3 jaar

Gisteren was een moeilijke dag voor Oudste: haar Mama ging haar hier komen oppikken om dan samen iets leuks te gaan doen. Wat keek ze daar naar uit! Een uur op voorhand vond ze het al 'lang wachten' en rond het afgesproken uur trok ze regelmatig de voordeur open om de straat af te speuren: "Zie jij ze al?" vroeg ze me telkens weer...

Ik voelde nattigheid....Vorige week, bij het overleg, had mama haar trein gemist..
Een kwartier na het afgesproken uur sms-te ze om te verwittigen dat ze door ziekte moest afzeggen.
Oudste slikte... deed wanhopige pogingen om niet te huilen... kon uiteindelijk haar tranen toch niet bedwingen....om dan snel weer te zeggen dat het alweer ging...

Kindje toch... als haar kous dubbel in haar schoen zit, wordt de buurt bijeen gebruld. Maar bij intens verdriet wordt het zo snel mogelijk 'weggestoken'. 
Maar de weerbots heeft ze er toch van, gisteren hing ze aan mijn rokken en vandaag was het afscheid op school nog moeilijker dan anders.  "Ik wil bij jou blijven", "Maar dat kan niet, ik moet weg" "Waarom niet? Naar waar moet jij dan?"

Naar de rechtbank...om te horen wat de toekomst zal brengen voor jou. Maar dat kan ik als antwoord niet geven. Ik ben immers nog nooit begonnen met uit te leggen dat zij bij mij mag wonen omdat een jeugdrechter beslist dat dit het beste is. En dat deze beslissing elk jaar opnieuw bekeken wordt. Hoe kan je dat ook uitleggen aan een 4-jarige:  'rechter', 'rechtbank', 'advocaat', ...? 
Ik heb me er even met een halve waarheid vanaf gemaakt, maar wel één die zij begrijpt. (samenzitten met veel mensen om te kijken hoe dat nu gaat met haar mama, en daarbij pleegbegeleidster vernoemt die ze kent, ook al weet ik dat zij er niet bij zal zijn op de rechtbank)

Na vorig jaar het gênante te laat komen op de zitting van de jeugdrechtbank, wilde ik dit jaar koste wat kost op tijd zijn. Wat ook lukte, er was zelfs nog even tijd voor een korte babbel, inclusief foto's tonen, met de advocaten. 
Op de zitting werden de verslagen doorgenomen, de afwezigheid van mama (ook vandaag zonder vooraf te verwittigen) op gefrons onthaald. 
3 jaar... dank zij het nieuwe decreet mag een jeugdrechter een pleegplaatsing uitspreken voor langer dan 1 jaar, met een maximum van 3 jaar. 

Al zeker 3 jaar lang zal ik kunnen waarmaken wat ik haar gisteren al troostend vertelde: "dat ik er voor haar zal zijn, zo lang haar mama ziek is".