het gevecht van het kleine meisje

"Mama?" 
Ik kijk wat verbaasd naar haar. 
"ik mag mama zeggen. Mijn mama is hier nu niet, dus dat mag, dan moet ik niet Koeka zeggen..."
Een beetje de kluts kwijt, vertel ik het gekende verhaal voor de zoveelste keer: "ik ben je buikmama niet. Jij hebt een buikmama en dat is jouw echte mama. Maar ik zorg wel voor jou als een mama,  zolang jouw mama ziek is en niet voor jou kan zorgen"
"Ook al ben ik je buikmama niet, ik zie je graag zoals een echte mama...ik ben een beetje een "alsof mama" en daarom ben ik je Moeke(/Koeka). Sommige kindjes zeggen ook 'Moeke' tegen hun echte buikmama omdat Moeke ook gewoon een mooi woord is"

**************************************************************************************************************
Minder dan een week later, aan de telefoon met haar 'buik'-mama.

"Mama, als jij genezen bent, mag ik dan bij jou komen wonen?"
De Mama: "ja natuurlijk".
Ze kijkt naar mij en zegt: "Zus blijft dan hier bij jou wonen hoor". 
Alsof ze mij wilt geruststellen dat ik niet alleen zal achterblijven, alsof ze me nu al wilt troosten voor het moment waarop ze ooit het nest hier zal verlaten. 
Tegen haar mama: "Zus gaat mij dan wel missen, mag ik haar dan nog eens komen bezoeken?"
De Mama: "ja natuurlijk. En dan kan je ook eens blijven logeren bij Zus".
Ik pik in: "een paar dagen bij mama slapen en dan hier komen logeren voor een paar dagen". Wat door de mama goedkeurend wordt herhaald, waarna zij overschakelt naar een verhaal over haar vriendinnetjes op school.

***************************************************************************************************************

En ik? Ik sta erbij, ik kijk ernaar en denk: "Wat een emotioneel gevecht binnen in een klein meisje"
En het besef dat dit haar strijd is en ik dit niet kan overnemen voor haar, laat me soms achter met een hulpeloos gevoel....