Wat als?

"Wat als...?" is een geweldig leuk programma... Wanneer ik eraan denk om te kijken, kan het gebeuren dat ik luidop zit te lachen..... Ja: in m'n eentje..

Mijn "wat als?" is echter vooral gepieker. Compleet nutteloos, ik ben me daar van bewust. En toch kan ik het momenteel moeilijk tegenhouden.
De reden daarvan is het bezoekje aan het COS, dat voor binnenkort gepland is.

Jongste lijkt het wat moeilijker te hebben op bepaalde vlakken en zowel mijn pleegzorgbegeleidster als ikzelf zouden graag wat 'duidelijkheid' krijgen hierover. 

Ze is, bijna constant, ziek geweest de eerste 10 maanden dat ze hier woonde. Best mogelijk dat ze hierdoor wat vertraging heeft opgelopen en dat ze, met tijd en geduld, er wel komt. Maar misschien heeft dat er helemaal niets mee te maken en heeft ze wat extra hulp nodig?

Wanneer ik 's nachts wakker lig (nadat er eentje mij uit mijn bed heeft laten komen en ik niet onmiddellijk de slaap weer vat), dan komen al die vragen waar nu nog geen antwoorden op zijn.

...Wat als ze op 2,5 niet klaar is voor de kleuterschool? Zal er voor haar nog plaats zijn in de crèche? Dit is de gemakkelijkste vraag... gewoon even babbelen met de verantwoordelijke van haar crèche en ik ken het antwoord. 

...Wat als ze nu al extra ondersteuning nodig heeft? Dan volgt onmiddellijk: wanneer ga ik dat doen? Hoe en wanneer kan ik dat in mijn week inpassen?

...Wat als zou blijken dat het niet zou gaan om 'iets dat op te lossen valt' maar gewoon een gegeven is waar we vanaf nu rekening mee moeten houden? Nee, eigenlijk is dat geen probleem. Die mini-meid zit al lang in mijn hart...

...Wat als ze niet in het gewone onderwijs zal mee kunnen? Oh nee! Stel je voor: beide meisjes naar een andere school. Ik raak 's ochtends nu al amper op tijd op m'n werk, dat zal al helemaal onmogelijk worden als ze later niet naar dezelfde school zouden kunnen gaan....Ik ga dat niet kunnen... dat lukt mij niet... en dus kan ik niet goed genoeg voor haar zorgen.

Idioot, he? Ik weet het. Want ik weet nu nog niets, behalve dat wat ik zelf meen te zien. En ook dat is beïnvloedt door het feit dat Oudste nogal snel was in de zaken waar Jongste eerder traag in lijkt te zijn.

En vooral ook idioot om nu al te denken dat het mij niet zal lukken als er toch extra's of 'aanpassingen' moeten ingepland worden. 
Dan hoor of lees je verhalen van anderen zoals die van lotbegot, hoopjes, en nog vele vele anderen. En dan weet ik dat ik me aanstel. 

Komt tijd, komt raad. En ik heb nog tijd genoeg om aan te pakken wat er (nog steeds 'eventueel') zal moeten aangepakt worden.
Want wat zou er mij in de weg staan om toch alles 'te regelen' wat moet? 
Behalve mijn gedachten? 
Niets....toch?