Het leek mij een goed idee om naar de Ikea te gaan.
Omdat ik toch een verlofdag heb terwijl het geen feestdag is, lees: dus de winkels open zijn.
Omdat er eentje gaan logeren is bij Oma en Opa en ik dus enkel maar met de Kleinste op stap ben. Dat helpt, echt waar. Zeker wat betreft pakketten in de auto geladen krijgen is dat niet zo simpel als er ook nog eens 2 kinderen in kinderstoel bij moeten kunnen.
Maar vooral omdat het tijd wordt voor 'een echte eettafel': zo een waar je ruimte hebt om zowel borden te zetten en ondertussen pot of pan op tafel maar uit de buurt van de grijpgrage handjes van de kleinste kan houden. Het lukt wel hoor, met ons gedrieën aan die kleine tafel. Maar het wordt gênant wanneer er ook nog bezoekers aanschuiven. Dan is er nauwelijks plaats om iedereen een bord te geven. Zus komt met haar zoon hier het oudejaar uitwuiven, en wij doen dat met eten.....
Blijkbaar had half Vlaanderen hetzelfde besloten: dat een bezoekje aan de Ikea een goed idee zou zijn. Ik heb het niet zo voor drukte, dus de moed zonk in mijn schoenen bij het zien van de stroom auto's die allemaal hetzelfde doel hadden: een parkeerplaats bemachtigen.
Bleek er dan ook net een stroompanne te zijn waardoor liften noch roltrappen werkten. Allemaal goed en wel voor mij, maar met een peuter in zo 'n winkelwagentje is het dan ineens minder evident om 2 verdiepingen hoger te geraken. Dan maar gewoon naar boven stappen, hopend dat er ook boven nog winkelkarretjes met kinderzitjes zouden zijn. Het laatste (dat in het zicht stond) zo wat voor iemand haar neus weggekaapt en dan konden we op pad....schuifelen. Met zo'n meute gaat dat dus niet vooruit hé.
Nu goed: uiteindelijk geraak je wel waar je wou komen: aan de eetkamers en tafels om je keuze te maken. Helemaal met meter en al: al was het een lintmeter uit de naaidoos omdat de kinderen een paar dagen geleden mijn 'meter' gepikt hebben en hem 'te goed opgeruimd'.
Eens de keuze gemaakt, ga je naar het magazijn om je pakketten zelf uit de rekken te halen, in te scannen en in de auto te steken. Simpel? Of toch niet zo? Want die pakketten moeten op een platte kar en daar staat uiteraard geen kinderstoeltje op. Waar blijf ik dan met Kleinste? Laten rondlopen lijkt me geen optie: dat is een ongeleid projectiel. Kan 1 persoon tegelijkertijd 2 karren van een verschillend type voortduwen? Jawel hoor! OK, het bochtenwerk vraagt nog een beetje oefening en vervolmaking, maar 't is ons gelukt. Al moet het een vreemd/idioot/lachwekkend (schrappen mag maar hoeft niet) zicht geweest zijn.
Buiten gekomen ontdekte ik de voordelen van een overvolle winkel/parking: veel volk waar je even hulp aan kan vragen om je auto mee te helpen inladen!
En vanavond kon Zus mee uitladen én mocht ze mee helpen vijzen.
Gelukt! Foutloos parcours: geen enkele vijs over of te kort!
Eindelijk ; een tafel waar je niet naast kan kijken...
dinsdag 31 december 2013
woensdag 25 december 2013
... want dat doet een Mama
Ze heeft het niet zo gemakkelijk. En zeker nu niet, nu ze er opnieuw alleen voor staat.
De weg van haar thuis naar het bezoekhuis, waar ze om de twee weken haar dochter even kan bezoeken, is er dan ook nog eens eentje met verschillende vervoersmiddelen waarvan de laatste een lange busrit is....in een voor haar ongekende omgeving.
Zo waren wij een keertje lang aan op haar aan het wachten, maar ze kwam maar niet. Dus: geen bezoek. Tot we bijna terug in de auto stapten: daar kwam Mama: half lopend. Ze was op een totaal foute halte afgestapt en dan maar beginnen stappen, bijna drie kwartier lang. Maar ze had het toch gevonden!
Wat was ik blij dat ik toch maar dat verplichte kwartier was blijven wachten en zelfs dan nog de tijd wat rekte vòòr vruchteloos (bezoek-loos) terug naar huis te gaan.
De keer erna stond ze een uur te vroeg voor de deur, om drie kwartier in de kou te wachten...
Maar het deed haar niks want: "Geeft niet, voor uw kind doe je dat toch?"
Respect Mama!
De weg van haar thuis naar het bezoekhuis, waar ze om de twee weken haar dochter even kan bezoeken, is er dan ook nog eens eentje met verschillende vervoersmiddelen waarvan de laatste een lange busrit is....in een voor haar ongekende omgeving.
Zo waren wij een keertje lang aan op haar aan het wachten, maar ze kwam maar niet. Dus: geen bezoek. Tot we bijna terug in de auto stapten: daar kwam Mama: half lopend. Ze was op een totaal foute halte afgestapt en dan maar beginnen stappen, bijna drie kwartier lang. Maar ze had het toch gevonden!
Wat was ik blij dat ik toch maar dat verplichte kwartier was blijven wachten en zelfs dan nog de tijd wat rekte vòòr vruchteloos (bezoek-loos) terug naar huis te gaan.
De keer erna stond ze een uur te vroeg voor de deur, om drie kwartier in de kou te wachten...
Maar het deed haar niks want: "Geeft niet, voor uw kind doe je dat toch?"
Respect Mama!
vrijdag 20 december 2013
'Een pleegouder is geen ouder' en andere idiotie waar pleegouders steeds opnieuw mee te maken hebben
Politiek en wetgeving is iets raar. Het is enerzijds een ver van mijn bed show, anderzijds word ik als pleegouder regelmatig geconfronteerd met de idiotie hiervan.
Vanaf 1 januari zal het nieuwe pleegzorgdecreet in voege gaan. Daarin wordt geregeld hoe de pleegzorgorganisaties zich moeten structureren (per provincie) en nog enkele zaken.
De allerbelangrijkste is volgens mij wel deze: vanaf dan moet pleegzorg de eerste keuze zijn wanneer blijkt dat een kind (tot 6 jaar) niet in het eigen gezin kan blijven. Of het nu kortdurend is of voor een lange periode: de jeugdrechter zal zich moeten motiveren wanneer er niet voor de optie pleegzorg gekozen wordt.
Ik juich deze maatregel toe. Echt waar! Niet omdat er in instellingen of CKG's niet goed zou gewerkt worden. Ik ben daar wel al eens binnengestapt en merkte telkens de warmte op waarmee opvoeders hun werk doen. Maar geef toe: met 2 mensen voor een leefgroep staan met 8 kindjes van 0 tot 1 jaar: dat is, vanuit het perspectief van het kind gezien, toch wat anders dan opgroeien in een gezin en eventueel daarnaast naar een dagmoeder of crèche gaan. Zeker wat betreft de ontwikkeling van hechting. En laat mij nu net in mijn werk zo nu en dan geconfronteerd worden met de catastrofale gevolgen op volwassen leeftijd van een problematische hechting.
En zeker omdat kindjes die uit hun gezin gehaald worden sowieso tot een kwetsbare groep behoren. Alleen de stress al van uit een vertrouwde (doet er niet toe of deze veilig was of niet) omgeving weg gehaald te worden en helemaal opnieuw te moeten beginnen.
Daarom dat het zo goed is dat er in eerste instantie uitgekeken wordt naar een "interim-gezin": een pleeggezin dus.
MAAR, en ik beloof dat ik probeer mijn frustratie wat in te tomen, als pleeggezin kan je geen gebruik maken van de faciliteiten waar je als 'gewoon' gezin wèl recht op hebt.
En dan gaat het vooral over werkgerelateerde reglementering.
Als ouder kan u Ouderschapsverlof opnemen. Velen maken hier gebruik van: bijvoorbeeld om die idioot lange 2 maanden zomerschoolvakantie de kinderen zelf wat te kunnen opvangen en ze niet 2 maanden lang van kamp naar tante, naar opvang, naar god-weet-waar-nog naartoe moet sturen.
Of Tijdskrediet opnemen zodat je minder uren mag gaan werken en meer thuis kan zijn om de kinderen op te vangen wanneer ze nog erg jong zijn en je ze toch ook wel eens graag zelf gaat afhalen aan de schoolpoort.
4 jaar geleden is er een rondzendbrief geweest op de RVA (en zijn waalse equivalent): dat deze maatregelen vanaf dan enkel nog toegestaan worden aan wettelijke en adoptie-ouders.
Pleegouders zijn dus geen ouders. En vooral: pleegkinderen worden daardoor het recht ontzegd op een pleegouder die wat extra tijd kan vrijmaken om aan hun te besteden.
Kinderen die al kwetsbaar zijn...kinderen die soms ook een extraatje nodig hebben op vlak van begeleiding/therapie/hulpverlening/... Pleegouders moeten het maar georganiseerd krijgen: werken - huishouden - kind(eren) met hun vrije tijdsbesteding (tot hier toe gaat dit op voor élke ouder) - zich flexibel kunnen aanpassen aan de bezoekregelingen van de biologische ouders (en grootouders) van het kind - en de extra zorg organiseren.
In mijn geval is het voltijds werken hierdoor onmogelijk geworden. Eerst tijdelijk: voltijds werken met een super onrustig kind van 8 weken oud dat niet kan slapen.... Dat was de keuze tussen doorgaan tot ik crashte of tijdelijk minder gaan werken. Ik heb voor het 2de gekozen omdat - mijns inziens- met het eerste niemand vooruit was. Daarna nog eens tijdelijk bij de plaatsing van mijn 2de pleegdochter. Ze was al wat ouder en sliep gelukkig minder slecht, maar ze was de eerste 10 maanden dat ze hier was zo goed als constant ziek: ook erg slopend!
Ondertussen blijkt er eentje extra hulp nodig te hebben. En nee: dat sta ik hier niet zelf te verzinnen: dat werd geconstateerd door specialisten in hun vak. En omdat je nu eenmaal niet met een kind van 2 jaar om half zeven 's avonds nog eens voor een uurtje een taal/spraak begeleiding kan gaan volgen, wordt dat dus overdag geprogrammeerd. Voorlopig om de 2 weken. Maar ook daarmee kom ik er niet met mijn verlofdagen (aangezien de werkgever - om de werknemer te beschermen (?!) ons verplicht om ons verlof in volle dagen op te nemen). Dus zal ik nu voor een hele lange periode (denk jaren) minder moeten gaan werken.
In een 'gewoon gezin' neem je in deze omstandigheden tijdskrediet met motief zorg en dat kan tot het kind 8 jaar is en voor een periode van 36 maanden fulltime.
Als pleegouder sta ik nu in de kou. Ik heb - gelukkig nog - wat over van mijn tijdskrediet zonder motief. Dus daarmee kan haar begeleiding al starten.
Maar binnen een paar jaar sta ik met mijn rug tegen de muur: dan is het tijdskrediet op. Wat dan?
Terug voltijds werken en de haar de hulp die ze nodig heeft ontzeggen en daardoor haar ontplooiingskansen hypothekeren?
Terug voltijds werken en om haar ontplooiingskansen niet te hypothekeren de pleegzorg opzeggen? Haar naar een instelling laten gaan? Gaat ze daar beter van worden? Ik betwijfel het ten zeerste (zie begin)
Mijn contract dan maar laten aanpassen naar minder werkuren? En dan in stress leven omdat het financieëel net-wel/net-niet haalbaar is? Als alleenstaande lukt het nu behoorlijk, al moet ik geen gekke dingen doen zoals op restaurant gaan en dergelijke.
En wat betreft belastingen trekken ze elk jaar opnieuw in twijfel of je wel een kind ten laste hebt want: je hebt toch geen kind?
GGGGGGGRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR!
Die kinderen WONEN hier, officieel. En dat weten die van de belastingen met 1 druk op de knop.
Ik ben hun pleegMOEDER, dus ja: een ouder. En een ouder wilt 'haar' kinderen de kansen geven die ze nodig hebben.
Ik ben alleenstaande en plan lang te leven, dus op z'n minst nog even pensioen te trekken. Als alleenstaande ouder word je steeds meer duidelijk gemaakt dat je zelf je verantwoordelijkheid moet nemen om niet in armoede te geraken, maar dat het in elk geval wel altijd een risico is om alleenstaande ouder te zijn...je moet er dus voor zorgen een zo vol mogelijke loopbaan bijeen te werken
Ik baal, ik bijt op mijn tanden om me niet op de verkeerde af te reageren. Er is ook gewoon niemand waartegen je in opstand kan komen wat betreft deze idiote toestand: De minister van pleegzorg is niet dezelfde als de minister van de RVA en dat komt hun goed uit: ze kunnen mooi de schuld op de ander steken...
Vanaf 1 januari zal het nieuwe pleegzorgdecreet in voege gaan. Daarin wordt geregeld hoe de pleegzorgorganisaties zich moeten structureren (per provincie) en nog enkele zaken.
De allerbelangrijkste is volgens mij wel deze: vanaf dan moet pleegzorg de eerste keuze zijn wanneer blijkt dat een kind (tot 6 jaar) niet in het eigen gezin kan blijven. Of het nu kortdurend is of voor een lange periode: de jeugdrechter zal zich moeten motiveren wanneer er niet voor de optie pleegzorg gekozen wordt.
Ik juich deze maatregel toe. Echt waar! Niet omdat er in instellingen of CKG's niet goed zou gewerkt worden. Ik ben daar wel al eens binnengestapt en merkte telkens de warmte op waarmee opvoeders hun werk doen. Maar geef toe: met 2 mensen voor een leefgroep staan met 8 kindjes van 0 tot 1 jaar: dat is, vanuit het perspectief van het kind gezien, toch wat anders dan opgroeien in een gezin en eventueel daarnaast naar een dagmoeder of crèche gaan. Zeker wat betreft de ontwikkeling van hechting. En laat mij nu net in mijn werk zo nu en dan geconfronteerd worden met de catastrofale gevolgen op volwassen leeftijd van een problematische hechting.
En zeker omdat kindjes die uit hun gezin gehaald worden sowieso tot een kwetsbare groep behoren. Alleen de stress al van uit een vertrouwde (doet er niet toe of deze veilig was of niet) omgeving weg gehaald te worden en helemaal opnieuw te moeten beginnen.
Daarom dat het zo goed is dat er in eerste instantie uitgekeken wordt naar een "interim-gezin": een pleeggezin dus.
MAAR, en ik beloof dat ik probeer mijn frustratie wat in te tomen, als pleeggezin kan je geen gebruik maken van de faciliteiten waar je als 'gewoon' gezin wèl recht op hebt.
En dan gaat het vooral over werkgerelateerde reglementering.
Als ouder kan u Ouderschapsverlof opnemen. Velen maken hier gebruik van: bijvoorbeeld om die idioot lange 2 maanden zomerschoolvakantie de kinderen zelf wat te kunnen opvangen en ze niet 2 maanden lang van kamp naar tante, naar opvang, naar god-weet-waar-nog naartoe moet sturen.
Of Tijdskrediet opnemen zodat je minder uren mag gaan werken en meer thuis kan zijn om de kinderen op te vangen wanneer ze nog erg jong zijn en je ze toch ook wel eens graag zelf gaat afhalen aan de schoolpoort.
4 jaar geleden is er een rondzendbrief geweest op de RVA (en zijn waalse equivalent): dat deze maatregelen vanaf dan enkel nog toegestaan worden aan wettelijke en adoptie-ouders.
Pleegouders zijn dus geen ouders. En vooral: pleegkinderen worden daardoor het recht ontzegd op een pleegouder die wat extra tijd kan vrijmaken om aan hun te besteden.
Kinderen die al kwetsbaar zijn...kinderen die soms ook een extraatje nodig hebben op vlak van begeleiding/therapie/hulpverlening/... Pleegouders moeten het maar georganiseerd krijgen: werken - huishouden - kind(eren) met hun vrije tijdsbesteding (tot hier toe gaat dit op voor élke ouder) - zich flexibel kunnen aanpassen aan de bezoekregelingen van de biologische ouders (en grootouders) van het kind - en de extra zorg organiseren.
In mijn geval is het voltijds werken hierdoor onmogelijk geworden. Eerst tijdelijk: voltijds werken met een super onrustig kind van 8 weken oud dat niet kan slapen.... Dat was de keuze tussen doorgaan tot ik crashte of tijdelijk minder gaan werken. Ik heb voor het 2de gekozen omdat - mijns inziens- met het eerste niemand vooruit was. Daarna nog eens tijdelijk bij de plaatsing van mijn 2de pleegdochter. Ze was al wat ouder en sliep gelukkig minder slecht, maar ze was de eerste 10 maanden dat ze hier was zo goed als constant ziek: ook erg slopend!
