zucht

3 dagen voor de 2 wekelijkse 'mama-zaterdag' kreeg ik telefoon van de bezoekruimte. 't bezoek zal weer even niet volgens normaal stramien kunnen verlopen. Mama heeft even een andere 'verblijfplaats' waar bezoeken niet zo evident zijn. Maar mama heeft de besliste vraag om de bezoeken met haar kindje te kunnen laten doorgaan.

Dat was zo'n dikke week geleden. Bezoekmomenten blijken enkel mogelijk op woensdag. Dus pleegmama: regel maar hé.   Blijkbaar staat er niemand bij stil dat er ook mensen zijn die werken op woensdagnamiddag... ik moet dus verlof nemen, mijn werkgever moet daar maar in toestemmen dat ik een aantal woensdagen niet aanwezig ben (terwijl dat wél storend is voor de vlotte gang van zaken!)

Voor Kleine Meid wil ik dit wel doen: ik zie immers dat zij een band heeft met haar Mama en als ze haar 2 maanden niet zou zien, zou dit er geen deugd aan doen. Dat zou toch als een boomerang terug in mijn gezicht komen als ik er geen moeite voor zou doen om bezoeken te installeren op woensdagmiddag.

Maar wat mij het meeste stoort is dat iedereen, Mama voorop, het allemaal maar heel normaal vinden dat dit kan geregeld worden. Ze staan er gewoon niet bij stil...

En ik word er zo moe van, krijg er zelfs wat stress van, van al die nieuwe regelingen

Enfin, toch heel fijne kerstdagen voor iedereen!!!

Er was er 1 jarig, Hoera. Hoera!

Er is er één jarig, Hoera! En dat zullen we geweten hebben.
Terwijl Kleine Meid er helemaal geen idee van heeft waarover het gaat of wat er aan de hand is, laat ze haar de extra aandacht die ze krijgt welgevallen.

Een hele week werd er gevierd. Beginnende met het cadeautjes-bombardement van haar Mama vorige zaterdag. Ik had cake gebakken en de bezoekzaal wat versierd zodat het toch een klein beetje knus zou aanvoelen met ons gedrietjes in een vergaderzaal om de eerste verjaardag van Kleine Meid te vieren.
Mama zat supertrots naar haar dochter te kijken en gaf mij een beetje het gevoel dat ze liever wou dat ik zou verwijnen zodat ze haar dochter voor zichzelf had. Maar ze had net bezoektijd gehad en de afspraak was dat we 'onder ons' zouden vieren. Nu ja, wel begrijpelijk hoor: Kleine Meid keek spontaan gewoon veel vlotter mijn richting uit dan naar haar eigen Mama.

Ofwel werd Mama nerveus van mijn aanwezigheid, ofwel is ze gewoon zò, maar Kleine Meid was binnen een paar minuutjes overladen door cadeautjes. Ze had amper de tijd om te ontdekken wat er van onder het éne papiertje tevoorschijn kwam, laat staan te experimenteren wàt er dan wel allemaal mee kon gedaan worden. Mama ging haar wel snel even zeggen: "dat is om zò te doen" en hop, daar was het volgende cadeautje al. Gelukkig had ik vooraf met Mama afgesproken dat ze de cadeau's terug mee naar haar huis zou nemen: binnenkort mag ze Kleine meid (eindelijk) ook bij haar thuis op bezoek hebben en dan lijkt het mij wel fijn om daar ook wat speelgoed te hebben.

Bij het eten van de cake kwam de rust wat terug, vooral omdat Mama heel moederlijk haar dochter stukjes cake gaf en omdat er even niets 'moest' gespeeld worden. Op die momenten zag ik Mama ook supertrots kijken naar haar Kleine Meid. Ik probeerde een gesprekje aan te knopen, maar op elke vraag die ik uit interesse stelde reageerde Mama alsof het het begin was van een kruisverhoor.. Ach ja, hoort erbij zeker?
Kleine Meid's verjaardag viel midden in de week, dus werd de dag zelf mijn cadeau bovengehaald en 's avonds kwam buurvrouw nog langs ; ook met een speelgoedje. Voilà: de kast is weer gevuld, nu kunnen we weer afwisselen: een tijdje het éne en wanneer het begint te vervelen, halen we wat anders uit de kast!! Leuk, ook voor mij.

Vandaag kwam mijn familie op bezoek om de 1ste verjaardag van mijn pleegdochter te vieren. Ik krijg het gevoel dat Kleine Meid stilaan ook in hun harten een plaatsje aan het verwerven is. Ze wordt stilaan lid van de familie. Alhoewel dat totaal niet evident is. Ik heb bewust gekozen voor het Pleegzorgavontuur en wist vooraf dat dit kindje 'tijdelijk' in mijn leven zou zijn. Een kind waarvoor ik de moederrol invul, zonder ooit haar Moeder te kunnen worden. Voor mijn familie is dit allemaal veel minder evident, ze hebben nooit kunnen kiezen voor het statuut van 'pleeggrootouder' of 'pleegnonkel, -tante'. Maar ze doen het prima en daarom ook was ik zo blij dat ze er waren vandaag: om haar eerste verjaardag mee te vieren!!

En Kleine Meid?: die geniet van de aandacht, speelt met het speelgoed dat er nu plots ligt en vooral: oefent heel erg geconcentreerd op het stappen. En vandaag ging dat supergoed. Ik zat daar gewoon te blinken van trots terwijl ik haar de kamer dwars zag oversteken, en opnieuw, en nog eens, en....

slechte punten

Gelukkig zijn er geen punten te verdienen met het ( pleeg-)moederschap. Indien dit toch ergens, big brother weet-u-wel, het geval zou zijn, dan vrees ik dat mijn volgende rapportje er niet zo fraai uit zou zien....

Hebben jullie dat ook, dat gevoel dat je tekort schiet maar eventjes niet weet hoe je't goed kan doen?
Gisteren was het Kleine Meid haar eerste verjaardag.... en ik was zo ziek als een hond. Er zat niks anders op dan haar toch maar naar de crèche te brengen om zelf te kunnen uitzieken. Maar wie doet dat nu: thuis zijn op de allereerste verjaardag van je kindje en haar toch naar de crèche brengen?
Resultaat: - ... punten
Gelukkig hadden ze daar een mooie kroon voor haar gemaakt (die maar 1 minuut op haar hoofdje heeft mogen staan, maar bon da's niet belangrijk). Oeps: ik had geen kroon voor haar eerste verjaardag gemaakt! Haar mama wel, de crèche ook, .. ikke niet.
Weer min punten. Of tellen ze niet omdat het anders overdaad zou zijn??

