd van mijn afwezigheid deze namiddag, en een afspraak bij de huisarts gemaakt en een aanvraag gedaan bij 'opvang ziek kind' voor morgen. Dat alles nog voordat we, Ziek Kind en ik, thuis waren deze middag.
Tot daar liep alles vlot.
Alleen liet het antwoord van 'opvang ziek kind' wel lang op zich wachten. En zit ik altijd gewrongen met wat ik moet aanvragen. Ze mogen starten om 7u30 en max 10u werken (terecht). Wanneer ik om 7u30 vertrek, dan ben ik sowieso al wat te laat op mijn werk. En dan is Oudste nog niet op school geraakt. En dan moet ik tegen 17u30 terug thuis zijn, wat normaal haalbaar is. Behalve morgen, want dan is't oudercontact en mijn 'uur' is tot 18u. Oudercontact is zonder kinderen. "Ideaal want tot 18u kunnen ze naar de naschoolse opvang", dacht ik wanneer ik de afspraak maakte. Maar dat gaat niet op wanneer 1 van die kinderen ziek is en daardoor dus thuis zit....
Dus had ik gevraagd vanaf tot 18u. Dan lukt het 's avonds al. Maar hoe moet het dan 's morgens? Vanaf 8u kan de 'opvang' hier zijn. Dan ben ik sowieso al zeker een half uur te laat op het werk. En wanneer breng ik Oudste dan naar school? Voor de 'opvang' hier is om toch niet veel te laat op't werk te zijn? Dan moet ik Ziek-kind vroeg uit bed halen om het Niet-Zieke-Kind mee naar school te brengen en dan terug naar huis om te wachten op de opvang?
Heu...
Dat leek me na een tijdje toch al te gek. En dan begin ik te twijfelen... Misschien toch maar vanaf 7u30. Dan kan Ziek Kind in bedje blijven liggen, en breng ik zelf Niet-Ziek-Kind naar school. Dat is logischer. OK: sowieso ben ik dan ook te laat op 't werk en 's avonds moet ik dan nog de hulp van de buren inroepen.
Toch: deze constructie voelt logischer, klopt iets meer: dus bellen naar de dienst met de vraag of dat alles een half uur naar voor kan geschoven worden.
"We zullen u nog terug contacteren mevrouw, want ik krijg haar nu even niet aan de lijn"...
Meer dan 4u later weet ik nog steeds niks.
En dus weet ik niet wat het zal worden morgen. Moet ik Ziek Kind uit bed halen om Niet Ziek Kind mee naar school te brengen,... of niet? Moet ik hulp van de buren inroepen voor het laatste half uurtje 's avonds, ... of niet?
Stress!
Maar eigenlijk krijg ik vooral stress omdat ik zo veel moet regelen, wat absoluut mijn sterkste punt niet is en het nooit zal worden.
En omdat ik altijd hulp moet vragen bij anderen, wat ik nogal eens gênant vind. Ook dat is één van mijn zwakke punten.
En vooral ook omdat het eigenlijk nooit 'goed genoeg' geregeld kan worden: niet voor het Ziek Kind, niet voor het Niet Ziek Kind en niet voor het werk.
Waarom wring ik mezelf in zoveel bochten? Ik zou evengoed een dag onbetaald verlof kunnen aanvragen: als je thuis een ziek kind hebt is dat een gewettigde afwezigheid.. Maar dat doe ik dus niet... want dat hoort niet, volgens de werkethiek...
Wacht eens even... en wat met de 'opvoed-ethiek'? Het bestaat niet, ik weet het, maar ik vraag het me toch af...
dinsdag 7 oktober 2014
Ongerust ...
En hop, het is zover... de dames en heren die al honderdenzoveel dagen bezig zijn met een regeerakkoord te schrijven, die hebben het gelapt... mijn 'angst' is werkelijkheid geworden.
Nee, 't gaat niet over het optrekken van de pensioenleeftijd, of misschien onrechtstreeks toch wel. Het glipte er zo'n beetje tussendoor: "tijdskrediet met motivering zoals zorg voor jonge kinderen en palliatieve zorgen wordt verlengd, tijdskrediet zonder motivering om een wereldreis te maken, telt vanaf nu niet meer mee voor pensioen".
Ik ben niet van zin een wereldreis te maken. Wel zou ik de zorg voor 'mijn' 2 jonge pleegkinderen op een goede manier willen combineren met werk. En omdat daar een beetje extra zorg bij komt kijken, neem ik tijdskrediet en werk ik dus 4/5de.
Geen probleem toch, zie ik u denken, want dat is toch 'zorg voor jonge kinderen'?
Mis Poes! Zoals patchworkmama zegt, onze pleegkinderen zijn spookkinderen. Ze zijn er maar ook niet... Vooral voor 'administratie' zijn ze er niet, ook niet voor ondersteunende politieke keuzes, en ook niet om 'tijdskrediet met motivering zorg voor kind' op te nemen. Want dan krijg ik zwart op wit te lezen dat ik geen kinderen heb en daar dus geen recht op heb.
Ziet iemand het zitten om 'mijn' pleegkinderen elke woensdagmiddag op het kabinet van 1 of andere minister te gaan afzetten, totdat de heren en mevrouwen ministers doorhebben dat pleegkinderen OOK gewoon kinderen zijn??? DZJEEZES, wat ben ik weer boos!
En daar staan we dan weer met onze rug tegen de muur. Want hoe moet dat nu, met die extra begeleiding op woensdag wanneer ik terug voltijds zal gaan werken 'omdat ik geen zorg voor kinderen' opneem????
Later zal van haar 'productiviteit' verwacht worden: werken, zodat ze genoeg kan bijdragen aan de maatschappij. Aan de maatschappij die het haar eerst wel erg moeilijk maakt om te ontplooien en nodige begeleiding praktisch onmogelijk maakt, waardoor haar 'productiviteit' (bweik, vies woord) ook wel eens wat lager zou kunnen uitvallen gezien de gemiste kansen. GOED (dit is cynisch bedoeld) bezig Madammen en Meneren van de politiek.
Ik ben zo boos en een beetje wanhopig en vooral ongerust, dat ik heel hard zou willen vloeken. Maar zelf daar geraak ik niet verder dan SLAPPE IDIOTEN. ... ik heb er gewoon geen woorden voor
Als iemand ze wel heeft: ge moogt ze mij gerust geven
Nee, 't gaat niet over het optrekken van de pensioenleeftijd, of misschien onrechtstreeks toch wel. Het glipte er zo'n beetje tussendoor: "tijdskrediet met motivering zoals zorg voor jonge kinderen en palliatieve zorgen wordt verlengd, tijdskrediet zonder motivering om een wereldreis te maken, telt vanaf nu niet meer mee voor pensioen".
Ik ben niet van zin een wereldreis te maken. Wel zou ik de zorg voor 'mijn' 2 jonge pleegkinderen op een goede manier willen combineren met werk. En omdat daar een beetje extra zorg bij komt kijken, neem ik tijdskrediet en werk ik dus 4/5de.
Geen probleem toch, zie ik u denken, want dat is toch 'zorg voor jonge kinderen'?
Mis Poes! Zoals patchworkmama zegt, onze pleegkinderen zijn spookkinderen. Ze zijn er maar ook niet... Vooral voor 'administratie' zijn ze er niet, ook niet voor ondersteunende politieke keuzes, en ook niet om 'tijdskrediet met motivering zorg voor kind' op te nemen. Want dan krijg ik zwart op wit te lezen dat ik geen kinderen heb en daar dus geen recht op heb.
Ziet iemand het zitten om 'mijn' pleegkinderen elke woensdagmiddag op het kabinet van 1 of andere minister te gaan afzetten, totdat de heren en mevrouwen ministers doorhebben dat pleegkinderen OOK gewoon kinderen zijn??? DZJEEZES, wat ben ik weer boos!
En daar staan we dan weer met onze rug tegen de muur. Want hoe moet dat nu, met die extra begeleiding op woensdag wanneer ik terug voltijds zal gaan werken 'omdat ik geen zorg voor kinderen' opneem????
Later zal van haar 'productiviteit' verwacht worden: werken, zodat ze genoeg kan bijdragen aan de maatschappij. Aan de maatschappij die het haar eerst wel erg moeilijk maakt om te ontplooien en nodige begeleiding praktisch onmogelijk maakt, waardoor haar 'productiviteit' (bweik, vies woord) ook wel eens wat lager zou kunnen uitvallen gezien de gemiste kansen. GOED (dit is cynisch bedoeld) bezig Madammen en Meneren van de politiek.
Ik ben zo boos en een beetje wanhopig en vooral ongerust, dat ik heel hard zou willen vloeken. Maar zelf daar geraak ik niet verder dan SLAPPE IDIOTEN. ... ik heb er gewoon geen woorden voor
Als iemand ze wel heeft: ge moogt ze mij gerust geven
woensdag 1 oktober 2014
Moeten
Vandaag moest ik zeker boodschappen doen want dit weekend zijn we een weekendje weg - Jeuj!!- Dus boodschappen voor het weekendje-weg én voor de dagen erna.
Vorig weekend was ik ziek: dan blijft de was en de strijk liggen. Dat moet dus vandaag aangepakt worden: een paar spullen hebben we nodig op weekend, en de stapel strijk wordt anders onbeheersbaar en onbegonnen werk als ik nu ook volgend weekend niet kan wassen en strijken ... vanwege op weekend : nogmaals Jeuj! want ik kijk er erg naar uit.
kinderen naar school brengen en daar even blijven hangen voor een demonstratie 'jongleren' in de kleuterklas, inkopen doen, Koken, kinderen ophalen, eten, Jongste in bed steken, keuken opruimen, mails lezen, afspraken maken waaronder 1 met pleegzorgbegeleidster, strijken, was in steken, inpakken, Oh nee: jongste nu uit haar middagdutje halen anders is ze vanavond niet in slaap te krijgen, fruit snijden, kinderen even entertainen anders is er even te veel ruzie, verder inpakken, de was uithalen en ophangen, avondeten, verder strijken, kinderen in bed steken,
Dju: ik had ook het gras moeten afrijden... Te laat: nu is het donker. Trouwens: ik ben kapot. Wel genezen, maar nog niet gerecupereerd. Ik wil nu in mijn bed, maar moet eerst nog de boekentassen in orde maken, de (tweede) was ophangen en de strijk nog wat afwerken.
Moeten... Valt het u ook op? Vandaag 'moet' ik zo veel van mezelf. Alsof ik de voorbije ziektedagen zal kunnen 'inhalen' op 1 dag. En september was zó druk: waarbij ik het gevoel had dat élk vrij moment moest ingevuld worden met ofwel een uitstap ofwel een afspraak hier of daar. Oktober lijkt-op vlak van 'drukte'- nu al een kopie van september te worden. Pfft.
Weet je wat? Ik kruip gewoon mijn bed in... niks klaargezet voor morgen, maar ik overleef morgen waarschijnlijk iets vlotter wanneer ik (hopelijk) uitgerust zal zijn.
Slaapwel.
Vorig weekend was ik ziek: dan blijft de was en de strijk liggen. Dat moet dus vandaag aangepakt worden: een paar spullen hebben we nodig op weekend, en de stapel strijk wordt anders onbeheersbaar en onbegonnen werk als ik nu ook volgend weekend niet kan wassen en strijken ... vanwege op weekend : nogmaals Jeuj! want ik kijk er erg naar uit.
kinderen naar school brengen en daar even blijven hangen voor een demonstratie 'jongleren' in de kleuterklas, inkopen doen, Koken, kinderen ophalen, eten, Jongste in bed steken, keuken opruimen, mails lezen, afspraken maken waaronder 1 met pleegzorgbegeleidster, strijken, was in steken, inpakken, Oh nee: jongste nu uit haar middagdutje halen anders is ze vanavond niet in slaap te krijgen, fruit snijden, kinderen even entertainen anders is er even te veel ruzie, verder inpakken, de was uithalen en ophangen, avondeten, verder strijken, kinderen in bed steken,
Dju: ik had ook het gras moeten afrijden... Te laat: nu is het donker. Trouwens: ik ben kapot. Wel genezen, maar nog niet gerecupereerd. Ik wil nu in mijn bed, maar moet eerst nog de boekentassen in orde maken, de (tweede) was ophangen en de strijk nog wat afwerken.
Moeten... Valt het u ook op? Vandaag 'moet' ik zo veel van mezelf. Alsof ik de voorbije ziektedagen zal kunnen 'inhalen' op 1 dag. En september was zó druk: waarbij ik het gevoel had dat élk vrij moment moest ingevuld worden met ofwel een uitstap ofwel een afspraak hier of daar. Oktober lijkt-op vlak van 'drukte'- nu al een kopie van september te worden. Pfft.
Weet je wat? Ik kruip gewoon mijn bed in... niks klaargezet voor morgen, maar ik overleef morgen waarschijnlijk iets vlotter wanneer ik (hopelijk) uitgerust zal zijn.
Slaapwel.
vrijdag 26 september 2014
de kleuterleidster is een heldin
Ze zijn goed, de kleuterleidsters van onze school. Van die waar Oudste bij gezeten heeft weet ik zelfs dat ze meer dan goed zijn.
Maar die van Jongste, die is zo mogelijk NOG straffer, ze kan nu al niks meer misdoen bij mij.
Echt... ik kreeg bijna tranen in mijn ogen toen ik even een babbeltje deed met haar, deze week.