Ondertussen blijkt er eentje extra hulp nodig te hebben. En nee: dat sta ik hier niet zelf te verzinnen: dat werd geconstateerd door specialisten in hun vak. En omdat je nu eenmaal niet met een kind van 2 jaar om half zeven 's avonds nog eens voor een uurtje een taal/spraak begeleiding kan gaan volgen, wordt dat dus overdag geprogrammeerd. Voorlopig om de 2 weken. Maar ook daarmee kom ik er niet met mijn verlofdagen (aangezien de werkgever - om de werknemer te beschermen (?!) ons verplicht om ons verlof in volle dagen op te nemen). Dus zal ik nu voor een hele lange periode (denk jaren) minder moeten gaan werken.
In een 'gewoon gezin' neem je in deze omstandigheden tijdskrediet met motief zorg en dat kan tot het kind 8 jaar is en voor een periode van 36 maanden fulltime.
Als pleegouder sta ik nu in de kou. Ik heb - gelukkig nog - wat over van mijn tijdskrediet zonder motief. Dus daarmee kan haar begeleiding al starten.
Maar binnen een paar jaar sta ik met mijn rug tegen de muur: dan is het tijdskrediet op. Wat dan?
Terug voltijds werken en de haar de hulp die ze nodig heeft ontzeggen en daardoor haar ontplooiingskansen hypothekeren?
Terug voltijds werken en om haar ontplooiingskansen niet te hypothekeren de pleegzorg opzeggen? Haar naar een instelling laten gaan? Gaat ze daar beter van worden? Ik betwijfel het ten zeerste (zie begin)
Mijn contract dan maar laten aanpassen naar minder werkuren? En dan in stress leven omdat het financieëel net-wel/net-niet haalbaar is? Als alleenstaande lukt het nu behoorlijk, al moet ik geen gekke dingen doen zoals op restaurant gaan en dergelijke.
En wat betreft belastingen trekken ze elk jaar opnieuw in twijfel of je wel een kind ten laste hebt want: je hebt toch geen kind?
GGGGGGGRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR!
Die kinderen WONEN hier, officieel. En dat weten die van de belastingen met 1 druk op de knop.
Ik ben hun pleegMOEDER, dus ja: een ouder. En een ouder wilt 'haar' kinderen de kansen geven die ze nodig hebben.
Ik ben alleenstaande en plan lang te leven, dus op z'n minst nog even pensioen te trekken. Als alleenstaande ouder word je steeds meer duidelijk gemaakt dat je zelf je verantwoordelijkheid moet nemen om niet in armoede te geraken, maar dat het in elk geval wel altijd een risico is om alleenstaande ouder te zijn...je moet er dus voor zorgen een zo vol mogelijke loopbaan bijeen te werken
Ik baal, ik bijt op mijn tanden om me niet op de verkeerde af te reageren. Er is ook gewoon niemand waartegen je in opstand kan komen wat betreft deze idiote toestand: De minister van pleegzorg is niet dezelfde als de minister van de RVA en dat komt hun goed uit: ze kunnen mooi de schuld op de ander steken...
maandag 9 december 2013
principes versus flexibiliteit
Principes over opvoeden: iedereen heeft ze. Weldoordacht, overwogen en besproken met mede-opvoeders. Van andere principes wist je eigenlijk niet eens dat je die had, je hebt ze overgeërfd, of gewoon overgenomen omdat je het nooit anders gezien hebt.
Maar hoe consequent kan je hieraan vasthouden? En heeft het zin? Of is dat alleen maar halsstarrig vasthouden aan... ja aan wat eigenlijk?
Vandaag nog, werd ik aangesproken op 2 van de mijne.
Ik had me ooit voorgenomen om waarom-vragen te beantwoorden. Ze kwamen vroeger dan verwacht, die vragen. Ze worden ook gebruikt om andere redenen dan het antwoord te kennen: om tegendraads te doen bijvoorbeeld, om iets anders niet te moeten doen, ... Vaak stelt ze in zo'n bui de volgende waarom vraag nog voor ik halverwege mijn antwoord zit.
Ooit heb ik van een collega, die ook psychologe is maar dat is hier eigenlijk niet van belang, de tip gekregen dat je soms ook kan zeggen "omdat het zo is" of "omdat ik het zeg". En daar maak ik dus echt wel gebruik van. Niet altijd, niet te pas en te onpas. Of dat denk ik toch.
Maar het loopt dus niet volgens mijn ideaalbeeld over ouderschap, dat ik vooraf had.
Is het fout van mij? Volgens sommigen wel... soms denk ik dan: ander kind, andere aanpak. Op andere momenten twijfel ik dan weer: of heb ik gewoon het kind dat ik heb, dòòr mijn aanpak? Heb ik het dus aan mezelf te 'danken' (mezelf te verwijten in dit geval).
Ach ja, dit kies ik nog steeds zelf: wat mijn antwoorden zijn. Het volgende heb ik zelf niet in de hand en is misschien daardoor een beetje moeilijker.
Ik heb 2 slechte drinkers. Oudste wilt 's ochtends en/of 's avonds wel nog soyamelk drinken. Al is het onder bepaalde voorwaarden: het moet opgewarmd zijn en er moet van soya-banaansmaak te proeven zijn. Anders blijft de beker staan ...
Bij Jongste is drinken vanaf dag 1 een strijd geweest. Ze bleek ook een zeer pijnlijke infectie in haar mondje te hebben de dag dat ze bij mij kwam. En eigenlijk is het nooit echt goed gekomen, dat drinken.
Drinken is belangrijk, liefst water en tot kleuterleeftijd melk. Maar ik kan ze niet dwingen! Als ze niet willen, willen ze niet. Bij Oudste moet ik zagen, zeuren, en manipuleer ik zelfs: "ja, je mag TV kijken, wel pas wanneer je beker leeg is" (soms is er dan al een beker gesneuveld en moest de vloer helemaal gedweild). Bij Jongste werkt dat manipuleren nog niet. Als Jongste niet wilt draait ze haar hoofd. Maar drinken moet, dus dring ik aan. Jongste neemt dan water/melk in haar mond en doet deze dan gewoon open zodat alles eruit loopt. Zucht.
Dan maar mijn toevlucht tot iets wat ik ook niet van zin was te doen: appelsap met water gemengd. Zeker nu, na 5 dagen hoge koorts en beangstigend weinig pipi-pampers....dan is de verhouding appelsap/water vooral richting 80% appelsap. Meestal is het andersom...
Maar dan kom ik met haar ook ooit op het punt waar ik sta met de Oudste. Die drinkt alleen thuis. Een hele dag op school: uit haar drinkbeker is zo goed als niks meer uit. Ah nee: daar mag alleen maar water in (of melk, maar dat is nooit op de juiste temperatuur voor haar). En juf heeft wel wat anders te doen dan naast haar te staan en te vragen, te zagen, te dwingen om haar een beetje te laten drinken....Ik heb dat nog genegeerd, die regel dat ze alleen maar water of melk mee mogen. En dan was toch de helft uit de drinkbeker. Maar goed, ze werd 'ontmaskerd' en erop aangesproken dat ze echt alleen water mag drinken. Dus komt sindsdien de drinkbus weer vol mee naar huis...
En dat vind ik niet OK.
Foert regels en principes: ik wil dit nog tot de vakantie volhouden. Als het dan nog hetzelfde is, dan wordt na de kerstvakantie het water in haar drinkbeker opnieuw op smaak gebracht met appelsap.
Maar hoe consequent kan je hieraan vasthouden? En heeft het zin? Of is dat alleen maar halsstarrig vasthouden aan... ja aan wat eigenlijk?
Vandaag nog, werd ik aangesproken op 2 van de mijne.
Ik had me ooit voorgenomen om waarom-vragen te beantwoorden. Ze kwamen vroeger dan verwacht, die vragen. Ze worden ook gebruikt om andere redenen dan het antwoord te kennen: om tegendraads te doen bijvoorbeeld, om iets anders niet te moeten doen, ... Vaak stelt ze in zo'n bui de volgende waarom vraag nog voor ik halverwege mijn antwoord zit.
Ooit heb ik van een collega, die ook psychologe is maar dat is hier eigenlijk niet van belang, de tip gekregen dat je soms ook kan zeggen "omdat het zo is" of "omdat ik het zeg". En daar maak ik dus echt wel gebruik van. Niet altijd, niet te pas en te onpas. Of dat denk ik toch.
Maar het loopt dus niet volgens mijn ideaalbeeld over ouderschap, dat ik vooraf had.
Is het fout van mij? Volgens sommigen wel... soms denk ik dan: ander kind, andere aanpak. Op andere momenten twijfel ik dan weer: of heb ik gewoon het kind dat ik heb, dòòr mijn aanpak? Heb ik het dus aan mezelf te 'danken' (mezelf te verwijten in dit geval).
Ach ja, dit kies ik nog steeds zelf: wat mijn antwoorden zijn. Het volgende heb ik zelf niet in de hand en is misschien daardoor een beetje moeilijker.
Ik heb 2 slechte drinkers. Oudste wilt 's ochtends en/of 's avonds wel nog soyamelk drinken. Al is het onder bepaalde voorwaarden: het moet opgewarmd zijn en er moet van soya-banaansmaak te proeven zijn. Anders blijft de beker staan ...
Bij Jongste is drinken vanaf dag 1 een strijd geweest. Ze bleek ook een zeer pijnlijke infectie in haar mondje te hebben de dag dat ze bij mij kwam. En eigenlijk is het nooit echt goed gekomen, dat drinken.
Drinken is belangrijk, liefst water en tot kleuterleeftijd melk. Maar ik kan ze niet dwingen! Als ze niet willen, willen ze niet. Bij Oudste moet ik zagen, zeuren, en manipuleer ik zelfs: "ja, je mag TV kijken, wel pas wanneer je beker leeg is" (soms is er dan al een beker gesneuveld en moest de vloer helemaal gedweild). Bij Jongste werkt dat manipuleren nog niet. Als Jongste niet wilt draait ze haar hoofd. Maar drinken moet, dus dring ik aan. Jongste neemt dan water/melk in haar mond en doet deze dan gewoon open zodat alles eruit loopt. Zucht.
Dan maar mijn toevlucht tot iets wat ik ook niet van zin was te doen: appelsap met water gemengd. Zeker nu, na 5 dagen hoge koorts en beangstigend weinig pipi-pampers....dan is de verhouding appelsap/water vooral richting 80% appelsap. Meestal is het andersom...
Maar dan kom ik met haar ook ooit op het punt waar ik sta met de Oudste. Die drinkt alleen thuis. Een hele dag op school: uit haar drinkbeker is zo goed als niks meer uit. Ah nee: daar mag alleen maar water in (of melk, maar dat is nooit op de juiste temperatuur voor haar). En juf heeft wel wat anders te doen dan naast haar te staan en te vragen, te zagen, te dwingen om haar een beetje te laten drinken....Ik heb dat nog genegeerd, die regel dat ze alleen maar water of melk mee mogen. En dan was toch de helft uit de drinkbeker. Maar goed, ze werd 'ontmaskerd' en erop aangesproken dat ze echt alleen water mag drinken. Dus komt sindsdien de drinkbus weer vol mee naar huis...
En dat vind ik niet OK.
Foert regels en principes: ik wil dit nog tot de vakantie volhouden. Als het dan nog hetzelfde is, dan wordt na de kerstvakantie het water in haar drinkbeker opnieuw op smaak gebracht met appelsap.
woensdag 4 december 2013
cadeautjeeeees...(2)
Feestweekend:
de ene dag familiefeestje om de verjaardagen te vieren, de andere dag Sintfeest. En binnen een paar dagen komt de Heilige man dan ook nog eens hier thuis wat van zijn speelgoed achterlaten.
Soms kan veel ook wat té veel worden. Oh neenee: niet voor de kinderen die de cadeautjes in ontvangst mogen nemen. Nooit. Trouwens; er wordt duchtig gespeeld met de gekregen cadeau's. Het waren dus toppers, van de eerste tot de laatste...
Maar echt: ik weet begot niet meer waar ik alles een plaats kan geven...
Verbouwen zit er niet in, groter gaan wonen ook niet direct :-)
Tussen kerst-en nieuw ben ik een paar dagen thuis. Ik weet nu al wat ik zal moeten doen: kasten leeghalen, herschikken, wegdoen wat weg kan...
Oeps dat laatste zal een zware opdracht zijn voor de hamster in mij...
Maar niettemin: ik kijk zó uit naar die paar dagen thuis, met de meisjes... kan ik eindelijk ook eens mee spelen met hen.
de ene dag familiefeestje om de verjaardagen te vieren, de andere dag Sintfeest. En binnen een paar dagen komt de Heilige man dan ook nog eens hier thuis wat van zijn speelgoed achterlaten.
Soms kan veel ook wat té veel worden. Oh neenee: niet voor de kinderen die de cadeautjes in ontvangst mogen nemen. Nooit. Trouwens; er wordt duchtig gespeeld met de gekregen cadeau's. Het waren dus toppers, van de eerste tot de laatste...
Maar echt: ik weet begot niet meer waar ik alles een plaats kan geven...
Verbouwen zit er niet in, groter gaan wonen ook niet direct :-)
Tussen kerst-en nieuw ben ik een paar dagen thuis. Ik weet nu al wat ik zal moeten doen: kasten leeghalen, herschikken, wegdoen wat weg kan...
Oeps dat laatste zal een zware opdracht zijn voor de hamster in mij...
Maar niettemin: ik kijk zó uit naar die paar dagen thuis, met de meisjes... kan ik eindelijk ook eens mee spelen met hen.
donderdag 28 november 2013
tik: jij bent 'em
Een tijdje geleden kreeg ik 'n berichtje van blogster altijd plaats aan tafel. Ze nomineerde me voor de Liebsteraward! Dank u. En ook een beetje: "He?!"
Het houdt in dat ik: 1) een hele hoop, nl 11, vragen dien te beantwoorden, 2) daarnaast nog van alles over mezelf vertel (11 weetjes) om dan 3) zelf ook weer mensen te 'nomineren' en 4) een lijst van 11 nieuwe vragen aan deze mensen voor te leggen.
Hup: daar gaan we: De vragen van "altijd plaats aan tafel"
Het houdt in dat ik: 1) een hele hoop, nl 11, vragen dien te beantwoorden, 2) daarnaast nog van alles over mezelf vertel (11 weetjes) om dan 3) zelf ook weer mensen te 'nomineren' en 4) een lijst van 11 nieuwe vragen aan deze mensen voor te leggen.
Hup: daar gaan we: De vragen van "altijd plaats aan tafel"
Waarom startte je deze blog?
Er kwam zoveel op mij af, in het begin van wat ik dan noem 'mijn pleegzorg avontuur' dat ik wel wat van mij af moest schrijven. En een blog leek mij een goed idee, omdat er dan soms ook reactie op kan komen.
Wat was de mooiste dag uit je leven (tot nu toe)?
Dit is een moeilijke...De meest mémorabele waren wel de 24 uur waarin ik te horen kreeg dat een kindje een pleeggezin nodig had en ze aan mij die vraag stelde, ik alles regelde én haar ging ophalen.
Wat deed je ontiegelijk veel verdriet?
Ik heb een slecht geheugen, vooral wat betreft tegenslag, pijn, verdriet...Het voordeel is dat ik niet lang in het verleden blijf hangen. Het nadeel? Geen eigenlijk, behalve dat ik deze vraag niet kan beantwoorden.
Wat zou je nog graag verwezenlijken in je leven?
Verwezenlijken... daarvoor moet je al streven naar... iets...een hoger ideaal hebben, of zo.. Nee: ik wil gewoon later 'gerust' zijn dat 'mijn' meisjes op hun pootjes terechtkomen. En daarvoor wil ik nu doen wat moet, wat binnen mijn mogelijkheden ligt.
Als je 1 ding mocht weten uit je toekomst, wat zou je dan willen weten?
Zie vorig antwoord
Waar staat de computer waaraan je blogt?
Op mijn schoot (laptop)
Volgen er veel mensen die je kent uit het dagelijks leven je blog?
Neen, eigenlijk niet.
Wat zou je willen veranderen in je leven?
Meer de dagen en de dingen op mij laten afkomen, ze nemen hoe ze zijn, zonder te veel vooringenomenheid. Hierdoor komt er tijd vrij om gewoon te genieten van alles wat er al is
Wat zijn je 3 beste eigenschappen?
in elk geval niet "het huishouden doen"
Relativeringsvermogen, waarschijnlijk en ook : ik kan wel boos zijn maar ben niet rancuneus. Maar dat hangt samen met dat relativeringsvermogen, he.
En als't echt spannend is en er van alles tegelijk op mij afkomt, dan kan ik blijkbaar nog organiseren ook. Maar wel alleen maar in die omstandigheden...
Waarvoor ben je bang?
Om erg ziek te worden en 'mijn' kinderen daardoor in de steek te moeten laten...
Welk seizoen verkies je en waarom?
