Zo kende ik mezelf niet (meer)

Piekeren...ge kent het wel: "wat als..?" 
Eigenlijk was ik er al heel lang bijna niet meer mee bezig geweest..
Maar plots was't er weer: 
*Wat als ze koorts heeft donderdag, dan kan de ingreep niet doorgaan. En hoe moet ik dan alle regelingen 1) ongedaan maken en 2) opnieuw gedaan krijgen op een later tijdstip?
*Waarom bellen ze nu niet? Ze gingen me toch laten weten om hoe laat we er moesten zijn? Zijn ze ons vergeten in te roosteren misschien? Is die ene brief met toestemming van de ouders verloren geraakt in de post en gaat het daarom niet door?
Ik slaap te kort, te onrustig en ben veel te vroeg al weer klaarwakker
*We moesten hier toch zijn om 7u, want om half acht zouden ze haar al komen halen.. 't Is half acht en we hebben ons nog niet kunnen inschrijven...

Oef: 't is geregeld geraakt. En nu, meegaan met haar om het haar zo comfortabel mogelijk te maken wanneer ze in die vreemde, frisse kamer vol met rare toestellen en mensen met een bizarre kledingsmaak binnengebracht wordt. 
Bumba was er ook. 
Gelukkig kent ze het gevoel van een maskertje op haar mond en neus (puffen is geen dagelijkse kost voor haar, maar gebeurt regelmatig). Dus zingen we haar liedje dat we altijd zingen tijdens de puff :1-2-3-4 hoedje van... 
Ze laat zich wat hangen maar blijft oogcontact zoeken. Dus nog eentje: Slaap kindje slaap...
Ze leggen haar neer en ik maak aanstalten om te vertrekken, ze probeert toch nog haar oogjes open te doen, het lukt zelfs nog een beetje.
"Je mag nog een kusje geven, hoor".
Maar ik voel dat dat niet meer zou lukken, ik tril een beetje, merk ik. Ik wil het niet erger maken: niet voor haar en niet voor mezelf.
ik vertrek nu: dat lukt me wel.

"'t Duurt niet lang hoor mevrouw. Als je wil, kan je snel een koffie gaan drinken in de cafetaria."
Als het toch niet lang duurt: dan wacht ik hier wel. Anders ben ik beneden terwijl ik boven wil zijn...
Ik kan mijn aandacht amper houden bij wat ik lees. Dan maar mijn mailbox opkuisen (veel te veel rommel). 
De andere ouders van de 'slapende kindjes' worden bij mondjesmaat verwittigd dat hun pruts wakker aan het worden is en ze er naar toe kunnen. Ze hadden inderdaad gezegd dat het niet zo lang zou duren. Ik merk bij hen dat het ongeveer een klein uurtje is...

Ik tel af, na een uur kan ik me zelfs niet meer bezighouden met de opkuis van mijn mailbox.
Ik volg elke beweging in de gang.
Niks, alleen maar binnenwandelende of binnengereden wordende mensen, geen buitenkomend personeel om mij te halen...
Gelukkig ben ik te moe en te gestresseerd om te kunnen denken, ook piekeren gebeurt niet

"Ze is wakker, je mag meekomen mevrouw".

Een half uurtje weet ze niet of ze nog wat wilt slapen of wakker worden of krijsen van de pijn of van het ongemak of van de verwarring of toch weer rustig tegen mij aan liggen,...
Ze wordt steeds rustiger en wakkerder. Tijd om terug naar de kamer te gaan

En dan pas is ze echt terug: zich druk makend om het infuusje dat nog in haar hand zit. Oh nee: niet dat het pijn doet. Maar ze kan op die manier niet rondlopen of naar de speeltafel.
Ze drinkt, ze eet (3 boterhammen!!), bedelt kusjes, tovert haar clownslach weer boven, is haar super charmante zelf nog eens aan het bovenhalen en is helemaal klaar om naar huis te gaan.
Ik merk dat ik ook helemaal terug mezelf ben geworden, ook al voel ik nu dat ik doodmoe ben

Wanneer ik de parking af rij, is ze alweer in slaap gevallen. 

Deze keer ben ik er helemaal gerust in...