Ik had wel voor een cadeau gezorgd, aangekocht via internet. 'k Had het al een tijdje geleden ergens gezien, ben overal op zoek geweest in winkels waar ze houten speelgoed verkopen maar tevergeefs. Gelukkig is daar internet... Maar voor jullie gaan zeggen dat dit toch wel de kroon-kwestie zou kunnen compenseren, moet je toch eerst verder lezen. Het eerste moment was het lachen, gieren: ze was verrukt: eindelijk een karretje om voor te duwen waar ze apetrots achter kan stappen. Maar ondertussen heb ik door dat het cadeau voor veel meer frustratie en bijhorende colère-buien zorgt dan dat goed is voor ons beiden (zeker in deze koorts-toestand voor mij). Het is hier immers zo klein (en ja OK het staat te vol) dat ze na 3 tellen met haar karretje ergens tegenaan is gebotst en dus niet meer verder vooruit kan. Weet zij veel, met haar amper 12 maanden levenservaring, dat ze moet sturen, terug achteruit moet rijden, enz...
Dus toch niet het ideale cadeau. Maar ik zal het niet toegeven, nooit, want daarvoor was het té duur en vooral: eigenlijk ben ik er nog altijd zelf een beetje verliefd op.... Ach ja, misschien 'groeit ' ze er nog wel in, zoals kindjes ook in hun net iets te groot gekochte kledij groeien....

Het doet me wel een beetje filosoferen... volgens mij kopen we voor onze hele kleintjes het cadeau dat we stiekem zelf willen... Ik zag het bij mama van Kleine Meid, hoe ze totaal in vervoering was toen Kleine Meid eindelijk de Super Grote Beer zag staan die zij gekocht had... en ik merk het vooral nu bij mezelf. Dát blokkenkarretje, met dié blokken vond ik toch echt het einde... Willen we niet allemaal heel stiekem zo nu en dan nog eens gewoon mogen spelen zoals onze kleintjes, zonder verantwoordelijkheid, realiteit en fantasie die door elkaar geweven worden en vooral: gewoon ons goesting kunnen doen en heel erg brullen wanneer we ze niet krijgen (onze goesting).

Doch dit geheel terzijde, ik was bezig over het verzamelen van slechte punten waarmee ik verschrikkelijk 'goed' bezig ben.
Het ergste moet nog komen: vorige week is ze voor het eerst gewoon uit mijn handen geglipt: ze zat op mijn schoot en draaide zich zo bruusk om dat ik haar niet kon tegenhouden: Pruts op de grond, het leek wel 'hoofd eerst' en een geweldige huilbui... En ik doodongerust (toch geen hersenschudding?, hoe erg zou dit zijn? Oei: nu begint ze nog slaperig te worden ook, moet ik nu niet naar spoed? 'k was zo geschrokken dat ik vergeten was dat ze op mijn schoot zat omdat ze wat moe begon te worden) Enfin, na een kort dutje was ze wild aan het spelen, zoals gewoonlijk. En nog steeds zonder buil op haar hoofd. Dus alles weer OK, behalve mijn puntensaldo, dat zit nu al flink onder de helft, vermoed ik,...

Deze ochtend heeft ze tot 2x toe haar vingers tussen de schuif gestoken. Ja hoor, 2 keer. Ne mens zou denken dat ik ze dan toch extra in de gaten zou houden wanneer ze in de buurt van de schuiven kwam, als ze haar vingers er al eens tussen gestoken had. Gek genoeg deed ik dat ook! Ik stond er zo goed mogelijk voor terwijl ik mijn (eigenlijk haar) patatten aan het schillen was, maar toch was ze mij te snel af en zaten ze er in een mum van tijd weer tussen... Ik weet het, 'k moet dringend op zoek naar een 'veiligheidspakket' om al mijn deuren en schuiven te beveiligen voor kinderhandjes. Maar waar verkopen ze dat? En wanneer ga ik dat weer gedaan krijgen? Het kopen en het installeren bedoel ik dan. Want dit weekend is de familie uitgenodigd om een stuk taart te komen eten, nadat ze met z'n allen uit volle borst 'happy birthday' hebben gezongen voor Kleine Meid.
Maar dan zal ik toch eerst moeten uitzieken en dan alles opruimen en opkuisen, anders krijg ik gegarandeerd slechte 'huishoud-' punten van de familie (lees papa en stiefmama, de rest kijkt niet zo nauw wat dat betreft)

hoe verjaardag vieren?

Binnenkort is het Kleine Meid's eerste verjaardag. Een belangrijk moment, vooral voor Mama heb ik de indruk.  (Voor mij is de eerste dag dat ze hier was een heel belangrijk moment, ik denk dat dat mijn equivalent voor 'haar verjaardag' zal zijn)

Maar hoe kunnen we dit gaan vieren? Die vraag werd mij al een paar keer gesteld door Mama, maar ik moest de boot wat afhouden..... Tot we onlangs naar de (nieuwe) sociaal assistente van de jeugdrechtbank konden. Dan pas kenden we de 'marges' waartussen we iets konden regelen. Ik ben niet meer in de val getrapt die deze zomer was uitgezet ivm de bezoekregeling.

Deze keer: eerst luisteren of Mama ondertussen al wat meer speelruimte krijgt, of nog steeds haar Kleine Meid enkel onder volledig toezicht mag bezoeken. Het eerste is, gelukkig voor Mama, het geval.

En, gelukkig voor mij, wordt het toezicht ook met stapjes afgebouwd.  Want als ik heel eerlijk ben: ik geloof er niet echt in. Oh, jawel: wanneer ze bij haar dochter is doet ze het schitterend hoor, de Mama! Echt waar. Momenteel doet ze het heel goed op alle vlakken. Maar waar ik veel twijfels over heb is dat ze haar oude gewoontes voorgoed heeft afgezworen.... Ik vrees dat dit vroeg of laat terug op de proppen komt. En wat dan?

Dit is voor mij het moeilijk deel aan pleegzorg: hoe klein ze ook is, stilaan Kleine Meid loslaten en meer en meer terug naar Mama laten gaan, ook al hou ik mijn hart vast en ben  ik er niet gerust in dat het steeds goed zal blijven gaan met de Mama. Want dat is dus wel waar 'de diensten' vanuit gaan: het was minder maar Mama heeft een mooie vooruitgang gemaakt. Ik vrees dat, als Mama dit goed gedrag nog een half jaar volhoudt, de beslissing zal vallen dat de verplichte pleegzorg voor Kleine Meid zal gestopt worden..

Nu ja, zover zijn we nog niet... Eerst is er dus de verjaardag van Kleine Meid. En Mama kan een verjaardagsfeestje houden in de neutrale bezoekruimte: ik zorg voor verjaardagstaart/cake en een beetje versiering, Mama voor een kroon en een cadeautje.

Hopelijk krijgen we de sfeer er een beetje in, onder ons gedriëen....

contact met Mama

Mama kon haar dochter al 1 keer zien sinds het ontwikkelingsonderzoek. En ik heb de indruk dat er toch wel iets veranderd is.
Heeft het daarmee te maken of zit ze gewoon in een betere fase?? Geen idee, maar ik hoop vooral dat het zo voortgaat.