Vroeger zou ik ongetwijfeld 'de winter' gezegd hebben, op het moment dat het sneeuwt. Ah die rust! Is het je ook al opgevallen dat alles stiller is wanneer het heeft gesneeuwd? En ook: licht! door de weerkaatsing op de witte sneeuw... En het heerlijke geknars wanneer je door de sneeuw stapt. Doet mij ook denken aan: gaan skieën, open haard, gluhwein, kaarsjes, kaasfondue of raclette, ... enfin: ge ziet het plaatje
Ondertussen, met kinderen, kan ik de zomer ook wel appreciëren: warmte, ploeterbadje buiten, vrolijke gekleurde kledij, veel buiten kunnen zijn, niet moeten rijden op gladde wegen met het angstzweet in mijn handen, veel mogelijkheden om ergens naartoe te kunnen gaan ook met kleine kindjes,...
11 weetjes
Ik ben geen ochtendmens
Ik heb koffie nodig om in gang te geraken
Ik vind koffie niet lekker, dus doe ik er veel melk en ook suiker bij
Ik ging vroeger graag en regelmatig op skiverlof
Droom ervan om dat later -met de meisjes- opnieuw te doen
Zou nog graag 'verre' reizen maken: op mijn droomverlanglijstje staan: Canada, Australie, Peru, Nieuw Zeeland,.. en ik kan er nog wel wat verzinnen, al vermoed ik dat het er niet van zal komen, dus blijf ik dromen
Heb ooit nog leren jongleren met 3 balletjes en kunnen 1-wieleren. Het eerste kan ik nog een beetje, het 1-wieleren helemaal niet meer...
Ben altijd wel ergens gekwetst (lijfelijk bedoel ik dan)
Heb duidelijk minder energie dan mijn gemiddelde medemens
In een ver verleden had ik nog tijd om te Quilten, misschien later terug?
En dan nu: ik geef 'em door, de Liebsteraward aan:
Bright, Moeke Vera, Zeemeermieke, en Anneleen,
en zij mogen volgende vragen beantwoorden:
Waarom startte je je blog?
Vanwaar komt de titel van je blog?
Hoe of wanneer heb je ontdekt dat je kon schrijven?
Wat heb je nodig om goed te kunnen schrijven?
Welke is je favoriete blog?
Waarvan droom je?
Wat is jouw ergste nachtmerrie?
Wat zou je willen veranderen in je leven?
Wat vind je de meest geniale uitvinding?
Waar werd je afgelopen week erg blij van?
Welk seizoen verkies je en waarom?
Ik ben geen ochtendmens
Ik heb koffie nodig om in gang te geraken
Ik vind koffie niet lekker, dus doe ik er veel melk en ook suiker bij
Ik ging vroeger graag en regelmatig op skiverlof
Droom ervan om dat later -met de meisjes- opnieuw te doen
Zou nog graag 'verre' reizen maken: op mijn droomverlanglijstje staan: Canada, Australie, Peru, Nieuw Zeeland,.. en ik kan er nog wel wat verzinnen, al vermoed ik dat het er niet van zal komen, dus blijf ik dromen
Heb ooit nog leren jongleren met 3 balletjes en kunnen 1-wieleren. Het eerste kan ik nog een beetje, het 1-wieleren helemaal niet meer...
Ben altijd wel ergens gekwetst (lijfelijk bedoel ik dan)
Heb duidelijk minder energie dan mijn gemiddelde medemens
In een ver verleden had ik nog tijd om te Quilten, misschien later terug?
En dan nu: ik geef 'em door, de Liebsteraward aan:
Bright, Moeke Vera, Zeemeermieke, en Anneleen,
en zij mogen volgende vragen beantwoorden:
Waarom startte je je blog?
Vanwaar komt de titel van je blog?
Hoe of wanneer heb je ontdekt dat je kon schrijven?
Wat heb je nodig om goed te kunnen schrijven?
Welke is je favoriete blog?
Waarvan droom je?
Wat is jouw ergste nachtmerrie?
Wat zou je willen veranderen in je leven?
Wat vind je de meest geniale uitvinding?
Waar werd je afgelopen week erg blij van?
Welk seizoen verkies je en waarom?
woensdag 27 november 2013
epipen
Eerste consult bij de allergoloog.. dat het veel te gevaarlijk is zonder epipen, dat ik er op moet voorbereid zijn dat ik zal moeten prikken bij een van de volgende keren dat er een allergische reactie is.
'k Moet wennen aan het idee: toch gek dat dat vanaf nu tot de 'standaard-uitrusting' zal moeten behoren... Maar zoals de arts het duidelijk verwoordde: "er gaat een moment komen dat de pillekes niet genoeg helpen en je binnen de kortste keren 2 meter onder de grond ligt..."
Ik denk dat hij iets duidelijk wilde maken....
Net zoals toen hij zei dat hij dit wel een heel interessante casus vindt, maar het er voor mij hoe dan ook "euh, erg vervelend uit ziet", inclusief een zeer bedenkelijke gelaatsuitdrukking
Ik blijf denken dat hij overdrijft... 't Is tot hier toe toch altijd al mee gevallen?
Eerst nog door de hele testbatterij gedraaid worden. Hopelijk weet ik daarna wat te vermijden en lukt dat zo goed dat die epipen enkel vervangen moet worden omdat hij 'vervallen' is, niet wegens gebruik. Want eerlijk? Het is me nog niet duidelijk vanaf welk moment ik dat ding ik zal moeten gebruiken en tot hoe lang ik mag wachten...
Ach ja: tijd brengt raad. En vooral: de tijd zal maken dat ik kan wennen aan het idee... 't is nu niet dat ik er zo regelmatig last van heb. En slechts 1 of 2 maal was er niemand in de buurt... 'k kan het dus nog goed timen ook ;-)
En ik blijf hopen dat hij overdrijft....
'k Moet wennen aan het idee: toch gek dat dat vanaf nu tot de 'standaard-uitrusting' zal moeten behoren... Maar zoals de arts het duidelijk verwoordde: "er gaat een moment komen dat de pillekes niet genoeg helpen en je binnen de kortste keren 2 meter onder de grond ligt..."
Ik denk dat hij iets duidelijk wilde maken....
Net zoals toen hij zei dat hij dit wel een heel interessante casus vindt, maar het er voor mij hoe dan ook "euh, erg vervelend uit ziet", inclusief een zeer bedenkelijke gelaatsuitdrukking
Ik blijf denken dat hij overdrijft... 't Is tot hier toe toch altijd al mee gevallen?
Eerst nog door de hele testbatterij gedraaid worden. Hopelijk weet ik daarna wat te vermijden en lukt dat zo goed dat die epipen enkel vervangen moet worden omdat hij 'vervallen' is, niet wegens gebruik. Want eerlijk? Het is me nog niet duidelijk vanaf welk moment ik dat ding ik zal moeten gebruiken en tot hoe lang ik mag wachten...
Ach ja: tijd brengt raad. En vooral: de tijd zal maken dat ik kan wennen aan het idee... 't is nu niet dat ik er zo regelmatig last van heb. En slechts 1 of 2 maal was er niemand in de buurt... 'k kan het dus nog goed timen ook ;-)
En ik blijf hopen dat hij overdrijft....
zondag 24 november 2013
Cadeautjeeeeees
We zijn eraan begonnen, aan onze feestperiode.
Verjaardag Oudste - sinterklaas (dat is GROOOT feest voor de kleine menskes) - mijn verjaardag - kerst - verjaardag van Jongste
En dat allemaal op zo'n 6 weken tijd.
Wat dus wilt zeggen: cadeautjes verzamelen. Tot hier toe deed ik al gedurende het jaar aan 'cadeau-verzamelen'. Maar ik heb zo het gevoel dat dit stilaan voor het laatst was. Oudste begint stilaan haar voorkeuren op te geven, maar is daar nog niet erg standvastig in. Laat ons zeggen dat een week of 3 het maximum is om haar voorkeur vast te houden.
En voor de verjaardagen vraagt de familie ook wat de voorkeuren zijn.
Het leuke aan een 4-jarige is dàt er al uitgesproken voorkeuren zijn: met plasticine spelen, zich verkleden, zijn de toppers van het moment. Stilaan begint mijn drukke grote meid toch ook wel even te willen knutselen of creatief bezig te zijn: eventjes schilderen en vooral: cakejes versieren :-) Al verdenk ik haar ervan dat ze dit laatste vooral graag doet omdat ze ondertussen volop kan snoepen..
Oudste had dan ook voor het eerst een echt kinderfeestje. Met dank aan de tips van ervaren mama's, liep het allemaal gesmeerd en waren de 2,5u zo om. Maar mens, wat kunnen 4 meisjes van 4 ongelooflijk veel lawaai maken!
De stoelendans bleek de max. En terwijl ik eerst de klassieke versie, met steeds een afvaller, in gedachten had, reikten zij mij zelf de variante zonder afvaller aan. En dat was uiteraard veel leuker. De 'stoelloze' kreeg een opdrachtje en mocht daarna gewoon terug meedoen. Plezier verzekerd. Jongste had er geen idee van wat er gebeurde, maar danste/liep uitbundig mee in de kring..
Héhé: 't was voor mij een uitdaging waar ik toch niet zo van overtuigd was dat mij dit ging lukken. Maar volgend jaar hoef ik niet te twijfelen.. met een goede voorbereiding is 't gewoon heel leuk.
En nu : op naar 't volgende feestje.
Verjaardag Oudste - sinterklaas (dat is GROOOT feest voor de kleine menskes) - mijn verjaardag - kerst - verjaardag van Jongste
En dat allemaal op zo'n 6 weken tijd.
Wat dus wilt zeggen: cadeautjes verzamelen. Tot hier toe deed ik al gedurende het jaar aan 'cadeau-verzamelen'. Maar ik heb zo het gevoel dat dit stilaan voor het laatst was. Oudste begint stilaan haar voorkeuren op te geven, maar is daar nog niet erg standvastig in. Laat ons zeggen dat een week of 3 het maximum is om haar voorkeur vast te houden.
En voor de verjaardagen vraagt de familie ook wat de voorkeuren zijn.
Het leuke aan een 4-jarige is dàt er al uitgesproken voorkeuren zijn: met plasticine spelen, zich verkleden, zijn de toppers van het moment. Stilaan begint mijn drukke grote meid toch ook wel even te willen knutselen of creatief bezig te zijn: eventjes schilderen en vooral: cakejes versieren :-) Al verdenk ik haar ervan dat ze dit laatste vooral graag doet omdat ze ondertussen volop kan snoepen..
Oudste had dan ook voor het eerst een echt kinderfeestje. Met dank aan de tips van ervaren mama's, liep het allemaal gesmeerd en waren de 2,5u zo om. Maar mens, wat kunnen 4 meisjes van 4 ongelooflijk veel lawaai maken!
De stoelendans bleek de max. En terwijl ik eerst de klassieke versie, met steeds een afvaller, in gedachten had, reikten zij mij zelf de variante zonder afvaller aan. En dat was uiteraard veel leuker. De 'stoelloze' kreeg een opdrachtje en mocht daarna gewoon terug meedoen. Plezier verzekerd. Jongste had er geen idee van wat er gebeurde, maar danste/liep uitbundig mee in de kring..
Héhé: 't was voor mij een uitdaging waar ik toch niet zo van overtuigd was dat mij dit ging lukken. Maar volgend jaar hoef ik niet te twijfelen.. met een goede voorbereiding is 't gewoon heel leuk.
En nu : op naar 't volgende feestje.
zondag 17 november 2013
Wat als?
"Wat als...?" is een geweldig leuk programma... Wanneer ik eraan denk om te kijken, kan het gebeuren dat ik luidop zit te lachen..... Ja: in m'n eentje..
Mijn "wat als?" is echter vooral gepieker. Compleet nutteloos, ik ben me daar van bewust. En toch kan ik het momenteel moeilijk tegenhouden.
De reden daarvan is het bezoekje aan het COS, dat voor binnenkort gepland is.
Jongste lijkt het wat moeilijker te hebben op bepaalde vlakken en zowel mijn pleegzorgbegeleidster als ikzelf zouden graag wat 'duidelijkheid' krijgen hierover.
Ze is, bijna constant, ziek geweest de eerste 10 maanden dat ze hier woonde. Best mogelijk dat ze hierdoor wat vertraging heeft opgelopen en dat ze, met tijd en geduld, er wel komt. Maar misschien heeft dat er helemaal niets mee te maken en heeft ze wat extra hulp nodig?
Wanneer ik 's nachts wakker lig (nadat er eentje mij uit mijn bed heeft laten komen en ik niet onmiddellijk de slaap weer vat), dan komen al die vragen waar nu nog geen antwoorden op zijn.
...Wat als ze op 2,5 niet klaar is voor de kleuterschool? Zal er voor haar nog plaats zijn in de crèche? Dit is de gemakkelijkste vraag... gewoon even babbelen met de verantwoordelijke van haar crèche en ik ken het antwoord.
...Wat als ze nu al extra ondersteuning nodig heeft? Dan volgt onmiddellijk: wanneer ga ik dat doen? Hoe en wanneer kan ik dat in mijn week inpassen?
...Wat als zou blijken dat het niet zou gaan om 'iets dat op te lossen valt' maar gewoon een gegeven is waar we vanaf nu rekening mee moeten houden? Nee, eigenlijk is dat geen probleem. Die mini-meid zit al lang in mijn hart...
...Wat als ze niet in het gewone onderwijs zal mee kunnen? Oh nee! Stel je voor: beide meisjes naar een andere school. Ik raak 's ochtends nu al amper op tijd op m'n werk, dat zal al helemaal onmogelijk worden als ze later niet naar dezelfde school zouden kunnen gaan....Ik ga dat niet kunnen... dat lukt mij niet... en dus kan ik niet goed genoeg voor haar zorgen.
Idioot, he? Ik weet het. Want ik weet nu nog niets, behalve dat wat ik zelf meen te zien. En ook dat is beïnvloedt door het feit dat Oudste nogal snel was in de zaken waar Jongste eerder traag in lijkt te zijn.
En vooral ook idioot om nu al te denken dat het mij niet zal lukken als er toch extra's of 'aanpassingen' moeten ingepland worden.
Dan hoor of lees je verhalen van anderen zoals die van lotbegot, hoopjes, en nog vele vele anderen. En dan weet ik dat ik me aanstel.
Komt tijd, komt raad. En ik heb nog tijd genoeg om aan te pakken wat er (nog steeds 'eventueel') zal moeten aangepakt worden.
Want wat zou er mij in de weg staan om toch alles 'te regelen' wat moet?
Behalve mijn gedachten?
Niets....toch?
Mijn "wat als?" is echter vooral gepieker. Compleet nutteloos, ik ben me daar van bewust. En toch kan ik het momenteel moeilijk tegenhouden.
De reden daarvan is het bezoekje aan het COS, dat voor binnenkort gepland is.
Jongste lijkt het wat moeilijker te hebben op bepaalde vlakken en zowel mijn pleegzorgbegeleidster als ikzelf zouden graag wat 'duidelijkheid' krijgen hierover.
Ze is, bijna constant, ziek geweest de eerste 10 maanden dat ze hier woonde. Best mogelijk dat ze hierdoor wat vertraging heeft opgelopen en dat ze, met tijd en geduld, er wel komt. Maar misschien heeft dat er helemaal niets mee te maken en heeft ze wat extra hulp nodig?
Wanneer ik 's nachts wakker lig (nadat er eentje mij uit mijn bed heeft laten komen en ik niet onmiddellijk de slaap weer vat), dan komen al die vragen waar nu nog geen antwoorden op zijn.
...Wat als ze op 2,5 niet klaar is voor de kleuterschool? Zal er voor haar nog plaats zijn in de crèche? Dit is de gemakkelijkste vraag... gewoon even babbelen met de verantwoordelijke van haar crèche en ik ken het antwoord.
...Wat als ze nu al extra ondersteuning nodig heeft? Dan volgt onmiddellijk: wanneer ga ik dat doen? Hoe en wanneer kan ik dat in mijn week inpassen?
...Wat als zou blijken dat het niet zou gaan om 'iets dat op te lossen valt' maar gewoon een gegeven is waar we vanaf nu rekening mee moeten houden? Nee, eigenlijk is dat geen probleem. Die mini-meid zit al lang in mijn hart...
...Wat als ze niet in het gewone onderwijs zal mee kunnen? Oh nee! Stel je voor: beide meisjes naar een andere school. Ik raak 's ochtends nu al amper op tijd op m'n werk, dat zal al helemaal onmogelijk worden als ze later niet naar dezelfde school zouden kunnen gaan....Ik ga dat niet kunnen... dat lukt mij niet... en dus kan ik niet goed genoeg voor haar zorgen.
Idioot, he? Ik weet het. Want ik weet nu nog niets, behalve dat wat ik zelf meen te zien. En ook dat is beïnvloedt door het feit dat Oudste nogal snel was in de zaken waar Jongste eerder traag in lijkt te zijn.
En vooral ook idioot om nu al te denken dat het mij niet zal lukken als er toch extra's of 'aanpassingen' moeten ingepland worden.
Dan hoor of lees je verhalen van anderen zoals die van lotbegot, hoopjes, en nog vele vele anderen. En dan weet ik dat ik me aanstel.
Komt tijd, komt raad. En ik heb nog tijd genoeg om aan te pakken wat er (nog steeds 'eventueel') zal moeten aangepakt worden.
Want wat zou er mij in de weg staan om toch alles 'te regelen' wat moet?
