mensen herkennen

Mijn 'fietske', aka de Onderwatertandem dus, daar ben ik nu eens echt content van sé! Ge kunt u niet voorstellen hoe ik geniet van de herwonnen vrijheid, van 'overal' te geraken met de kinderen. Ik voel me vooral veel minder gehinderd om dingen te doen, met hen.

Alleen, dat vertrekken met een zware fiets + 2 kinderen en soms nog wat tassen is nog een gesukkel. Berg op toch ;-)

Vandaag zijn we zo in het zuidpark geraakt: tijdens de Gentse Feesten zijn het daar kindernamiddagen, met geweldig veel springkastelen. En laat die van mij nu niets liever doen dan springen en lopen en druk doen op een springkasteel. Zalig dus!

Maar eigenlijk ging ik het daar niet over hebben. Wel over mijn onvermogen om mensen te herkennen buiten de context waarin ik ze anders tegenkom. En dan de juiste namen laten passen bij gezichten: nog zo een moeilijke... Behalve een zeldzame keer dat er om gelachen kan worden, is dat vooral gênant...

Hoe dat komt? Ik weet het niet ... 't is geen familietrekje, zoveel is duidelijk. Overlaatst hadden we het er met enkele collega's over. Zij herkenden dit wél en er werden wat verhalen opgedist waarbij wederhelften soms de redding moesten brengen om niet de totale ondergang tegemoet te gaan.

Ook vandaag weer: in dat Zuidpark. Bij een van de springkastelen die de meisjes uitkozen, zat een vrouw die mij aankeek. Ja.... ik was er bijna zeker van dat ik haar ergens van ken... help! Wie is ze? Van waar zou ik haar kennen?... Nee 't komt niet, al ben ik er nu zeker van dat ik haar ken en kijk haar weer aan. Dan maar toegeven: "ik ken u, hé?" Ze knik van ja en vervolgt met : "is dat X"? en geeft de naam van Jongste. "Ja, dat klopt!". Nu komt de stoom uit mijn oren denk ik: mijn hersenen draaien op volle toeren en toch kan zelfs nu nog de link niet leggen.... Ze is zo vriendelijk me snel uit mijn lijden te verlossen "de jeugdrechtbank". Ah! Ja ... ik leg de link, maar voel me toch niet zeker genoeg om haar naam te noemen. 't zou nog altijd mis kunnen zijn. "Ik ben blij haar nog eens gezien te hebben" zegt ze nog. 

OK, ik heb haar maar 2 maal gesproken. Dat zou een excuus kunnen zijn. Ware het niet dat zij wel een heel erg belangrijke en zelfs bepalende schakel is in het pleegzorggebeuren...

Gelukkig was er ook nog de goedmaker: een beetje verder zag ik de mama van 2 kleuters die naar dezelfde school als Oudste gaan én vooral rond hetzelfde uur 's avonds vertrekken. Deze mama herkende ik wel... oef, soms werkt het nog wel...