"een hart dat zwelt van trots"

Eventjes voor de herfstvakantie was ik thuis en kon ik Oudste dus al rond half vier van school oppikken. Ze vraagt me een beetje verlegen of ze me iets mag laten zien...

“Ja, natuurlijk! Gaan we naar je klasje? Is't daar dat je iets wilt tonen?”

“Nee, hier” en we staan in't deurgat van de grote zaal naar de speelplaats. Ik snap er dus niet veel van.

Ze neemt nog een grote hap lucht en dan komt het: “ik kan fietsen op een fiets met 2 wielen en 2 trappers”. 

“Echt?!!! Doe maar, laat maar zien” (terwijl ik wel weet dat op dit moment de schoolfietsjes normaal niet in gebruik mogen zijn). 

Ze neemt een stevige schoolfiets en fietst, wankel welliswaar, een klein stukje in de zaal. Ze concentreert zich zodanig op het fietsen dat het sturen een beetje minder aandacht krijgt...

Goh, ik vond de uitspraak "een hart dat zwelt van trots" altijd ongelooflijk pathetisch gezwets. Hoe was iemand ooit op die uitspraak gekomen?

En die dag... was ik zo trots toen ik haar daar op die fiets zag. En dat heeft ze dus helemaal op haar eentje geleerd, he! Want thuis hebben wij alleen een loopfietsje.

Mijn hart zwol van trots. 

Ik weet nu waar die uitspraak vandaan komt: het gebeurt gewoon... je voelt je hart, letterlijk, zwellen. Van trots blijkbaar....

We lopen door naar de klas om haar spullen op te halen en juf is nog aan het werk. Die beaamt dat Oudste tijdens de speeltijd had laten weten dat ze nog hard ging oefenen.

Wat een volhouder!!

Kleine zus vindt duidelijk dat ze niet kan achterblijven en liet thuis zien -ook voor het eerst – dat ze zelf de buggy in en uit kan kruipen.