"Je bent altijd boos op mij. Waarom ben je nooit blij op mij?" vroeg ze me 's ochtends met een beteuterd gezicht.
Hey : ze is nog maar 4, dan mag je nog 'altijd' en 'nooit' gebruiken, ook al gaat het maar over het gebeurde van de laatste 3 minuten. Want NU, dat is toch wat telt in het leven van een 4-jarige?
Natuurlijk heb ik haar het perspectief geboden en hebben we alle momenten tussen het NU en Gisteren overlopen waarop ik 'blij was op haar'... en dan was het al lang weer OK en kon ze weer lachen.
En vandaag was ik veel meer dan 'blij op haar'... toen ik haar - als oudste van 6 kindjes - zag samen spelen met de anderen. De manier waarop: rustig, zorgzaam, gefocust, ook de kinderen die ze nieuw leerde kennen bij haar spel betrekken.
Eerlijk: zo rustig en gefocust heb ik haar zelden bezig gezien.
Was het de ruimte? Ze konden spelen in de zalige tuin van een van mijn tante's... Was het toch een beetje het onbekende waardoor ze zich op haar best toonde?... Was het omdat we uitgenodigd waren om daar te zwemmen en ze daarin al een deel van haar energie had kwijt gekund?
Is het omdat ik al enkele dagen thuis ben en alles veel relaxter verloopt omdat 'de klok' ons niet zo opjaagt?
Wellicht is het een beetje van dat alles. Maar in elk geval: deze middag was ik behalve trots ook 'blij op haar'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert!
Groetjes