een 'poging tot opvoeden'?

Het was weer zo'n dag vandaag. En gisteren ook eigenlijk.
Of het nu mocht of niet, of ik nu boos werd of niet, of ik nu strafte of niet... Ik kon evengoed lucht zijn.... ze deden gewoon hun zin. 
Zoals? 
Met het kinderwinkelwagentje de andere winkelende mensen terroriseren in de supermarkt, geluk bij een ongeluk: het was vooral tegen mijn enkels dat ze reden. 
Of met alle speelgoed hier rond te strooien en dan te roepen en te tieren dat ze niet kunnen spelen omdat ze geen plaats hebben (dat ze kunnen opruimen hebben ze dan al zo'n stuk of 5 keer vakkundig genegeerd). 
Met gillen, roepen, tieren en hun allerluidste speelgoed te gebruiken op het moment dat ik vroeg om even rustig te zijn omdat ik wil telefoneren...
Met...

Op zulke dagen word ik misselijk als ik alleen maar denk aan die opvoedingspraatjes a là: "Na enkele waarschuwingen kijk je je kind aan, zeg wat het fout deed en waarom het gestraft wordt, zet je kind in de hoek voor evenveel minuten als je kind oud is (in jaren). Haal het uit de hoek, laat het sorry zeggen en je kind weet nu dat dit fout is en zal zich gedragen"... 

Belachelijk want, zo werkt dat hier dus niet hé.

Ja, na enkele waarschuwingen, worden ze gestraft. Weet je wat er gebeurt als ik ze in de hoek zet? Of liever, ze er uit haal nadat ze in de hoek stonden? We overlopen eens wat niet OK was, zij zeggen ofwel sorry ofwel wordt er hard gelachen, en lopen onmiddellijk terug naar wat ze daarnet fout deden om dit gewoon opnieuw te doen... Heel soms denken ze er aan iets anders te gaan uitsteken...

Hopeloos dus... Ligt het aan mij? Ligt het aan de methode? En heel af en toe durf ik denken: of ligt het aan de kinderen?... Twijfel slaat toe op zulke dagen. "Ik kan het gewoon niet..." "Zie nu, ik heb het al voor hun verpest door er niet in te slagen ze fatsoenlijk op te voeden"...

En morgen gaat alles weer zijn normale gangetje en weet ik weer dat dit complete nonsense is.. 't Zal overal wel wat zijn, zeker?

Uiteindelijk weet ik dat het niet ligt aan het één noch het ander... Het is de combinatie... Ik ken "mijn" kinderen ondertussen al wel een beetje. Meestal loopt het goed - want zulke dagen zoals hierboven beschreven zijn erg uitzonderlijk geworden.
Meestal werkt het om een waarschuwing te geven en bij een tweede keer mijn stem een te verheffen.. Maar wanneer dat niet voldoende is, wilt dat gewoonlijk zeggen dat ze al te veel in 'overdrive' zitten om zich nog te kunnen corrigeren. Wat er wel werkt? Op tijd in bed steken en hopen op morgen een betere dag..

Geen straf dan? Toch wel : om duidelijk te stellen dat ze over de grens zijn gegaan. En ook al lijkt het die dag zelf totaal niet door te dringen, in ieder geval heb ik dan toch een klein momentje rust gehad...

Vanavond lagen ze op tijd in bed, en werd het vrij snel ook stil..
Dat ziet er goed uit, voor morgen :-)