Jongste is gestart in september, omdat ze volgens haar identiteitskaart oud genoeg is om aan de kleuterschool te starten. Al weet ik dat ze er eigenlijk nog niet helemaal klaar voor is. Dat 'weten' van mij komt niet alleen uit mijn buikgevoel. Jongste werd getest en blijkt het op een aantal vlakken gewoon volgens leeftijd te doen, maar in haar taalontwikkeling zit er een achterstand. Wat al bij al niet onlogisch is aangezien ze vermoedelijk een behoorlijk lange tijd minder goed gehoord. (en we nu enkel maar kunnen vermoeden dat haar gehoor terug goed is). Haar woordenschat is klein, het begrijpen van wat er gezegd wordt is eerder beperkt.
Maar ik ging het dus over haar juf hebben. Juf werd vooraf op de hoogte gebracht dat Jongste er niet op alle vlakken 'klaar' voor zou zijn, maar ze stelde me gerust dat het wel zou loslopen. Jongste werd, net als de andere 'nieuwelingskes' heel hartelijk ontvangen.
Deze week vertelde de juf wat over de dag ervoor: het thema en wat ze samen gemaakt hebben. "Maar dat kan zij toch nog niet?" reageerde ik. "Wel als we het zus en zo aanpakken", repliceerde Juf. En ze ging verder "Weet je: ze moet nog niet alles kunnen wat de anderen al kunnen. Ze komt naar school en went aan het schoolleven en dat doet ze lang niet slecht. Ik moet gewoon voor mezelf opletten om van haar niet hetzelfde te verwachten als van een andere 2,5 jarige en dan loopt het goed"
En daarvan was ik nu eens onder de indruk, sé. Het kind mag gewoon zijn wie ze is en ook in de klas ontwikkelen op haar eigen tempo, ook al valt ze daarmee een beetje 'uit de toon'.
In mijn ogen kan Juf Sofie al niks meer fout doen dit schooljaar, echt niet...
Maar die van Jongste, die is zo mogelijk NOG straffer, ze kan nu al niks meer misdoen bij mij.
Echt... ik kreeg bijna tranen in mijn ogen toen ik even een babbeltje deed met haar, deze week.
Jongste is gestart in september, omdat ze volgens haar identiteitskaart oud genoeg is om aan de kleuterschool te starten. Al weet ik dat ze er eigenlijk nog niet helemaal klaar voor is. Dat 'weten' van mij komt niet alleen uit mijn buikgevoel. Jongste werd getest en blijkt het op een aantal vlakken gewoon volgens leeftijd te doen, maar in haar taalontwikkeling zit er een achterstand. Wat al bij al niet onlogisch is aangezien ze vermoedelijk een behoorlijk lange tijd minder goed gehoord. (en we nu enkel maar kunnen vermoeden dat haar gehoor terug goed is). Haar woordenschat is klein, het begrijpen van wat er gezegd wordt is eerder beperkt.
Maar ik ging het dus over haar juf hebben. Juf werd vooraf op de hoogte gebracht dat Jongste er niet op alle vlakken 'klaar' voor zou zijn, maar ze stelde me gerust dat het wel zou loslopen. Jongste werd, net als de andere 'nieuwelingskes' heel hartelijk ontvangen.
Deze week vertelde de juf wat over de dag ervoor: het thema en wat ze samen gemaakt hebben. "Maar dat kan zij toch nog niet?" reageerde ik. "Wel als we het zus en zo aanpakken", repliceerde Juf. En ze ging verder "Weet je: ze moet nog niet alles kunnen wat de anderen al kunnen. Ze komt naar school en went aan het schoolleven en dat doet ze lang niet slecht. Ik moet gewoon voor mezelf opletten om van haar niet hetzelfde te verwachten als van een andere 2,5 jarige en dan loopt het goed"
En daarvan was ik nu eens onder de indruk, sé. Het kind mag gewoon zijn wie ze is en ook in de klas ontwikkelen op haar eigen tempo, ook al valt ze daarmee een beetje 'uit de toon'.
In mijn ogen kan Juf Sofie al niks meer fout doen dit schooljaar, echt niet...
dinsdag 2 september 2014
Huizenjacht
Sinds we terug zijn van vakantie (die was heerlijk!) schuim ik de Immo-websites af.
Omdat ik ooit een groter huis zal moeten kopen zodat mijn 2 meisjes elk een eigen kamer zullen hebben.
Maar veel meer dan foto's bekijken, doe ik niet. Nochtans: iedereen laat me weten dat het NU het moment is. Nu moet je een huis kopen voor die woonbonus. Vanaf januari valt die weg.
Dat is waar, en dat is een enorm argument pro op huizenjacht gaan. Dus zoeken we.
MAAR: ik ben er helemaal niet klaar voor. Ik heb helemaal nog geen zin om dit huis te verlaten, om afscheid te nemen van dit kleine huis met z'n krakende houten vloeren en met de ongelooflijk mooie tegels die ik zelf nog gelegd heb (het enige wat ik zelf deed in huis, onder supervisie van mijn vader want zelf ben ik totaal geen klusser), met zijn handdoek groot tuintje wat toch voor ademruimte zorgt in deze dichtbebouwde wijk, met zijn gele keuken die mij aan de zomer doet denken, met z'n leuke buren, met zoveel mensen in de straat waar ik de sleutel in bewaring mag geven wanneer we op vakantie zijn: om de bus te legen en bloemen water te geven...
Ik ben dan ook nog helemaal niet bezig met het laten schatten van de waarde van mijn huis dat ik eerst zal moeten verkopen. Ik ben niet bezig met op zoek te gaan naar de -voor mij- beste lening. Ja, ik weet het: nog een reden is dat de leningen nooit zo 'goedkoop' geweest zijn en het nooit meer zullen worden...
Geef me toch nog een jaar of 2, denk ik dan. Want dan... dan zal ik het wel zien zitten. (denk ik nu, hé) Dan zal ik wel willen verhuizen. Nu voelt het meer alsof ik moet (omwille van de financiële regeling). Alsof ik nog die tijd nodig heb om het hier wonen wat 'af te ronden'.
Waarom doe ik dat mezelf eigenlijk aan, huis kopen en verkopen als ik het niet ziet zitten? Zot, toch? Waarom laat ik mij eigenlijk opjagen?
Al zal ik nu wel nog naar de huizen gaan kijken waar ik al een afspraak heb gemaakt om ze te bekijken. Stel je voor dat er eentje tussen zit waarbij ik het gevoel heb dat alles klopt? Maar zo niet... dan mag het stoppen of toch tot ik er 'klaar' voor ben...
En ik vrees dat ik zal overwegen om deze vloer ook in het 'nieuwe huis' te leggen...
Omdat ik ooit een groter huis zal moeten kopen zodat mijn 2 meisjes elk een eigen kamer zullen hebben.
Maar veel meer dan foto's bekijken, doe ik niet. Nochtans: iedereen laat me weten dat het NU het moment is. Nu moet je een huis kopen voor die woonbonus. Vanaf januari valt die weg.
Dat is waar, en dat is een enorm argument pro op huizenjacht gaan. Dus zoeken we.
MAAR: ik ben er helemaal niet klaar voor. Ik heb helemaal nog geen zin om dit huis te verlaten, om afscheid te nemen van dit kleine huis met z'n krakende houten vloeren en met de ongelooflijk mooie tegels die ik zelf nog gelegd heb (het enige wat ik zelf deed in huis, onder supervisie van mijn vader want zelf ben ik totaal geen klusser), met zijn handdoek groot tuintje wat toch voor ademruimte zorgt in deze dichtbebouwde wijk, met zijn gele keuken die mij aan de zomer doet denken, met z'n leuke buren, met zoveel mensen in de straat waar ik de sleutel in bewaring mag geven wanneer we op vakantie zijn: om de bus te legen en bloemen water te geven...
Ik ben dan ook nog helemaal niet bezig met het laten schatten van de waarde van mijn huis dat ik eerst zal moeten verkopen. Ik ben niet bezig met op zoek te gaan naar de -voor mij- beste lening. Ja, ik weet het: nog een reden is dat de leningen nooit zo 'goedkoop' geweest zijn en het nooit meer zullen worden...
Geef me toch nog een jaar of 2, denk ik dan. Want dan... dan zal ik het wel zien zitten. (denk ik nu, hé) Dan zal ik wel willen verhuizen. Nu voelt het meer alsof ik moet (omwille van de financiële regeling). Alsof ik nog die tijd nodig heb om het hier wonen wat 'af te ronden'.
Waarom doe ik dat mezelf eigenlijk aan, huis kopen en verkopen als ik het niet ziet zitten? Zot, toch? Waarom laat ik mij eigenlijk opjagen?
Al zal ik nu wel nog naar de huizen gaan kijken waar ik al een afspraak heb gemaakt om ze te bekijken. Stel je voor dat er eentje tussen zit waarbij ik het gevoel heb dat alles klopt? Maar zo niet... dan mag het stoppen of toch tot ik er 'klaar' voor ben...
En ik vrees dat ik zal overwegen om deze vloer ook in het 'nieuwe huis' te leggen...
woensdag 13 augustus 2014
Tieners?
En plots overviel het mij... en 't laat me niet meer los.
Ik besef nu dat de meisjes ook nog hier zullen wonen wanneer ze tieners zijn. Nu ja, we spreken over pleegzorg, dus dat kan er volgend jaar al weer anders uitzien. Maar toch: hoe de zaken nu lopen en voortgaande op de voorbije jaren... ja: dan heb ik binnen zo'n 8 jaar 2 pubermeiden in huis.. In mijn huis.... correctie: in mijn piepklein huis....waar ze samen 1 kleine slaapkamer delen.
Nu ze klein zijn, is dit geen enkel probleem, ze willen niets anders dan samen op 1 kamer slapen en kijken uit naar het moment waarop ze in een stapelbed mogen slapen.
Maar met 2 nogal drukke kinderen die beiden ook redelijk prikkelgevoelig zijn, denk ik dat dit niet zal blijven duren. Volgens mij willen die elk een 'eigen plekje' wanneer ze tiener zijn.
Waarschijnlijk gaat dit niet alleen over 'willen' maar zelfs over 'nodig hebben'.
En nu?
Nee, ik kan geen 3 slaapkamers maken in mijn klein huis...
Dus ben ik beginnen zoeken op immo-sites wat een 3 slaapkamer-huis zou kosten...en viel achterover: onbetaalbaar veel.
Ook als ik mijn huis verkoop, dan nog zal ik tot mijn pensioen behoorlijk moeten afbetalen aan de nieuwe hypotheek. Wil ik dat? Net nu ik financieel wat ademruimte krijg en bijvoorbeeld zelfs al 2 jaar op rij met de meisjes op vakantie kan in de zomer. Geen reizen meer tot aan mijn pensioen?
Je zal argumenteren dat ik er goedkopere regio's bestaan. Dat klopt. Maar ik zie het niet zitten om helemaal opnieuw te beginnen. Het was niet gemakkelijk om hier ingeburgerd te geraken. Echt moeilijk zelfs. En dat wil ik niet meer opnieuw doen. Daar wil/kan ik mijn energie niet meer insteken... ik ben ook zo jong niet meer.
Trouwens: ik woon hier graag! Ik heb fantastische buren in de straat en leer fijne andere ouders kennen 'aan de schoolpoort', de kinderen kunnen naar een goede school met een erg uitgebreide en leuke buitenschoolse opvang. Alles wat we nodig hebben is in de buurt...
Een huis met 3 slaapkamers, een ietsiepietse tuintje en ofwel ruimte in huis om de fiets te zetten ofwel 1 of andere mogelijkheid om de fiets in de tuin te krijgen zonder door het huis te moeten... Dat lijkt niet weggelegd voor ons.
Of maak ik mezelf nodeloos ongerust en kan dat wel lukken om met 2 één slaapkamer te delen tot aan - laat ons gissen- hun 20ste? Kan ik ook fout zijn met mijn idee dat dit 'slaapkamer delen' niet meer van deze tijd is?
Maar het laat me dus niet meer los.
Zeker weten dat ik daar nog lang mee bezig zal zijn: tips en info vragen van mensen die wat kennen van verbouwen om te kijken wat wél kan, gratis schatting van mijn huis?, gesprekken met banken om te kijken wat ik kan lenen zonder dat het 'pijn' zou doen, en ogen en oren open houden!
Ik zou ook kunnen afwachten en kijken hoe het evolueert... maar ik zei het al: ik ben zo jong niet meer. 'Afwachten' is dus ook een keuze maken: binnen een paar jaar is het sowieso niet meer mogelijk om nog een hypothecaire lening af te sluiten.
Elke tip is welkom. Ook die om mij gerust te stellen dat ik mij daar helemaal niet zo druk in hoef te maken :-)
Ik besef nu dat de meisjes ook nog hier zullen wonen wanneer ze tieners zijn. Nu ja, we spreken over pleegzorg, dus dat kan er volgend jaar al weer anders uitzien. Maar toch: hoe de zaken nu lopen en voortgaande op de voorbije jaren... ja: dan heb ik binnen zo'n 8 jaar 2 pubermeiden in huis.. In mijn huis.... correctie: in mijn piepklein huis....waar ze samen 1 kleine slaapkamer delen.
Nu ze klein zijn, is dit geen enkel probleem, ze willen niets anders dan samen op 1 kamer slapen en kijken uit naar het moment waarop ze in een stapelbed mogen slapen.