Voor het eerst had ik de indruk dat Mama echt luisterde naar wat ik vertelde over haar dochter. Zo had ze deze keer ook geen nieuwe knuffel meer gekocht. Hiermee toont ze aan dat ze ingaat op mijn voorstel van vorige keer om nu enkel nog speelgoed te kopen bij speciale gelegenheden. Kleine Meid zou dit anders maar als 'normaal' gaan beschouwen dat Mama zien samengaat met cadeautjes krijgen.

Verder had ze een koffiekoek gekocht en checkte ze eerst of ze dat al aan haar mocht geven (Ai, daar is ze nog te klein voor: Vitabiskoekje ofzo mag wel)
Ze straalde ook en vertelde op het einde redelijk zelfverzekerd dat ze wat tekenen van vermoeidheid had gezien het laatste kwartier bij dochterlief...


Het kan mijn zeer subjectieve invulling zijn... maar ik heb toch het gevoel dat het positieve resultaat van het ontwikkelingsonderzoek een boost heeft gegeven aan de Mama van Kleine Meid.

ontwikkelingsonderzoek

Omdat zo'n 6 maanden geleden het eerste ontwikkelingsonderzoek toch niet over de hele lijn geruststellend was, was het dus tijd om terug te gaan. Vorige keer, op haar 4 maanden, bleek ze wel al heel sterk. Het probleem zat vooral in haar onrustig, chaotisch bewegen en haar manier van contactname...
Dat kon wijzen op stress, maar ook op een ontwikkelingsprobleem of nog wat anders (ADHD, contactstoornis, autismespectrumstoornis of nog zoveel andere zaken).
Deze keer was mama wel komen opdagen om aanwezig te zijn bij het onderzoek, en daar ben ik heel blij om. Ten eerste ziet ze haar dochter zo een keertje meer en vooral: zo ziet ze zelf wat haar dochter allemaal al kan.

Soms heb ik de indruk dat het voor Mama moeilijk te volgen is: ze ziet haar dochter momenteel ook maar om de 14 dagen en ze blijft ze soms zien als haar kleine baby'tje die ze de hele tijd in haar armen wilt houden, terwijl Kleine Meid ondertussen graag zelfstandig rondkruipt, zich overal aan rechttrekt en haar wereld wilt onderzoeken.

Enfin, ontwikkelingsonderzoek dus: Nu was het dus een 'uitgebreid' onderzoek: eerst door de psychologe, daarna dokter en kinesiste... Best wel vermoeiend allemaal. Kleine Meid moest bij het eerste onderzoek echt wel langer dan een half uur geconcentreerd spelen: blokjes werden gegeven, weggestopt, verstopt, teruggevonden en dan plots weggenomen omdat er verder niet meer met blokjes moest getest worden maar bijvoorbeeld met autootjes.... En alhoewel het stilaan haar 'slaapmomentje' was, deed ze het echt prima!

Waar ik mij soms wel ongemakkelijk bij voelde, is dat Kleine Meid verkoos om op mijn schoot te zitten tijdens het onderzoek. Niet abnormaal, dat weet ik, maar ik weet ook dat Mama er zo van zou genieten moest haar dochter op haar schoot gezeten hebben.. Gelukkig is het duidelijk dat Kleine Meid haar Mama kent, ze neemt vlot oogcontact, lacht ook mooi naar Mama. En terwijl ze op mijn schoot zat, kon Mama haar gezichtje meer zien dan ik.

De resultaten kregen we onmiddellijk (verslag volgt binnen een maand of 4). Zoals we zelf al hadden gezien, is ze motorisch sterk: ze kan alles wat ze moet kunnen op deze leeftijd en loopt zelfs een beetje vóór. Maar wat belangrijker is: ze maakt heel goed contact: zowel met mij als met Mama (en dit werd expliciet vermeld). Vooral is ze ondertussen een stuk rustiger geworden waardoor ze haar bewegingen mooi gecontroleerd kan uitvoeren. Conclusie: er is geen enkele reden meer voor ongerustheid en we moeten haar niet verder laten opvolgen!

Ik was er gerust in: als ze mijn kindje zou zijn, dan had ik dit onderzoek afgebeld wegens : niet-meer-nodig. Maar ze is dus mijn dochter niet en daarom vond ik dat ik het niet mocht afblazen, (al moet ik het wel betalen natuurlijk). Ik hoop vooral dat Mama ondertussen de conclusie goed heeft laten doordringen: haar dochter is sterk, gezond en goed aan het ontwikkelen, waardoor ze misschien toch een beetje het schuldgevoel dat ze heeft tegenover haar dochter, kan loslaten.

Ik hoop het van harte!

de écht belangrijke zaken in het leven

Ha ja: doen wat je kan, verander wat er kan veranderen en aanvaarden wat je zelf niet in handen hebt...

Ik aanvaard dus dat het ouderschapsverlof niet voor mij is weggelegd, zoals ik ooit ook heb aanvaard dat zwanger worden voor mij niet mogelijk is... Al ging dat laatste wel met veel meer verdriet gepaard en is daarbij vergeleken het niet zo moeilijk om me neer te leggen bij de weigering van de RVA op mijn ouderschapsaanvraag.

Nu heb ik wel heel snel opvang gekregen van de (ook verontwaardigde) personeelsdienst op het werk die uitgezocht hebben wat er nog wel kan. Uiteindelijk zal ik enkele maanden tijdskrediet opnemen: zo kan ik ook 4/5 werken, al zal ik het wel voelen in de portemonnée.
Ik kan me er ook verder niet druk in maken: ik heb echt tijd tekort om rond te geraken met de combinatie werk/huishouden/pleegkind.

Dus heb ik mezelf voorgenomen om de aandacht te houden bij de echt belangrijke dingen in het leven. En dat was deze ochtend een baby die toch goed gezind wakker werd na een zware nacht (want verkouden en dus zo ongeveer om het uur wakker). En het kon niet snel genoeg avond zijn, zodat ik ze weer kon gaan afhalen uit de crèche, ook al was ze dan wel moegespeeld...
Ze heeft mij de hele dag doen verlangen om haar terug te mogen ophalen aan de crèche, ook al was ze moegespeeld en heeft ze dat ook laten horen :-)

ik ben niet boos....ik ben woest!!!!

Vandaag thuis!! Want ik werk sinds 1 september 4/5 en neem ouderschapsverlof op.

Dus was ik thuis wanneer de postbode aanbelde met een aangetekende zending. Van de RVA??? Met de melding dat ze mijn ouderschapsverlof weigeren!!
Bij de pleegzorgdienst hadden ze mij nochtans gezegd dat dit kon want dat in het verleden pleegouders dit al aangevraagd en toegestaan kregen.
Nu blijkt dat de wet rond ouderschapsverlof voor pleegouders nogal' flou' is, waardoor het toegestaan of afgekeurd kan worden.
Waar het tot vorig jaar bijna altijd werd toegestaan, is er dit jaar blijkbaar een andere wind die door de RVA waait waardoor het niet meer kan. Behalve wanneer je overheidspersoneel bent, dan kan het wel.

