ontwikkelingsonderzoek

Omdat zo'n 6 maanden geleden het eerste ontwikkelingsonderzoek toch niet over de hele lijn geruststellend was, was het dus tijd om terug te gaan. Vorige keer, op haar 4 maanden, bleek ze wel al heel sterk. Het probleem zat vooral in haar onrustig, chaotisch bewegen en haar manier van contactname...
Dat kon wijzen op stress, maar ook op een ontwikkelingsprobleem of nog wat anders (ADHD, contactstoornis, autismespectrumstoornis of nog zoveel andere zaken).
Deze keer was mama wel komen opdagen om aanwezig te zijn bij het onderzoek, en daar ben ik heel blij om. Ten eerste ziet ze haar dochter zo een keertje meer en vooral: zo ziet ze zelf wat haar dochter allemaal al kan.

Soms heb ik de indruk dat het voor Mama moeilijk te volgen is: ze ziet haar dochter momenteel ook maar om de 14 dagen en ze blijft ze soms zien als haar kleine baby'tje die ze de hele tijd in haar armen wilt houden, terwijl Kleine Meid ondertussen graag zelfstandig rondkruipt, zich overal aan rechttrekt en haar wereld wilt onderzoeken.

Enfin, ontwikkelingsonderzoek dus: Nu was het dus een 'uitgebreid' onderzoek: eerst door de psychologe, daarna dokter en kinesiste... Best wel vermoeiend allemaal. Kleine Meid moest bij het eerste onderzoek echt wel langer dan een half uur geconcentreerd spelen: blokjes werden gegeven, weggestopt, verstopt, teruggevonden en dan plots weggenomen omdat er verder niet meer met blokjes moest getest worden maar bijvoorbeeld met autootjes.... En alhoewel het stilaan haar 'slaapmomentje' was, deed ze het echt prima!

Waar ik mij soms wel ongemakkelijk bij voelde, is dat Kleine Meid verkoos om op mijn schoot te zitten tijdens het onderzoek. Niet abnormaal, dat weet ik, maar ik weet ook dat Mama er zo van zou genieten moest haar dochter op haar schoot gezeten hebben.. Gelukkig is het duidelijk dat Kleine Meid haar Mama kent, ze neemt vlot oogcontact, lacht ook mooi naar Mama. En terwijl ze op mijn schoot zat, kon Mama haar gezichtje meer zien dan ik.

De resultaten kregen we onmiddellijk (verslag volgt binnen een maand of 4). Zoals we zelf al hadden gezien, is ze motorisch sterk: ze kan alles wat ze moet kunnen op deze leeftijd en loopt zelfs een beetje vóór. Maar wat belangrijker is: ze maakt heel goed contact: zowel met mij als met Mama (en dit werd expliciet vermeld). Vooral is ze ondertussen een stuk rustiger geworden waardoor ze haar bewegingen mooi gecontroleerd kan uitvoeren. Conclusie: er is geen enkele reden meer voor ongerustheid en we moeten haar niet verder laten opvolgen!

Ik was er gerust in: als ze mijn kindje zou zijn, dan had ik dit onderzoek afgebeld wegens : niet-meer-nodig. Maar ze is dus mijn dochter niet en daarom vond ik dat ik het niet mocht afblazen, (al moet ik het wel betalen natuurlijk). Ik hoop vooral dat Mama ondertussen de conclusie goed heeft laten doordringen: haar dochter is sterk, gezond en goed aan het ontwikkelen, waardoor ze misschien toch een beetje het schuldgevoel dat ze heeft tegenover haar dochter, kan loslaten.

Ik hoop het van harte!