Maar met 2 nogal drukke kinderen die beiden ook redelijk prikkelgevoelig zijn, denk ik dat dit niet zal blijven duren. Volgens mij willen die elk een 'eigen plekje' wanneer ze tiener zijn.
Waarschijnlijk gaat dit niet alleen over 'willen' maar zelfs over 'nodig hebben'.
En nu?
Nee, ik kan geen 3 slaapkamers maken in mijn klein huis...
Dus ben ik beginnen zoeken op immo-sites wat een 3 slaapkamer-huis zou kosten...en viel achterover: onbetaalbaar veel.
Ook als ik mijn huis verkoop, dan nog zal ik tot mijn pensioen behoorlijk moeten afbetalen aan de nieuwe hypotheek. Wil ik dat? Net nu ik financieel wat ademruimte krijg en bijvoorbeeld zelfs al 2 jaar op rij met de meisjes op vakantie kan in de zomer. Geen reizen meer tot aan mijn pensioen?
Je zal argumenteren dat ik er goedkopere regio's bestaan. Dat klopt. Maar ik zie het niet zitten om helemaal opnieuw te beginnen. Het was niet gemakkelijk om hier ingeburgerd te geraken. Echt moeilijk zelfs. En dat wil ik niet meer opnieuw doen. Daar wil/kan ik mijn energie niet meer insteken... ik ben ook zo jong niet meer.
Trouwens: ik woon hier graag! Ik heb fantastische buren in de straat en leer fijne andere ouders kennen 'aan de schoolpoort', de kinderen kunnen naar een goede school met een erg uitgebreide en leuke buitenschoolse opvang. Alles wat we nodig hebben is in de buurt...
Een huis met 3 slaapkamers, een ietsiepietse tuintje en ofwel ruimte in huis om de fiets te zetten ofwel 1 of andere mogelijkheid om de fiets in de tuin te krijgen zonder door het huis te moeten... Dat lijkt niet weggelegd voor ons.
Of maak ik mezelf nodeloos ongerust en kan dat wel lukken om met 2 één slaapkamer te delen tot aan - laat ons gissen- hun 20ste? Kan ik ook fout zijn met mijn idee dat dit 'slaapkamer delen' niet meer van deze tijd is?
Maar het laat me dus niet meer los.
Zeker weten dat ik daar nog lang mee bezig zal zijn: tips en info vragen van mensen die wat kennen van verbouwen om te kijken wat wél kan, gratis schatting van mijn huis?, gesprekken met banken om te kijken wat ik kan lenen zonder dat het 'pijn' zou doen, en ogen en oren open houden!
Ik zou ook kunnen afwachten en kijken hoe het evolueert... maar ik zei het al: ik ben zo jong niet meer. 'Afwachten' is dus ook een keuze maken: binnen een paar jaar is het sowieso niet meer mogelijk om nog een hypothecaire lening af te sluiten.
Elke tip is welkom. Ook die om mij gerust te stellen dat ik mij daar helemaal niet zo druk in hoef te maken :-)
zaterdag 9 augustus 2014
eentje uit de duizend
Het leven van pleegkinderen loopt niet over rozen. Ze leven dan wel in een 'gewoon gezin', waar ze zoveel mogelijk het leven krijgen dat andere gewone kinderen hebben.
Er is altijd die andere kant: waarom kan ik niet bij mijn echte mama/papa wonen?
Soms is dat antwoord gemakkelijk, duidelijk en aanvaardbaar voor alle partijen.
Soms verandert er echter wel eens wat in de situatie van mama/papa wat maakt dat je moeilijk nieuws te vertellen hebt aan je pleegkind. Wanneer je dan als pleegouder dan ook nog maar een minimum van info ter beschikking hebt omdat je persoonlijke pleegzorgbegeleidster op vakantie is, dan zwijg je nog al eens.... 'tot nader order'...
Ondertussen staat mijn hoofd niet stil natuurlijk:* hoe breng ik dit nieuws zodanig dat haar wereld veilig blijft? Hm: bevattelijk én duidelijk en met concrete info (die ik dus nog niet had), denk ik dan. *Als wat ik te horen kreeg klopt, dan hangen daar ook consequenties aan vast voor de bezoekregeling. Hoe zie ik dat dan verlopen -ook weer- zodat het te doen is voor haar? *En krijg ik dat dan nog georganiseerd?
Enfin: ik zat een hele week vol met vragen, bedenkingen, twijfels, bezorgdheden,...
Maandag zou ik contact nemen, want dan was 'onze' pleegzorgbegeleidster terug uit verlof.
Een beetje verbaasd zag ik vrijdag al een mail van haar verschijnen. Ze had al een dagje gereserveerd om haar administratie bij te werken.
Ik was zo opgelucht dat ik bijna tranen in de ogen kreeg: wat zij daar schreef waren net dezelfde twijfels en bedenkingen die ik al maakte. Mét een datum waarop ze ons meer concrete info kan geven en een heleboel antwoorden hierop. Dan zou ze ook duidelijk zijn wélke boodschap zal moeten gegeven worden en krijg ik eventueel hulp bij het verwoorden hiervan.
Ik heb het al gezegd en heb het weer ondervonden: onze pleegzorgbegeleidster is er eentje uit de duizend!
Er is altijd die andere kant: waarom kan ik niet bij mijn echte mama/papa wonen?
Soms is dat antwoord gemakkelijk, duidelijk en aanvaardbaar voor alle partijen.
Soms verandert er echter wel eens wat in de situatie van mama/papa wat maakt dat je moeilijk nieuws te vertellen hebt aan je pleegkind. Wanneer je dan als pleegouder dan ook nog maar een minimum van info ter beschikking hebt omdat je persoonlijke pleegzorgbegeleidster op vakantie is, dan zwijg je nog al eens.... 'tot nader order'...
Ondertussen staat mijn hoofd niet stil natuurlijk:* hoe breng ik dit nieuws zodanig dat haar wereld veilig blijft? Hm: bevattelijk én duidelijk en met concrete info (die ik dus nog niet had), denk ik dan. *Als wat ik te horen kreeg klopt, dan hangen daar ook consequenties aan vast voor de bezoekregeling. Hoe zie ik dat dan verlopen -ook weer- zodat het te doen is voor haar? *En krijg ik dat dan nog georganiseerd?
Enfin: ik zat een hele week vol met vragen, bedenkingen, twijfels, bezorgdheden,...
Maandag zou ik contact nemen, want dan was 'onze' pleegzorgbegeleidster terug uit verlof.
Een beetje verbaasd zag ik vrijdag al een mail van haar verschijnen. Ze had al een dagje gereserveerd om haar administratie bij te werken.
Ik was zo opgelucht dat ik bijna tranen in de ogen kreeg: wat zij daar schreef waren net dezelfde twijfels en bedenkingen die ik al maakte. Mét een datum waarop ze ons meer concrete info kan geven en een heleboel antwoorden hierop. Dan zou ze ook duidelijk zijn wélke boodschap zal moeten gegeven worden en krijg ik eventueel hulp bij het verwoorden hiervan.
Ik heb het al gezegd en heb het weer ondervonden: onze pleegzorgbegeleidster is er eentje uit de duizend!
zaterdag 2 augustus 2014
Opgelucht, blij en stiekem ook een beetje fier
Opgelucht was ik de eerste avond, na haar allereerste kampdag..
Het lukte: naar een free-time kamp gaan, helemaal alleen, zonder één van de vriendjes, op een plaats waar ze nog nooit geweest is en ook nog eens geen enkele moni/juf kent.
Ik had dan ook mijn tijd genomen die eerste ochtend en was pas vertrokken wanneer ze al aan het tekenen was. 's Avonds was ze eerst heel stil en kon ik, net zoals op school, alleen maar raden wat ze had meegemaakt. Tot het bedtijd werd... 'Kijk eens wat ik van mijn juf heb geleerd!' en ze toonde enthousiast een danspasje. Jeah!
Toen voelde ik de opluchting: het ging lukken... en trots: ze deed het toch maar als 4-jarige.
De dagen erna ging het steeds moeilijker om haar af te zetten 's ochtends, maar ze bleef enthousiast 's avonds bij het ophalen... net zoals in het schooljaar bij de buitenschoolse opvang dus... voelde het ook voor mij vertrouwd aan. Mijn slecht gevoel dat ik bij inschrijving had - ze moest naar het kamp omdat de vertrouwde opvang met (welverdiende) vakantie is- verdween
Blij omdat ze nieuwe vriendjes maakte, veel knutselde en vooral ook 's avonds nog stond te dansen.
En dan had je haar moeten zien dansen die allerlaatste dag, op het toonmoment voor de ouders... met een sérieux alsof haar leven ervan afhing, met een zwierigheid in de heupen die haar waarschijnlijk genetisch is meegegeven en met een stralende glimlach wanneer het gedaan was... Natuurlijk glom ik van trots!
vrijdag 25 juli 2014
"blij op mij"
"Je bent altijd boos op mij. Waarom ben je nooit blij op mij?" vroeg ze me 's ochtends met een beteuterd gezicht.
Hey : ze is nog maar 4, dan mag je nog 'altijd' en 'nooit' gebruiken, ook al gaat het maar over het gebeurde van de laatste 3 minuten. Want NU, dat is toch wat telt in het leven van een 4-jarige?
Natuurlijk heb ik haar het perspectief geboden en hebben we alle momenten tussen het NU en Gisteren overlopen waarop ik 'blij was op haar'... en dan was het al lang weer OK en kon ze weer lachen.
En vandaag was ik veel meer dan 'blij op haar'... toen ik haar - als oudste van 6 kindjes - zag samen spelen met de anderen. De manier waarop: rustig, zorgzaam, gefocust, ook de kinderen die ze nieuw leerde kennen bij haar spel betrekken.
Eerlijk: zo rustig en gefocust heb ik haar zelden bezig gezien.
Was het de ruimte? Ze konden spelen in de zalige tuin van een van mijn tante's... Was het toch een beetje het onbekende waardoor ze zich op haar best toonde?... Was het omdat we uitgenodigd waren om daar te zwemmen en ze daarin al een deel van haar energie had kwijt gekund?
Is het omdat ik al enkele dagen thuis ben en alles veel relaxter verloopt omdat 'de klok' ons niet zo opjaagt?
Wellicht is het een beetje van dat alles. Maar in elk geval: deze middag was ik behalve trots ook 'blij op haar'.
Hey : ze is nog maar 4, dan mag je nog 'altijd' en 'nooit' gebruiken, ook al gaat het maar over het gebeurde van de laatste 3 minuten. Want NU, dat is toch wat telt in het leven van een 4-jarige?
Natuurlijk heb ik haar het perspectief geboden en hebben we alle momenten tussen het NU en Gisteren overlopen waarop ik 'blij was op haar'... en dan was het al lang weer OK en kon ze weer lachen.
En vandaag was ik veel meer dan 'blij op haar'... toen ik haar - als oudste van 6 kindjes - zag samen spelen met de anderen. De manier waarop: rustig, zorgzaam, gefocust, ook de kinderen die ze nieuw leerde kennen bij haar spel betrekken.
Eerlijk: zo rustig en gefocust heb ik haar zelden bezig gezien.
Was het de ruimte? Ze konden spelen in de zalige tuin van een van mijn tante's... Was het toch een beetje het onbekende waardoor ze zich op haar best toonde?... Was het omdat we uitgenodigd waren om daar te zwemmen en ze daarin al een deel van haar energie had kwijt gekund?
Is het omdat ik al enkele dagen thuis ben en alles veel relaxter verloopt omdat 'de klok' ons niet zo opjaagt?
Wellicht is het een beetje van dat alles. Maar in elk geval: deze middag was ik behalve trots ook 'blij op haar'.
dinsdag 22 juli 2014
mensen herkennen
Mijn 'fietske', aka de Onderwatertandem dus, daar ben ik nu eens echt content van sé! Ge kunt u niet voorstellen hoe ik geniet van de herwonnen vrijheid, van 'overal' te geraken met de kinderen. Ik voel me vooral veel minder gehinderd om dingen te doen, met hen.
Alleen, dat vertrekken met een zware fiets + 2 kinderen en soms nog wat tassen is nog een gesukkel. Berg op toch ;-)
Vandaag zijn we zo in het zuidpark geraakt: tijdens de Gentse Feesten zijn het daar kindernamiddagen, met geweldig veel springkastelen. En laat die van mij nu niets liever doen dan springen en lopen en druk doen op een springkasteel. Zalig dus!
Maar eigenlijk ging ik het daar niet over hebben. Wel over mijn onvermogen om mensen te herkennen buiten de context waarin ik ze anders tegenkom. En dan de juiste namen laten passen bij gezichten: nog zo een moeilijke... Behalve een zeldzame keer dat er om gelachen kan worden, is dat vooral gênant...
Hoe dat komt? Ik weet het niet ... 't is geen familietrekje, zoveel is duidelijk. Overlaatst hadden we het er met enkele collega's over. Zij herkenden dit wél en er werden wat verhalen opgedist waarbij wederhelften soms de redding moesten brengen om niet de totale ondergang tegemoet te gaan.