Ik heb ik mijn colère hierbij toch wel een paar vragen:
1. Mag dat zomaar: een wet die niet verandert is ineens anders interpreteren waardoor wat jarenlang werd toegestaan nu geweigerd wordt?
2. Kan dat zomaar om te laat te verwittigen? Mijn ouderschapsverlof is al in gang: gestart op 1 september en vandaag, 9 september ontvang ik een aangetekende zending? Ik had nochtans alles netjes op tijd ingediend.
3. Kan een overheid dit maken: Wij, de overheid, staan ouderschapsverlof toe wanneer je voor de overheid werkt en staan dit niet toe wanneer je niet voor de overheid werkt???


Maar ondertussen zit ik in zak en as. De pleegzorgbegeleidster, vindt dit ook erg en een heel oneerlijke bedoening en vroeg me of ik er niet voor wil vechten... Wat ik niet zie zitten: ik heb er de tijd en de energie niet voor. Ik kom al tijd en energie tekort wanneer alles zijn gewone gangetje gaat. Daarom ook dat ik nu een paar maanden 4/5 wou gaan werken.
Dus nu én terug fulltime én weet ik wat allemaal moeten doen om dit kenbaar te maken en waarschijnlijk toch het deksel op de neus te krijgen.. laat maar

Maar ik weet echt niet hoe ik het de volgende weken ga regelen: er stond natuurlijk al wel het één en ander ingevuld op die vrije dagen
En hoe gaat dat nu, administratief? Kan ik zomaar aan de werkgever zeggen dat ik vanaf volgende week dan terug voltijds kom werken? Als dat niet kan, wat dan? Dan wordt het enerzijds geweigerd maar kan ik er anderzijds ook niet mee stoppen???
Zucht, en nee ik heb echt geen zin om te gaan werken morgen. Weer van alles in orde moeten maken, regelen, papierwerk... En morgen heb ik er ook gewoon echt geen tijd voor.

Dit is voor mij wel een reden om nooit meer aan pleegzorg te doen, al dat administratief gedoe erbij.
Het is precies alsof je met zowat elke grote instantie in gevecht moet gaan voordat alles in orde komt: 1)met het administratief centrum moest ik mij eerst boos maken voordat ik een kids ID mocht aanvragen, 2) bij de kinderbijslag ben ik moeten gaan zeuren om alles in orde te maken, wat uiteindelijk pas na 6 maanden gelukt is, 3) bij de mutualiteit heb ik na verschillende mails met vraag naar informatie ook een boze brief moeten sturen voordat ze eens gingen bekijken hoe het komt dat ik na 7 maanden nog altijd geen SIS-kaart kan aanvragen. Ik heb er nog steeds geen, maar voor de zoveelste keer zeggen ze dat ze ermee bezig zijn en het wel in orde zal komen, 4) en nu dit gedoe met de RVA weer...

Ik word daar zo moe(deloos) van...

klusweek....of dat dacht ik toch

Hoe is het mogelijk?
Ik keek er zo naar uit om tijdens dit weekje verlof eindelijk eens een paar klusjes te kunnen afwerken (of starten). 'k heb ze gisteren even opgelijst: 11 waren het er.. en nu staan er nog altijd 9 op de 'to do' lijst.
Niet te doen! En van het voornemen om 'bijgewerkt te raken' met het huishouden, komt ook al niks in huis. Er zijn zelfs avonden dat er een gedeelte van de afwas blijft staan.
En elke avond vraag ik mij opnieuw af wat ik dan wél gedaan heb tijdens de dag.... en moet mezelf meestal het antwoord nog schuldig blijven ook.

Oké: geen crèche wilt zeggen dat ik zelf Kleine Meid haar middagmaal en fruitpapje maak, wat ook voor wat extra afwas zorgt. Maar toch, daar kan het niet aan liggen, hé!?
Ze hangt nu wel aan mijn slippen en mist blijkbaar de andere kindjes van de créche om mee te spelen. Ik kan haar dus maar beter entertainen, anders loopt het binnen de kortste keren fout...
Ze kruipt nu overal en trekt zich recht aan alles wat ze tegenkomt. En ik die dacht dat het hier thuis nu wel zo ongeveer 'babyproof' was, komt al 2 dagen op rij bedrogen uit. Gisteren viel ze met haar voorhoofd tegen de knop van een kast,... tja, daar is niet zoveel tegen te beginnen: die handvaten kunnen niet verdwijnen, of het zou moeten zijn dat ik haar constant in haar park zet. Maar wees maar gerust dat de juffrouw zich daar niet meer amuseert: die grotere bewegingsvrijheid die ze nu heeft moet en zal uitgetest worden!!! En vandaag leek het haar een goed idee om de plant te gebruiken om zich aan recht te trekken. Deze keer gelukkig zonder buil op haar voorhoofd, maar wel met wat extra opruim- en kuiswerk voor mij.

Verder had ik natuurlijk ook niet ingecalculeerd dat het 'koop-een fietsstoel-klusje' van deze namiddag zou zorgen voor een hele avond puzzelwerk. Voordien kon ik net met de kinderwagen passeren wanneer de fiets in huis stond, met kinderzitje op de bagagedrager lukte dat dus niet meer... Met als gevolg : wat inboedel verzetten, opruimen, kuisen en proberen totdat het lukt.

En zo zijn de strijk, het gras maaien, de ruiten kuisen, de lavabo herstellen, de lampen en zekering vervangen, (eindelijk eens de) deuren installeren, enzovoort enzoverder weeral voor een andere keer....

het gaat in een sneltempo

Het is alsof ze zichzelf nu wel elke dag iets nieuws aanleert.
Ze 'sluipt' (= haar variant van kruipen) hier vlot rond, trekt zich overal recht en staat dan zeer glunderend recht. Ze oefent echt op het rechtstaan: trekt zich recht, laat zich weer vallen op haar billen en trekt zich weer recht

Heerlijk om ze bezig te zien, nieuwsgierig te zijn, alles te willen onderzoeken.
Al zouden een extra paar ogen op mijn rug nu wel superhandig zijn!!

Deze week werd het mij duidelijk dat ik stilaan de 'babyspullen' kan opruimen. Tommy-tub, relax, babyspeeltjes en zelfs de Maxi-cosy is ze ontgroeid. En ondertussen zal ik ook eens door haar kledingcollectie moeten grasduinen: broekjes 68 passen nog, maar de t-shirts worden echt wel klein. Ze heeft wel nog een paar jukjes die te klein zijn om als kleedje te dragen, maar perfect passen als een 'tuniekje': dus geen paniek: de kledingwinkel moet voorlopig nog niet leeggeroofd worden. Daarentegen kan haar schoendepartement wel wat aanvulling gebruiken: ook haar voeten groeien in sneltempo.

