Het is meer dan 3 maanden geleden dat ze haar mama zag, en dat is lang. Ze huilt zo nu en dan, omdat ze haar mama mist.
Zaterdag was het eindelijk zover. Ze wilde zeker dat rode jurkje aan, met haar 'gouden' vestje erover. En de haren mochten eens gekamd worden: "chique madame, zal mijn mama zeggen" dagdroomde ze luidop. Het op school geknutselde eindejaarscadeau stond al 2 dagen goed opzichtig op tafel. Om het zeker niet te vergeten. (Oh ja: 2 dagen voor de kerstvakantie vroeg ze me achteloos of ik er ook eentje wilde, want "het cadeau is voor mijn mama. Maar als je echt wilt, zal ik er ook 1 voor jou maken" en ze haalde ondertussen achteloos haar schouders op. Belangrijk kan dat niet zijn, in haar igen, want ik ben haar mama toch niet?)
Een half uur te vroeg was ze niet meer te houden. Ik kon het nog een kwartiertje rekken, maar dan moesten we echt vertrekken. Ook al omdat we niets wisten van het bus- en treintraject van mama en we dus geen idee hadden met welke bus ze er zou kunnen geraken. Gelukkig is de bezoekruimte gekend en was het speelgoed snel gevonden. Bij elke keer dat de bel ging, keek ze vol verwachting naar de deur. "Nu zal het mijn mama zijn". Telkens was het bezoek voor iemand anders
Na een half uurtje zag ik de twijfel in haar gezichtje. "Mijn mama had hier nu toch al moeten zijn?" Maar ik wist het ook niet. We besloten nog te wachten, want wij waren ten slotte ook wel wat te vroeg gekomen. De spanning werd haast ondraaglijk voor haar.
Wanneer we na een uur vertelden dat de bezoekruimte ging sluiten, want dat niemand nog dacht dat haar mama er ging geraken was ze eerst boos op ons. We moesten echt blijven wachten "mijn mama komt wel met de volgende bus", maar ondertussen was ze ook echt verdrietig, diep verdrietig. Zo veel pijn: ze kon bijna niet huilen maar de tranen kwamen toch. Het deed op zo'n manier pijn dat ze geen troost kon verdragen en mij wegduwde wanneer ik in haar buurt kwam.
En ik? Ik was boos, nee, ik ben nog altijd boos. Dit gaat ze niet vergeten, dit heeft haar gebrandmerkt en ik kon alleen maar machteloos toekijken hoe ze gekwetst werd door iets dat niet gebeurde. En het doet er niet toe waarom haar mama er niet was en of ze een al-dan-niet geldige reden had: de klok kan niet teruggedraaid worden en deze pijn kan nooit meer 'ongedaan' worden
zondag 20 december 2015
vrijdag 9 oktober 2015
Ze worden groot...
Misschien lijkt het uit mijn schrijfsels dat ik hier thuis een 'steeds-rebellerend-kind' heb rondlopen en een 'zonnestraaltje'. Maar dat is uiteraard niet waar. Ze kunnen gemakkelijk wisselen van rol. Jongste zit de laatste weken in een testfase, en wanneer ze merkt dat het niet lukt wat ze aan het forceren is, dan volgt er een haast ontroostbare huilbui.
...Ontroostbaar door mij. en dan durf ik al eens geïrriteerd te reageren. Totaal fout natuurlijk! Want het brengt Jongste in elk geval niet tot bedaren.
En dan, uit het niets, springt Oudste in: ze troost of zingt sussende liedjes, waar Jongste echt van kalmeert.
Elke keer wanneer ze dit doet, word ik heel erg stil.... Wat knap van haar! En ook: hoe komt ze erbij? Wanneer Oudste als baby ontroostbaar was, deed ik dat ook bij haar. Het is onmogelijk dat ze zich dat herinnert. Maar het is wel opvallend dat ze nu net dàt doet om haar zusje te troosten of te sussen...
...en dan was er die keer dat ze een uitnodiging kreeg voor een slaap-feestje.
"nee", zei ze heel beslist: "ik ga naar het feest, maar ergens anders slapen: dat doe ik niet".