Behalve mijn gedachten?
Niets....toch?
vrijdag 15 november 2013
Kerstvakantie en het kweken van grijze haren
Kerstvakantie...
een periode waar ik vroeger altijd naar verlangde: de lichtjes, de kaarsjes, de vele feesten en gezellige familiebijeenkomsten.
Het verlangen naar dat gedeelte is er nog steeds, maar ...
Er is dus een 'maar' bijgekomen.
Het lijkt wel of alles en iedereen sluit van 24 december tot en met al zeker 3 januari. Dat wilt dus zeggen dat er nog gewerkt wordt op maandag, misschien -gedeeltelijk -dinsdag en dan te sluiten om pas de week nadien op -alweer misschien- vrijdag terug te starten.
Behalve ziekenhuizen natuurlijk, en mensen die in de verkoop werken, uiteraard.
Bij mijn werkgever mag je nog 1 verlofdag opnemen tussen kerst- en nieuw. Logisch: ik werk in een ziekenhuis en men stopt nu niet even snel met ziek zijn die 10 dagen...Nu, ik moet eerlijk zijn: met wat gegoochel met overuren en een recupdag, kan je echt nog wel wat meer dagen thuis zijn in die periode, uiteraard op voorwaarde dat er genoeg volk op de werkvloer is. In geen geval kan ik de hele vakantie thuis zijn, maar goed, na veel rekenwerk, gegoochel met uren en werkrooster samen leggen en gebruik maken van de volle 3 dagen dat crèche open is en van de 3 open opvang dagen ze 2 keer vroeger sluiten + inspringen van zus op de 31ste, ging het nét lukken.
Nét....tot de crèche laat weten dat er te weinig kindjes komen op de 24ste december en ze dan dus ook sluiten....Wat nu?
Oh, ja ik heb begrip voor hun argument,(weet ook dat er meer meespeelt dan alleen de weinige inschrijvingen). Waarschijnlijk besliste ik in hun plaats hetzelfde en ik appreciëer ook wel dat ze me nu verwittigen, meer dan een maand vooraf. Dan heb ik nog tijd om een oplossing te zoeken. Een babysit? van 7u20 's morgens tot 17u30 's avonds? Dat zijn 11 begonnen uren aan 5 euro per uur: 55euro... Dat is bijna die dag gaan werken om mijn babysit te kunnen betalen, dan? Ook een beetje gek, niet?
Maar wat ik mij vooral afvraag: moet dat nu echt? Serieus? Het werk-leven van het halve land voor een kleine 2 weken stilleggen. Alle kinderopvang incluis, zodat je als 'werkwillige' toch gedwongen wordt om extra verlof in die periode te plannen... en er dus nog meer stil ligt van de dag voor kerstmis tot het weekend nà nieuwjaar....
De kerstperiode is er nog altijd eentje om naar uit te kijken, maar tegenwoordig ook om vooraf eerst nog wat grijze haren te kweken....
een periode waar ik vroeger altijd naar verlangde: de lichtjes, de kaarsjes, de vele feesten en gezellige familiebijeenkomsten.
Het verlangen naar dat gedeelte is er nog steeds, maar ...
Er is dus een 'maar' bijgekomen.
Het lijkt wel of alles en iedereen sluit van 24 december tot en met al zeker 3 januari. Dat wilt dus zeggen dat er nog gewerkt wordt op maandag, misschien -gedeeltelijk -dinsdag en dan te sluiten om pas de week nadien op -alweer misschien- vrijdag terug te starten.
Behalve ziekenhuizen natuurlijk, en mensen die in de verkoop werken, uiteraard.
Bij mijn werkgever mag je nog 1 verlofdag opnemen tussen kerst- en nieuw. Logisch: ik werk in een ziekenhuis en men stopt nu niet even snel met ziek zijn die 10 dagen...Nu, ik moet eerlijk zijn: met wat gegoochel met overuren en een recupdag, kan je echt nog wel wat meer dagen thuis zijn in die periode, uiteraard op voorwaarde dat er genoeg volk op de werkvloer is. In geen geval kan ik de hele vakantie thuis zijn, maar goed, na veel rekenwerk, gegoochel met uren en werkrooster samen leggen en gebruik maken van de volle 3 dagen dat crèche open is en van de 3 open opvang dagen ze 2 keer vroeger sluiten + inspringen van zus op de 31ste, ging het nét lukken.
Nét....tot de crèche laat weten dat er te weinig kindjes komen op de 24ste december en ze dan dus ook sluiten....Wat nu?
Oh, ja ik heb begrip voor hun argument,(weet ook dat er meer meespeelt dan alleen de weinige inschrijvingen). Waarschijnlijk besliste ik in hun plaats hetzelfde en ik appreciëer ook wel dat ze me nu verwittigen, meer dan een maand vooraf. Dan heb ik nog tijd om een oplossing te zoeken. Een babysit? van 7u20 's morgens tot 17u30 's avonds? Dat zijn 11 begonnen uren aan 5 euro per uur: 55euro... Dat is bijna die dag gaan werken om mijn babysit te kunnen betalen, dan? Ook een beetje gek, niet?
Maar wat ik mij vooral afvraag: moet dat nu echt? Serieus? Het werk-leven van het halve land voor een kleine 2 weken stilleggen. Alle kinderopvang incluis, zodat je als 'werkwillige' toch gedwongen wordt om extra verlof in die periode te plannen... en er dus nog meer stil ligt van de dag voor kerstmis tot het weekend nà nieuwjaar....
De kerstperiode is er nog altijd eentje om naar uit te kijken, maar tegenwoordig ook om vooraf eerst nog wat grijze haren te kweken....
woensdag 13 november 2013
"een hart dat zwelt van trots"
Eventjes voor de herfstvakantie was ik thuis en kon ik Oudste dus al rond half vier van school oppikken. Ze vraagt me een beetje verlegen of ze me iets mag laten zien...
“Ja,
natuurlijk! Gaan we naar je klasje? Is't daar dat je iets wilt
tonen?”
“Nee,
hier” en we staan in't deurgat van de grote zaal naar de
speelplaats. Ik snap er dus niet veel van.
Ze neemt nog een grote hap lucht en
dan komt het: “ik kan fietsen op een fiets met 2 wielen en 2
trappers”.
“Echt?!!!
Doe maar, laat maar zien” (terwijl ik wel weet dat op dit moment de schoolfietsjes normaal niet in gebruik mogen zijn).
Ze neemt een stevige schoolfiets en fietst, wankel welliswaar, een klein stukje in de zaal. Ze concentreert zich zodanig op het fietsen dat het sturen een beetje minder aandacht krijgt...
Goh, ik vond de uitspraak "een hart dat zwelt van trots" altijd ongelooflijk pathetisch gezwets. Hoe was iemand ooit op die uitspraak gekomen?
En die dag... was ik zo trots toen ik haar daar op die fiets zag. En
dat heeft ze dus helemaal op haar eentje geleerd, he! Want thuis
hebben wij alleen een loopfietsje.
Mijn hart zwol van trots.
Ik weet nu waar die uitspraak vandaan komt: het gebeurt gewoon... je voelt je hart, letterlijk, zwellen. Van trots blijkbaar....
We
lopen door naar de klas om haar spullen op te halen en juf is nog
aan het werk. Die beaamt dat Oudste tijdens de speeltijd had laten weten dat ze nog
hard ging oefenen.
Wat
een volhouder!!
Kleine
zus vindt duidelijk dat ze niet kan achterblijven en liet thuis zien -ook
voor het eerst – dat ze zelf de buggy in en uit kan kruipen.
maandag 4 november 2013
Familieweekend
Familieweekend was:
*Vooraf afspreken wie wat zou meebrengen
*Bij het inpakken al merken dat we geen eten meebrengen voor een weekend, wel eerder voor een hele week
*Veel getater en een beetje bij-babbelen
*lekker eten, en dus ook veeeeel :-)
*de kindjes die gillend achter elkaar rondlopen (Dora en Diego spelend, of Wolf en roodkapje, of...)
*veel volwassenen die de kinderen even entertainen wanneer zij er even niet meer in slagen
*parkeren in een bloembak (en meer moet daar niet over gezegd worden)
*op zaterdagavond papa zien poolen. Voor hem was het voor het eerst, bij mij ging het even vlot als mijn eerste keer (niet dus). Maar 't was grappig en gezellig
*wandelingen uitzoeken die haalbaar zijn voor 4-jarigen
*op zo'n wandeling zien dat Oudste, die al van in't begin weinig zin had, na 500m languit in een plas valt, en uiteraard keihard begint te brullen. Maar gek genoeg: eens bekomen van de schok, stapte ze wél flink mee....
*halverwege de wandeling op zondag merken dat ik 'ergens' een allergische reactie op aan het doen ben en dan besluiten om rechtsomkeer te maken. Op het einde toch wel twijfelen of ik zelf aan de auto zou geraken...'t Was kantje-boord, maar goed: feit dat ik dit nu kan schrijven wilt zeggen dat het allemaal goed is afgelopen.
*daardoor een ander aspect van Jongste mogen ontdekken: terwijl ik uitgeteld op de zetel lag, kwam ze rustig naast mij zitten. Terwijl ze anders na 10 sec alweer rondspringt op de zetel of op zoek gaat naar wat anders, bleef ze nu toch wel even rustig zitten. Ze is dus erg sociaal voelend, ook al kan ze nog niet spreken en begrijpt ze nog maar weinig voor haar leeftijd.
*Vooraf afspreken wie wat zou meebrengen
*Bij het inpakken al merken dat we geen eten meebrengen voor een weekend, wel eerder voor een hele week
*Veel getater en een beetje bij-babbelen
*lekker eten, en dus ook veeeeel :-)
*de kindjes die gillend achter elkaar rondlopen (Dora en Diego spelend, of Wolf en roodkapje, of...)
*veel volwassenen die de kinderen even entertainen wanneer zij er even niet meer in slagen
*parkeren in een bloembak (en meer moet daar niet over gezegd worden)
*op zaterdagavond papa zien poolen. Voor hem was het voor het eerst, bij mij ging het even vlot als mijn eerste keer (niet dus). Maar 't was grappig en gezellig
*wandelingen uitzoeken die haalbaar zijn voor 4-jarigen
*op zo'n wandeling zien dat Oudste, die al van in't begin weinig zin had, na 500m languit in een plas valt, en uiteraard keihard begint te brullen. Maar gek genoeg: eens bekomen van de schok, stapte ze wél flink mee....
*halverwege de wandeling op zondag merken dat ik 'ergens' een allergische reactie op aan het doen ben en dan besluiten om rechtsomkeer te maken. Op het einde toch wel twijfelen of ik zelf aan de auto zou geraken...'t Was kantje-boord, maar goed: feit dat ik dit nu kan schrijven wilt zeggen dat het allemaal goed is afgelopen.
*daardoor een ander aspect van Jongste mogen ontdekken: terwijl ik uitgeteld op de zetel lag, kwam ze rustig naast mij zitten. Terwijl ze anders na 10 sec alweer rondspringt op de zetel of op zoek gaat naar wat anders, bleef ze nu toch wel even rustig zitten. Ze is dus erg sociaal voelend, ook al kan ze nog niet spreken en begrijpt ze nog maar weinig voor haar leeftijd.
maandag 28 oktober 2013
Over flexibiliteit, en de grenzen er van
"Flexibiliteit heeft zo zijn grenzen"...
Ik dacht het te hebben over (nog maar eens) afgelastte bezoeken, of ouders die zelfs niet verwittigen dat ze niet op de afspraak geraken en dus nog maar eens de eigen plannen en het anderhalf uur 'me-time' per maand laten varen. En over het misverstand waardoor ik niet op de hoogte was gebracht van het afgelasten van een bezoekdag. Waardoor ik dan weer de hele familie op zoek liet gaan naar een andere datum en plaats voor ons familieweekend. Allemaal onnodig, zo blijkt nu...
Maar ach, het hoort bij pleegzorg. En ook: ik krijg gehoor bij mijn pleegzorgbegeleidster waardoor ik mijn frustratiegevoelens even kan ventileren en dan is dat ook weer gepasseerd. Want, laat ons wel wezen: 1 keer iets melden is ventileren, er over bezig blijven is 'zagen' en daar wordt een mens niet echt vrolijk van (noch de toehoorder, noch de zager).
Nee, dan heb ik het liever over de flexibiliteit die mijn Oudste toont.
Even moest ze slikken, bij dat afgebelde bezoekje, om dan na 5 minuten aan mijn mouw te trekken: "ik heb een ideetje. We kunnen samen koekjes bakken!". Oke, dan gaan we eerst boodschappen doen, zodat ik alles in huis heb. Even later ziet ze buurvrouw en heeft ze een nieuw, en in haar ogen ongelooflijk fantastisch, idee. Vergeet koekjes bakken, ze wilt bij de buren gaan spelen! Buurvrouw had al andere plannen, maar voor buurman is het dik oké.
En die twee hebben elkaar een fantastische zaterdagmiddag bezorgd: een pannenkoek gaan eten in het buurthuis, naar de ruilwinkel een beetje verder in de buurt om af te sluiten met een fietstochtje naar het speelpleintje. Té Gek!
Tussen ons gezegd en gezwegen: die buren van mij en mijn Oudste: da's dik koek en ei. Zij (Oudste) heeft de buren zowat geadopteerd als haar officieuze peter en meter en zij (buren) gaan maar wat graag in op deze officieuze toestand.
Zalig, echt waar....
Ik dacht het te hebben over (nog maar eens) afgelastte bezoeken, of ouders die zelfs niet verwittigen dat ze niet op de afspraak geraken en dus nog maar eens de eigen plannen en het anderhalf uur 'me-time' per maand laten varen. En over het misverstand waardoor ik niet op de hoogte was gebracht van het afgelasten van een bezoekdag. Waardoor ik dan weer de hele familie op zoek liet gaan naar een andere datum en plaats voor ons familieweekend. Allemaal onnodig, zo blijkt nu...
Maar ach, het hoort bij pleegzorg. En ook: ik krijg gehoor bij mijn pleegzorgbegeleidster waardoor ik mijn frustratiegevoelens even kan ventileren en dan is dat ook weer gepasseerd. Want, laat ons wel wezen: 1 keer iets melden is ventileren, er over bezig blijven is 'zagen' en daar wordt een mens niet echt vrolijk van (noch de toehoorder, noch de zager).
Nee, dan heb ik het liever over de flexibiliteit die mijn Oudste toont.
Even moest ze slikken, bij dat afgebelde bezoekje, om dan na 5 minuten aan mijn mouw te trekken: "ik heb een ideetje. We kunnen samen koekjes bakken!". Oke, dan gaan we eerst boodschappen doen, zodat ik alles in huis heb. Even later ziet ze buurvrouw en heeft ze een nieuw, en in haar ogen ongelooflijk fantastisch, idee. Vergeet koekjes bakken, ze wilt bij de buren gaan spelen! Buurvrouw had al andere plannen, maar voor buurman is het dik oké.
En die twee hebben elkaar een fantastische zaterdagmiddag bezorgd: een pannenkoek gaan eten in het buurthuis, naar de ruilwinkel een beetje verder in de buurt om af te sluiten met een fietstochtje naar het speelpleintje. Té Gek!
Tussen ons gezegd en gezwegen: die buren van mij en mijn Oudste: da's dik koek en ei. Zij (Oudste) heeft de buren zowat geadopteerd als haar officieuze peter en meter en zij (buren) gaan maar wat graag in op deze officieuze toestand.
Zalig, echt waar....
maandag 21 oktober 2013
Huis
Ik woon eerder klein,
in een huis waar zeer weinig mogelijkheden zijn voor berging,
met peuter en kleuter in huis die graag hun speelgoed mee zien uitbreiden naargelang hun interesses en mogelijkheden groeien,
en ikzelf blijk én een verwoede hamsteraar
én een eeuwige uitsteller wanneer het sorteermoment "wat blijft/wat mag weg" dringend aan de orde is.
Geen goede combinatie! Ik verzeker het je!
Soms droom ik er van om ooit een wat ruimer te gaan wonen, met veel meer berging bijvoorbeeld voor fietsen, een beetje meer buiten de stad ook: meer groen, misschien meer tuin. Maar vooral meer ademruimte, en dat bedoel ik dan zowel figuurlijk als letterlijk (want de puffs geraken hier weer in sneltempo leeg).
Maar er ik er nog maar aan denk om al die ooit vergaarde spullen te moeten inpakken, beslissen of ik ze hou of weg doe,... Dat alleen al maakt het gewoon onmogelijk, het is voor mij letterlijk on-voorstelbaar.
Trouwens: behalve de luchtkwaliteit dan, is het hier echt wel aangenaam wonen. Ik denk ook dat ik steeds minder weg wil.
Eén van de redenen waarom ik in deze buurt gewoon graag woon, is zo treffend neergeschreven door I.
En ik heb dan ook nog eens fantastische buren, waar ik altijd bij terecht kan.