Ze slaapt nu ongeveer een maand in haar eigen kamertje en dat gaat ook steeds beter: er zijn zelfs al een paar nachten geweest dat ik niet meer moest opstaan ..... :-)

onbehaaglijk gevoel

Mama van Kleine Meid heeft zich dus laten opnemen in een Psychiatrisch Ziekenhuis. Op zich is dit eerder goed nieuws: ze droomt van een leven met haar dochter en weet dat ze eerst hulp zal moeten aanvaarden voor het zover komt.

Toch heb ik sinds een weekje een 'onbestemd onbehaaglijk gevoel'. Dit is gestart wanneer ik bericht kreeg dat de Mama opgenomen was Ziekenhuis X. Nu moet je weten dat ik zelf ook in een Psychiatrisch ziekenhuis werk. Voorlopig nog niet in de buurt van waar Mama is opgenomen. Maar wetende dat de Mama ook al in andere ziekenhuizen in haar regio is opgenomen geweest, voel ik haar dichterbij komen... Het is meer een idee, een spook dat door mijn gedachten dwaalt, dan dat ze fysiek ook dichter komt.
Mama weet ook dat ik werk in psychiatrie en bij het laatste bezoek had ik toch even het gevoel dat het idee om elkaar te kunnen tegenkomen tijdens mijn werktijd, voor ons alletwee erg oncomfortabel aanvoelde. Ik denk dat we beiden moeite zullen doen om in de mate van het mogelijke zo'n situatie te vermijden.

Maar toch ... De kans wordt nu steeds groter dat zij tijdens haar opnames iemand tegenkomt die ik als 'patiënt' ken of omgekeerd. En voor iemand als ik die steeds zoveel mogelijk werk en privé heeft willen gescheiden houden, is het vooral deze gedachte die mij een onbehaaglijk gevoel geeft .
Ach ja, 't zal zichzelf wel uitwijzen en er vooral op neerkomen om te wennen aan deze gedachte...

haar wereld wordt groter!

Kleine meid is duidelijk het statuut van 'baby' beu: ze is volop op weg naar het peuterschap. Stevig zitten doet ze uiteraard al een tijdje en nu is ze volop op zoek hoe ze zich vanuit de zittende positie kan verplaatsen. Het kruipen heeft ze nog niet beet en eigenlijk geeft ze er niet zo veel aandacht aan: ze zou toch zo graag kunnen rechtstaan maar tot hier toe lukt het nog net niet om zich recht te trekken in de box.
Dan maar 'droogzwemmen' moet ze gedacht hebben :-)

Vanuit zit gaat ze naar buiklig. Juist ja: daarmee passert ze inderdaad de kruiphouding maar zoals gezegd heeft ze nog niet door dat ze daar iets mee kan aanvangen. En in deze buiklig trekt ze zich voort op haar armen; hoe gladder de ondergrond hoe vlotter dit vooruitgaat. Het grappige is dat ze toch wel in de mot heeft dat ze ook nog iets anders met die voetjes kan doen en dan gaat ze op handen en voeten staan, met haar kontje hoog in de lucht alsof ze een brugje maakt. Maar ja, van daaruit kan ze nog helemaal niks doen ...
Super toch, die pijlsnelle evolutie die de kleine gastjes doormaken. Wat heeft Kleine Meid in die korte periode allemaal al niet geleerd.... Ze doet het supergoed, ook al houdt ze me ondertussen 's nachts terug wakker omdat de doorkomende tandjes haar ambeteren.

Wat het gaan slapen betreft: de hel is voorbij! Ze heeft iets nieuws gevonden: ze 'humt' zichzelf in slaap. Dus eindelijk heeft ze begrepen dat met wild krijsen de slaap niet sneller komt, met een tijdje 'hummen' en ondertussen met popje spelen lukt het wel!!

'gedoe' ivm bezoekregeling

Het is de voorbije 14 dagen weer een 'gedoe' geweest, en allemaal omdat ik opmerkte dat de bezoekregeling zal moeten aangepast worden. Officieel had Mama nu, via een neutrale bezoekruimte, 1 uurtje in de week (s avonds na mijn werk) en om de 14 dagen een zaterdagvoormiddag.
Kleine Meid haar dagstructuur is aan het veranderen en nu moet ze stilaan rond 19u à 19u30 in haar bedje. En dat lukt net op een gewone werkdag maar helemaal niet meer de avond dat ze een uurtje op bezoek gaat bij mama. Dan zijn we pas om 19u thuis en dan moet het hele avondritueel nog beginnen... veel te laat dus. Voor dit argument had iedereen begrip. Iedereen = pleegzorgbegeleiding en begeleiding van de neutrale bezoekruimte.

Vanuit de bezoekruimte vonden ze dat ik dan maar een ander voorstel moet doen omdat ik de vraag had gesteld naar verandering. En dan begint het: Wat kan er wel?, Wat mag er wel? Waarmee moet ik allemaal rekening houden? Volgens de bezoekbegeleidingsdienst moet een baby 2 maal per week de ouders kunnen zien om een band te kunnen opbouwen, dus 1 bezoek per week is al een toegift van hun kant. Voor mij zou dit dan in het weekend moeten vallen aangezien ik voltijds werk. Maar dan is de bezoekbegeleidingsdienst maar 1 maal per 14 dagen open...
Dus dan ga je op zoek naar bezoekmomenten buiten de neutrale bezoekruimte maar word ik onmiddellijk teruggefloten door de consulente van de jeugdrechtbank: van haar mag Mama op geen enkel moment alleen zijn met haar Kleine Meid. Tussen haakjes hebben ze mij in de bezoekruimte ook meegedeeld dat bij afloop van de begeleiding van de bezoekruimte de Consulente er van uitgaat dat ik aanwezig blijf bij de bezoeken van Kleine Meid aan haar Mama.

Ja Zeg! Ik ben een alleenstaande, voltijds werkende pleegmoeder: ik heb tijdens de weekends echt wel wat anders (lees mijn huishouden) te doen dan 4u uit te trekken om in iemands anders zetel te gaan zitten en niks te kunnen doen! Trouwens:1) ik heb mij opgegeven om een kindje op te vangen en te begeleiden, niet om de ouders te begeleiden bij hun problemen en 2) Kleine Meid komt in een fase dat ze aan mij begint te hangen: dat zouden nogal leuke bezoekjes worden voor Mama wanneer haar dochter om mijn aandacht zeurt en Mama negeert!

Pleegzorg daarentegen vind niet dat Mama haar dochter wekelijks moet zien: voor hen is dat pas aan de orde op het moment dat er werk wordt gemaakt van een terugkeer naar huis en dat zal toch nog wel een paar maanden op zich laten wachten. Maar voor hen mag Mama wel al even buiten de bezoekruimte met haar Kleine Meid om een wandelingetje te doen, of boodschappen... Want binnenkort is er geen begeleiding meer van de bezoekruimte en zij willen dus de zelfstandigheid van Mama wat opbouwen. Consulente lijkt ook dit al in twijfel te trekken..