Ook vandaag weer: in dat Zuidpark. Bij een van de springkastelen die de meisjes uitkozen, zat een vrouw die mij aankeek. Ja.... ik was er bijna zeker van dat ik haar ergens van ken... help! Wie is ze? Van waar zou ik haar kennen?... Nee 't komt niet, al ben ik er nu zeker van dat ik haar ken en kijk haar weer aan. Dan maar toegeven: "ik ken u, hé?" Ze knik van ja en vervolgt met : "is dat X"? en geeft de naam van Jongste. "Ja, dat klopt!". Nu komt de stoom uit mijn oren denk ik: mijn hersenen draaien op volle toeren en toch kan zelfs nu nog de link niet leggen.... Ze is zo vriendelijk me snel uit mijn lijden te verlossen "de jeugdrechtbank". Ah! Ja ... ik leg de link, maar voel me toch niet zeker genoeg om haar naam te noemen. 't zou nog altijd mis kunnen zijn. "Ik ben blij haar nog eens gezien te hebben" zegt ze nog.
OK, ik heb haar maar 2 maal gesproken. Dat zou een excuus kunnen zijn. Ware het niet dat zij wel een heel erg belangrijke en zelfs bepalende schakel is in het pleegzorggebeuren...
Gelukkig was er ook nog de goedmaker: een beetje verder zag ik de mama van 2 kleuters die naar dezelfde school als Oudste gaan én vooral rond hetzelfde uur 's avonds vertrekken. Deze mama herkende ik wel... oef, soms werkt het nog wel...
zaterdag 5 juli 2014
spreidstand
Dit is een moeilijke, voor mij.
Want alles wordt bepaald door welke bril ik kijk..
Die van de rede? Of die van de emotie?
Op zich gaat het om iets kleins, pietluttig bijna...
En het begint zelfs met iets leuks, hoopvol:
Oudste krijgt het voorstel van 1 van haar vriendinnetjes om een keertje te komen logeren. Ze vindt het geweldig!!!!
Natuurlijk mag dat: het vriendinnetje is hier al komen spelen en zij daar. De ouders kom ik regelmatig tegen 's avonds bij de opvang: ze komen zo wat rond het zelfde uur hun dochter oppikken. Het zijn lieve, spontane mensen...
Wacht even: Oudste is mijn dochter niet. En alhoewel ik mag beslissen over de dagdagelijkse gang van zaken, valt het 'gaan logeren bij een vriendinnetje' niet meer onder mijn bevoegdheid.
Dat is zo met kinderen die geplaatst zijn... als er afgeweken wordt van de routine, en dan vooral wat betreft het ergens gaan slapen onder iemand anders' toezicht, dan moet er 'goedkeuring' gevraagd worden. Normaal krijg je die ook hoor, daar niet van. En in dit geval zal het nog wel lukken om die goedkeuring rond te krijgen.
Maar ergens voelt dit niet juist
Natuurlijk 'klopt' het wel als je de bril van de rede opzet: Oudste is niet mijn kind, er is aan mij gevraagd om voor dit kind te zorgen zolang als er aangetoond wordt dat dit nodig is. En : IK WIL DIT OOK GRAAG.. laat dat duidelijk zijn. Het is dus logisch dat er iemand over mijn schouder mee kijkt.. en dus wilt weten waar zij verblijft als ze niet bij mij is.
Het IS dus WEL juist.
Het voelt echter een beetje... ,euh, wrang?
Want er is wel gekozen voor een plaatsing in een pleeggezin. En dan ga je er van uit dat het de bedoeling is om een pleegkind dezelfde kansen te geven als je eigen kinderen (gesteld dat ik er zou hebben). Stel dat ik dit voorstel had gekregen 2 dagen voor de logeerpartij? Dan kan het gewoon niet doorgaan: goedkeuring geraakt niet rond. En dan wordt een pleegkind met z'n neus in de feiten geduwd: "je bent anders dan de anderen, en kan daarom een aantal doodgewone dingen niet zomaar doen/verkrijgen".. Toch een beetje pijnlijk, vind ik dan. Vooral ook omdat je de privacy van het kind dient te beschermen en dus ook niet zomaar kan en mag vertellen dat zij een pleegkind is...
Maar goed: dat zijn problemen voor later. Volgende week zal Oudste mogen gaan logeren bij haar vriendinnetje...Jeuj!
(al vraag ik mij wel af of dit gaat lukken, slapen op een ander. Veel kans dat ik haar rond 23u mag gaan oppikken omdat ze dan nog altijd de boel op stelten aan het zetten is....puur uit 'overexcitement')
Want alles wordt bepaald door welke bril ik kijk..
Die van de rede? Of die van de emotie?
Op zich gaat het om iets kleins, pietluttig bijna...
En het begint zelfs met iets leuks, hoopvol:
Oudste krijgt het voorstel van 1 van haar vriendinnetjes om een keertje te komen logeren. Ze vindt het geweldig!!!!
Natuurlijk mag dat: het vriendinnetje is hier al komen spelen en zij daar. De ouders kom ik regelmatig tegen 's avonds bij de opvang: ze komen zo wat rond het zelfde uur hun dochter oppikken. Het zijn lieve, spontane mensen...
Wacht even: Oudste is mijn dochter niet. En alhoewel ik mag beslissen over de dagdagelijkse gang van zaken, valt het 'gaan logeren bij een vriendinnetje' niet meer onder mijn bevoegdheid.
Dat is zo met kinderen die geplaatst zijn... als er afgeweken wordt van de routine, en dan vooral wat betreft het ergens gaan slapen onder iemand anders' toezicht, dan moet er 'goedkeuring' gevraagd worden. Normaal krijg je die ook hoor, daar niet van. En in dit geval zal het nog wel lukken om die goedkeuring rond te krijgen.
Maar ergens voelt dit niet juist
Natuurlijk 'klopt' het wel als je de bril van de rede opzet: Oudste is niet mijn kind, er is aan mij gevraagd om voor dit kind te zorgen zolang als er aangetoond wordt dat dit nodig is. En : IK WIL DIT OOK GRAAG.. laat dat duidelijk zijn. Het is dus logisch dat er iemand over mijn schouder mee kijkt.. en dus wilt weten waar zij verblijft als ze niet bij mij is.
Het IS dus WEL juist.
Het voelt echter een beetje... ,euh, wrang?
Want er is wel gekozen voor een plaatsing in een pleeggezin. En dan ga je er van uit dat het de bedoeling is om een pleegkind dezelfde kansen te geven als je eigen kinderen (gesteld dat ik er zou hebben). Stel dat ik dit voorstel had gekregen 2 dagen voor de logeerpartij? Dan kan het gewoon niet doorgaan: goedkeuring geraakt niet rond. En dan wordt een pleegkind met z'n neus in de feiten geduwd: "je bent anders dan de anderen, en kan daarom een aantal doodgewone dingen niet zomaar doen/verkrijgen".. Toch een beetje pijnlijk, vind ik dan. Vooral ook omdat je de privacy van het kind dient te beschermen en dus ook niet zomaar kan en mag vertellen dat zij een pleegkind is...
Maar goed: dat zijn problemen voor later. Volgende week zal Oudste mogen gaan logeren bij haar vriendinnetje...Jeuj!
(al vraag ik mij wel af of dit gaat lukken, slapen op een ander. Veel kans dat ik haar rond 23u mag gaan oppikken omdat ze dan nog altijd de boel op stelten aan het zetten is....puur uit 'overexcitement')
donderdag 12 juni 2014
Fietstochtje
Misschien heb je er een idee van, misschien ook niet. Als alleenstaande zorgen voor 2 jonge kindjes is soms erg tijdrovend. Je kan niks meer 'even snel' gaan doen.
Geen brood meer in huis? Eerst kindjes schoenen en een jas aan (behalve met dit zomerweer), dan samen om een brood. Nu, de bakker is om de hoek, dus dat valt nog mee wat betreft tijdsverspilling. Maar 'efkes, rap' om de hoek een brood gaan halen: dat zit er niet meer in.
Naar het postkantoor? Ai, dat wordt moeilijker: voor de Oudste is dat nog binnen haar bereik om met de loopfiets te doen, voor Jongste is dat een probleem. Net iets te ver om vlot heen en terug te geraken. En de buggy? Daar wilt ze niet meer in, dan brult ze de buurt bijeen. Soms moet het zo, maar gezellig is dat niet te noemen.
Dan maar met de auto? Ook een beetje gek voor die korte afstanden, trouwens: hier in de buurt kan je toch nergens parkeren. Dus daar los je ook niks mee op. En ik ben er eigenlijk ook tegen - milieuhinder, dure brandstofprijzen- enfin: ik moet het niet uitleggen.
Van huis naar school is't 5 minuutjes stappen. Van school weer naar huis (met de kinderen bedoel ik dan) is't minstens 20 minuten: we passeren immers een speelpleintje. Meestal past dat en vind ik dat best wel ontspannend. Maar soms wil ik onmiddellijk naar huis. Oudste kan al onderhandelen: "nog 1 keer van de glijbaan en dan kom ik". Jongste is op dat moment selectief doof. Zelfs wanneer ik roep dat ik weg ga en dit ook doe, blijft zij ter plekke. Z' is er gerust in...
De laatste tijd neem ik haar op mijn fiets in het fietsstoeltje, mag Oudste op mijn zadel zitten, terwijl ik met de fiets aan de hand naar huis wandel. Ook niet zó héél handig.
De oplossing had ik al een paar keer aan de schoolpoort gezien. 'k Heb er lang over getwijfeld, want goedkoop is't niet...
En dan werd het mooi weer. Stel je voor dat ik met de meisjes gewoon naar de Blaarmeersen zou kunnen fietsen... Hoe cool zou dat zijn?
En nu kan het gewoon! Je kunt niet geloven hoe ik hier naar verlangd heb!
vrijdag 30 mei 2014
een 'poging tot opvoeden'?
Het was weer zo'n dag vandaag. En gisteren ook eigenlijk.
Of het nu mocht of niet, of ik nu boos werd of niet, of ik nu strafte of niet... Ik kon evengoed lucht zijn.... ze deden gewoon hun zin.
Zoals?
Met het kinderwinkelwagentje de andere winkelende mensen terroriseren in de supermarkt, geluk bij een ongeluk: het was vooral tegen mijn enkels dat ze reden.
Of met alle speelgoed hier rond te strooien en dan te roepen en te tieren dat ze niet kunnen spelen omdat ze geen plaats hebben (dat ze kunnen opruimen hebben ze dan al zo'n stuk of 5 keer vakkundig genegeerd).
Met gillen, roepen, tieren en hun allerluidste speelgoed te gebruiken op het moment dat ik vroeg om even rustig te zijn omdat ik wil telefoneren...
Met...
Op zulke dagen word ik misselijk als ik alleen maar denk aan die opvoedingspraatjes a là: "Na enkele waarschuwingen kijk je je kind aan, zeg wat het fout deed en waarom het gestraft wordt, zet je kind in de hoek voor evenveel minuten als je kind oud is (in jaren). Haal het uit de hoek, laat het sorry zeggen en je kind weet nu dat dit fout is en zal zich gedragen"...
Belachelijk want, zo werkt dat hier dus niet hé.
Ja, na enkele waarschuwingen, worden ze gestraft. Weet je wat er gebeurt als ik ze in de hoek zet? Of liever, ze er uit haal nadat ze in de hoek stonden? We overlopen eens wat niet OK was, zij zeggen ofwel sorry ofwel wordt er hard gelachen, en lopen onmiddellijk terug naar wat ze daarnet fout deden om dit gewoon opnieuw te doen... Heel soms denken ze er aan iets anders te gaan uitsteken...
Hopeloos dus... Ligt het aan mij? Ligt het aan de methode? En heel af en toe durf ik denken: of ligt het aan de kinderen?... Twijfel slaat toe op zulke dagen. "Ik kan het gewoon niet..." "Zie nu, ik heb het al voor hun verpest door er niet in te slagen ze fatsoenlijk op te voeden"...
En morgen gaat alles weer zijn normale gangetje en weet ik weer dat dit complete nonsense is.. 't Zal overal wel wat zijn, zeker?
Uiteindelijk weet ik dat het niet ligt aan het één noch het ander... Het is de combinatie... Ik ken "mijn" kinderen ondertussen al wel een beetje. Meestal loopt het goed - want zulke dagen zoals hierboven beschreven zijn erg uitzonderlijk geworden.
Meestal werkt het om een waarschuwing te geven en bij een tweede keer mijn stem een te verheffen.. Maar wanneer dat niet voldoende is, wilt dat gewoonlijk zeggen dat ze al te veel in 'overdrive' zitten om zich nog te kunnen corrigeren. Wat er wel werkt? Op tijd in bed steken en hopen op morgen een betere dag..
Geen straf dan? Toch wel : om duidelijk te stellen dat ze over de grens zijn gegaan. En ook al lijkt het die dag zelf totaal niet door te dringen, in ieder geval heb ik dan toch een klein momentje rust gehad...
Vanavond lagen ze op tijd in bed, en werd het vrij snel ook stil..
Dat ziet er goed uit, voor morgen :-)
Of het nu mocht of niet, of ik nu boos werd of niet, of ik nu strafte of niet... Ik kon evengoed lucht zijn.... ze deden gewoon hun zin.
Zoals?
Met het kinderwinkelwagentje de andere winkelende mensen terroriseren in de supermarkt, geluk bij een ongeluk: het was vooral tegen mijn enkels dat ze reden.
Of met alle speelgoed hier rond te strooien en dan te roepen en te tieren dat ze niet kunnen spelen omdat ze geen plaats hebben (dat ze kunnen opruimen hebben ze dan al zo'n stuk of 5 keer vakkundig genegeerd).
