Gaan slapen = hel!

Sinds een week of drie is het elke avond gekrijs, anderhalf tot 2 uur aan een stuk.
Inslapen is onmogelijk geworden voor Kleine Meid.

Het begon zo'n 3 weken geleden, bij het overschakelen van de eerste babyvoeding naar de opvolgmelk.
Volgens de kinderarts zou ze geen 'speciale' melk meer nodig hebben en het kunnen doen met de gewone Nutrilon 2. Heel snel bleek dat dit niet klopte: ze stond vol uitslag en vooral: ze werd terug veel prikkelbaarder en heel moeilijk in slaap te krijgen. Het lijkt wel of ik terug het krijsende kindje in huis heb van bij het begin. Ze stampt met haar beentjes, slaat met haar armpjes wild om zich heen en houdt haar mond wijd open om zoveel mogelijk decibels te kunnen produceren.

Het was de weken ervoor nochtans gelukt om rustig aan het ingebakerd in slaap vallen te kunnen vervangen door inslapen met slaapzakje aan. OK echt gemakkelijk is het nooit geweest. Maar nu....

Vanaf ik ze op haar rugje neerleg begint ze te krijsen. Een uur aan een stuk probeer ik haar rustig te krijgen: vasthouden, of even oppakken en wanneer ze stil is weer neerleggen waarna ze onmiddellijk begint te krijsen nog voor ze neerligt, de kookwekker op 3 minuten zetten en na 3 minuten terugkomen en dan proberen te troosten. Niks lukt. En inbakeren in dit warme weer wil ik alleen maar voor maximum 15 minuten doen.

Na een uur, soms pas na anderhalf uur, kapituleer ik: dan kan ik het niet meer aanhoren en haal ik haar eruit, mag ze in mijn armen liggen en valt ze op die manier in slaap. Ik weet het, zo leert ze het nooit. Maar ik ben tegen dan moegestreden. Want dit is niet enkel 'savonds een gevecht. Ook haar dutje 's ochtends en vooral haar middagdut volgen pas na dit huilritueel. Al duurt het 's ochtends meestal maar 20 minuten en ga ik 's middags soms wandelen: in de voiture valt ze zo in slaap. Maar toch: tegen de avond heb ik het wel gehad...

Maar wat ik mij het meest van al afvraag = waarom? Wat maakt het gaan slapen zo beangstigend dat ze zich er met man en macht tegen moet verzetten??