storm in mijn hoofd

Na een drukke periode, met veel consultaties en testen en zo, kreeg ik het te horen: dat ze toch niet was zoals 'gemiddeld' en toen volgde er een hele uitleg.

Ooit had ik zo een heel klein beetje een vermoeden, en dan leek het allemaal veel vlotter te gaan en kreeg ik hoop : dit lukt ons wel. Met wat hulp geraken we er wel... ergens. 
Nu horen dat die hoop niet terecht is, is ...... 'niet evident'?, 'een beetje moeilijk'?,...

Nee: dat is 'storm in mijn hoofd'. Dan is de lucht zwart, zie ik geen hand voor mijn ogen, kan ik niets meer bedenken, waardoor er geen woorden meer zijn om de meest gewone dingen te kunnen zeggen. Laat staan mijn bezorgdheden te benoemen. Wanneer ik aan de toekomst denk, zie ik alleen maar doembeelden van gesloten deuren, geen kansen, geen mogelijkheden. 
Ik kan zelfs niet meer denken: 5 minuten voor te moeten vertrekken vergeet ik het deksel vast te zetten wanneer ik de blender aanzet zodat de hele keuken en mezelf incluis onder de wortelmoes hangt. Ik ben verrast te merken dat op het werk zijn toch enige rust brengt: niet dat ik er naar behoren functioneer maar ik 'ken' het er tenminste, ook al ben ik 'afwezig' aanwezig. 

Tot... de lucht wat opklaart en de storm afzwakt. Beetje bij beetje sijpelt het besef binnen dat er niets wezenlijk is veranderd op die week. Ze is nog steeds zichzelf en één of ander labeltje maakt dat niet anders.

Ja: mijn toekomstbeeld zal bijgesteld moeten worden. En die van haar?.... die toekomst gaan we samen beleven, dag per dag. We zien wel... en we zullen zien dat het goed zal zijn...

Mijn brein is aan het recupereren van de kortsluiting, het gaat de goeie kant op.

Nu mijn gevoel nog, want ook al weet mijn brein dat er genoeg mogelijkheden zijn 'voor later', ik blijf een beklemd gevoel hebben. En mijn hart doet pijn, letterlijk,.... ik heb me zelfs al even afgevraagd of een hartinfarct dan zó voelt. Nonsens natuurlijk. 
Ook gevoelsmatig komt het wel in orde. Wanneer ik het heb kunnen loslaten. Al vraagt dat wat meer tijd...