Met gillen, roepen, tieren en hun allerluidste speelgoed te gebruiken op het moment dat ik vroeg om even rustig te zijn omdat ik wil telefoneren...
Met...
Op zulke dagen word ik misselijk als ik alleen maar denk aan die opvoedingspraatjes a là: "Na enkele waarschuwingen kijk je je kind aan, zeg wat het fout deed en waarom het gestraft wordt, zet je kind in de hoek voor evenveel minuten als je kind oud is (in jaren). Haal het uit de hoek, laat het sorry zeggen en je kind weet nu dat dit fout is en zal zich gedragen"...
Belachelijk want, zo werkt dat hier dus niet hé.
Ja, na enkele waarschuwingen, worden ze gestraft. Weet je wat er gebeurt als ik ze in de hoek zet? Of liever, ze er uit haal nadat ze in de hoek stonden? We overlopen eens wat niet OK was, zij zeggen ofwel sorry ofwel wordt er hard gelachen, en lopen onmiddellijk terug naar wat ze daarnet fout deden om dit gewoon opnieuw te doen... Heel soms denken ze er aan iets anders te gaan uitsteken...
Hopeloos dus... Ligt het aan mij? Ligt het aan de methode? En heel af en toe durf ik denken: of ligt het aan de kinderen?... Twijfel slaat toe op zulke dagen. "Ik kan het gewoon niet..." "Zie nu, ik heb het al voor hun verpest door er niet in te slagen ze fatsoenlijk op te voeden"...
En morgen gaat alles weer zijn normale gangetje en weet ik weer dat dit complete nonsense is.. 't Zal overal wel wat zijn, zeker?
Uiteindelijk weet ik dat het niet ligt aan het één noch het ander... Het is de combinatie... Ik ken "mijn" kinderen ondertussen al wel een beetje. Meestal loopt het goed - want zulke dagen zoals hierboven beschreven zijn erg uitzonderlijk geworden.
Meestal werkt het om een waarschuwing te geven en bij een tweede keer mijn stem een te verheffen.. Maar wanneer dat niet voldoende is, wilt dat gewoonlijk zeggen dat ze al te veel in 'overdrive' zitten om zich nog te kunnen corrigeren. Wat er wel werkt? Op tijd in bed steken en hopen op morgen een betere dag..
Geen straf dan? Toch wel : om duidelijk te stellen dat ze over de grens zijn gegaan. En ook al lijkt het die dag zelf totaal niet door te dringen, in ieder geval heb ik dan toch een klein momentje rust gehad...
Vanavond lagen ze op tijd in bed, en werd het vrij snel ook stil..
Dat ziet er goed uit, voor morgen :-)
donderdag 15 mei 2014
3 jaar
Gisteren was een moeilijke dag voor Oudste: haar Mama ging haar hier komen oppikken om dan samen iets leuks te gaan doen. Wat keek ze daar naar uit! Een uur op voorhand vond ze het al 'lang wachten' en rond het afgesproken uur trok ze regelmatig de voordeur open om de straat af te speuren: "Zie jij ze al?" vroeg ze me telkens weer...
Ik voelde nattigheid....Vorige week, bij het overleg, had mama haar trein gemist..
Een kwartier na het afgesproken uur sms-te ze om te verwittigen dat ze door ziekte moest afzeggen.
Oudste slikte... deed wanhopige pogingen om niet te huilen... kon uiteindelijk haar tranen toch niet bedwingen....om dan snel weer te zeggen dat het alweer ging...
Kindje toch... als haar kous dubbel in haar schoen zit, wordt de buurt bijeen gebruld. Maar bij intens verdriet wordt het zo snel mogelijk 'weggestoken'.
Maar de weerbots heeft ze er toch van, gisteren hing ze aan mijn rokken en vandaag was het afscheid op school nog moeilijker dan anders. "Ik wil bij jou blijven", "Maar dat kan niet, ik moet weg" "Waarom niet? Naar waar moet jij dan?"
Naar de rechtbank...om te horen wat de toekomst zal brengen voor jou. Maar dat kan ik als antwoord niet geven. Ik ben immers nog nooit begonnen met uit te leggen dat zij bij mij mag wonen omdat een jeugdrechter beslist dat dit het beste is. En dat deze beslissing elk jaar opnieuw bekeken wordt. Hoe kan je dat ook uitleggen aan een 4-jarige: 'rechter', 'rechtbank', 'advocaat', ...?
Ik heb me er even met een halve waarheid vanaf gemaakt, maar wel één die zij begrijpt. (samenzitten met veel mensen om te kijken hoe dat nu gaat met haar mama, en daarbij pleegbegeleidster vernoemt die ze kent, ook al weet ik dat zij er niet bij zal zijn op de rechtbank)
Na vorig jaar het gênante te laat komen op de zitting van de jeugdrechtbank, wilde ik dit jaar koste wat kost op tijd zijn. Wat ook lukte, er was zelfs nog even tijd voor een korte babbel, inclusief foto's tonen, met de advocaten.
Op de zitting werden de verslagen doorgenomen, de afwezigheid van mama (ook vandaag zonder vooraf te verwittigen) op gefrons onthaald.
3 jaar... dank zij het nieuwe decreet mag een jeugdrechter een pleegplaatsing uitspreken voor langer dan 1 jaar, met een maximum van 3 jaar.
Al zeker 3 jaar lang zal ik kunnen waarmaken wat ik haar gisteren al troostend vertelde: "dat ik er voor haar zal zijn, zo lang haar mama ziek is".
Ik voelde nattigheid....Vorige week, bij het overleg, had mama haar trein gemist..
Een kwartier na het afgesproken uur sms-te ze om te verwittigen dat ze door ziekte moest afzeggen.
Oudste slikte... deed wanhopige pogingen om niet te huilen... kon uiteindelijk haar tranen toch niet bedwingen....om dan snel weer te zeggen dat het alweer ging...
Kindje toch... als haar kous dubbel in haar schoen zit, wordt de buurt bijeen gebruld. Maar bij intens verdriet wordt het zo snel mogelijk 'weggestoken'.
Maar de weerbots heeft ze er toch van, gisteren hing ze aan mijn rokken en vandaag was het afscheid op school nog moeilijker dan anders. "Ik wil bij jou blijven", "Maar dat kan niet, ik moet weg" "Waarom niet? Naar waar moet jij dan?"
Naar de rechtbank...om te horen wat de toekomst zal brengen voor jou. Maar dat kan ik als antwoord niet geven. Ik ben immers nog nooit begonnen met uit te leggen dat zij bij mij mag wonen omdat een jeugdrechter beslist dat dit het beste is. En dat deze beslissing elk jaar opnieuw bekeken wordt. Hoe kan je dat ook uitleggen aan een 4-jarige: 'rechter', 'rechtbank', 'advocaat', ...?
Ik heb me er even met een halve waarheid vanaf gemaakt, maar wel één die zij begrijpt. (samenzitten met veel mensen om te kijken hoe dat nu gaat met haar mama, en daarbij pleegbegeleidster vernoemt die ze kent, ook al weet ik dat zij er niet bij zal zijn op de rechtbank)
Op de zitting werden de verslagen doorgenomen, de afwezigheid van mama (ook vandaag zonder vooraf te verwittigen) op gefrons onthaald.
3 jaar... dank zij het nieuwe decreet mag een jeugdrechter een pleegplaatsing uitspreken voor langer dan 1 jaar, met een maximum van 3 jaar.
Al zeker 3 jaar lang zal ik kunnen waarmaken wat ik haar gisteren al troostend vertelde: "dat ik er voor haar zal zijn, zo lang haar mama ziek is".
woensdag 14 mei 2014
B(r)abbelen
Jongste is erg goed aan het worden in imiteren van het gedrag van de Oudste.
Zo was zij altijd een erg vrolijk kind vanaf het eerste moment dat ze wakker werd. Nu ze gezien heeft dat het eerste half uur bij Grote Zus erg stroef verloopt, met veel huilbuien, doet zij dit nu ook (gezellig!)
Oudste zwijgt niet.... dus Jongste ook niet :-)
Alleen: tot hier toe sprak Jongste een eigen taal en elke dag leek het wel een andere taal...wel veel variatie in klanken en intonatie. Net echt dus.
Maar we verstonden we elkaar niet, zij en ik.
Sinds januari zijn we bezig met het oefenen van woordjes in combinatie met gebaartjes.
Ze pikte snel 'eten', 'drinken' en 'slapen' op en wat later 'warm', en daarmee was't gedaan.
Maar plots lijkt ze het begrepen te hebben : Het begon met kat en hond: hiervan kent ze niet de woorden, maar gebruikt ze wel heel consequent 'miauw' en 'ffff' (van waffffff, hé mensen!).
Sinds een dikke week heeft ze haar woordenschat verdubbeld. Elke auto die we voorbij wandelen klinkt het "Oeka!!! Auto" en het bijhorende gebaar. En owee als ik niet snel genoeg bevestig, dan gaat het volume nogal de hoogte in. Ze oefent echt en lijkt nu in de fase te zitten dat ze het concept beet heeft: dat ding, daar zeggen mensen steeds ... tegen. En wil haar woordje aftoetsen aan wat ik zeg. En volgens mij heeft ze er plezier in, in woordjes oefenen.
Ze heeft - eindelijk - interesse in boekjes waarbij ze nu zelf een aantal prentjes kan benoemen : beer, auto, bal, vogel, baby,...
OK, haar eigen taal is nog steeds aanwezig, maar wàt ben ik blij dat wij elkaar beginnen te begrijpen.
En wat een geruststelling dat ze er nét op tijd mee start: ze zal klaar zijn in september om naar school te gaan... (nu die zindelijkheidstraining nog, want daar snapt ze nog niks van)
vrijdag 9 mei 2014
Beslissen
Beslissingen nemen is nooit mijn sterkste punt geweest.
Het zou me niet verbazen als ik ooit zou te horen krijgen dat mijn ouders gek werden van mijn getwijfel over welk toespijs er nu op mijn boterham mocht liggen: ik twijfelde, telde af om dan het resultaat van dit aftellen toch niet appetijtelijk genoeg te vinden en dus opnieuw te beginnen twijfelen....
Mijn boterham beleggen is geen probleem meer, gelukkig. Maar soms vind ik het nog altijd moeilijk om beslissingen te nemen. Ik denk dat ik dat ook het moeilijkste aspect vind aan het alleenstaande ouderschap: altijd alleen beslissingen moeten nemen en niet met iemand de voors en tegens van iets kunnen bespreken,... Want als ik iets geleerd heb over 'beslissen' is het dat het mij wel helpt wanneer ik er over kan babbelen. Met iemand: dat helpt om mijn gedachten te ordenen.
Ik heb het voornemen om in de grote vakantie op reis te gaan, met de meisjes. Woensdag zette ik eindelijk de stap om een optie te nemen op een weekje vakantie in Tunesië: zon, zee, strand, zwembad en All-in. Erg verleidelijk...
1 dag later ontving ik een promotie voor een vakantie in de Provence, ongeveer dezelfde periode: goedkoper, de plaats waar ik vorig jaar wilde boeken maar toen volzet was. Wel wat reken- en telwerk nodig om te kijken of dit haalbaar is wat betreft vakantie-uren en moment.
Auch!
Wat een dilemma: vliegvakantie? Op een halve dag op je bestemming zijn, maar wel als enige volwassene 2 drukke kinderen in toom moeten houden op momenten dat het hun misschien niet uitkomt. Als enige volwassene staan klungelen met bagage en ondertussen de 2 bengels in't oog proberen te houden? Het idee alleen bezorgt met stress. Al is het natuurlijk maat een halve dag en de rest is pure vakantie. Alhoewel: soyamelk zal daar wel niet voor handen zijn, (voor de oudste) en stel dat ik daar extra pampers nodig heb voor de Jongste: hoe krijg ik dat geregeld?
Autovakantie dan? 1100km achter 't stuur met de 2 kinderen op de achterbank waarvan er eentje dat niet zo'n leuk idee vindt...Wel kunnen stoppen wanneer ik dat zelf beslis (of het nodig is voor de kinderen), De geruststelling dat ik alles ter plaatse zal kunnen vinden wat ik 'vergeten' ben, en geen stress wat betreft gezeul met bagage...En minder 'gedoe' met reisdocumenten voor de kinderen (met pleegkinderen is dit altijd rompslomp én kan het tot 'gedoe' aan de grenscontrole leiden wanneer de papieren niet vertaald zijn)
Ik geraakte er niet uit, en moest vandaag beslissen (optie die afloopt)...
Een luxe-dilemma, dat besef ik maar al te goed. Maar toch bezorgde het me een serieuze portie onzekerheid, en wat stress...
Gelukkig heb ik luisterende oren gevonden bij verschillende collega's en kreeg ik van hen een aantal tips en verhalen over eigen ervaringen met vliegvakanties.
Joepie! De gedachten geraakten geordend, de twijfels verminderden...
De knoop is deze avond doorgehakt! Mijn hoofd is weer vrij, en ik verwacht een rustige nacht :-) Met dank aan de collega's die de tijd namen om te luisteren en mee te denken
Het zou me niet verbazen als ik ooit zou te horen krijgen dat mijn ouders gek werden van mijn getwijfel over welk toespijs er nu op mijn boterham mocht liggen: ik twijfelde, telde af om dan het resultaat van dit aftellen toch niet appetijtelijk genoeg te vinden en dus opnieuw te beginnen twijfelen....