Conclusie: de drie diensten (consulente, pleegzorg en neutrale bezoekruimte) hanteren elk een andere visie waardoor het onmogelijk was voor mij om een voorstel te doen dat OK was voor alle partijen. Ik heb aan de bezoekruimte gezegd dat ze zelf maar een voorstel moeten doen en heb ondertussen de hulp van pleegzorg ingeschakeld.
Uteindelijk is iedereen akkoord gegaan met het voorstel van de pleegzorgdienst: voortaan gaan de bezoeken om de 14 dagen door op zaterdag, maar dan wel een hele dag in plaats van 3 u.

Wat een gedoe allemaal! En vooral: je krijgt dan eerst een opdracht om het maar op te lossen terwijl het eigenlijk onmogelijk is als pleegouder om met oplossingen te komen aandraven.

En dus binnen een paar weken begint heel die Cirq opnieuw want dan loopt de begeleiding van de bezoekruimte af... Ik kijk er al naar uit ....  NOT!!!!

administratie!

Gisteren een brief in de bus gekregen: of ik aub de SIS-kaart van kleine meid even wou terug binnenbrengen, want ze moet aangepast worden. Ze heeft immers geen recht op verhoogde terugbetaling en dat moet worden rechtgezet via de code van haar SIS-kaart.

Allemaal goed en wel, maar lieve heren en dames van de ziekenfondsadministratie: IK HEB NOG ALTIJD HAAR SIS KAART NIET ONTVANGEN!!!.
Om gek van te worden: 2 keer ben ik me al op hun kantoor gaan aanbieden en er is ook al druk e-mailverkeer aan te pas gekomen. De laatste mail dateert van eind juni en toe is mij verzekerd dat het dossier nu echt in orde was en dat het nu enkel geduldig wachten is op het opsturen van de SIS-kaart. En dus terwijl ik geduldig wacht, krijg ik de vraag om 'zo snel mogelijk' de kaart terug binnen te brengen voor de noodzakelijke aanpassing. Zucht. Conclusie: ze is nog onderweg en nu al niet meer in orde.

Het kindergeld is, na 6 maanden, uiteindelijk 'al' in orde. Dus ook dat heeft veel voeten in de aarde gehad.
Gelukkig heb ik mij opgegeven voor langdurige pleegzorg: al diegenen die voor korte periodes kindjes opvangen wens ik veel moed en vooral bijzonder veel geduld toe: want tegen dat aan dit tempo alles in orde is, is het kind al lang weer weg....

beetje bij beetje verovert ze mijn hart

Binnenkort is ze 6 maanden hier , Kleine Meid, en onze band wordt beter en beter.
Ze is nu met haar 7 maanden ook goed in staat om te communiceren en met haar deugnietenogen kan ze mij ook soms zó om haar kleine vingertje winden.
Tot voor kort kreeg ik vooral de grote 'smile' als teken van erkentelijkheid, deze week kwam er nog wat bij. Voor het eerst kwam ze echt steun zoeken wanneer ze zich niet op haar gemak voelde: bij het onderzoek van de kinderarts stak ze haar armpje naar mij uit en kwam tegen mij leunen. En na de 'stoute' (vooral pijnlijke) bloedprikjes, was ze niet in het wilde weg aan het krijsen maar kwam ze dicht tegen mij aan kruipen om al huilend getroost te worden. En haar huilen hield snel op. Ze geeft zo meer en meer aan dat ik toch wel belangrijk wordt in haar leven en ze toch in staat is om zich te hechten (waar eventjes gevreesd werd dat dit moeilijk zou worden voor haar).

En ik? Ik besef steeds meer en meer dat het moment van afscheid aan haar zeer moeilijk zal worden. Totdat de jeugdrechter een verlenging van 1 jaar had uitgesproken, hield ik 'de boot wat af'. Misschien was ze na 4 maanden toch al weer weg? En ook zij was toen ook nog niet Kleine Meid maar wel de Prutsemie die nog niet veel kon communiceren en eerder spaarzaam was met haar lach. Uiteraard zorgde ik goed voor haar en zonder afstandelijk te zijn, en het verschil met nu zal niet echt zichtbaar zijn voor anderen, maar 't is toch 'voelbaar' voor mezelf. De reflex van 'het is maar voor eventjes dat ik zorg mag dragen voor jou' is weg.

Want eerlijk? In het begin, werd ik vooral geconfronteerd met de 'lasten' en niet de 'lusten': een vaak huilend kindje, dat enkel overdag (dus in de crèche) een paar aangename uurtjes had daarnaast het geloop en geregel om alles administratief in orde te brengen (wat nog steeds niet in orde is trouwens), een kindje waarmee ik vaak naar de kinderarts moet en het regelen en voeren van en naar de bezoekruimte voor Mama. Dat alles maakte dat ik mij soms een 'heel goedkope oppas' voelde, op heel slechte momenten: mij ook heel eventjes 'gebruikt' voelde.

En dat gevoel is stukje bij beetje weg geëbt en stilaan komt er wat anders in de plaats. Een woord heb ik er nog niet voor gevonden, maar het is alleszins wel iets goeds.

Meer en meer begin ik ook spullen voor haar aan te kopen : een autostoel wordt binnenkort noodzakelijk, maar de rest was gewoon te leuk om te laten liggen: kleurrijke badhanddoeken, slabbetjes, een lichtgewicht dekentje. Enfin: ik heb me dus zonder enige reserve volop in de solden gestort om ook een aantal leuke zomeroutfitjes voor haar aan te schaffen ;-).

En dat is voor mij het voelbare verschil: 'zonder enige reserve'...

Al ziet ze wekelijks haar Mama en blijf ik niet verder kijken dan 1 jaar verder en ga ik ervan uit dat ze tegen dan al een hele stap heeft gezet richting 'verblijf bij Mama'. Maar nu is nu, en nu is ze hier en mag ik, naast de veelvuldige bezoeken aan de kinderarts, ook genieten van haar supermooie lach die ze mij toch regelmatig laat zien!

Gaan slapen = hel!

Sinds een week of drie is het elke avond gekrijs, anderhalf tot 2 uur aan een stuk.
Inslapen is onmogelijk geworden voor Kleine Meid.

Het begon zo'n 3 weken geleden, bij het overschakelen van de eerste babyvoeding naar de opvolgmelk.
Volgens de kinderarts zou ze geen 'speciale' melk meer nodig hebben en het kunnen doen met de gewone Nutrilon 2. Heel snel bleek dat dit niet klopte: ze stond vol uitslag en vooral: ze werd terug veel prikkelbaarder en heel moeilijk in slaap te krijgen. Het lijkt wel of ik terug het krijsende kindje in huis heb van bij het begin. Ze stampt met haar beentjes, slaat met haar armpjes wild om zich heen en houdt haar mond wijd open om zoveel mogelijk decibels te kunnen produceren.

