principes versus flexibiliteit

Principes over opvoeden: iedereen heeft ze. Weldoordacht, overwogen en besproken met mede-opvoeders. Van andere principes wist je eigenlijk niet eens dat je die had, je hebt ze overgeërfd, of gewoon overgenomen omdat je het nooit anders gezien hebt.

Maar hoe consequent kan je hieraan vasthouden? En heeft het zin? Of is dat alleen maar halsstarrig vasthouden aan... ja aan wat eigenlijk?

Vandaag nog, werd ik aangesproken op 2 van de mijne. 

Ik had me ooit voorgenomen om waarom-vragen te beantwoorden. Ze kwamen vroeger dan verwacht, die vragen. Ze worden ook gebruikt om andere redenen dan het antwoord te kennen: om tegendraads te doen bijvoorbeeld, om iets anders niet te moeten doen, ... Vaak stelt ze in zo'n bui de volgende waarom vraag nog voor ik halverwege mijn antwoord zit.
Ooit heb ik van een collega, die ook psychologe is maar dat is hier eigenlijk niet van belang, de tip gekregen dat je soms ook kan zeggen "omdat het zo is" of "omdat ik het zeg". En daar maak ik dus echt wel gebruik van. Niet altijd, niet te pas en te onpas. Of dat denk ik toch. 
Maar het loopt dus niet volgens mijn ideaalbeeld over ouderschap, dat ik vooraf had. 
Is het fout van mij? Volgens sommigen wel... soms denk ik dan: ander kind, andere aanpak. Op andere momenten twijfel ik dan weer: of heb ik gewoon het kind dat ik heb, dòòr mijn aanpak? Heb ik het dus aan mezelf te 'danken' (mezelf te verwijten in dit geval).
Ach ja, dit kies ik nog steeds zelf: wat mijn antwoorden zijn. Het volgende heb ik zelf niet in de hand en is misschien daardoor een beetje moeilijker.


Ik heb 2 slechte drinkers. Oudste wilt 's ochtends en/of 's avonds wel nog soyamelk drinken. Al is het onder bepaalde voorwaarden: het moet opgewarmd zijn en er moet van soya-banaansmaak te proeven zijn. Anders blijft de beker staan ... 
Bij Jongste is drinken vanaf dag 1 een strijd geweest. Ze bleek ook een zeer pijnlijke infectie in haar mondje te hebben de dag dat ze bij mij kwam. En eigenlijk is het nooit echt goed gekomen, dat drinken.
Drinken is belangrijk, liefst water en tot kleuterleeftijd melk. Maar ik kan  ze niet dwingen! Als ze niet willen, willen ze niet. Bij Oudste moet ik zagen, zeuren, en manipuleer ik zelfs: "ja, je mag TV kijken, wel pas wanneer je beker leeg is" (soms is er dan al een beker gesneuveld en moest de vloer helemaal gedweild). Bij Jongste werkt dat manipuleren nog niet. Als Jongste niet wilt draait ze haar hoofd. Maar drinken moet, dus dring ik aan. Jongste neemt dan water/melk in haar mond en doet deze dan gewoon open zodat alles eruit loopt. Zucht.
Dan maar mijn toevlucht tot iets wat ik ook niet van zin was te doen: appelsap met water gemengd. Zeker nu, na 5 dagen hoge koorts en beangstigend weinig pipi-pampers....dan is de verhouding appelsap/water vooral richting 80% appelsap. Meestal is het andersom...

Maar dan kom ik met haar ook ooit op het punt waar ik sta met de Oudste. Die drinkt alleen thuis. Een hele dag op school: uit haar drinkbeker is zo goed als niks meer uit. Ah nee: daar mag alleen maar water in (of melk, maar dat is nooit op de juiste temperatuur voor haar). En juf heeft wel wat anders te doen dan naast haar te staan en te vragen, te zagen, te dwingen om haar een beetje te laten drinken....Ik heb dat nog genegeerd, die regel dat ze alleen maar water of melk mee mogen. En dan was toch de helft uit de drinkbeker. Maar goed, ze werd 'ontmaskerd' en erop aangesproken dat ze echt alleen water mag drinken. Dus komt sindsdien de drinkbus weer vol mee naar huis...
En dat vind ik niet OK.

Foert regels en principes: ik wil dit nog tot de vakantie volhouden. Als het dan nog hetzelfde is, dan wordt na de kerstvakantie het water in haar drinkbeker opnieuw op smaak gebracht met appelsap.