Mijn boterham beleggen is geen probleem meer, gelukkig. Maar soms vind ik het nog altijd moeilijk om beslissingen te nemen. Ik denk dat ik dat ook het moeilijkste aspect vind aan het alleenstaande ouderschap: altijd alleen beslissingen moeten nemen en niet met iemand de voors en tegens van iets kunnen bespreken,... Want als ik iets geleerd heb over 'beslissen' is het dat het mij wel helpt wanneer ik er over kan babbelen. Met iemand: dat helpt om mijn gedachten te ordenen.
Ik heb het voornemen om in de grote vakantie op reis te gaan, met de meisjes. Woensdag zette ik eindelijk de stap om een optie te nemen op een weekje vakantie in Tunesië: zon, zee, strand, zwembad en All-in. Erg verleidelijk...
1 dag later ontving ik een promotie voor een vakantie in de Provence, ongeveer dezelfde periode: goedkoper, de plaats waar ik vorig jaar wilde boeken maar toen volzet was. Wel wat reken- en telwerk nodig om te kijken of dit haalbaar is wat betreft vakantie-uren en moment.
Auch!
Wat een dilemma: vliegvakantie? Op een halve dag op je bestemming zijn, maar wel als enige volwassene 2 drukke kinderen in toom moeten houden op momenten dat het hun misschien niet uitkomt. Als enige volwassene staan klungelen met bagage en ondertussen de 2 bengels in't oog proberen te houden? Het idee alleen bezorgt met stress. Al is het natuurlijk maat een halve dag en de rest is pure vakantie. Alhoewel: soyamelk zal daar wel niet voor handen zijn, (voor de oudste) en stel dat ik daar extra pampers nodig heb voor de Jongste: hoe krijg ik dat geregeld?
Autovakantie dan? 1100km achter 't stuur met de 2 kinderen op de achterbank waarvan er eentje dat niet zo'n leuk idee vindt...Wel kunnen stoppen wanneer ik dat zelf beslis (of het nodig is voor de kinderen), De geruststelling dat ik alles ter plaatse zal kunnen vinden wat ik 'vergeten' ben, en geen stress wat betreft gezeul met bagage...En minder 'gedoe' met reisdocumenten voor de kinderen (met pleegkinderen is dit altijd rompslomp én kan het tot 'gedoe' aan de grenscontrole leiden wanneer de papieren niet vertaald zijn)
Ik geraakte er niet uit, en moest vandaag beslissen (optie die afloopt)...
Een luxe-dilemma, dat besef ik maar al te goed. Maar toch bezorgde het me een serieuze portie onzekerheid, en wat stress...
Gelukkig heb ik luisterende oren gevonden bij verschillende collega's en kreeg ik van hen een aantal tips en verhalen over eigen ervaringen met vliegvakanties.
Joepie! De gedachten geraakten geordend, de twijfels verminderden...
De knoop is deze avond doorgehakt! Mijn hoofd is weer vrij, en ik verwacht een rustige nacht :-) Met dank aan de collega's die de tijd namen om te luisteren en mee te denken
donderdag 8 mei 2014
April? of over: Een blog schrijven?
April
Ik ben er al enkele keren aan begonnen, aan 'April'. Maar ik blijf steken na anderhalve zin.
Geen idee hoe dat komt.. en eigenlijk lijkt me de zoektocht naar het waarom hiervan gewoon interessanter dan mijn vorige maand te bespreken.
Want April was vooral een evenwichtsoefening, denk ik.
Tussen gejaagdheid van de werkdagen en de rust van vakantie.
Tussen de bezorgdheid voor zieken (Jongste en Zus) en glimlachen bij het onbezorgde spel van de kinderen op vakantie.
Tussen genieten van de warmte van de zon en op andere momenten niet opgewarmd geraken en toch maar weer de verwarming aansteken
Tussen de frustratie om alweer eens geen gehoor te krijgen bij de administratie van K&G en de kwaadheid omdat ik hier gewoon recht op heb en daar tegenover het vertrouwen (of is het gelatenheid?) dat het ooit wel in orde zal komen en als dat niet het geval is ik het ook wel zal overleven...
Tussen, ach allemaal gewone dingen.
Misschien leef ik gewoon liever in het NU dan dat ik terugkijk op een voorbije maand? En zijn die terugblikken zo mijn ding niet?
Maar dan moet ik wel wat consequenter schrijven, ook de gewone kleine dingen waarvan ik nu denk: "bwa ja. Maar daar krijg ik geen blog over vol geschreven, dus zal ik het wel voor het overzicht bewaren". Om mij dan een dag later alweer af te vragen wat het ook alweer was dat ik ging onthouden... Zo werkt het dus niet
Bloggen: ook dat is een leerproces
En ik sta nog maar aan het begin..
Ik ben er al enkele keren aan begonnen, aan 'April'. Maar ik blijf steken na anderhalve zin.
Geen idee hoe dat komt.. en eigenlijk lijkt me de zoektocht naar het waarom hiervan gewoon interessanter dan mijn vorige maand te bespreken.
Want April was vooral een evenwichtsoefening, denk ik.
Tussen gejaagdheid van de werkdagen en de rust van vakantie.
Tussen de bezorgdheid voor zieken (Jongste en Zus) en glimlachen bij het onbezorgde spel van de kinderen op vakantie.
Tussen genieten van de warmte van de zon en op andere momenten niet opgewarmd geraken en toch maar weer de verwarming aansteken
Tussen de frustratie om alweer eens geen gehoor te krijgen bij de administratie van K&G en de kwaadheid omdat ik hier gewoon recht op heb en daar tegenover het vertrouwen (of is het gelatenheid?) dat het ooit wel in orde zal komen en als dat niet het geval is ik het ook wel zal overleven...
Tussen, ach allemaal gewone dingen.
Misschien leef ik gewoon liever in het NU dan dat ik terugkijk op een voorbije maand? En zijn die terugblikken zo mijn ding niet?
Maar dan moet ik wel wat consequenter schrijven, ook de gewone kleine dingen waarvan ik nu denk: "bwa ja. Maar daar krijg ik geen blog over vol geschreven, dus zal ik het wel voor het overzicht bewaren". Om mij dan een dag later alweer af te vragen wat het ook alweer was dat ik ging onthouden... Zo werkt het dus niet
Bloggen: ook dat is een leerproces
En ik sta nog maar aan het begin..
dinsdag 6 mei 2014
Een heerlijke dag
Werken op de E40... jaja, dat het nodig was, dat hebben we allemaal gezien. Maar die werken zorgen voor stress, jong! De stress om 's morgens op tijd op het werk te geraken, begint al in de slaapkamer van de kinderen: zij kunnen het niet appreciëren dat ze vroeger uit hun bed moeten... Maar vooral 's avonds is het spannend: ben ik, ondanks de file, nog op tijd in de opvang? Een van de voorbije dagen was ze echt de laatste en was ik eigenlijk net te laat...
Maar goed, het moet nu maar even zo.
Wat was vandaag een verademing: Ik had me vrij gemaakt voor 'de voorbereiding van de zitting van de Jeugdrechtbank'. Klinkt misschien zwaar, maar dat valt geweldig goed mee :-)
En omdat zo een bespreking niet lukt met kinderen erbij, was het voor hen een gewone school/crèche dag. En ook : omdat zo'n bespreking niet de hele dag duurt, had ik nog behoorlijk wat uurtjes 'vrij'.
Enkele uren zonder kinderen en toch niet aan het werk... Het is een zeldzaamheid: om je een idee te geven: een 2-tal keer per jaar.
Hét moment dus om nog eens 'echt' te gaan shoppen, en dus niet via internet te bestellen. Ja natuurlijk was het 'geshopte goed' voor de kinderen. Onder andere voor Jongste: we starten stilaan met zindelijkheidstraining, al heeft het kind tot nu toe totaal geen idee wat de bedoeling is. Ze laat me wel weten dat ik ben vergeten haar een pamper te geven.
We hebben dus veel onderbroekjes nodig, heel veel....
Maar eigenlijk doet het er niet toe voor wie ik ging shoppen. Gewoon: kunnen rondlopen in een winkel en mijn aandacht enkel en alleen naar de koopwaar laten gaan. Niet constant de klok in het oog moeten houden, niet moeten checken of beide meisjes nog in dezelfde winkel staan als ikzelf, en of ze ondertussen niet de helft van de winkel aan het verbouwen zijn.
Waardoor er een enorme rust is, midden in een drukke winkel, jawel. En een vrijheidsgevoel. En tijd zat: shoppen, naar de kapper gaan (was ook alweer een half jaar geleden) en eens informeren bij een reisbureau (ow, in de zomer 1 week op vliegvakantie met de meisjes is zowat een maandloon. Zou ik dat wel doen?)
Zalig! Echt: wat is 'vrije tijd' een kostbaar goed geworden.
En toch: vanaf 3u begon ik op de klok te kijken: Kan ik ze al gaan ophalen :-)
Moeke zijn... ge kunt er misschien wel een paar uur vrij van nemen, maar duurt het langer, dan is het 'gemis' daar alweer. En ook dat geeft rust....
Maar goed, het moet nu maar even zo.
Wat was vandaag een verademing: Ik had me vrij gemaakt voor 'de voorbereiding van de zitting van de Jeugdrechtbank'. Klinkt misschien zwaar, maar dat valt geweldig goed mee :-)
En omdat zo een bespreking niet lukt met kinderen erbij, was het voor hen een gewone school/crèche dag. En ook : omdat zo'n bespreking niet de hele dag duurt, had ik nog behoorlijk wat uurtjes 'vrij'.
Enkele uren zonder kinderen en toch niet aan het werk... Het is een zeldzaamheid: om je een idee te geven: een 2-tal keer per jaar.
Hét moment dus om nog eens 'echt' te gaan shoppen, en dus niet via internet te bestellen. Ja natuurlijk was het 'geshopte goed' voor de kinderen. Onder andere voor Jongste: we starten stilaan met zindelijkheidstraining, al heeft het kind tot nu toe totaal geen idee wat de bedoeling is. Ze laat me wel weten dat ik ben vergeten haar een pamper te geven.
We hebben dus veel onderbroekjes nodig, heel veel....
Maar eigenlijk doet het er niet toe voor wie ik ging shoppen. Gewoon: kunnen rondlopen in een winkel en mijn aandacht enkel en alleen naar de koopwaar laten gaan. Niet constant de klok in het oog moeten houden, niet moeten checken of beide meisjes nog in dezelfde winkel staan als ikzelf, en of ze ondertussen niet de helft van de winkel aan het verbouwen zijn.
Waardoor er een enorme rust is, midden in een drukke winkel, jawel. En een vrijheidsgevoel. En tijd zat: shoppen, naar de kapper gaan (was ook alweer een half jaar geleden) en eens informeren bij een reisbureau (ow, in de zomer 1 week op vliegvakantie met de meisjes is zowat een maandloon. Zou ik dat wel doen?)
Zalig! Echt: wat is 'vrije tijd' een kostbaar goed geworden.
En toch: vanaf 3u begon ik op de klok te kijken: Kan ik ze al gaan ophalen :-)
Moeke zijn... ge kunt er misschien wel een paar uur vrij van nemen, maar duurt het langer, dan is het 'gemis' daar alweer. En ook dat geeft rust....
vrijdag 18 april 2014
Zussen
Wat was ik trots vandaag...
Voor diegenen die geen zin hebben in een 'mijn kind, schoon kind'-verhaal: u kan nu stoppen met lezen.
We zijn een weekje op vakantie geweest, in de buurt van het Grevelingenmeer. En omdat het deze tijd van het jaar nogal eens erg wisselend is wat betreft buitentemperatuur, was het mooi meegenomen dat de kinderen ook konden gebruik maken van de binnenspeeltuin.
Jongste is een wildebras, met een tomeloze energie en zonder angst. Het ballenbad (0 tot 4j volgens het bordje) was zeer snel te saai voor haar. Ze volgde Oudste, die zich amuseerde op het andere deel van de binnenspeeltuin (4 tot 12j) met glijbanen enzo. Maar daar geraakt ze natuurlijk niet tot bij de die glijbanen, omdat ze met haar 84cm veel te klein is om sommige hindernissen te nemen.
Dus kroop ik enkele dagen keer op keer mee van platform tot platform, rolde tussen de rollen, gleed van de glijbaan met Jongste op mijn schoot.
Ja, zelfs op mijn leeftijd en met veel te veel overgewicht lukt dat, als je dat wilt doen voor een kind.
Vandaag was Jongste even aan mijn aandacht ontsnapt en dus opnieuw naar boven aan het klauteren, richting glijbaan. Grote zus klauterde achter haar aan, hielp haar onder de rollen door kruipen, hief haar op (gelukkig kon ik niet zien hoe ze dat deed), zette haar tussen haar benen en samen gleden ze de glijbaan af. Jongste gierde van plezier en was zo snel ze kon opnieuw naar boven aan het kruipen. Oudste volgde en hielp haar opnieuw, en opnieuw.Terwijl ze evengoed gewoon met -net even oude- haar neefje had kunnen gaan spelen, zoals de andere dagen. En dan ook op andere plekken van het speeltuig komen.
Eén keer probeerden ze hand in hand naar beneden te glijden (wat kon lukken omdat de 2 identieke glijbanen naast elkaar lagen). Voor Jongste leek het meer op een slechte afdaling op de rodel-baan. Al hield het haar niet tegen om toch terug naar boven te klimmen. Zò snel dat ik de kans niet kreeg om Oudste te vragen om het anders te doen.