Het was de weken ervoor nochtans gelukt om rustig aan het ingebakerd in slaap vallen te kunnen vervangen door inslapen met slaapzakje aan. OK echt gemakkelijk is het nooit geweest. Maar nu....

Vanaf ik ze op haar rugje neerleg begint ze te krijsen. Een uur aan een stuk probeer ik haar rustig te krijgen: vasthouden, of even oppakken en wanneer ze stil is weer neerleggen waarna ze onmiddellijk begint te krijsen nog voor ze neerligt, de kookwekker op 3 minuten zetten en na 3 minuten terugkomen en dan proberen te troosten. Niks lukt. En inbakeren in dit warme weer wil ik alleen maar voor maximum 15 minuten doen.

Na een uur, soms pas na anderhalf uur, kapituleer ik: dan kan ik het niet meer aanhoren en haal ik haar eruit, mag ze in mijn armen liggen en valt ze op die manier in slaap. Ik weet het, zo leert ze het nooit. Maar ik ben tegen dan moegestreden. Want dit is niet enkel 'savonds een gevecht. Ook haar dutje 's ochtends en vooral haar middagdut volgen pas na dit huilritueel. Al duurt het 's ochtends meestal maar 20 minuten en ga ik 's middags soms wandelen: in de voiture valt ze zo in slaap. Maar toch: tegen de avond heb ik het wel gehad...

Maar wat ik mij het meest van al afvraag = waarom? Wat maakt het gaan slapen zo beangstigend dat ze zich er met man en macht tegen moet verzetten??

Prutsemie wordt Kleine Meid

Echt waar!

Terwijl ze een heel klein Prutsemieke was toen ze hier toekwam, 53 cm op 8 weken = P10 of zoiets, zit ze nu al eventjes rond de P75 wat lengte, gewicht en hoofdomtrek betreft. Al een flinke Kleine Meid van bijna 7 maanden, dus.

Vandaag ben ik dan ook een autostoel gaan kopen voor haar. Ik weet het wel: ze kan nog even in de maxi-cosy. Maar die weegt zwaar! Toch met haar erin. Dus moet ik stilaan gaan uitkijken naar een handigere manier om met haar uitstapjes te maken.

Zoals haar 2-wekelijkse date met de kinderarts bijvoorbeeld. Daar is ze spijtig genoeg nog niet uitgegroeid... zucht. De K&G arts doet er nog altijd heel luchtig over dat ze moet aerosollen (vanaf nu is dat een werkwoord) en vindt niet dat er een link is met de mama die zelf aangeeft zwaar gerookt te hebben tijdens de zwangerschap. Voor de kinderarts is dit wel een indicatie dat Kleine Meid het waarschijnlijk moeilijk zal blijven hebben tot ongeveer 3 jaar: dan zal ze er wel uitgegroeid zijn.

Maar bon, aan het verleden kan niets veranderd worden: 't is vandaag dat we't moeten aanpakken. .. En dus zal ik nog maar eens een afspraak maken met de kinderarts. En deze keer Kleine Meid op een andere manier meenemen dan met haar in de Maxi-cosy door die lange gangen moeten hobbelen. Want ik zit zelf te sukkelen met mijn benen en 'hobbel' eerder wat rond dan dat ik vlot kan gaan.

En toch zal het me iets doen: de eerste keer dat ik haar, zoals een grote, in de autostoel zet om mee te gaan...

4 maanden later

Ja, we zijn alweer 4 maanden verder! :-)

Prutsemie is al lang geen prutske meer en eigenlijk wel een stevige meid voor haar 6 maanden. Later deze week zal ik daar wel bevestiging van krijgen: dan worden we nog eens bij K&G verwacht.

Ondertussen weten we ook dat ze nog een jaartje langer kan blijven: de jeugdrechter heeft geoordeeld dat dit het beste was. Voor mij was het de eerste keer dat ik in een rechtzaal kwam en vond het eigenlijk wel spannend. Al is er achteraf gezien niets aan.... Ik denk dat we na een kleine 10 minuten weer buiten stonden.

Er was natuurlijk wel wat 'voorbereidend werk' aan vooraf gegaan: een paar weken vooraf was ik -samen met mama- uitgenodigd bij de consulente (van de sociale dienst van de jeugdrechtbank) voor een gesprek dat ruim 1 uur duurde. Als besluit kreeg mama (en dus ik ook) te horen:" maar je weet al dat ik ga voorstellen om de pleegzorg te verlengen". Omdat mama niet verrast reageerde, veronderstel ik dat de consulente nog wel een aantal gesprekken met haar gehad heeft voordien.

Het blijft moeilijk om full-time werk te combineren met de zorg voor een baby. Zeker als je weet dat deze baby wel wat extra aandacht en zorg en veiligheid kan gebruiken: ze draagt toch nog altijd de gevolgen van haar eerste weken waarin alles steeds veranderde en ze zo zwaar onder stress stond dat ze veranderd is in een onrustig kind. Zo is het nog steeds moeilijk om haar te laten slapen: wanneer ze in slaap valt begint ze wild met haar armen, benen en hoofd te bewegen waardoor ze steeds maar terug wakker wordt.
Bijna elke avond drama!! Terwijl het overdag eigenlijk wel goed begint te lopen....

begrip

Onder 't motto: als't goed is, moet je 't ook zeggen.....

Zoals gemeld dus vandaag de pleegzorgbegeleidster gezien. Ze polste zelf over de afspraken met de 'bezoekbegeleidingsdienst' en was bijna even verbaasd als ik. Ook zij was van mening dat deze dienst elk weekend beschikbaar zou zijn en dat dit voor mij het meest comfortabele zou zijn en voor de Mama het beste omdat ze dan langer dan 1 à 1,5u bij haar Prutske kan zijn.

Oef, ik sta niet te vechten tegen de bierkaai. Een pasklare oplossing is er nog niet, een luisterend oor al wel. En daarbij een luisterend oor dat ook van aanpakken weet en tussen neus en lippen liet weten dat ze zelf ook eens 'zou gaan polsen'.

Ondertussen heeft Prutsemie nog eens een bezoekje bij Mama gehad (onder toezicht) dat blijkbaar goed verlopen is: beide partijen hebben de tijd doorgebracht, genietend van elkaars nabijheid. Goed zo, Mama!!! Want ik mag nog zo erg goed mijn best doen, aan de liefdevolle nabijheid van de Mama, zal ik nooit kunnen tippen. Dus hopelijk zit er voor deze Prutsemie een 'terug naar Mama' in. Op termijn wel te verstaan want Mama staat nu nog net niet stevig genoeg op haar benen.

En wat vooral veel deugd deed: Mama zou in haar uitspraken tegen de pleegzorgbegeleidster toch wel enige vorm van apreciatie laten blijken voor mij. Straf en hartverwarmend want ik weet hoeveel verdriet ze heeft over het feit dat haar Kleintje nu nog niet bij haar woont....

