"Flexibiliteit heeft zo zijn grenzen"...
Ik dacht het te hebben over (nog maar eens) afgelastte bezoeken, of ouders die zelfs niet verwittigen dat ze niet op de afspraak geraken en dus nog maar eens de eigen plannen en het anderhalf uur 'me-time' per maand laten varen. En over het misverstand waardoor ik niet op de hoogte was gebracht van het afgelasten van een bezoekdag. Waardoor ik dan weer de hele familie op zoek liet gaan naar een andere datum en plaats voor ons familieweekend. Allemaal onnodig, zo blijkt nu...
Maar ach, het hoort bij pleegzorg. En ook: ik krijg gehoor bij mijn pleegzorgbegeleidster waardoor ik mijn frustratiegevoelens even kan ventileren en dan is dat ook weer gepasseerd. Want, laat ons wel wezen: 1 keer iets melden is ventileren, er over bezig blijven is 'zagen' en daar wordt een mens niet echt vrolijk van (noch de toehoorder, noch de zager).
Nee, dan heb ik het liever over de flexibiliteit die mijn Oudste toont.
Even moest ze slikken, bij dat afgebelde bezoekje, om dan na 5 minuten aan mijn mouw te trekken: "ik heb een ideetje. We kunnen samen koekjes bakken!". Oke, dan gaan we eerst boodschappen doen, zodat ik alles in huis heb. Even later ziet ze buurvrouw en heeft ze een nieuw, en in haar ogen ongelooflijk fantastisch, idee. Vergeet koekjes bakken, ze wilt bij de buren gaan spelen! Buurvrouw had al andere plannen, maar voor buurman is het dik oké.
En die twee hebben elkaar een fantastische zaterdagmiddag bezorgd: een pannenkoek gaan eten in het buurthuis, naar de ruilwinkel een beetje verder in de buurt om af te sluiten met een fietstochtje naar het speelpleintje. Té Gek!
Tussen ons gezegd en gezwegen: die buren van mij en mijn Oudste: da's dik koek en ei. Zij (Oudste) heeft de buren zowat geadopteerd als haar officieuze peter en meter en zij (buren) gaan maar wat graag in op deze officieuze toestand.
Zalig, echt waar....
Herkenbaar...
BeantwoordenVerwijderen