Maar eens boven zette ze, helemaal uit zichzelf dus, haar zusje terug tussen haar benen, sloeg haar armen rond haar middel en gleden ze weer samen naar beneden.
Een half uur aan 1 stuk, onvermoeibaar.
Fantastisch kind, echt waar...om zo voor Jongste te zorgen.
En alhoewel ze biologisch niets gemeen hebben, hebben ze op veel andere manieren een geweldige band.
Toch alles gelezen? U was nochtans gewaarschuwd :-)
Voor diegenen die geen zin hebben in een 'mijn kind, schoon kind'-verhaal: u kan nu stoppen met lezen.
We zijn een weekje op vakantie geweest, in de buurt van het Grevelingenmeer. En omdat het deze tijd van het jaar nogal eens erg wisselend is wat betreft buitentemperatuur, was het mooi meegenomen dat de kinderen ook konden gebruik maken van de binnenspeeltuin.
Jongste is een wildebras, met een tomeloze energie en zonder angst. Het ballenbad (0 tot 4j volgens het bordje) was zeer snel te saai voor haar. Ze volgde Oudste, die zich amuseerde op het andere deel van de binnenspeeltuin (4 tot 12j) met glijbanen enzo. Maar daar geraakt ze natuurlijk niet tot bij de die glijbanen, omdat ze met haar 84cm veel te klein is om sommige hindernissen te nemen.
Dus kroop ik enkele dagen keer op keer mee van platform tot platform, rolde tussen de rollen, gleed van de glijbaan met Jongste op mijn schoot.
Ja, zelfs op mijn leeftijd en met veel te veel overgewicht lukt dat, als je dat wilt doen voor een kind.
Vandaag was Jongste even aan mijn aandacht ontsnapt en dus opnieuw naar boven aan het klauteren, richting glijbaan. Grote zus klauterde achter haar aan, hielp haar onder de rollen door kruipen, hief haar op (gelukkig kon ik niet zien hoe ze dat deed), zette haar tussen haar benen en samen gleden ze de glijbaan af. Jongste gierde van plezier en was zo snel ze kon opnieuw naar boven aan het kruipen. Oudste volgde en hielp haar opnieuw, en opnieuw.Terwijl ze evengoed gewoon met -net even oude- haar neefje had kunnen gaan spelen, zoals de andere dagen. En dan ook op andere plekken van het speeltuig komen.
Eén keer probeerden ze hand in hand naar beneden te glijden (wat kon lukken omdat de 2 identieke glijbanen naast elkaar lagen). Voor Jongste leek het meer op een slechte afdaling op de rodel-baan. Al hield het haar niet tegen om toch terug naar boven te klimmen. Zò snel dat ik de kans niet kreeg om Oudste te vragen om het anders te doen.
Maar eens boven zette ze, helemaal uit zichzelf dus, haar zusje terug tussen haar benen, sloeg haar armen rond haar middel en gleden ze weer samen naar beneden.
Een half uur aan 1 stuk, onvermoeibaar.
Fantastisch kind, echt waar...om zo voor Jongste te zorgen.
En alhoewel ze biologisch niets gemeen hebben, hebben ze op veel andere manieren een geweldige band.
Toch alles gelezen? U was nochtans gewaarschuwd :-)
zondag 6 april 2014
stil
Hier toch, hier ben ik wat stilgevallen.
Nog geen 'maart'-blog gemaakt en als ik er nu een zou schrijven, is't echt wel als vijgen na Pasen. (2 weken voor Pasen!)
Wanneer ik niet op het werk ben, of met de kinderen bezig, of probeer een beetje mijn huis opgeruimd te krijgen (ik spreek niet meer over kuisen) dan ben ik zeker aan het proberen mijn agenda's te doen kloppen.
Mijn agenda's? Awel figuurlijk toch: werkdagen laten matchen met dagen dat crèche en/of Stibo gesloten zijn en met zoeken naar babysitten voor die dagen waarop er geen match mogelijk is. Speciallekes op school: proberen om op 1 of andere manier aanwezig te zijn, al lukt dat zelden. En dan zijn er nog de extra's: zoals zitting op de jeugdrechtbank. Ga ik dit jaar opnieuw proberen om de kinderen naar school en crèche te brengen om dan in de file te belanden en niet op tijd in de rechtbank aanwezig te zijn? Zou ik het aandurven om de jongste gewoon mee te nemen? Zo'n zitting duurt toch maar 10 minuten... 't Is alleen dat wachten vooraf: ge weet nooit wanneer het aan u is...Alhoewel: het verleden heeft mij geleerd dat ik voor de zitting van Oudste niet lang moet wachten, voor die van Jongste dan weer heel lang moet wachten. Heeft te maken met anciënniteit van de aanwezige advocaten.. Of toch maar risicoloos op tijd in de jeugdrechtbank aanwezig zijn en op zoek gaan naar een babysit die zich op donderdagvoormiddag kan vrijmaken... niet zo evident want mijn vaste babysitters zijn studenten..
En verder slaap ik, slaap ik en slaap ik. Ik ben precies iets aan het inhalen. Zowel overdag als 's avonds: wanneer ik mij in de zetel zet, kan ik mij niet lang wakker houden. Verder word ik momenteel ook doodmoe van alle overbodige en onnodige prikkels op het werk: radio in de gang die luid staat, die in het 'werk-lokaal' op een andere post, ondertussen luid afsprekende of discussiërende collega's en in dat tumult probeer ik dan mails e.d. te lezen. Vroeger had ik daar geen last van, nu word ik er bijna gek van...
Ik wil rust, stilte,.. traagheid soms
Nog even in de rat-race en straks een weekje verlof... ik kijk er naar uit. Al heb ik nog maar een halve toestemming gekregen (voor de Oudste is het OK, voor de Jongste heb ik nog geen toestemming). Het is dus niet ondenkbaar dat ik in theorie de Jongste zou moeten thuislaten omdat de reistoestemming niet is toegekomen. Haar thuislaten? Waar? Bij wie dan? Of thuisblijven omdat de consulenten (of jeugdrechter) vergeet om toestemming op te sturen? Tarara!
En ik moet nog eens proberen om een nieuwe berekening van de crèchetarieven te verkrijgen van Kind en Gezin. Ze weten dat er een verminderd tarief is voor pleegouders sinds 1 april, ze weten alleen nog niet goed hoe je die aanpassing kunt verkrijgen...
Dat het maar snel vakantie is ... en stil kan worden in mijn hoofd... ik mij alleen mag bezighouden met de drukte van de kindjes.. Heerlijk vooruitzicht
Nog geen 'maart'-blog gemaakt en als ik er nu een zou schrijven, is't echt wel als vijgen na Pasen. (2 weken voor Pasen!)
Wanneer ik niet op het werk ben, of met de kinderen bezig, of probeer een beetje mijn huis opgeruimd te krijgen (ik spreek niet meer over kuisen) dan ben ik zeker aan het proberen mijn agenda's te doen kloppen.
Mijn agenda's? Awel figuurlijk toch: werkdagen laten matchen met dagen dat crèche en/of Stibo gesloten zijn en met zoeken naar babysitten voor die dagen waarop er geen match mogelijk is. Speciallekes op school: proberen om op 1 of andere manier aanwezig te zijn, al lukt dat zelden. En dan zijn er nog de extra's: zoals zitting op de jeugdrechtbank. Ga ik dit jaar opnieuw proberen om de kinderen naar school en crèche te brengen om dan in de file te belanden en niet op tijd in de rechtbank aanwezig te zijn? Zou ik het aandurven om de jongste gewoon mee te nemen? Zo'n zitting duurt toch maar 10 minuten... 't Is alleen dat wachten vooraf: ge weet nooit wanneer het aan u is...Alhoewel: het verleden heeft mij geleerd dat ik voor de zitting van Oudste niet lang moet wachten, voor die van Jongste dan weer heel lang moet wachten. Heeft te maken met anciënniteit van de aanwezige advocaten.. Of toch maar risicoloos op tijd in de jeugdrechtbank aanwezig zijn en op zoek gaan naar een babysit die zich op donderdagvoormiddag kan vrijmaken... niet zo evident want mijn vaste babysitters zijn studenten..
En verder slaap ik, slaap ik en slaap ik. Ik ben precies iets aan het inhalen. Zowel overdag als 's avonds: wanneer ik mij in de zetel zet, kan ik mij niet lang wakker houden. Verder word ik momenteel ook doodmoe van alle overbodige en onnodige prikkels op het werk: radio in de gang die luid staat, die in het 'werk-lokaal' op een andere post, ondertussen luid afsprekende of discussiërende collega's en in dat tumult probeer ik dan mails e.d. te lezen. Vroeger had ik daar geen last van, nu word ik er bijna gek van...
Ik wil rust, stilte,.. traagheid soms
Nog even in de rat-race en straks een weekje verlof... ik kijk er naar uit. Al heb ik nog maar een halve toestemming gekregen (voor de Oudste is het OK, voor de Jongste heb ik nog geen toestemming). Het is dus niet ondenkbaar dat ik in theorie de Jongste zou moeten thuislaten omdat de reistoestemming niet is toegekomen. Haar thuislaten? Waar? Bij wie dan? Of thuisblijven omdat de consulenten (of jeugdrechter) vergeet om toestemming op te sturen? Tarara!
En ik moet nog eens proberen om een nieuwe berekening van de crèchetarieven te verkrijgen van Kind en Gezin. Ze weten dat er een verminderd tarief is voor pleegouders sinds 1 april, ze weten alleen nog niet goed hoe je die aanpassing kunt verkrijgen...
Dat het maar snel vakantie is ... en stil kan worden in mijn hoofd... ik mij alleen mag bezighouden met de drukte van de kindjes.. Heerlijk vooruitzicht
vrijdag 21 maart 2014
Zo kende ik mezelf niet (meer)
Piekeren...ge kent het wel: "wat als..?"
Eigenlijk was ik er al heel lang bijna niet meer mee bezig geweest..
Maar plots was't er weer:
*Wat als ze koorts heeft donderdag, dan kan de ingreep niet doorgaan. En hoe moet ik dan alle regelingen 1) ongedaan maken en 2) opnieuw gedaan krijgen op een later tijdstip?
*Waarom bellen ze nu niet? Ze gingen me toch laten weten om hoe laat we er moesten zijn? Zijn ze ons vergeten in te roosteren misschien? Is die ene brief met toestemming van de ouders verloren geraakt in de post en gaat het daarom niet door?
Ik slaap te kort, te onrustig en ben veel te vroeg al weer klaarwakker
*We moesten hier toch zijn om 7u, want om half acht zouden ze haar al komen halen.. 't Is half acht en we hebben ons nog niet kunnen inschrijven...
Oef: 't is geregeld geraakt. En nu, meegaan met haar om het haar zo comfortabel mogelijk te maken wanneer ze in die vreemde, frisse kamer vol met rare toestellen en mensen met een bizarre kledingsmaak binnengebracht wordt.
Bumba was er ook.
Gelukkig kent ze het gevoel van een maskertje op haar mond en neus (puffen is geen dagelijkse kost voor haar, maar gebeurt regelmatig). Dus zingen we haar liedje dat we altijd zingen tijdens de puff :1-2-3-4 hoedje van...
Ze laat zich wat hangen maar blijft oogcontact zoeken. Dus nog eentje: Slaap kindje slaap...
Ze leggen haar neer en ik maak aanstalten om te vertrekken, ze probeert toch nog haar oogjes open te doen, het lukt zelfs nog een beetje.
"Je mag nog een kusje geven, hoor".
Maar ik voel dat dat niet meer zou lukken, ik tril een beetje, merk ik. Ik wil het niet erger maken: niet voor haar en niet voor mezelf.
ik vertrek nu: dat lukt me wel.
"'t Duurt niet lang hoor mevrouw. Als je wil, kan je snel een koffie gaan drinken in de cafetaria."
Als het toch niet lang duurt: dan wacht ik hier wel. Anders ben ik beneden terwijl ik boven wil zijn...
Ik kan mijn aandacht amper houden bij wat ik lees. Dan maar mijn mailbox opkuisen (veel te veel rommel).
De andere ouders van de 'slapende kindjes' worden bij mondjesmaat verwittigd dat hun pruts wakker aan het worden is en ze er naar toe kunnen. Ze hadden inderdaad gezegd dat het niet zo lang zou duren. Ik merk bij hen dat het ongeveer een klein uurtje is...
Ik tel af, na een uur kan ik me zelfs niet meer bezighouden met de opkuis van mijn mailbox.
Ik volg elke beweging in de gang.
Niks, alleen maar binnenwandelende of binnengereden wordende mensen, geen buitenkomend personeel om mij te halen...
Gelukkig ben ik te moe en te gestresseerd om te kunnen denken, ook piekeren gebeurt niet
"Ze is wakker, je mag meekomen mevrouw".
Een half uurtje weet ze niet of ze nog wat wilt slapen of wakker worden of krijsen van de pijn of van het ongemak of van de verwarring of toch weer rustig tegen mij aan liggen,...
Ze wordt steeds rustiger en wakkerder. Tijd om terug naar de kamer te gaan
En dan pas is ze echt terug: zich druk makend om het infuusje dat nog in haar hand zit. Oh nee: niet dat het pijn doet. Maar ze kan op die manier niet rondlopen of naar de speeltafel.
