Het leven van pleegkinderen loopt niet over rozen. Ze leven dan wel in een 'gewoon gezin', waar ze zoveel mogelijk het leven krijgen dat andere gewone kinderen hebben.
Er is altijd die andere kant: waarom kan ik niet bij mijn echte mama/papa wonen?
Soms is dat antwoord gemakkelijk, duidelijk en aanvaardbaar voor alle partijen.
Soms verandert er echter wel eens wat in de situatie van mama/papa wat maakt dat je moeilijk nieuws te vertellen hebt aan je pleegkind. Wanneer je dan als pleegouder dan ook nog maar een minimum van info ter beschikking hebt omdat je persoonlijke pleegzorgbegeleidster op vakantie is, dan zwijg je nog al eens.... 'tot nader order'...
Ondertussen staat mijn hoofd niet stil natuurlijk:* hoe breng ik dit nieuws zodanig dat haar wereld veilig blijft? Hm: bevattelijk én duidelijk en met concrete info (die ik dus nog niet had), denk ik dan. *Als wat ik te horen kreeg klopt, dan hangen daar ook consequenties aan vast voor de bezoekregeling. Hoe zie ik dat dan verlopen -ook weer- zodat het te doen is voor haar? *En krijg ik dat dan nog georganiseerd?
Enfin: ik zat een hele week vol met vragen, bedenkingen, twijfels, bezorgdheden,...
Maandag zou ik contact nemen, want dan was 'onze' pleegzorgbegeleidster terug uit verlof.
Een beetje verbaasd zag ik vrijdag al een mail van haar verschijnen. Ze had al een dagje gereserveerd om haar administratie bij te werken.
Ik was zo opgelucht dat ik bijna tranen in de ogen kreeg: wat zij daar schreef waren net dezelfde twijfels en bedenkingen die ik al maakte. Mét een datum waarop ze ons meer concrete info kan geven en een heleboel antwoorden hierop. Dan zou ze ook duidelijk zijn wélke boodschap zal moeten gegeven worden en krijg ik eventueel hulp bij het verwoorden hiervan.
Ik heb het al gezegd en heb het weer ondervonden: onze pleegzorgbegeleidster is er eentje uit de duizend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert!
Groetjes