Met andere woorden: ik blijf hier nog lang, maar nu moet ik echt wat proberen op te ruimen...
in een huis waar zeer weinig mogelijkheden zijn voor berging,
met peuter en kleuter in huis die graag hun speelgoed mee zien uitbreiden naargelang hun interesses en mogelijkheden groeien,
en ikzelf blijk én een verwoede hamsteraar
én een eeuwige uitsteller wanneer het sorteermoment "wat blijft/wat mag weg" dringend aan de orde is.
Geen goede combinatie! Ik verzeker het je!
Soms droom ik er van om ooit een wat ruimer te gaan wonen, met veel meer berging bijvoorbeeld voor fietsen, een beetje meer buiten de stad ook: meer groen, misschien meer tuin. Maar vooral meer ademruimte, en dat bedoel ik dan zowel figuurlijk als letterlijk (want de puffs geraken hier weer in sneltempo leeg).
Maar er ik er nog maar aan denk om al die ooit vergaarde spullen te moeten inpakken, beslissen of ik ze hou of weg doe,... Dat alleen al maakt het gewoon onmogelijk, het is voor mij letterlijk on-voorstelbaar.
Trouwens: behalve de luchtkwaliteit dan, is het hier echt wel aangenaam wonen. Ik denk ook dat ik steeds minder weg wil.
Eén van de redenen waarom ik in deze buurt gewoon graag woon, is zo treffend neergeschreven door I.
En ik heb dan ook nog eens fantastische buren, waar ik altijd bij terecht kan.
Met andere woorden: ik blijf hier nog lang, maar nu moet ik echt wat proberen op te ruimen...
zaterdag 19 oktober 2013
een week van eerste keren
Het is even geleden, aan schrijven kom ik amper toe. Zorg voor kindjes en mezelf was genoeg de voorbije periode. Stilaan krijg ik terug wat energie: op de zetel zitten en wat op de computer tokkelen lukt terug. Woorden naast elkaar zetten tot het min of meer een zin vormt, ook.
Denk ik toch :-)
Maar 't is niet over mezelf dat ik het wil hebben, wel over Oudste. Op 1 week tijd had ze 3 maal een 'eerste keer' ervaring:
Ze is er in geslaagd om een volledige week naar school te gaan. Dus ook in de namiddag. (Oh ja, op woensdag en in het weekend is het middagdutje nog 'heilig'). Maar laat ze nu wel de allerbeste week uitgezocht hebben om eens een volledige week niet te gaan slapen tijdens de les: de week dat haar klasje op vrijdagnamiddag op het podium mocht. Dit had zij nog nooit meegemaakt! Sinds september lukt het haar zo nu en dan om op vrijdag wakker te blijven, dus ze was wel al 'publiek' geweest.
Maar nu mocht ze voor het eerst mee op het podium.
Ik had er verlof voor gepakt: dit wou ik wel meemaken. En een beetje hield ik mijn hart vast. Want nog maar enkele weken geleden, in september, kon ze op vakantie erg enthousiast doen over de dansjes die ze leerde samen met de andere kindjes. In de hotelkamer werd er gezongen en gedanst op liedjes die ik niet herkende...tot de avond van 'de fuif' waar er met alle kinderen en ouders samen gedanst werd. Toen blokkeerde ze volledig. De Kleinste ook trouwens, wat ik eigenlijk helemaal niet verwacht had.
Maar nee hoor: op school lukte het prima en was ze een trotse pissebed (ze zijn over de insecten aan het leren) terwijl ze mee het versje opzegde. Geweldig! 't Was trouwens een leuke weekafsluiter, ook voor mij was't de eerste keer dat ik erbij was en ik heb me wel geamuseerd met de branie van de oudere kinderen wanneer zij hun stukje op het podium brachten...
Er zitten podiumbeesten bij :-)
En dan was er ook nog het eerste verjaardagsfeestje waarop ze werd uitgenodigd. Ze keek er zo hard naar uit dat ze het eerste kwartier letterlijk aan mijn been bleef hangen. Maar ze is ontdooid en heeft een hele leuke namiddag gehad. Vanaf nu is ze fan van feestjes, dat staat vast.
En ik stond in volle bewondering te kijken naar de organisatie van zo'n kinderfeest.
Waaw, wat hadden A's ouders dat fantastisch aangepakt: wat vrij spel: met onder andere verkleden en schminken, en wat georganiseerd spel zoals muzikaal pak. Om op het einde van de namiddag zoveel wafels te hebben dat er ook nog een gezellig onderonsje was voor de ouders. Heerlijk allemaal samen aan de grote keukentafel.
Euh: heeft er iemand de 'kleuter(verjaardags-)feestjes organiseren voor Dummies' in huis?? Ik ga echt in spoedtempo moeten leren hoe ik dit moet aanpakken. Want het is duidelijk: als Oudste 4 wordt wilt zij ook een FEEST met haar vriendinnen! En echt: in zulke zaken ben ik een ramp....
Denk ik toch :-)
Maar 't is niet over mezelf dat ik het wil hebben, wel over Oudste. Op 1 week tijd had ze 3 maal een 'eerste keer' ervaring:
Ze is er in geslaagd om een volledige week naar school te gaan. Dus ook in de namiddag. (Oh ja, op woensdag en in het weekend is het middagdutje nog 'heilig'). Maar laat ze nu wel de allerbeste week uitgezocht hebben om eens een volledige week niet te gaan slapen tijdens de les: de week dat haar klasje op vrijdagnamiddag op het podium mocht. Dit had zij nog nooit meegemaakt! Sinds september lukt het haar zo nu en dan om op vrijdag wakker te blijven, dus ze was wel al 'publiek' geweest.
Maar nu mocht ze voor het eerst mee op het podium.
Ik had er verlof voor gepakt: dit wou ik wel meemaken. En een beetje hield ik mijn hart vast. Want nog maar enkele weken geleden, in september, kon ze op vakantie erg enthousiast doen over de dansjes die ze leerde samen met de andere kindjes. In de hotelkamer werd er gezongen en gedanst op liedjes die ik niet herkende...tot de avond van 'de fuif' waar er met alle kinderen en ouders samen gedanst werd. Toen blokkeerde ze volledig. De Kleinste ook trouwens, wat ik eigenlijk helemaal niet verwacht had.
Maar nee hoor: op school lukte het prima en was ze een trotse pissebed (ze zijn over de insecten aan het leren) terwijl ze mee het versje opzegde. Geweldig! 't Was trouwens een leuke weekafsluiter, ook voor mij was't de eerste keer dat ik erbij was en ik heb me wel geamuseerd met de branie van de oudere kinderen wanneer zij hun stukje op het podium brachten...
Er zitten podiumbeesten bij :-)
En dan was er ook nog het eerste verjaardagsfeestje waarop ze werd uitgenodigd. Ze keek er zo hard naar uit dat ze het eerste kwartier letterlijk aan mijn been bleef hangen. Maar ze is ontdooid en heeft een hele leuke namiddag gehad. Vanaf nu is ze fan van feestjes, dat staat vast.
En ik stond in volle bewondering te kijken naar de organisatie van zo'n kinderfeest.
Waaw, wat hadden A's ouders dat fantastisch aangepakt: wat vrij spel: met onder andere verkleden en schminken, en wat georganiseerd spel zoals muzikaal pak. Om op het einde van de namiddag zoveel wafels te hebben dat er ook nog een gezellig onderonsje was voor de ouders. Heerlijk allemaal samen aan de grote keukentafel.
Euh: heeft er iemand de 'kleuter(verjaardags-)feestjes organiseren voor Dummies' in huis?? Ik ga echt in spoedtempo moeten leren hoe ik dit moet aanpakken. Want het is duidelijk: als Oudste 4 wordt wilt zij ook een FEEST met haar vriendinnen! En echt: in zulke zaken ben ik een ramp....
zondag 29 september 2013
Over Passie en ook een beetje Weemoed...
Het heeft toch wat bij mij los gemaakt; de reünie van vorige week.
Met de mensen van ons afstudeerjaar, die zich op een zondag in de drukke septembermaand konden vrijmaken, bezochten we het Sportimonium. Tot mijn verrassing stond 'onze' prof sportgeschiedenis daar ook (ja: echt, dat is een vak. Wij hebben daar examen van afgelegd.) Hij wou ons graag een rondleiding geven. En dat hij dit graag deed, dat hebben we gemerkt.
Prof Roland Renson spreekt nog steeds met even veel passie als 25 jaar geleden. Een beetje ongeduldig, ongelooflijk gedreven, nog steeds ad rem. Als er grote tafels zouden hebben gestaan, was hij er zeker weer op gesprongen...om zijn woorden kracht bij te zetten.
Schitterend vond ik het: zien met hoeveel vuur hij over 'zijn ding' kon spreken. En hij was niet de enige: ik hoorde ook anderen vol vuur spreken over hun job of hun hobby. Zo mooi, zo aanstekelijk. Ik kon er echt van genieten.
Los daarvan: 't was gewoon ook heel leuk om in en rond het sportimonium te lopen: veel wetenswaardigheden in een leuk kader, vaak "ach ja, nu herinner ik het me weer" gedacht, en veel plezier gehad met het al spelend leren kennen van enkele volkssporten.
En stilletjes vroeg ik mij af waar mijn vuur naar toe is... Ooit kon ik met bijna even veel passie over 'mijn vak' spreken (even veel als prof R Renson, dat zie ik nog niet zo snel gebeuren)...Ergens onderweg moet de zuurstof verminderd zijn. De vlam is er nog, maar 't vuur laait niet meer.....
De laatste reünie's valt het me steeds weer op: we blijven wie we al lang waren...met andere woorden: wat veranderen we weinig!
OK: de haarkleur en -snit verandert door de jaren, rimpels verschijnen en het gewicht verandert al eens (bij sommigen zo goed als niet bij anderen, zoals mezelf, redelijk veel). Maar wat zijn we nog steeds dezelfde wat betreft houding en bewegen! We blijven bewegen als de hoekige of de stuntelige of de sierlijke of de druk gesticulerende,... Soms herken ik iemand aan de manier van stappen: nog net dezelfde als 20 jaar geleden...
Straf toch: hoeveel onze genen bepalen wie we zijn...
Wat ik ook ervaar, na deze jaarlijks weerkerende reünie, is wat weemoed.
Weemoed.... een moeilijke emotie, vooral om duidelijk te maken aan anderen.
Blij dat iemand anders het wél verduidelijkt krijgt:
"Weemoed doet het hart een beetje krimpen en toch is het niet helemaal een triest gevoel. Het verwijst immers naar iets moois, iets verrukkelijk zelfs. Alleen kunnen we er net niet bij of dreigt het ons al snel te ontglippen."
Na zo een reünie word ik steeds terug gecatapulteerd naar de studententijd. Gek toch, hoe herinneringen worden opgeslagen. Want ook al zijn mijn nachtmerries nog steeds gerelateerd aan de deliberaties, gevoelsmatig lijkt het dat de zon bijna altijd scheen, ofwel vroor zodat mijn haar na de zwemles in bevroren slieren langs mijn wang hing.
aah die wondere studententijd...
Niet dat het één groot feest was voor mij, absoluut niet. Maar noch voordien, noch daarna heb ik ooit zoveel solidariteit en vriendschap ervaren.
Het was ook de eerste keer dat ik merkte dat ik het ijskonijn mocht zijn dat ik op dat moment ook gewoon was. En die ervaring van mezelf aanvaard te voelen, heeft het ijs behoorlijk doen smelten. Waarschijnlijk daarom dat ik met zoveel warmte en soms wat weemoed, terugdenk aan mijn studententijd?
Met de mensen van ons afstudeerjaar, die zich op een zondag in de drukke septembermaand konden vrijmaken, bezochten we het Sportimonium. Tot mijn verrassing stond 'onze' prof sportgeschiedenis daar ook (ja: echt, dat is een vak. Wij hebben daar examen van afgelegd.) Hij wou ons graag een rondleiding geven. En dat hij dit graag deed, dat hebben we gemerkt.
Prof Roland Renson spreekt nog steeds met even veel passie als 25 jaar geleden. Een beetje ongeduldig, ongelooflijk gedreven, nog steeds ad rem. Als er grote tafels zouden hebben gestaan, was hij er zeker weer op gesprongen...om zijn woorden kracht bij te zetten.
Schitterend vond ik het: zien met hoeveel vuur hij over 'zijn ding' kon spreken. En hij was niet de enige: ik hoorde ook anderen vol vuur spreken over hun job of hun hobby. Zo mooi, zo aanstekelijk. Ik kon er echt van genieten.
Los daarvan: 't was gewoon ook heel leuk om in en rond het sportimonium te lopen: veel wetenswaardigheden in een leuk kader, vaak "ach ja, nu herinner ik het me weer" gedacht, en veel plezier gehad met het al spelend leren kennen van enkele volkssporten.
En stilletjes vroeg ik mij af waar mijn vuur naar toe is... Ooit kon ik met bijna even veel passie over 'mijn vak' spreken (even veel als prof R Renson, dat zie ik nog niet zo snel gebeuren)...Ergens onderweg moet de zuurstof verminderd zijn. De vlam is er nog, maar 't vuur laait niet meer.....
De laatste reünie's valt het me steeds weer op: we blijven wie we al lang waren...met andere woorden: wat veranderen we weinig!
OK: de haarkleur en -snit verandert door de jaren, rimpels verschijnen en het gewicht verandert al eens (bij sommigen zo goed als niet bij anderen, zoals mezelf, redelijk veel). Maar wat zijn we nog steeds dezelfde wat betreft houding en bewegen! We blijven bewegen als de hoekige of de stuntelige of de sierlijke of de druk gesticulerende,... Soms herken ik iemand aan de manier van stappen: nog net dezelfde als 20 jaar geleden...
Straf toch: hoeveel onze genen bepalen wie we zijn...
Wat ik ook ervaar, na deze jaarlijks weerkerende reünie, is wat weemoed.
Weemoed.... een moeilijke emotie, vooral om duidelijk te maken aan anderen.
Blij dat iemand anders het wél verduidelijkt krijgt:
"Weemoed doet het hart een beetje krimpen en toch is het niet helemaal een triest gevoel. Het verwijst immers naar iets moois, iets verrukkelijk zelfs. Alleen kunnen we er net niet bij of dreigt het ons al snel te ontglippen."
Na zo een reünie word ik steeds terug gecatapulteerd naar de studententijd. Gek toch, hoe herinneringen worden opgeslagen. Want ook al zijn mijn nachtmerries nog steeds gerelateerd aan de deliberaties, gevoelsmatig lijkt het dat de zon bijna altijd scheen, ofwel vroor zodat mijn haar na de zwemles in bevroren slieren langs mijn wang hing.
aah die wondere studententijd...
Niet dat het één groot feest was voor mij, absoluut niet. Maar noch voordien, noch daarna heb ik ooit zoveel solidariteit en vriendschap ervaren.
Het was ook de eerste keer dat ik merkte dat ik het ijskonijn mocht zijn dat ik op dat moment ook gewoon was. En die ervaring van mezelf aanvaard te voelen, heeft het ijs behoorlijk doen smelten. Waarschijnlijk daarom dat ik met zoveel warmte en soms wat weemoed, terugdenk aan mijn studententijd?
donderdag 26 september 2013
Vertrouwen
Nee, echt flexibel is ze niet, mijn Oudste. Ze is wat krampachtig wat betreft verandering. Ze heeft ook niet zoveel vertrouwen in andere mensen en/of in de wereld. Haar speelgoed delen is dus al helemaal moeilijk.
Tot vandaag een paar buurmeisjes kwamen aanbellen: "Hebben jullie misschien een kroontje? We hebben er morgen 1 nodig voor het feest". En, hup: Oudste knikte onmiddellijk ja, liep naar de verkleedkoffer, vroeg een handje te helpen om de koffer open te krijgen en toonde trots haar kroontje. "Hier, we hebben er wel maar eentje". Maar dat was geen probleem, ze hadden er maar 1 nodig.
Wél terugbrengen, zei ze nog, een beetje bezorgd. Ah ja: het is nog altijd mijn Oudste, natuurlijk.
Maar wat een flexibiliteit, en wat een vertrouwen krijgt zij stilaan in de wereld.
En ik stond er stilletjes, maar wél glimmend van trots, naar te kijken....
Tot vandaag een paar buurmeisjes kwamen aanbellen: "Hebben jullie misschien een kroontje? We hebben er morgen 1 nodig voor het feest". En, hup: Oudste knikte onmiddellijk ja, liep naar de verkleedkoffer, vroeg een handje te helpen om de koffer open te krijgen en toonde trots haar kroontje. "Hier, we hebben er wel maar eentje". Maar dat was geen probleem, ze hadden er maar 1 nodig.
Wél terugbrengen, zei ze nog, een beetje bezorgd. Ah ja: het is nog altijd mijn Oudste, natuurlijk.
Maar wat een flexibiliteit, en wat een vertrouwen krijgt zij stilaan in de wereld.
