beetje bij beetje verovert ze mijn hart

Binnenkort is ze 6 maanden hier , Kleine Meid, en onze band wordt beter en beter.
Ze is nu met haar 7 maanden ook goed in staat om te communiceren en met haar deugnietenogen kan ze mij ook soms zó om haar kleine vingertje winden.
Tot voor kort kreeg ik vooral de grote 'smile' als teken van erkentelijkheid, deze week kwam er nog wat bij. Voor het eerst kwam ze echt steun zoeken wanneer ze zich niet op haar gemak voelde: bij het onderzoek van de kinderarts stak ze haar armpje naar mij uit en kwam tegen mij leunen. En na de 'stoute' (vooral pijnlijke) bloedprikjes, was ze niet in het wilde weg aan het krijsen maar kwam ze dicht tegen mij aan kruipen om al huilend getroost te worden. En haar huilen hield snel op. Ze geeft zo meer en meer aan dat ik toch wel belangrijk wordt in haar leven en ze toch in staat is om zich te hechten (waar eventjes gevreesd werd dat dit moeilijk zou worden voor haar).

En ik? Ik besef steeds meer en meer dat het moment van afscheid aan haar zeer moeilijk zal worden. Totdat de jeugdrechter een verlenging van 1 jaar had uitgesproken, hield ik 'de boot wat af'. Misschien was ze na 4 maanden toch al weer weg? En ook zij was toen ook nog niet Kleine Meid maar wel de Prutsemie die nog niet veel kon communiceren en eerder spaarzaam was met haar lach. Uiteraard zorgde ik goed voor haar en zonder afstandelijk te zijn, en het verschil met nu zal niet echt zichtbaar zijn voor anderen, maar 't is toch 'voelbaar' voor mezelf. De reflex van 'het is maar voor eventjes dat ik zorg mag dragen voor jou' is weg.

Want eerlijk? In het begin, werd ik vooral geconfronteerd met de 'lasten' en niet de 'lusten': een vaak huilend kindje, dat enkel overdag (dus in de crèche) een paar aangename uurtjes had daarnaast het geloop en geregel om alles administratief in orde te brengen (wat nog steeds niet in orde is trouwens), een kindje waarmee ik vaak naar de kinderarts moet en het regelen en voeren van en naar de bezoekruimte voor Mama. Dat alles maakte dat ik mij soms een 'heel goedkope oppas' voelde, op heel slechte momenten: mij ook heel eventjes 'gebruikt' voelde.

En dat gevoel is stukje bij beetje weg geëbt en stilaan komt er wat anders in de plaats. Een woord heb ik er nog niet voor gevonden, maar het is alleszins wel iets goeds.

Meer en meer begin ik ook spullen voor haar aan te kopen : een autostoel wordt binnenkort noodzakelijk, maar de rest was gewoon te leuk om te laten liggen: kleurrijke badhanddoeken, slabbetjes, een lichtgewicht dekentje. Enfin: ik heb me dus zonder enige reserve volop in de solden gestort om ook een aantal leuke zomeroutfitjes voor haar aan te schaffen ;-).

En dat is voor mij het voelbare verschil: 'zonder enige reserve'...

Al ziet ze wekelijks haar Mama en blijf ik niet verder kijken dan 1 jaar verder en ga ik ervan uit dat ze tegen dan al een hele stap heeft gezet richting 'verblijf bij Mama'. Maar nu is nu, en nu is ze hier en mag ik, naast de veelvuldige bezoeken aan de kinderarts, ook genieten van haar supermooie lach die ze mij toch regelmatig laat zien!