zaterdag 2 augustus 2014

Opgelucht, blij en stiekem ook een beetje fier

Opgelucht was ik de eerste avond, na haar allereerste kampdag..
Het lukte: naar een free-time kamp gaan, helemaal alleen, zonder één van de vriendjes, op een plaats waar ze nog nooit geweest is en ook nog eens geen enkele moni/juf kent.
Ik had dan ook mijn tijd genomen die eerste ochtend en was pas vertrokken wanneer ze al aan het tekenen was. 's Avonds was ze eerst heel stil en kon ik, net zoals op school, alleen maar raden wat ze had meegemaakt. Tot het bedtijd werd... 'Kijk eens wat ik van mijn juf heb geleerd!' en ze toonde enthousiast een danspasje. Jeah!
Toen voelde ik de opluchting: het ging lukken... en trots: ze deed het toch maar als 4-jarige.

De dagen erna ging het steeds moeilijker om haar af te zetten 's ochtends, maar ze bleef enthousiast 's avonds bij het ophalen... net zoals in het schooljaar bij de buitenschoolse opvang dus... voelde het ook voor mij vertrouwd aan. Mijn slecht gevoel dat ik bij inschrijving had - ze moest naar het kamp omdat de vertrouwde opvang met (welverdiende) vakantie is- verdween

Blij omdat ze nieuwe vriendjes maakte, veel knutselde en vooral ook 's avonds nog stond te dansen.

En dan had je haar moeten zien dansen die allerlaatste dag, op het toonmoment voor de ouders... met een sérieux alsof haar leven ervan afhing, met een zwierigheid in de heupen die haar waarschijnlijk genetisch is meegegeven en met een stralende glimlach wanneer het gedaan was... Natuurlijk glom ik van trots!

1 opmerking:

Leuk dat je reageert!

Groetjes