En ik stond er stilletjes, maar wél glimmend van trots, naar te kijken....
dinsdag 17 september 2013
Stel u voor
Stel u voor:
In 1 arm heb je je Jongste, in de andere hand een kinderstoel. Je kiest een tafel, ruimt alle glazen en bestek uit de weg zodat het buiten bereik van Jongste blijft. Terwijl je Oudste vraagt om Jongste gezelschap te houden terwijl ik een bordje met eten ga opscheppen voor Jongste aan het buffet. Terwijl zij al kan aanvallen, mag ik zonder veel protest Oudste meenemen naar het buffet om een poging te doen ook op haar bord wat groenten te leggen. Aaah; elke keer opnieuw hetzelfde gevecht. "Neee, appelmoes alleen is echt niet genoeg. Je moet ook iets anders eten, anders geen dessert straks....."
Hoe idioot het ook klinkt: het is nog niet zo evident: volpension als alleenstaande met 2 kleine kinderen...
En dat, samen met "wat zullen we doen vandaag?" zijn de enige stressmomenten op een dag.
Heerlijk toch: vakantie!
Ge wilt het niet weten,, daar kan ik inkomen. Want in uw leven is er nu geen plaats noch tijd voor pauze, verlof, vakantie,...
In de mijne wel!
Eindelijk!
Na 2 lange maanden met slechts 1 verlofweekje gedurende de Gentse Feesten.
En dat ik er aan toe was! Pas op vakantie kom ik tot het besef hoe moe ik wel ben. De eerste dagen een beetje rondlopend als een kip zonder kop.
Geruststellend vond ik het: ook bij de andere ouders van 3 of 4 jarigen hoorde ik zo ongeveer dezelfde tafeldiscussies. En ook bij de andere 1 of 2 jarigen sneuvelde er al eens een glas wanneer mama of papa's reacties niet snel genoeg waren...
Heerlijk! Niet alleen mijn kinderen hebben zo hun kuren...
Heerlijk ook: Vlaams sprekende kinderopvang. Dan kon ik eens Carcassonne bezoeken, op't gemak, zonder buggy of jengelende kinderen (genre: "ik wil een ijsje", "ik moet pipi doen" gevolgd door "nee, de pipi komt niet").
En terwijl ik daar zo op't gemak helemaal alleen (nu ja, er waren genoeg andere toeristen, daar niet van) rondwandelde, voelde ik me plots heel alleen. Ik miste ze, verdorie, 'mijn' 2 meisjes. Daar, alleen tussen honderden andere toeristen, werd het plots voelbaar hoe belangrijk ze geworden zijn in mijn leven. Hoe betekenisvol mijn leven geworden is, dank zij hun...
Heerlijk toch, vakantie!!!
In 1 arm heb je je Jongste, in de andere hand een kinderstoel. Je kiest een tafel, ruimt alle glazen en bestek uit de weg zodat het buiten bereik van Jongste blijft. Terwijl je Oudste vraagt om Jongste gezelschap te houden terwijl ik een bordje met eten ga opscheppen voor Jongste aan het buffet. Terwijl zij al kan aanvallen, mag ik zonder veel protest Oudste meenemen naar het buffet om een poging te doen ook op haar bord wat groenten te leggen. Aaah; elke keer opnieuw hetzelfde gevecht. "Neee, appelmoes alleen is echt niet genoeg. Je moet ook iets anders eten, anders geen dessert straks....."
Hoe idioot het ook klinkt: het is nog niet zo evident: volpension als alleenstaande met 2 kleine kinderen...
En dat, samen met "wat zullen we doen vandaag?" zijn de enige stressmomenten op een dag.
Heerlijk toch: vakantie!
Ge wilt het niet weten,, daar kan ik inkomen. Want in uw leven is er nu geen plaats noch tijd voor pauze, verlof, vakantie,...
In de mijne wel!
Eindelijk!
Na 2 lange maanden met slechts 1 verlofweekje gedurende de Gentse Feesten.
En dat ik er aan toe was! Pas op vakantie kom ik tot het besef hoe moe ik wel ben. De eerste dagen een beetje rondlopend als een kip zonder kop.
Geruststellend vond ik het: ook bij de andere ouders van 3 of 4 jarigen hoorde ik zo ongeveer dezelfde tafeldiscussies. En ook bij de andere 1 of 2 jarigen sneuvelde er al eens een glas wanneer mama of papa's reacties niet snel genoeg waren...
Heerlijk! Niet alleen mijn kinderen hebben zo hun kuren...
Heerlijk ook: Vlaams sprekende kinderopvang. Dan kon ik eens Carcassonne bezoeken, op't gemak, zonder buggy of jengelende kinderen (genre: "ik wil een ijsje", "ik moet pipi doen" gevolgd door "nee, de pipi komt niet").
En terwijl ik daar zo op't gemak helemaal alleen (nu ja, er waren genoeg andere toeristen, daar niet van) rondwandelde, voelde ik me plots heel alleen. Ik miste ze, verdorie, 'mijn' 2 meisjes. Daar, alleen tussen honderden andere toeristen, werd het plots voelbaar hoe belangrijk ze geworden zijn in mijn leven. Hoe betekenisvol mijn leven geworden is, dank zij hun...
Heerlijk toch, vakantie!!!
zaterdag 31 augustus 2013
Mama komt niet...
'Dit schrijf ik beter niet, maar doe het toch.... uit frustratie
Jongste ziet haar ouders 2 uurtjes om de 2 weken.
Oudste ziet haar mama 2 uurtjes om de 4 weken... Ze kijkt er steeds naar uit.
Vandaag is 't voor beiden bezoekdag.
Vandaag is't voor de Oostvlaamse pleeggezinnen ook een recreatiedag.
Maar daar heb ik me dus niet op kunnen inschrijven: Oudste kijkt echt wel uit naar die bezoekjes aan haar Mama. En voor de Mama zijn ze ook belangrijk, meldde ze vorige week toch nog via SMS. Dus: logisch dat de maandelijkse bezoeken voorgaan op dat jaarlijks uitje, gevoelsmatig gezien toch.
Deze ochtend: 2 SMSsen van mama:" 't is toch vandaag, hé? Want op mijn papier staat het zo, maar ik kreeg geen telefoon".
Ik: "Jaja: data op je papier kloppen, dat staat ook zo op mijn papier. Wij zullen er zijn!"
Mama: "Goed, tot straks"
Tijdens middagdutje van de kinderen: SMS van de Mama met een paniekerige uitleg, begrijpelijk voor mij, maar het resultaat is dat het bezoek voor Oudste niet zal doorgaan...
Ze keek er zo naar uit: had zelf beslist welke kleren ze aan wilde om straks haar Mama te zien. Ik zit hier bijna met tranen in mijn ogen: ben teleurgesteld en boos en verdrietig in haar plaats...
Hoe zal zij zich straks voelen als ze wakker wordt en deze boodschap krijgt????
Jongste ziet haar ouders 2 uurtjes om de 2 weken.
Oudste ziet haar mama 2 uurtjes om de 4 weken... Ze kijkt er steeds naar uit.
Vandaag is 't voor beiden bezoekdag.
Vandaag is't voor de Oostvlaamse pleeggezinnen ook een recreatiedag.
Maar daar heb ik me dus niet op kunnen inschrijven: Oudste kijkt echt wel uit naar die bezoekjes aan haar Mama. En voor de Mama zijn ze ook belangrijk, meldde ze vorige week toch nog via SMS. Dus: logisch dat de maandelijkse bezoeken voorgaan op dat jaarlijks uitje, gevoelsmatig gezien toch.
Deze ochtend: 2 SMSsen van mama:" 't is toch vandaag, hé? Want op mijn papier staat het zo, maar ik kreeg geen telefoon".
Ik: "Jaja: data op je papier kloppen, dat staat ook zo op mijn papier. Wij zullen er zijn!"
Mama: "Goed, tot straks"
Tijdens middagdutje van de kinderen: SMS van de Mama met een paniekerige uitleg, begrijpelijk voor mij, maar het resultaat is dat het bezoek voor Oudste niet zal doorgaan...
Ze keek er zo naar uit: had zelf beslist welke kleren ze aan wilde om straks haar Mama te zien. Ik zit hier bijna met tranen in mijn ogen: ben teleurgesteld en boos en verdrietig in haar plaats...
Hoe zal zij zich straks voelen als ze wakker wordt en deze boodschap krijgt????
donderdag 29 augustus 2013
aan de juf van de 2de kleuterklas
Lieve juf van de 2de kleuterklas,
We hebben ons best gedaan deze zomer, echt waar. We hebben het geprobeerd. Echt waar.
Maar het lukt niet, nog niet.
En ik weet het maar al te best: in de 2de kleuterklas komen de kinderen ook in de namiddag naar de juf. Ze doen geen dutje meer 's middags...
Behalve mijn Oudste, juf.
Zij heeft het nog nodig, vraagt erom, smeekt/huilt/tiert tot ze even in haar bed mag. Of ze kruipt er gewoon in wanneer ze de kans ziet (vraag maar in het STIBO).
Stilaan kan ze 's avonds al niet meer zo vroeg de slaap vatten. Dus het zit eraan te komen.
Binnen een tijdje zal ze wel op maan-, dins-, donder- en vrijdag wakker kunnen blijven van 's morgens tot 's avonds (om dan op de andere dagen lekker bij te kunnen slapen).
Maar tot dan, lieve Juf, zou ik u willen vragen om alstublieft een uitzondering te willen maken voor Mijn Oudste, en haar toch naar de opvang te laten gaan in de namiddag zodat ze haar slaap heeft.
Oh ja, ik weet het wel: veel heeft te maken met gewoon worden aan een ritme. Een verandering van ritme vraagt een beetje aanpassing, zal u wel denken.
Mis: elke verandering vraagt een enorme inspanning van mijn Oudste.
Op 2 september gaat ze naar een nieuwe klas: een ander lokaal, een andere juf en voor een groot deel ook andere klasgenootjes. Dat alles zal enorm veel van haar vragen.
En u zal er niets van merken, van wat het met haar doet. Hoe onzeker ze ervan wordt waardoor ze zich stoer zal proberen te gedragen. Ze kent u nog niet. Maar wanneer jullie elkaar beter leren kennen en zij vertrouwen begint te krijgen, zich thuis en veilig zal voelen in jouw klasje, dan zal ze tonen wanneer ze overprikkeld is en eigenlijk rust nodig heeft.
Je hebt er wél een handleiding bij nodig, lieve Juf, of noemt het een 'vertaling'. Want een overprikkelde, vermoeide Oudste wordt druk, lawaaierig, kan niet meer luisteren, en zou wild om zich heen beginnen schoppen (letterlijk: dus gevaarlijk voor andere kleuters), uitdagend stout ook,...
Niet meteen gedrag dus waarbij je zou denken aan : "dit kind is moe". En toch is dat vaak het enige wat helpt: rust geven door prikkels weg te nemen. En die rust die vindt ze, gelukkig maar, in haar middagdutje.
Dan kan ze haar batterijen opladen om nadien weer het heerlijke, fantasierijke, springerige, leergierige kind te zijn dat ze eigenlijk is.
Dus, lieve Juf van de 2de kleuterklas,
Wilt u alstublieft in overweging nemen om mijn Oudste nog een tijdje te laten slapen in de namiddag?
Hoelang 'een tijdje' duurt? Net zolang mijn Oudste tijd nodig zal hebben om te wennen aan al het nieuwe...
We hebben ons best gedaan deze zomer, echt waar. We hebben het geprobeerd. Echt waar.
Maar het lukt niet, nog niet.
En ik weet het maar al te best: in de 2de kleuterklas komen de kinderen ook in de namiddag naar de juf. Ze doen geen dutje meer 's middags...
Behalve mijn Oudste, juf.
Zij heeft het nog nodig, vraagt erom, smeekt/huilt/tiert tot ze even in haar bed mag. Of ze kruipt er gewoon in wanneer ze de kans ziet (vraag maar in het STIBO).
Stilaan kan ze 's avonds al niet meer zo vroeg de slaap vatten. Dus het zit eraan te komen.
Binnen een tijdje zal ze wel op maan-, dins-, donder- en vrijdag wakker kunnen blijven van 's morgens tot 's avonds (om dan op de andere dagen lekker bij te kunnen slapen).
Maar tot dan, lieve Juf, zou ik u willen vragen om alstublieft een uitzondering te willen maken voor Mijn Oudste, en haar toch naar de opvang te laten gaan in de namiddag zodat ze haar slaap heeft.
Oh ja, ik weet het wel: veel heeft te maken met gewoon worden aan een ritme. Een verandering van ritme vraagt een beetje aanpassing, zal u wel denken.
Mis: elke verandering vraagt een enorme inspanning van mijn Oudste.
Op 2 september gaat ze naar een nieuwe klas: een ander lokaal, een andere juf en voor een groot deel ook andere klasgenootjes. Dat alles zal enorm veel van haar vragen.
En u zal er niets van merken, van wat het met haar doet. Hoe onzeker ze ervan wordt waardoor ze zich stoer zal proberen te gedragen. Ze kent u nog niet. Maar wanneer jullie elkaar beter leren kennen en zij vertrouwen begint te krijgen, zich thuis en veilig zal voelen in jouw klasje, dan zal ze tonen wanneer ze overprikkeld is en eigenlijk rust nodig heeft.
Je hebt er wél een handleiding bij nodig, lieve Juf, of noemt het een 'vertaling'. Want een overprikkelde, vermoeide Oudste wordt druk, lawaaierig, kan niet meer luisteren, en zou wild om zich heen beginnen schoppen (letterlijk: dus gevaarlijk voor andere kleuters), uitdagend stout ook,...
Niet meteen gedrag dus waarbij je zou denken aan : "dit kind is moe". En toch is dat vaak het enige wat helpt: rust geven door prikkels weg te nemen. En die rust die vindt ze, gelukkig maar, in haar middagdutje.
Dan kan ze haar batterijen opladen om nadien weer het heerlijke, fantasierijke, springerige, leergierige kind te zijn dat ze eigenlijk is.
Dus, lieve Juf van de 2de kleuterklas,
Wilt u alstublieft in overweging nemen om mijn Oudste nog een tijdje te laten slapen in de namiddag?
Hoelang 'een tijdje' duurt? Net zolang mijn Oudste tijd nodig zal hebben om te wennen aan al het nieuwe...
donderdag 22 augustus 2013
Weer een stapje
Héhé, het is zover: de Jongste is de babygroep in de crèche ontgroeid en is overgestapt naar de groep van 'de stappers'.
Officieel was de eerste en voornaamste reden dat het "niet meer te doen was om haar bij de baby's te houden. Ze kan er niet afblijven." Versta hieronder: ze trekt zo nu en dan aan hun haren en gooit speelgoed in hun park of naar het stoeltje waar ze inzitten. Mijn wildebras bedoelt het ongetwijfeld goed, maar is wat te onbeheerst om speelgoed rustig te geven, waardoor het nogal eens in hun gezicht belandde. Verder doet ze met hen wat zij thuis heerlijk vindt met grote zus: rollebollen op en over elkaar. De baby's (nog niet kruipertjes) konden het naar verluidt niet zo appreciëren ;-)
Ze ziet er nog zo klein en fijn uit, tussen alle andere 'stappers'.. maar ze klimt stoer overal op. En met 'overal' bedoel ik op alles wat ze tegenkomt, zonder al te kunnen inschatten of ze dat wel kan...En dus staat mijn kleine, fijne Meid vol met blauwe plekken.
Ik denk dat ze er helemaal klaar voor was, voor die overstap. Ze staat stevig genoeg op haar voetjes, kruipt gewoon weer recht nadat ze is omvergelopen of gestruikeld is over haar eigen voeten.
Na een jaartje bij 'de baby's' is het nu tijd voor een goed jaar bij 'de stappers' voordat de deur van de crèche definitief achter ons sluit....
Officieel was de eerste en voornaamste reden dat het "niet meer te doen was om haar bij de baby's te houden. Ze kan er niet afblijven." Versta hieronder: ze trekt zo nu en dan aan hun haren en gooit speelgoed in hun park of naar het stoeltje waar ze inzitten. Mijn wildebras bedoelt het ongetwijfeld goed, maar is wat te onbeheerst om speelgoed rustig te geven, waardoor het nogal eens in hun gezicht belandde. Verder doet ze met hen wat zij thuis heerlijk vindt met grote zus: rollebollen op en over elkaar. De baby's (nog niet kruipertjes) konden het naar verluidt niet zo appreciëren ;-)
Ze ziet er nog zo klein en fijn uit, tussen alle andere 'stappers'.. maar ze klimt stoer overal op. En met 'overal' bedoel ik op alles wat ze tegenkomt, zonder al te kunnen inschatten of ze dat wel kan...En dus staat mijn kleine, fijne Meid vol met blauwe plekken.
Ik denk dat ze er helemaal klaar voor was, voor die overstap. Ze staat stevig genoeg op haar voetjes, kruipt gewoon weer recht nadat ze is omvergelopen of gestruikeld is over haar eigen voeten.
