Het heeft toch wat bij mij los gemaakt; de reünie van vorige week.
Met de mensen van ons afstudeerjaar, die zich op een zondag in de drukke septembermaand konden vrijmaken, bezochten we het Sportimonium. Tot mijn verrassing stond 'onze' prof sportgeschiedenis daar ook (ja: echt, dat is een vak. Wij hebben daar examen van afgelegd.) Hij wou ons graag een rondleiding geven. En dat hij dit graag deed, dat hebben we gemerkt.
Prof Roland Renson spreekt nog steeds met even veel passie als 25 jaar geleden. Een beetje ongeduldig, ongelooflijk gedreven, nog steeds ad rem. Als er grote tafels zouden hebben gestaan, was hij er zeker weer op gesprongen...om zijn woorden kracht bij te zetten.
Schitterend vond ik het: zien met hoeveel vuur hij over 'zijn ding' kon spreken. En hij was niet de enige: ik hoorde ook anderen vol vuur spreken over hun job of hun hobby. Zo mooi, zo aanstekelijk. Ik kon er echt van genieten.
Los daarvan: 't was gewoon ook heel leuk om in en rond het sportimonium te lopen: veel wetenswaardigheden in een leuk kader, vaak "ach ja, nu herinner ik het me weer" gedacht, en veel plezier gehad met het al spelend leren kennen van enkele volkssporten.
En stilletjes vroeg ik mij af waar mijn vuur naar toe is... Ooit kon ik met bijna even veel passie over 'mijn vak' spreken (even veel als prof R Renson, dat zie ik nog niet zo snel gebeuren)...Ergens onderweg moet de zuurstof verminderd zijn. De vlam is er nog, maar 't vuur laait niet meer.....
De laatste reünie's valt het me steeds weer op: we blijven wie we al lang waren...met andere woorden: wat veranderen we weinig!
OK: de haarkleur en -snit verandert door de jaren, rimpels verschijnen en het gewicht verandert al eens (bij sommigen zo goed als niet bij anderen, zoals mezelf, redelijk veel). Maar wat zijn we nog steeds dezelfde wat betreft houding en bewegen! We blijven bewegen als de hoekige of de stuntelige of de sierlijke of de druk gesticulerende,... Soms herken ik iemand aan de manier van stappen: nog net dezelfde als 20 jaar geleden...
Straf toch: hoeveel onze genen bepalen wie we zijn...
Wat ik ook ervaar, na deze jaarlijks weerkerende reünie, is wat weemoed.
Weemoed.... een moeilijke emotie, vooral om duidelijk te maken aan anderen.
Blij dat iemand anders het wél verduidelijkt krijgt:
"Weemoed doet het hart een beetje krimpen en toch is het niet helemaal een triest gevoel. Het verwijst immers naar iets moois, iets verrukkelijk zelfs. Alleen kunnen we er net niet bij of dreigt het ons al snel te ontglippen."
Na zo een reünie word ik steeds terug gecatapulteerd naar de studententijd. Gek toch, hoe herinneringen worden opgeslagen. Want ook al zijn mijn nachtmerries nog steeds gerelateerd aan de deliberaties, gevoelsmatig lijkt het dat de zon bijna altijd scheen, ofwel vroor zodat mijn haar na de zwemles in bevroren slieren langs mijn wang hing.
aah die wondere studententijd...
Niet dat het één groot feest was voor mij, absoluut niet. Maar noch voordien, noch daarna heb ik ooit zoveel solidariteit en vriendschap ervaren.
Het was ook de eerste keer dat ik merkte dat ik het ijskonijn mocht zijn dat ik op dat moment ook gewoon was. En die ervaring van mezelf aanvaard te voelen, heeft het ijs behoorlijk doen smelten. Waarschijnlijk daarom dat ik met zoveel warmte en soms wat weemoed, terugdenk aan mijn studententijd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert!
Groetjes