Ze drinkt, ze eet (3 boterhammen!!), bedelt kusjes, tovert haar clownslach weer boven, is haar super charmante zelf nog eens aan het bovenhalen en is helemaal klaar om naar huis te gaan.
Ik merk dat ik ook helemaal terug mezelf ben geworden, ook al voel ik nu dat ik doodmoe ben
Wanneer ik de parking af rij, is ze alweer in slaap gevallen.
Deze keer ben ik er helemaal gerust in...
Eigenlijk was ik er al heel lang bijna niet meer mee bezig geweest..
Maar plots was't er weer:
*Wat als ze koorts heeft donderdag, dan kan de ingreep niet doorgaan. En hoe moet ik dan alle regelingen 1) ongedaan maken en 2) opnieuw gedaan krijgen op een later tijdstip?
*Waarom bellen ze nu niet? Ze gingen me toch laten weten om hoe laat we er moesten zijn? Zijn ze ons vergeten in te roosteren misschien? Is die ene brief met toestemming van de ouders verloren geraakt in de post en gaat het daarom niet door?
Ik slaap te kort, te onrustig en ben veel te vroeg al weer klaarwakker
*We moesten hier toch zijn om 7u, want om half acht zouden ze haar al komen halen.. 't Is half acht en we hebben ons nog niet kunnen inschrijven...
Oef: 't is geregeld geraakt. En nu, meegaan met haar om het haar zo comfortabel mogelijk te maken wanneer ze in die vreemde, frisse kamer vol met rare toestellen en mensen met een bizarre kledingsmaak binnengebracht wordt.
Bumba was er ook.
Gelukkig kent ze het gevoel van een maskertje op haar mond en neus (puffen is geen dagelijkse kost voor haar, maar gebeurt regelmatig). Dus zingen we haar liedje dat we altijd zingen tijdens de puff :1-2-3-4 hoedje van...
Ze laat zich wat hangen maar blijft oogcontact zoeken. Dus nog eentje: Slaap kindje slaap...
Ze leggen haar neer en ik maak aanstalten om te vertrekken, ze probeert toch nog haar oogjes open te doen, het lukt zelfs nog een beetje.
"Je mag nog een kusje geven, hoor".
Maar ik voel dat dat niet meer zou lukken, ik tril een beetje, merk ik. Ik wil het niet erger maken: niet voor haar en niet voor mezelf.
ik vertrek nu: dat lukt me wel.
"'t Duurt niet lang hoor mevrouw. Als je wil, kan je snel een koffie gaan drinken in de cafetaria."
Als het toch niet lang duurt: dan wacht ik hier wel. Anders ben ik beneden terwijl ik boven wil zijn...
Ik kan mijn aandacht amper houden bij wat ik lees. Dan maar mijn mailbox opkuisen (veel te veel rommel).
De andere ouders van de 'slapende kindjes' worden bij mondjesmaat verwittigd dat hun pruts wakker aan het worden is en ze er naar toe kunnen. Ze hadden inderdaad gezegd dat het niet zo lang zou duren. Ik merk bij hen dat het ongeveer een klein uurtje is...
Ik tel af, na een uur kan ik me zelfs niet meer bezighouden met de opkuis van mijn mailbox.
Ik volg elke beweging in de gang.
Niks, alleen maar binnenwandelende of binnengereden wordende mensen, geen buitenkomend personeel om mij te halen...
Gelukkig ben ik te moe en te gestresseerd om te kunnen denken, ook piekeren gebeurt niet
"Ze is wakker, je mag meekomen mevrouw".
Een half uurtje weet ze niet of ze nog wat wilt slapen of wakker worden of krijsen van de pijn of van het ongemak of van de verwarring of toch weer rustig tegen mij aan liggen,...
Ze wordt steeds rustiger en wakkerder. Tijd om terug naar de kamer te gaan
En dan pas is ze echt terug: zich druk makend om het infuusje dat nog in haar hand zit. Oh nee: niet dat het pijn doet. Maar ze kan op die manier niet rondlopen of naar de speeltafel.
Ze drinkt, ze eet (3 boterhammen!!), bedelt kusjes, tovert haar clownslach weer boven, is haar super charmante zelf nog eens aan het bovenhalen en is helemaal klaar om naar huis te gaan.
Ik merk dat ik ook helemaal terug mezelf ben geworden, ook al voel ik nu dat ik doodmoe ben
Wanneer ik de parking af rij, is ze alweer in slaap gevallen.
Deze keer ben ik er helemaal gerust in...
donderdag 13 maart 2014
Bericht aan de radiomaker van Radio 1
Ik nam het nogal persoonlijk deze morgen... en vond dat je niet het recht heb om mij 'uit te lachen'. En wel hierom:
16u40: Op tijd stoppen, ook al heb ik m'n werk niet afgewerkt... Het moet echt. Want vanaf vandaag zijn er werken onderweg en ben ik dus zo'n kwartier tot 20 minuten langer onderweg. Dus nog maar net op tijd aan de opvang (pfft nog minstens 3 weken de stress of ik het net op tijd zal halen of niet. Kijk er NIET naar uit). Waar ik een Lieveheersbeestje mag gaan oppikken. Vandaag gingen ze naar de schminkschool, 2/3 van het beestje was nog herkenbaar wanneer ik haar zag, het andere derde hing aan haar handen en op haar T-shirt.
Zoals elke avond, kan ze geen afscheid nemen van de school en van haar vriendinnekes, net zoals ze mij 's ochtends moeilijk kan loslaten, trouwens.
18u15: We komen nog maar net binnen thuis, of er sneuvelt al een bloempot. Vandaag wordt er, uitzonderlijk, gekookt. Door de uitstap naar de schminkschool kon er niet op school gegeten worden en dus zeker geen warme maaltijd gegeten 's middags. Terwijl ik kook is Jongste er in geslaagd om haar flesje melk leeg te druppelen op tafel.
19u: scene in bad, want de zeep prikt in de ogen en is vooral niet lekker. En nee: ik heb niet gezegd dat ze eens moest proeven of dat ze de zeep op haar tong moest wrijven...
19u15: scene in de slaapkamer want door het lichtjes gewijzigde avondritueel is het te laat om ook nog TV te kunnen kijken. Wanneer de rust is weergekeerd wordt er een boekje gelezen.
19u40: keuken opkuisen, inclusief bloempot, boterhammen smeren, boekentassen vullen en klaarzetten.
20u10: even iets gaan afspreken bij de buren
20u20: mail checken, betalingen online doen
20u45: ik plof neer in de zetel en zet de TV aan (samen met de laptop op schoot, kan ik nog blogjes lezen ondertussen) en zal ongetwijfeld straks opnieuw voor TV in slaap vallen niet veel later nadat ik de laptop heb uitgezet om dan in het beste geval anderhalf uur later half wakker te worden en mijn bed in te kruipen om daar verder te slapen.
En ja: gisteren was de invulling anders, maar even hectisch.
Bericht aan de radiopresentator of -journalist of weet ik veel wat die deze ochtend het nodig vond om erg lacherig te doen over mensen die om half acht 's ochtends nog niet op de hoogte waren van het SMOG-alarm want "die moeten wel van een andere planeet komen".
Awel ja: ik kom dus van een andere planeet: die van 'hectisch want een job en een gezin met kleine kinderen" Of nee, eigenlijk vind ik het zelf niet echt hectisch. Noem het "druk en lawaaierig en daardoor geen plaats voor radio noch TV want een gezin met kleine, krijsende, roepende, tierende, kinderen" . Pas om twintig voor acht deze ochtend kon ik op het radionieuws horen dat er SMOG-alarm was. Toen reed ik al op de autostrade...
Gelukkig ben ik niet blind en kan ik de verkeersborden lezen...
16u40: Op tijd stoppen, ook al heb ik m'n werk niet afgewerkt... Het moet echt. Want vanaf vandaag zijn er werken onderweg en ben ik dus zo'n kwartier tot 20 minuten langer onderweg. Dus nog maar net op tijd aan de opvang (pfft nog minstens 3 weken de stress of ik het net op tijd zal halen of niet. Kijk er NIET naar uit). Waar ik een Lieveheersbeestje mag gaan oppikken. Vandaag gingen ze naar de schminkschool, 2/3 van het beestje was nog herkenbaar wanneer ik haar zag, het andere derde hing aan haar handen en op haar T-shirt.
Zoals elke avond, kan ze geen afscheid nemen van de school en van haar vriendinnekes, net zoals ze mij 's ochtends moeilijk kan loslaten, trouwens.
18u15: We komen nog maar net binnen thuis, of er sneuvelt al een bloempot. Vandaag wordt er, uitzonderlijk, gekookt. Door de uitstap naar de schminkschool kon er niet op school gegeten worden en dus zeker geen warme maaltijd gegeten 's middags. Terwijl ik kook is Jongste er in geslaagd om haar flesje melk leeg te druppelen op tafel.
19u: scene in bad, want de zeep prikt in de ogen en is vooral niet lekker. En nee: ik heb niet gezegd dat ze eens moest proeven of dat ze de zeep op haar tong moest wrijven...
19u15: scene in de slaapkamer want door het lichtjes gewijzigde avondritueel is het te laat om ook nog TV te kunnen kijken. Wanneer de rust is weergekeerd wordt er een boekje gelezen.
19u40: keuken opkuisen, inclusief bloempot, boterhammen smeren, boekentassen vullen en klaarzetten.
20u10: even iets gaan afspreken bij de buren
20u20: mail checken, betalingen online doen
20u45: ik plof neer in de zetel en zet de TV aan (samen met de laptop op schoot, kan ik nog blogjes lezen ondertussen) en zal ongetwijfeld straks opnieuw voor TV in slaap vallen niet veel later nadat ik de laptop heb uitgezet om dan in het beste geval anderhalf uur later half wakker te worden en mijn bed in te kruipen om daar verder te slapen.
En ja: gisteren was de invulling anders, maar even hectisch.
Bericht aan de radiopresentator of -journalist of weet ik veel wat die deze ochtend het nodig vond om erg lacherig te doen over mensen die om half acht 's ochtends nog niet op de hoogte waren van het SMOG-alarm want "die moeten wel van een andere planeet komen".
Awel ja: ik kom dus van een andere planeet: die van 'hectisch want een job en een gezin met kleine kinderen" Of nee, eigenlijk vind ik het zelf niet echt hectisch. Noem het "druk en lawaaierig en daardoor geen plaats voor radio noch TV want een gezin met kleine, krijsende, roepende, tierende, kinderen" . Pas om twintig voor acht deze ochtend kon ik op het radionieuws horen dat er SMOG-alarm was. Toen reed ik al op de autostrade...
Gelukkig ben ik niet blind en kan ik de verkeersborden lezen...
zondag 9 maart 2014
'Kindjes krijgen'
- Wat was er dan vòòr sinterklaas?
(Ik weet het: verkeerd seizoen. Maar daar trekt zij zich niks van aan)
- Niks hé. Want sinterklaas moest nog geboren worden.
- Is sinterklaas geboren uit een mama of een papa?
- Uit een mama! Kindjes worden altijd uit een mama geboren. Kindjes kunnen niet geboren worden uit een papa
- Ah nee. Want papa's zijn sterk en kunnen boksen. Zo, kijk, *boks *boks
- Dat heeft er nu eens niks mee te maken se. Papa 's zijn sterk, dat klopt wel. Maar 't zijn alleen de mama's die kindjes in hun buik kunnen hebben.
- Waarom eigenlijk?
- Jongens en meisjes zijn niet hetzelfde
- Nee?
- Ze zien er een beetje anders uit.. je weet toch dat jongens een piemel hebben?
- Ja.
- Binnen in de buik is het ook anders bij jongens dan bij meisjes. Bij meisjes is er een klein plaatsje gehouden waar dat later, ooit, een baby kan gaan groeien. Bij jongens is er zo geen plaats.
- Ah ja. Nu weet ik het. Hier aan mijn snavel -navel, zoetje- ja daar. Dat is het plaatsje waar een baby kan groeien en uit de buik komen en dat hebben jongens niet, die hebben geen snavel...
...
Ze heeft het bijna begrepen denk ik, alleen die (s)navel...
(Ik weet het: verkeerd seizoen. Maar daar trekt zij zich niks van aan)
- Niks hé. Want sinterklaas moest nog geboren worden.
- Is sinterklaas geboren uit een mama of een papa?
- Uit een mama! Kindjes worden altijd uit een mama geboren. Kindjes kunnen niet geboren worden uit een papa
- Ah nee. Want papa's zijn sterk en kunnen boksen. Zo, kijk, *boks *boks
- Dat heeft er nu eens niks mee te maken se. Papa 's zijn sterk, dat klopt wel. Maar 't zijn alleen de mama's die kindjes in hun buik kunnen hebben.
- Waarom eigenlijk?
- Jongens en meisjes zijn niet hetzelfde
- Nee?
- Ze zien er een beetje anders uit.. je weet toch dat jongens een piemel hebben?
- Ja.
- Binnen in de buik is het ook anders bij jongens dan bij meisjes. Bij meisjes is er een klein plaatsje gehouden waar dat later, ooit, een baby kan gaan groeien. Bij jongens is er zo geen plaats.
- Ah ja. Nu weet ik het. Hier aan mijn snavel -navel, zoetje- ja daar. Dat is het plaatsje waar een baby kan groeien en uit de buik komen en dat hebben jongens niet, die hebben geen snavel...
...
Ze heeft het bijna begrepen denk ik, alleen die (s)navel...
Abonneren op:
Posts (Atom)