Na een jaartje bij 'de baby's' is het nu tijd voor een goed jaar bij 'de stappers' voordat de deur van de crèche definitief achter ons sluit....
zondag 18 augustus 2013
En vakantie..... regelingen
"...verklaart hierbij verzekerd te zijn tegen alle mogelijke risico's in verband met de reis naar en verblijf in het buitenland; Dit ter ontlasting van alle kosten en andere schadelijke gevolgen veroorzaakt door: ongevallen, dood, ontvluchting, repatriëring, diefstal en alle andere in deze verklaring niet vermelde oorzaken, waardoor op gelijk welke wijze de verantwoordelijkheid van het betrokken ministerie zou kunnen in het gedrang komen"
Ja, dat moeten wij, pleegouder, dus ondertekenen voordat we toestemming kunnen krijgen om met pleegkinderen op vakantie naar het buitenland te gaan. En natuurlijk is het 'normaal' om een reisverzekering af te sluiten. Maar eentje die je verzekert tegen ontvluchting??? Het zou me verbazen als dat mee in de polis is opgenomen... Misschien moet 'het betrokken ministerie' er maar eens voor zorgen dat er een verzekeraar zich daarin verdiept?
Gelukkig zijn ze nog te klein om mij daar echt zorgen over te moeten maken...
Tussen haakjes: 'het betrokken ministerie' is er zeer goed in om zijne kop in 't zand te steken. Maar bon, dat zijn andere bezorgdheden en daarover zal ik het later wel eens hebben... "ten gepaste tijde"
Ik ben een ramp in organiseren: alles vooraf plannen en vooral het administratief gedeelte : ik heb er een hekel aan en dus wordt dat nogal eens op de lange baan geschoven. Maar is helaas wel noodzakelijk, zeker met pleegkindjes.
Maar goed:
*Kids-ID: gelukt! (na eerst een vruchteloze poging en wat zoekwerk naar de juiste papieren, weet u nog wel)
*Reisbestemming: al lang geboekt ;-)
*Reisverzekering: check,
*Overnachting onderweg: geboekt
*Aanvragen bij pleegzorg: meer dan op tijd opgestuurd. Geen idee wanneer ik de goedkeuring zal krijgen :-(
*Nu nog een onderhoudsbeurt voor de auto regelen en nog medicatie tegen astma (voor Oudste) laten voorschrijven en wij zijn er klaar voor.
Wat vooruit denken betreft dan toch.
Koffers pakken is iets voor op het laatste moment, al leg ik tijdens de laatste week voor vertrek wel al een deel van het wasgoed niet terug in de kasten. Maar hou ik ze aan de kant om in de koffers te kunnen steken.
En voor het eerst in mijn leven ben ik een vakantie-lijstje beginnen aanleggen. Desondanks kan het niet anders dan dat ik ook deze keer wel weer iets zal vergeten. ..Misschien laat ik nadien wel weten wat het was...
woensdag 14 augustus 2013
familie verbanden
De Oudste is al een tijdje geïnteresseerd in familie-banden.
Dat zij uit de buik komt van haar mama en bij mij woont, dat is al lang geen nieuws meer voor haar.
Dat haar mama zelf ook een papa heeft en ik ook een papa heb: ook dat heeft ze beet
Dat zij uit de buik komt van haar mama en bij mij woont, dat is al lang geen nieuws meer voor haar.
Kind van haar MAMA - OUDSTE - woont bij Koeka
Bompa is de papa van Mama - - Opa is de papa van Koeka
Kind van haar Mama - OUDSTE - woont bij Koeka
Ondertussen is ook Jongste bij ons komen wonen, en ook zij is een kindje van haar eigen ouders
Kind van Mama - OUDSTE - woont bij Koeka
(pleeg-)zus van
Kind van een andere Mama en Papa -JONGSTE- woont bij Koeka
Oudste noemt Jongste heel trots "haar zusje"
Ze weet ondertussen ook dat Tante en Nonkel mijn zus en broer zijn en dus ook de kinderen van Opa
Maar, en nu komt het, Jongste blijkt nog een biologische broer (of half broer?) te hebben. Dit jongetje verblijft ook in een pleeggezin. Hij is op de hoogte gesteld van het feit dat hij Grote Broer is en er ergens nog een Babyzusje is. Stilaan zou er een kennismaking en opbouw van contact tussen beide kinderen worden geïnstalleerd.
Ik heb het proberen uitleggen aan de Oudste.
Maar het is veel om te vatten voor haar: er is dus nog Jongen die een broer is van Jongste, maar haar broer niet is en die niet in hetzelfde huis woont als ons. Maar die wel uit de buik komt van de Mama van Jongste.
En dan komt haar vraag: "en mijn Papa? Is die naar de hemel, zoals jouw Mama?"
"Euh: je weet toch dat jouw papa niet naar de hemel is?
"Maar ik wil eens naar de hemel gaan, op bezoek bij jouw mama!"
Typisch: als ze het ergens niet over wilt hebben - in dit geval een nieuw opduikende broer voor Jongste- begint ze over iets anders. Deze keer op een zeer subtiele manier, voor een 3-jarige!
zondag 11 augustus 2013
Tandpijn in het weekend
Tandpijn... zo van mijn oor tot halverwege mijn kaak, 'k word er al 2 nachten wakker van... pijnstillers maken het een beetje minder scherp, de pijn... maar hij gaat er niet mee weg. "k word er bijna misselijk van en vooral weinig verdraagzaam tegen de kinderen.
't Is natuurlijk ook een manier om te ontdekken dat zelfs tandartsen weekenddiensten hebben... Gelukkig.
Zaterdagochtend was ik nog vastbesloten om flink te zijn en te wachten tot ik maandag mijn tandarts zou kunnen bellen voor een dringende afspraak. Is ook iets gemakkelijker om dan opvang te vinden voor de kindjes. Ik kan ze toch niet meenemen wanneer ik naar de tandarts moet?? Vanmorgen besloot ik dat ik het zolang niet zou kunnen trekken... Misschien kan ik gewoon niet veel verdragen...
Bellen, en horen dat je zo'n 3 kwartier later al mag langskomen. OK: en wat met de kindjes?
Iedereen van deze straat die ook de kindjes kennen, proberen te contacteren: niemand thuis behalve buurvrouw die vertrekkensklaar stond.
Dan maar kindjes meenemen, met wat boekjes voor de oudste, de buggy voor de kleinste.. Oh wacht eens: ook nog de auto-DVDspeler misschien? Allemaal om ze even 'kalm' te houden. Was ik natuurlijk de afstandsbediening vergeten, dus die DVD: dat viel in't water.
Tandarts van wacht, die duidelijk erg op haar ongemak was omdat mijn oudste niet doodstil op haar stoel zat en nadat ik uit de tandarts stoel stapte nog begon wat rond te wandelen in haar consultatieruimte (Stel je voor!! Nu ja: zowel consultatieruimte als mijn Oudste hebben er geen schrammetje aan overgehouden.), kon me naar huis sturen met medicatievoorschrift en de raad om zo snel mogelijk naar mijn tandarts te gaan. Was ik al van zin natuurlijk.
Stress... al die onverwachte zaken wanneer je niet kan terugvallen op familie die op minder dan 5km afstand woont of een partner die zo nu en dan thuis is.
Wanneer we terug thuiskomen komt buurvrouwtje gegêneerd melden dat de afspraak waar ze voor klaar stond afgebeld werd en ze dus eigenlijk wel had kunnen babysitten als ze het had geweten.... Niet aantrekken Buurvrouw: dat kon je niet weten EN wij weten dat je er al zoveel wèl hebt gestaan voor ons..
't Is natuurlijk ook een manier om te ontdekken dat zelfs tandartsen weekenddiensten hebben... Gelukkig.
Zaterdagochtend was ik nog vastbesloten om flink te zijn en te wachten tot ik maandag mijn tandarts zou kunnen bellen voor een dringende afspraak. Is ook iets gemakkelijker om dan opvang te vinden voor de kindjes. Ik kan ze toch niet meenemen wanneer ik naar de tandarts moet?? Vanmorgen besloot ik dat ik het zolang niet zou kunnen trekken... Misschien kan ik gewoon niet veel verdragen...
Bellen, en horen dat je zo'n 3 kwartier later al mag langskomen. OK: en wat met de kindjes?
Iedereen van deze straat die ook de kindjes kennen, proberen te contacteren: niemand thuis behalve buurvrouw die vertrekkensklaar stond.
Dan maar kindjes meenemen, met wat boekjes voor de oudste, de buggy voor de kleinste.. Oh wacht eens: ook nog de auto-DVDspeler misschien? Allemaal om ze even 'kalm' te houden. Was ik natuurlijk de afstandsbediening vergeten, dus die DVD: dat viel in't water.
Tandarts van wacht, die duidelijk erg op haar ongemak was omdat mijn oudste niet doodstil op haar stoel zat en nadat ik uit de tandarts stoel stapte nog begon wat rond te wandelen in haar consultatieruimte (Stel je voor!! Nu ja: zowel consultatieruimte als mijn Oudste hebben er geen schrammetje aan overgehouden.), kon me naar huis sturen met medicatievoorschrift en de raad om zo snel mogelijk naar mijn tandarts te gaan. Was ik al van zin natuurlijk.
Stress... al die onverwachte zaken wanneer je niet kan terugvallen op familie die op minder dan 5km afstand woont of een partner die zo nu en dan thuis is.
Wanneer we terug thuiskomen komt buurvrouwtje gegêneerd melden dat de afspraak waar ze voor klaar stond afgebeld werd en ze dus eigenlijk wel had kunnen babysitten als ze het had geweten.... Niet aantrekken Buurvrouw: dat kon je niet weten EN wij weten dat je er al zoveel wèl hebt gestaan voor ons..
donderdag 8 augustus 2013
K&G en Vit D
K&G laat weten dat vitamine D belangrijk is voor jonge kinderen. En wel op deze manier: "...dat het niet levensbedreigend is als ze het eens een dag niet hebben gekregen, bijvoorbeeld bij een logeerpartijtje, maar..."
Enfin: vit D bijgeven is wel levensnoodzakelijk. Waarmee ze impliciet aangeven dat een kindje niet gezond kan opgroeien wanneer het geen vitamine D krijgt...
HALLO K&G???
Is communicatie op die manier echt nodig? Ik ben steeds nauwgezet naar K&G gegaan (en ga trouwens nog steeds met de jongste) en NOOIT heeft iemand mij aangesproken op het bijgeven van Vit D. Met beide kindjes is zo nu en dan een bezoekje aan de kinderarts noodzakelijk: ook zij heeft mij er nooit iets over gezegd.
En dan krijg ik -via de media - ineens het gevoel hoe een slechte en verwaarlozende pleegmoeder ik wel niet moet zijn, want ik wist niet eens dat kinderen jonger dan 6 dagelijks extra vitaminen moeten nemen....
Of is K&G gesponsord door een of ander pharma-bedrijf???
In elk geval lijkt het mij interessant als K&G eerst eens binnen eigen rangen deze info zou verspreiden.....
Enfin: vit D bijgeven is wel levensnoodzakelijk. Waarmee ze impliciet aangeven dat een kindje niet gezond kan opgroeien wanneer het geen vitamine D krijgt...
HALLO K&G???
Is communicatie op die manier echt nodig? Ik ben steeds nauwgezet naar K&G gegaan (en ga trouwens nog steeds met de jongste) en NOOIT heeft iemand mij aangesproken op het bijgeven van Vit D. Met beide kindjes is zo nu en dan een bezoekje aan de kinderarts noodzakelijk: ook zij heeft mij er nooit iets over gezegd.
En dan krijg ik -via de media - ineens het gevoel hoe een slechte en verwaarlozende pleegmoeder ik wel niet moet zijn, want ik wist niet eens dat kinderen jonger dan 6 dagelijks extra vitaminen moeten nemen....
Of is K&G gesponsord door een of ander pharma-bedrijf???
In elk geval lijkt het mij interessant als K&G eerst eens binnen eigen rangen deze info zou verspreiden.....
zaterdag 27 juli 2013
Alweer een jaar verder en opnieuw vakantie
1 Week thuis... Wat eerst nog was "omdat ik die week geen opvang heb voor de kindjes" en in mijn hoofd iets werd als: eindelijk tijd om op te ruimen wat hier al veel te lang blijft slingeren, is ondertussen "heerlijk zalig vakantiegevoel" geworden. Lang leve de zon en haar Zuid-Franse (of is't Spaanse?) warmte.
Ik was er duidelijk aan toe - aan die vakantie - en de kindjes lijken het ook wel te appreciëren dat mijn tijdsdruk volledig weg valt. Al blijven ze consequent wakker worden tussen kwart na zes en kwart voor zeven....Nu ja, dan zal maandag de omschakeling naar het "werkregime" niet zo moeilijk zijn voor hen.
Of we veel gedaan hebben? Bah nee, gij.... 's morgens neemt het opstaan en ontbijt-ritueel minstens een uur langer in beslag, en 's middags is er tijd voor siësta. Het zwembadje werd opgepompt (en liep voor een kwart weer plat dank zij de klauwen van de kat van de buren), gevuld en gebruikt. De springkastelen in het Zuidpark werden door het kleine grut uitgetest en goed bevonden, de zoo werd bezocht....
Van mijn to-do lijstje wordt er nauwelijks iets afgevinkt. Echt vakantie dus, en zo hoort het bij deze temperaturen.
Amper naar de klok kijken en zeker niet naar de kalender... tot mijne frank valt (Yep : 'mijneneuro' klinkt nog altijd niet) Ondertussen is de Jongste al een heel jaar hier: de zomer was vorig jaar deze tijd minder hevig, maar best wel aangenaam. Ik heb de bewijzen op foto! Haar eerste foto's: in het wippertje, op de speelmat met een ballon. 'Een rustige baby' werd mij verteld.. humhum: niet echt. Hier toch niet. Nu ja: ze is dit jaar ook vaak, heel vaak tot ongelooflijk vaak ziek geweest. En van een kindje dat niet goed in d'r vel zit, kan je natuurlijk geen rustige nachten verwachten...noch een snelle of vlotte ontwikkeling.
Zo heeft ze haar tijd genomen om te leren stappen: 't was nog net binnen de 'aanvaardbare leeftijd' volgens K&G. Nu, twee en een halve maand na haar eerste stapjes, klautert ze nu onbevreesd overal op, probeert mee te lopen met de Oudste en heeft steeds minder zin om in de buggy te gaan zitten.
Ok dat ken ik: de Oudste deed dit ook, al was ze een half jaar jonger: ze blijken even avontuurlijk ingesteld.
Tot een kleine week geleden was ik wel nog erg ongerust over haar taalontwikkeling. Dat ze nog niet spreekt, tot daar aan toe ("Kijk!" is het enige woord dat ze zegt). Maar ze kon moeilijk duidelijk maken wat ze wilt en vooral: ze reageerde zo goed als niet op wat ik haar zei of vroeg. Jongste ging gewoon haar eigen weg... Hoort ze niet goed genoeg??? Begrijpt ze er niks van???? Of is ze zo eigenwijs??? 't Was een vraag die enkele maanden hangende was. Nu weet ik het bijna zeker: ze is eigenwijs!!!
Sinds enkele dagen kan ze niet meer wegsteken dat ze me wel wat begrijpt ; ze probeert zelf ook wat 'verstaanbaarder' te zijn door zo nu en dan al te wijzen wanneer ze huilt. En vooral ze reageert nu ook. Oef!!
Al is ze nog steeds doof wanneer ze in de Zoo de verkeerde kant op stapt; ze blijft gewoon haar eigen weg volgen. Of de 'nee', 'mag niet' en 'foei' blijven onbegrepen wanneer ze haar eten op de grond smijt. En dat is nog steeds dagelijks het geval tot mijn grote ergernis.
Maar dat ze zich hier thuis voelt en deel van ons gezin is geworden tijdens dit jaar, dat staat vast. En dat is niet alleen voor mij het geval: ook de Oudste mist haar zusje wanneer ze er even niet is...
Ik was er duidelijk aan toe - aan die vakantie - en de kindjes lijken het ook wel te appreciëren dat mijn tijdsdruk volledig weg valt. Al blijven ze consequent wakker worden tussen kwart na zes en kwart voor zeven....Nu ja, dan zal maandag de omschakeling naar het "werkregime" niet zo moeilijk zijn voor hen.
Of we veel gedaan hebben? Bah nee, gij.... 's morgens neemt het opstaan en ontbijt-ritueel minstens een uur langer in beslag, en 's middags is er tijd voor siësta. Het zwembadje werd opgepompt (en liep voor een kwart weer plat dank zij de klauwen van de kat van de buren), gevuld en gebruikt. De springkastelen in het Zuidpark werden door het kleine grut uitgetest en goed bevonden, de zoo werd bezocht....
Van mijn to-do lijstje wordt er nauwelijks iets afgevinkt. Echt vakantie dus, en zo hoort het bij deze temperaturen.
Amper naar de klok kijken en zeker niet naar de kalender... tot mijne frank valt (Yep : 'mijneneuro' klinkt nog altijd niet) Ondertussen is de Jongste al een heel jaar hier: de zomer was vorig jaar deze tijd minder hevig, maar best wel aangenaam. Ik heb de bewijzen op foto! Haar eerste foto's: in het wippertje, op de speelmat met een ballon. 'Een rustige baby' werd mij verteld.. humhum: niet echt. Hier toch niet. Nu ja: ze is dit jaar ook vaak, heel vaak tot ongelooflijk vaak ziek geweest. En van een kindje dat niet goed in d'r vel zit, kan je natuurlijk geen rustige nachten verwachten...noch een snelle of vlotte ontwikkeling.