Dat was ook goed. Wanneer de andere feestvierders in bed lagen kon zij naar huis. Zo hadden we het geregeld. Naarmate de 'feestdag' dichter kwam, werd ze zekerder van haar beslissing: slapen ging ze zeker thuis doen, in haar eigen bed. Dus mocht de pyjama niet mee.
Maar dat was wel jammer: want ze gingen een pyjama-fuif houden. Moest ik 'm dan toch even komen brengen? "ja, doe toch maar". Gemakkelijk ook: als je dan naar huis komt, heb je je pyjama al aan...
Even later kwam ze super teleurgesteld naar de deur : "waarom kom jij me nu al ophalen?" En opgelucht dat ze was, wanneer ze begreep dat ik alleen maar het slaapkleed kwam brengen. Ze nam het aan en terwijl ze al terug onderweg was naar haar vriendinnen, liet ze super laconiek weten "goed, want ik blijf hier toch slapen", wat op de achtergrond op gejuich werd onthaald.....
Het was alsof ze het toen begreep, dat ze echt niet in haar eigen bed ging slapen, deze nacht. Nog heel even keerde ze terug naar de deur voor een knuffel, en dan was ze weg...
HEERLIJK toch, opgroeiende kinderen..... Hen elke keer opnieuw grenzen zien verleggen. Stappen zien nemen die voor de ene bijna onbewust worden gezet terwijl dat het voor haar dan weer mijlpalen zijn. En soms omgekeerd...
Telkens weer opnieuw is het genieten ... en om stil van te worden
...Ontroostbaar door mij. en dan durf ik al eens geïrriteerd te reageren. Totaal fout natuurlijk! Want het brengt Jongste in elk geval niet tot bedaren.
En dan, uit het niets, springt Oudste in: ze troost of zingt sussende liedjes, waar Jongste echt van kalmeert.
Elke keer wanneer ze dit doet, word ik heel erg stil.... Wat knap van haar! En ook: hoe komt ze erbij? Wanneer Oudste als baby ontroostbaar was, deed ik dat ook bij haar. Het is onmogelijk dat ze zich dat herinnert. Maar het is wel opvallend dat ze nu net dàt doet om haar zusje te troosten of te sussen...
...en dan was er die keer dat ze een uitnodiging kreeg voor een slaap-feestje.
"nee", zei ze heel beslist: "ik ga naar het feest, maar ergens anders slapen: dat doe ik niet".
Dat was ook goed. Wanneer de andere feestvierders in bed lagen kon zij naar huis. Zo hadden we het geregeld. Naarmate de 'feestdag' dichter kwam, werd ze zekerder van haar beslissing: slapen ging ze zeker thuis doen, in haar eigen bed. Dus mocht de pyjama niet mee.
Maar dat was wel jammer: want ze gingen een pyjama-fuif houden. Moest ik 'm dan toch even komen brengen? "ja, doe toch maar". Gemakkelijk ook: als je dan naar huis komt, heb je je pyjama al aan...
Even later kwam ze super teleurgesteld naar de deur : "waarom kom jij me nu al ophalen?" En opgelucht dat ze was, wanneer ze begreep dat ik alleen maar het slaapkleed kwam brengen. Ze nam het aan en terwijl ze al terug onderweg was naar haar vriendinnen, liet ze super laconiek weten "goed, want ik blijf hier toch slapen", wat op de achtergrond op gejuich werd onthaald.....
Het was alsof ze het toen begreep, dat ze echt niet in haar eigen bed ging slapen, deze nacht. Nog heel even keerde ze terug naar de deur voor een knuffel, en dan was ze weg...
HEERLIJK toch, opgroeiende kinderen..... Hen elke keer opnieuw grenzen zien verleggen. Stappen zien nemen die voor de ene bijna onbewust worden gezet terwijl dat het voor haar dan weer mijlpalen zijn. En soms omgekeerd...
Telkens weer opnieuw is het genieten ... en om stil van te worden
donderdag 1 oktober 2015
onvermijdelijk
En plots riep ze het:
"Nee, Want Jij bent Mijn Mama toch Niet".
Niet dat ik er ondersteboven van was. Elke plus-, adoptie-, pleeg-ouder enfin: elke 'niet-biologische ouder' weet dat dit vroeg of laat komt.