Marionet

Met Prutsemie gaat het goed: ze komt bij, groeide 3 cm op die 3 weken dat ze bij is. Ze lacht stilaan en begint zo nu en dan ook wat te brabbelen. Behalve het feit dat ze dag en nacht nog altijd om de 4 uur een flesje nodig heeft, lijkt ze redelijk op het schema te zitten: ze kan wat er volgens haar leeftijd van haar kan verwacht worden. Ook haar stembanden doen het: die laat ze elke avond tussen 8 en 10 horen, voor de hele buurt... Dit is haar huilmoment en dan is ze ontroostbaar.
Tja: het is niet voor niks dat ze zowel door de kinderarts als door de pleegzorgbegeleidster een onrustig kindje wordt genoemd ;-)

Met mij gaat het een beetje minder goed: ik heb geen 'bevallingsverlof' en kan dus full-time blijven werken, onderbroken nachten of niet. Prutsemie heeft ook behoorlijk wat stress gehad door de wissel van gezin waarin ze leeft en dus ben ik op die 3 weken tijd ook al 3 maal bij de kinderarts geweest (waaronder een 24-uurs opname in het ziekenhuis) en werden we 3 maal bij kind en gezin verwacht. En haar uiting van stress = brullen, wat op mij nu ook niet direct een rustgevend effect heeft.
Ik ben nog volop op zoek naar een nieuw ritme/evenwicht. Weet soms nog niet wanneer ik kan eten en een bad-moment is ook meestal een gestolen moment.

Volgens mij is dit allemaal nog redelijk normaal: een kindje werpt gewoon je leven ondersteboven en dan is het logisch dat dit even zoeken is.
Wat er mij te veel aan is, is al de rest dat erbij komt kijken: deze week wordt ik 2 maal op de pleegzorgdienst verwacht: gisteren voor een gesprek met de begeleiding van de neutrale bezoeksruimte, want mama kan haar kindje enkel zien onder toezicht, en morgen om dan het verder verloop te bespreken met de gezinsbegeleidster van de pleegzorgdienst. 2 keer direct na mijn werk, dus tijdens het voedingsmoment van Prutske. Dat zullen ze er moeten bijpakken, haar bijhorend gebrul ook.

Gisteren viel ik bijna van mijn stoel: omdat Prutsemie zo klein is stelden ze voor dat ik ze 2 maal per week voor 1 uur zou komen afzetten in de bezoekruimte. Probleemke: zij zijn maar 1 maal per week toegankelijk na mijn werkuren.... Verder hadden ze er ook geen rekening mee gehouden dat ik op 30 minuten rijden van die bezoekruimte woon... Ondertussen naar huis gaan is dus geen optie.
Voor mij mag mama haar Prutsemie elke week zien, IN HET WEEKEND: perfect haalbaar voor mij en dan is ze ook niet zo beperkt in uren. Probleemke: de bezoekruimte is maar 1 zaterdag op 2 beschikbaar.
JA?! ZEG: ik moet mij dus in 1000 bochten wringen omdat hun diensten beperkt zijn.

Wat met 'structuur, rust en regelmaat', die op deze moment het beste medicijn zijn om dat kleine Prutske terug op haar plooi te doen vallen en zo goed mogelijk te laten evolueren. Ik ben SuperWoman niet: ik kan niet EN voor rust en regelmaat zorgen EN tegelijkertijd opdraven voor Jan en Klein Pierke.

Ik heb er geen flauw idee van hoe de 'Gulden Middenweg' hierbij zou uitvallen. Als ik niet akkoord ga met de bezoekregeling, faal ik in het herstellen van het contact van Prutske met Mama, als ik daar wel in meega, dan faal ik in het bieden van Rust, Structuur en Regelmaat, wat nu een nood is van die kleine meid...

Iemand een oplossing??

en hupla.... we zijn vertrokken!

'k Heb een tijdje niets van mij laten horen: eerst omdat er niets te melden was, daarna omdat het allemaal veel te snel ging.

Half januari kreeg ik een telefoontje van de pleegzorgdienst en niet op de verwachtte dag (vlak na hun weekelijkse teamvergadering). Het profiel van het kindje waarvoor ze een vraag hadden, strookt bijna volledig met mijn profiel.
Bijna... want ik had me opgegeven voor langdurige pleegzorg en zeker niet voor een crisis-situatie. De vraag was echter: kan je haar straks al gaan ophalen? Het ziet er wel naar uit dat deze plaatsing langdurig zal worden. Omdat al de rest matcht en ik mijn buik vol had van voorbereidingen voor plaatsingen die dan toch niet doorgaan, heb ik "ja" gezegd.
Het kleine prutske, van 2 maanden oud woont dus sinds half januari bij mij.
En ja, dat is een hele aanpassing. Zowel voor haar als voor mij

Ondertussen weet ik dat het voor het eerst en het laatste zal zijn dat ik ja zeg tegen een crisis-pleegplaatsing! Niet alleen is het heel zwaar om de combinatie te maken met werken en zorg dragen voor een heel onrustig kindje dat daarom ook wat extra medische zorgen nodig heeft. Daarnaast is er nog niks op voorhand geregeld kunnen worden en elk moment dat ik nu zou kunnen gebruiken om zelf toch een beetje te slapen of te rusten, wordt in beslag genomen om administratief in orde te geraken en door 'gesommeerd' te worden door de pleegzorgdienst om aanwezig te zijn op de ene keer overleg met sociale dienst van de jeugdrechtbank, de andere keer om gewoon op bezoek te komen met Prutske naar de pleegzorgdienst zodat mama haar kleintje toch ook een keertje kan zien (moet voorlopig onder toezicht), nog een andere keer voor een bijeenkomst om de bezoekregeling met mama uit te werken zodat dit een beetje gestructureerd zou kunnen verlopen in de toekomst. Uiteraard vallen al die bijeenkomsten tijdens mijn werkuren, en moet ik opdraven wanneer het voor de pleegzorgdienst en andere partijen past. Dat mijn werkgever al deze aanpassingen aan mijn werkrooster en het opnemen van overwachtse verlofdagen niet kan appreciëren, daar staat gewoon niemand bij stil.

Ach ja, ik weet het wel: ik ben aan het zagen over de dingen die er eigenlijk niet toe doen. Het belangrijkste is dat kleine Prutske. Maar het is 5 uur in de ochtend en ik heb de hele nacht mijn bed nog niet gezien omdat ze zo onrustig is. Dan is het wel normaal zeker dat al die extra's beginnen door te wegen en ik gewoon eens even mijn hart moet luchten?
En ondanks haar vele huilen, krampjes en reflux-achtige toestanden doet ze het toch maar goed hoor, dat kleine ding. Ze is al 400 gr aangekomen op die 2 weken dat ze hier is, 2 cm gegroeid en vandaag kon er voor het eerst heel even een lachje af!!!