Zo heeft ze haar tijd genomen om te leren stappen: 't was nog net binnen de 'aanvaardbare leeftijd' volgens K&G. Nu, twee en een halve maand na haar eerste stapjes, klautert ze nu onbevreesd overal op, probeert mee te lopen met de Oudste en heeft steeds minder zin om in de buggy te gaan zitten.
Ok dat ken ik: de Oudste deed dit ook, al was ze een half jaar jonger: ze blijken even avontuurlijk ingesteld.
Tot een kleine week geleden was ik wel nog erg ongerust over haar taalontwikkeling. Dat ze nog niet spreekt, tot daar aan toe ("Kijk!" is het enige woord dat ze zegt). Maar ze kon moeilijk duidelijk maken wat ze wilt en vooral: ze reageerde zo goed als niet op wat ik haar zei of vroeg. Jongste ging gewoon haar eigen weg... Hoort ze niet goed genoeg??? Begrijpt ze er niks van???? Of is ze zo eigenwijs??? 't Was een vraag die enkele maanden hangende was. Nu weet ik het bijna zeker: ze is eigenwijs!!!
Sinds enkele dagen kan ze niet meer wegsteken dat ze me wel wat begrijpt ; ze probeert zelf ook wat 'verstaanbaarder' te zijn door zo nu en dan al te wijzen wanneer ze huilt. En vooral ze reageert nu ook. Oef!!
Al is ze nog steeds doof wanneer ze in de Zoo de verkeerde kant op stapt; ze blijft gewoon haar eigen weg volgen. Of de 'nee', 'mag niet' en 'foei' blijven onbegrepen wanneer ze haar eten op de grond smijt. En dat is nog steeds dagelijks het geval tot mijn grote ergernis.
Maar dat ze zich hier thuis voelt en deel van ons gezin is geworden tijdens dit jaar, dat staat vast. En dat is niet alleen voor mij het geval: ook de Oudste mist haar zusje wanneer ze er even niet is...
dinsdag 16 juli 2013
Opvang geregeld
Tijdens deze vakantieperiode werk ik... of toch wanneer er opvang voorzien is voor beide kindjes. En voor die opvang val ik terug op de bestaande initiatieven.
Voor de Kleinste is het gemakkelijk: de crèche. En ook wat verlofregelingen betreft is het een droom van een voorziening: ze sluiten alleen met de officiële feestdagen en maken daarbij zo nu en dan de brug...
Voor de Oudste is het het eerste jaar dat ik gebruik kan/mag/moet maken van de stedelijke buitenschoolse opvang + vakantieopvang... Wat dus wilt zeggen dat de oudste haar vakantie doorbrengt op dezelfde plek waar ze in september de eerste keer binnenstapte: in de gebouwen van haar school. Mét dezelfde juffen-van-de-opvang. Eigenlijk is het wel goed voor haar, het bekende: ze kent er de weg, ziet veel vriendjes terug, weet waar ze kan slapen 's middags, en de juffen kennen haar goed genoeg en kijken er dus niet van op wanneer ze rond 11u al vraagt om te mogen slapen. Alleen het ritme is wat anders en in de klasjes zelf komen ze niet, uiteraard. "de klasjuffen zijn op vakantie"...
Soms bekijk ik het van de andere kant en slaagt de twijfel toe: "Ocharme 't kind... ze is er al gedurende het hele schooljaar en in haar vakantie is gewoon méér van hetzelfde"...
En dus was ik ook blij voor haar wanneer ik op zondag van mijn zus het aanbod kreeg om de Oudste een paar dagen bij haar te laten logeren zodat ze volop kan spelen met haar Zoon (die even oud is). Ook de kinderen vonden het een geweldig idee. En dus spraken we dat gewoon zo af...
Tot ik 's ochtends vroeg wakker schoot: Oei: dat mag zomaar niet. Als de Oudste ergens gaat overnachten zonder mij erbij, dan moet de pleegzorgdienst verwittigd worden, die op haar beurt de vraag moet stellen aan de Jeugdrechtbank (in praktijk is dat aan de Consulenten van de sociale dienst van de jeugdrechtbanken) en het logeerpartijtje kan pas doorgaan eens ik die toestemming in mijn bezit heb. Tja, een pleegkind is in het gewone dagelijkse leven meestal gewoon een kind. Als pleegouder word je op elk moment dat wat buiten de gewone routine valt, eraan herinnerd dat je zorg draagt voor andermans kind en je steeds verantwoording moet kunnen afleggen.
En ja, het ligt nogal in de lijn van mijn karakter om voor zulke zaken wat te zuchten en te blazen.
Behalve deze keer: In de vroege voormiddag een telefoontje met de pleegzorg begeleidster, die vroeg om de persoonsgegevens op mail te zetten, in de namiddag kreeg ik al een mail terug mét toestemming van de Consulente. Van een super snelle service gesproken!!
Deze keer ben ik gewoon een content, en dankbaar, mens en ik hoop dat de Oudste straks volop geniet van haar logeerpartijtje bij haar speelkameraadje, al twijfel ik er eigenlijk niet aan....
Voor de Kleinste is het gemakkelijk: de crèche. En ook wat verlofregelingen betreft is het een droom van een voorziening: ze sluiten alleen met de officiële feestdagen en maken daarbij zo nu en dan de brug...
Voor de Oudste is het het eerste jaar dat ik gebruik kan/mag/moet maken van de stedelijke buitenschoolse opvang + vakantieopvang... Wat dus wilt zeggen dat de oudste haar vakantie doorbrengt op dezelfde plek waar ze in september de eerste keer binnenstapte: in de gebouwen van haar school. Mét dezelfde juffen-van-de-opvang. Eigenlijk is het wel goed voor haar, het bekende: ze kent er de weg, ziet veel vriendjes terug, weet waar ze kan slapen 's middags, en de juffen kennen haar goed genoeg en kijken er dus niet van op wanneer ze rond 11u al vraagt om te mogen slapen. Alleen het ritme is wat anders en in de klasjes zelf komen ze niet, uiteraard. "de klasjuffen zijn op vakantie"...
Soms bekijk ik het van de andere kant en slaagt de twijfel toe: "Ocharme 't kind... ze is er al gedurende het hele schooljaar en in haar vakantie is gewoon méér van hetzelfde"...
En dus was ik ook blij voor haar wanneer ik op zondag van mijn zus het aanbod kreeg om de Oudste een paar dagen bij haar te laten logeren zodat ze volop kan spelen met haar Zoon (die even oud is). Ook de kinderen vonden het een geweldig idee. En dus spraken we dat gewoon zo af...
Tot ik 's ochtends vroeg wakker schoot: Oei: dat mag zomaar niet. Als de Oudste ergens gaat overnachten zonder mij erbij, dan moet de pleegzorgdienst verwittigd worden, die op haar beurt de vraag moet stellen aan de Jeugdrechtbank (in praktijk is dat aan de Consulenten van de sociale dienst van de jeugdrechtbanken) en het logeerpartijtje kan pas doorgaan eens ik die toestemming in mijn bezit heb. Tja, een pleegkind is in het gewone dagelijkse leven meestal gewoon een kind. Als pleegouder word je op elk moment dat wat buiten de gewone routine valt, eraan herinnerd dat je zorg draagt voor andermans kind en je steeds verantwoording moet kunnen afleggen.
En ja, het ligt nogal in de lijn van mijn karakter om voor zulke zaken wat te zuchten en te blazen.
Behalve deze keer: In de vroege voormiddag een telefoontje met de pleegzorg begeleidster, die vroeg om de persoonsgegevens op mail te zetten, in de namiddag kreeg ik al een mail terug mét toestemming van de Consulente. Van een super snelle service gesproken!!
Deze keer ben ik gewoon een content, en dankbaar, mens en ik hoop dat de Oudste straks volop geniet van haar logeerpartijtje bij haar speelkameraadje, al twijfel ik er eigenlijk niet aan....
maandag 24 juni 2013
1ste Kleuterklas
Het schooljaar is bijna om, dus tijd voor de 'portfoliogesprekken'. Voor de niet ingewijden: Een moment waarop het kind samen met de juf, de werkjes overloopt die het laatste halfjaar werden gemaakt (kleuterklas). De ouders zijn op dit moment mee uitgenodigd.
Om dat te organiseren, worden alle kindjes van de school tijdens de namiddag opgevangen door de mensen van het Stibo, zodat de kindjes hun individueel gesprek met de juf/meester kan hebben.
WACHT even: Probleempje: de stadsdiensten staken, dus: de Stibo is gesloten... Voor de lagere schoolkinderen werd er een oplossing uitgedokterd, de portfoliogesprekken konden toch doorgaan. Zodat de kinderen ook echt leren om hun vooruitgang te zien en te evalueren. Maar voor de kleuters, waaronder mijn Oudste, zou het jammer genoeg niet kunnen doorgaan. Spijtig, want de kindjes zijn wel al een tijdje bezig om hun portfolio in orde te maken.
HA!...dat was buiten de ouders gerekend: in een mum van tijd werden er voldoende vrijwilligers gevonden om de juffen te 'ondersteunen', zodat ook de kleuters hun schooljaar konden afronden met een gesprek met de juf waarbij de ouders bij waren. De juffen zochten en vonden een aanpassing van hun werking, en directie ondersteunde dit plan....
WAAW! Wat een school! en: vooral: DANK je aan de ouders die zich konden vrijmaken om enkele uren mee te helpen in een kleuterklas. Mij lukte het niet om mee te helpen, maar echt: ik was heel blij dat het gesprekje kon doorgaan.
Het schooljaar is bijna om. Ook voor mij is dit 'een eerste'... En wil ik er even op terugblikken
Ik zie ze nog staan, supertrots met haar boekentas op haar rug, op haar eerste schooldag..Ze was helemaal klaar met de crèche en had duidelijk goesting voor de volgende stap
Een kleine greep uit wat ze dit jaar allemaal leerde:
* Fietsen op een driewieler met trappers van op school (thuis heeft ze een loopfiets)
* zeurderig praten ;-) Echt: dat deed ze nog niet voor ze naar school ging!
* Haar jas zelf aandoen, toe doe is voor volgend schooljaar.
* het concept 'vriendjes': al een hele tijd komen steeds dezelfde namen terug wanneer ik vraag met wie ze in de poppenhoek/zandbak/.. gespeeld heeft. En ze heeft ondertussen ook een beste vriend (in)
*spelen met poppen! Dat was tot voor kort niet aan haar besteedt. Nu speelt ze elke dag, samen met haar 'beste vriendin' in de poppenhoek. Hier thuis hebben de poppen voor haar een stuk minder aantrekkingskracht.
*fantasiespel - rollenspel
*tellen tot 10 (al klinken 7 en 9 hetzelfde), tot 20 heeft ze vanaf 14 een beetje hulp nodig... Stilaan beginnen de cijfers ook iets te betekenen voor haar. Tellen wordt meer dan een vaste volgorde van klanken...
*Schilderen! Kleuren of tekenen kan haar niet boeien, maar schilderen doet ze wel graag.
*tuimelen, springen op 1 been, ...
*ze kent haar naam, familienaam en de naam van de straat waarin we wonen. Ze leerde dat enkele van haar klasgenootjes ook in 'onze' straat wonen
*onderhandelen! Tandenpoetsen, en mij even laten 'napoetsen' was een probleem totdat ze zelf de oplossing bracht. "Ik heb een ideetje: eerst is het mijn beurt, daarna jij, dan weer mijn beurt, ...". Het voorstel moet wel van haar komen, anders vindt ze er niks aan
*ze ontdekte via de school en de Stibo de 'muziek' van K3, Maya de bij, ... Vooral over die muziek ben ik nu niet echt zo enthousiast. Maar d'er is blijkbaar geen ontkomen aan...
*ze ontwikkelde een eigen kleding-smaak. Nu ja, eigen smaak is overroepen: ze wilt dezelfde kledij als haar beste vriendin. En die draagt zo nu en dan een rokje en een legging... ofte: een 'kammesontje' dixit mijn Oudste. Ik vermoed dus dat de mama van de vriendin het thuis over 'een caleçon' heeft :-)
*het concept 'lievelings'...-eten bijvoorbeeld, of -kleuren. Yep: Paars en Roze zijn die van haar. Ook daar is blijkbaar geen ontkomen aan...
*....
Ze is 'rustiger' geworden, mijn Oudste. Ze is veel sneller terug op haar gemak wanneer er een nieuwe situatie is of er andere, voor haar nieuwe, mensen in haar buurt zijn. Het lukt haar steeds beter om een band te vormen met leeftijdsgenoten en zelfs met volwassenen.
Om dat te organiseren, worden alle kindjes van de school tijdens de namiddag opgevangen door de mensen van het Stibo, zodat de kindjes hun individueel gesprek met de juf/meester kan hebben.
WACHT even: Probleempje: de stadsdiensten staken, dus: de Stibo is gesloten... Voor de lagere schoolkinderen werd er een oplossing uitgedokterd, de portfoliogesprekken konden toch doorgaan. Zodat de kinderen ook echt leren om hun vooruitgang te zien en te evalueren. Maar voor de kleuters, waaronder mijn Oudste, zou het jammer genoeg niet kunnen doorgaan. Spijtig, want de kindjes zijn wel al een tijdje bezig om hun portfolio in orde te maken.
HA!...dat was buiten de ouders gerekend: in een mum van tijd werden er voldoende vrijwilligers gevonden om de juffen te 'ondersteunen', zodat ook de kleuters hun schooljaar konden afronden met een gesprek met de juf waarbij de ouders bij waren. De juffen zochten en vonden een aanpassing van hun werking, en directie ondersteunde dit plan....
WAAW! Wat een school! en: vooral: DANK je aan de ouders die zich konden vrijmaken om enkele uren mee te helpen in een kleuterklas. Mij lukte het niet om mee te helpen, maar echt: ik was heel blij dat het gesprekje kon doorgaan.
Het schooljaar is bijna om. Ook voor mij is dit 'een eerste'... En wil ik er even op terugblikken
Ik zie ze nog staan, supertrots met haar boekentas op haar rug, op haar eerste schooldag..Ze was helemaal klaar met de crèche en had duidelijk goesting voor de volgende stap
Een kleine greep uit wat ze dit jaar allemaal leerde:
* Fietsen op een driewieler met trappers van op school (thuis heeft ze een loopfiets)
* zeurderig praten ;-) Echt: dat deed ze nog niet voor ze naar school ging!
* Haar jas zelf aandoen, toe doe is voor volgend schooljaar.
* het concept 'vriendjes': al een hele tijd komen steeds dezelfde namen terug wanneer ik vraag met wie ze in de poppenhoek/zandbak/.. gespeeld heeft. En ze heeft ondertussen ook een beste vriend (in)
*spelen met poppen! Dat was tot voor kort niet aan haar besteedt. Nu speelt ze elke dag, samen met haar 'beste vriendin' in de poppenhoek. Hier thuis hebben de poppen voor haar een stuk minder aantrekkingskracht.
*fantasiespel - rollenspel
*tellen tot 10 (al klinken 7 en 9 hetzelfde), tot 20 heeft ze vanaf 14 een beetje hulp nodig... Stilaan beginnen de cijfers ook iets te betekenen voor haar. Tellen wordt meer dan een vaste volgorde van klanken...
*Schilderen! Kleuren of tekenen kan haar niet boeien, maar schilderen doet ze wel graag.
*tuimelen, springen op 1 been, ...
*ze kent haar naam, familienaam en de naam van de straat waarin we wonen. Ze leerde dat enkele van haar klasgenootjes ook in 'onze' straat wonen
*onderhandelen! Tandenpoetsen, en mij even laten 'napoetsen' was een probleem totdat ze zelf de oplossing bracht. "Ik heb een ideetje: eerst is het mijn beurt, daarna jij, dan weer mijn beurt, ...". Het voorstel moet wel van haar komen, anders vindt ze er niks aan
*ze ontdekte via de school en de Stibo de 'muziek' van K3, Maya de bij, ... Vooral over die muziek ben ik nu niet echt zo enthousiast. Maar d'er is blijkbaar geen ontkomen aan...
*ze ontwikkelde een eigen kleding-smaak. Nu ja, eigen smaak is overroepen: ze wilt dezelfde kledij als haar beste vriendin. En die draagt zo nu en dan een rokje en een legging... ofte: een 'kammesontje' dixit mijn Oudste. Ik vermoed dus dat de mama van de vriendin het thuis over 'een caleçon' heeft :-)
*het concept 'lievelings'...-eten bijvoorbeeld, of -kleuren. Yep: Paars en Roze zijn die van haar. Ook daar is blijkbaar geen ontkomen aan...
*....
Ze is 'rustiger' geworden, mijn Oudste. Ze is veel sneller terug op haar gemak wanneer er een nieuwe situatie is of er andere, voor haar nieuwe, mensen in haar buurt zijn. Het lukt haar steeds beter om een band te vormen met leeftijdsgenoten en zelfs met volwassenen.
Abonneren op:
Posts (Atom)