Alleen had ik het niet nu verwacht:
-niet zo jong al (al staat daar natuurlijk geen leeftijd op) en ook
-niet bij een ordinaire ruzie omwille van haar haren te mogen kammen...
Maar plots was het daar.
Deze was nog gemakkelijk: "natuurlijk mag ik dat wel vragen/zeggen. Ik moet voor jou zorgen, dus moet ik ook voor jouw haren zorgen".
Ze probeerde nog een beetje tegen te pruttelen dat "ik wel voor haar vel mocht zorgen, maar het haar daar niet bij hoorde". Maar ze duwde niet meer door
Zijzelf was geschrokken van haar uitspraak!
Veel meer dan ik
Wel goed van haar, dat ze een ordinaire haarkam-ruzie uitkoos om deze te lanceren.
Zo is het voor geen van beiden een 'bedreigend moment' geweest...
En ach: een kwartier later gaf ze toch aan dat ze op m'n schoot wilde zitten, want "dat gaat beter bij het haren kammen" :-)
Of hoe ook zij al bedreven is geraakt in het weer goed maken
"Nee, Want Jij bent Mijn Mama toch Niet".
Niet dat ik er ondersteboven van was. Elke plus-, adoptie-, pleeg-ouder enfin: elke 'niet-biologische ouder' weet dat dit vroeg of laat komt.
Alleen had ik het niet nu verwacht:
-niet zo jong al (al staat daar natuurlijk geen leeftijd op) en ook
-niet bij een ordinaire ruzie omwille van haar haren te mogen kammen...
Maar plots was het daar.
Deze was nog gemakkelijk: "natuurlijk mag ik dat wel vragen/zeggen. Ik moet voor jou zorgen, dus moet ik ook voor jouw haren zorgen".
Ze probeerde nog een beetje tegen te pruttelen dat "ik wel voor haar vel mocht zorgen, maar het haar daar niet bij hoorde". Maar ze duwde niet meer door
Zijzelf was geschrokken van haar uitspraak!
Veel meer dan ik
Wel goed van haar, dat ze een ordinaire haarkam-ruzie uitkoos om deze te lanceren.
Zo is het voor geen van beiden een 'bedreigend moment' geweest...
En ach: een kwartier later gaf ze toch aan dat ze op m'n schoot wilde zitten, want "dat gaat beter bij het haren kammen" :-)
Of hoe ook zij al bedreven is geraakt in het weer goed maken
dinsdag 29 september 2015
intern conflict
Zou het voor de ouders ook zó voelen, vraag ik me af?
Het conflict tussen wat je verstand begrijpt en terwijl je een wee gevoel in de maag krijgt dat je op een andere manier laat weten dat je dit niet wilt. Dat het niet klopt. Toch niet nu...op deze moment.
De boodschap dat : "er zal worden gekeken of er geen 'ondersteunend gezin' kan worden gezocht, want dat het nodig is". Want dat kan zomaar bij pleeggezinnen: dat iemand anders beslist wat ik nu nodig zou hebben...
Hoezo, "nu nodig"?
Het was nochtans niet de eerste keer dat de begeleidster getuige was van een uitbarstingske van haar. Het was misschien zelfs wel de eerste keer dat ze zo snel terug bijdraaide en daarna gewoon deed wat ik haar vroeg.
Ze is intens in haar reacties, dat wel. Maar toch: Ik krijg steeds meer het gevoel dat ze de controle is aan het krijgen over zichzelf, over haar uitbarstingen, dat ze er steeds minder in blijft hangen... En ook ikzelf krijg stilaan het gevoel terug wat grip te krijgen...
Dat is toch een positieve evolutie?
Waarom dan nu?
Ik heb, wanneer het de spuigaten uitliep en ik het echt niet meer wist omdat ik zowat elke opvoedkundige tip had gebruikt zonder enig succes, vaak gedacht dat ik dan wel een hopeloos slechte opvoeder was.
Tot ik voorzichtig eens eens iets vertelde aan iemand in mijn omgeving. Dan zag ik spoken, is elk kind een uitdaging, moest ik stoppen met problemen te zoeken waar er geen zouden zijn, want ze is toch gezond? en niet dom?,... Enfin: dat mijn perceptie fout zat.
En dus ploeterde ik voort en werd verschrikkelijk moe van alle 'gevechten' die geleverd werden. 't Zal dan wel aan mij liggen, dacht ik...
Totdat ik zo 'n half jaar geleden deze, heel erg welgemeende, bedenking kreeg: "Het moet moeilijk zijn". Nadat de taalbegeleidster-die ook psychologe is- nog maar eens het niet corrigeerbare gedrag van haar meemaakte vanop de zijlijn. Of ze tips had? Maar die had ze niet, want volgens haar deed ik het volgens het tekstboekje.
En ook :"ik denk dat het zwaar moet zijn", zei de speltherapeute, nadat ze een keer de agressie had gevoeld bij een minder gestructureerd spel met haar.
Dat het eigenlijk wel deugd deed: niet wat ik vertelde, maar wel wat zij meemaakten, deed hen tot dit besluit komen. En nog gekker: voor het eerst voelde ik me erkend in mijn verhaal. En was ik zelfs wat opgelucht, en viel er een heel klein beetje last van mijn schouders. Ik zag dan toch geen spoken... de klassieke opvoedingstips zijn goed voor de ene, maar bij de andere werken ze averechts.
Maar we zijn onze weg aan het vinden, langzaam maar zeker blijven we in de goede richting evolueren.
En dan nu, dat aanbod. Het voelde als een klap in mijn gezicht.
Terwijl:
mijn hoofd weet dat ik over mijn grenzen ben moeten gaan om het vol te houden,
mijn ogen zien dat ik er afgeleefd en vermoeid uit zie,
mijn lijf schreeuwt om in de zetel neer te ploffen wanneer ik hier nog op handen en knieën mee het speelgoed help opruimen en ik weet dat de keuken nog schreeuwt om mijn aandacht,..
En mijn oren hebben horen zeggen: "want ge gaat er nog lang moeten zijn voor die 2, ze gaan nog lange jaren hier wonen".
Mijn logisch denken weet dat het een voorstel is uit bezorgdheid, mijn buikgevoel kan hier niet mee om.
"onoplosbare stress" noemt de éne therapeutische stroming dat, "intern conflict" is dan weer wat een ander ertegen zegt.
"'t Voelt niet just", zeg ik, "toch niet nu".
Maar, wie weet, geef ik binnen enkele weken of maanden wel zélf aan dat ik extra hulp nodig heb om overeind te blijven.
Want ik wil er nog vele jaren voor hen zijn: voor deze 2 prachtige, soms heel intense en tegelijkertijd ook kwetsbare, meisjes.
Het conflict tussen wat je verstand begrijpt en terwijl je een wee gevoel in de maag krijgt dat je op een andere manier laat weten dat je dit niet wilt. Dat het niet klopt. Toch niet nu...op deze moment.
De boodschap dat : "er zal worden gekeken of er geen 'ondersteunend gezin' kan worden gezocht, want dat het nodig is". Want dat kan zomaar bij pleeggezinnen: dat iemand anders beslist wat ik nu nodig zou hebben...
Hoezo, "nu nodig"?
Het was nochtans niet de eerste keer dat de begeleidster getuige was van een uitbarstingske van haar. Het was misschien zelfs wel de eerste keer dat ze zo snel terug bijdraaide en daarna gewoon deed wat ik haar vroeg.
Ze is intens in haar reacties, dat wel. Maar toch: Ik krijg steeds meer het gevoel dat ze de controle is aan het krijgen over zichzelf, over haar uitbarstingen, dat ze er steeds minder in blijft hangen... En ook ikzelf krijg stilaan het gevoel terug wat grip te krijgen...
Dat is toch een positieve evolutie?
Waarom dan nu?
Ik heb, wanneer het de spuigaten uitliep en ik het echt niet meer wist omdat ik zowat elke opvoedkundige tip had gebruikt zonder enig succes, vaak gedacht dat ik dan wel een hopeloos slechte opvoeder was.
Tot ik voorzichtig eens eens iets vertelde aan iemand in mijn omgeving. Dan zag ik spoken, is elk kind een uitdaging, moest ik stoppen met problemen te zoeken waar er geen zouden zijn, want ze is toch gezond? en niet dom?,... Enfin: dat mijn perceptie fout zat.
En dus ploeterde ik voort en werd verschrikkelijk moe van alle 'gevechten' die geleverd werden. 't Zal dan wel aan mij liggen, dacht ik...
Totdat ik zo 'n half jaar geleden deze, heel erg welgemeende, bedenking kreeg: "Het moet moeilijk zijn". Nadat de taalbegeleidster-die ook psychologe is- nog maar eens het niet corrigeerbare gedrag van haar meemaakte vanop de zijlijn. Of ze tips had? Maar die had ze niet, want volgens haar deed ik het volgens het tekstboekje.
En ook :"ik denk dat het zwaar moet zijn", zei de speltherapeute, nadat ze een keer de agressie had gevoeld bij een minder gestructureerd spel met haar.
Dat het eigenlijk wel deugd deed: niet wat ik vertelde, maar wel wat zij meemaakten, deed hen tot dit besluit komen. En nog gekker: voor het eerst voelde ik me erkend in mijn verhaal. En was ik zelfs wat opgelucht, en viel er een heel klein beetje last van mijn schouders. Ik zag dan toch geen spoken... de klassieke opvoedingstips zijn goed voor de ene, maar bij de andere werken ze averechts.
Maar we zijn onze weg aan het vinden, langzaam maar zeker blijven we in de goede richting evolueren.
En dan nu, dat aanbod. Het voelde als een klap in mijn gezicht.
Terwijl:
mijn hoofd weet dat ik over mijn grenzen ben moeten gaan om het vol te houden,
mijn ogen zien dat ik er afgeleefd en vermoeid uit zie,
mijn lijf schreeuwt om in de zetel neer te ploffen wanneer ik hier nog op handen en knieën mee het speelgoed help opruimen en ik weet dat de keuken nog schreeuwt om mijn aandacht,..
En mijn oren hebben horen zeggen: "want ge gaat er nog lang moeten zijn voor die 2, ze gaan nog lange jaren hier wonen".
Mijn logisch denken weet dat het een voorstel is uit bezorgdheid, mijn buikgevoel kan hier niet mee om.
"onoplosbare stress" noemt de éne therapeutische stroming dat, "intern conflict" is dan weer wat een ander ertegen zegt.
"'t Voelt niet just", zeg ik, "toch niet nu".
Maar, wie weet, geef ik binnen enkele weken of maanden wel zélf aan dat ik extra hulp nodig heb om overeind te blijven.
Want ik wil er nog vele jaren voor hen zijn: voor deze 2 prachtige, soms heel intense en tegelijkertijd ook kwetsbare, meisjes.
dinsdag 8 september 2015
allemaal beestjes
Aargh: luizenalarm!
En deze keer bij de meid met het afrikaanse kroeshaar.
Mijn eerste gedacht was: "Nee! Het mag niet, want dit kan er niet meer bij. Ik kan dit nu niet". Ik probeer te weten te komen op basis waarvan 'het alarm is afgegaan'. Want ik heb zo mijn twijfels. Ik weet dat ze last heeft van jeukende hoofdhuid : zon, zee en zwembadwater zorgen nogal snel voor huidirritatie bij haar. Al wil ik het natuurlijk ook liever niet geloven: het is gewoon onbegonnen werk. Maar van haar verhalen word ik niet veel wijzer: ik krijg minstens 4 versies van het verhaal: van "juf heeft ze gezien", over: "er viel een beest uit mijn haar", en "mijn vriendin heeft het gezien" tot: ik heb het in een potje opgevangen en daarna buiten in de zandbak gezet" Jeah, right!....
Daar word ik dus niet wijzer van.
Maar ik weet ook dat bij luizenalarm het super belangrijk is om snel in te grijpen.
Dus maken we de avond vrij. Dat dit veel tijd gaat vragen, dat staat vooraf al vast. Ik hoop maar dat ze't toelaat, dat haarfijn uitkammen met de luizenkam. Meestal wordt er al moord en brand geschreeuwd bij gebruik van een kam met brede tanden....
Ik zoek eerst een heel arsenaal aan hulpmiddelen samen: de luizenkam -uiteraard- en de 'detangling spray', de haarolie, en de 'moisturizing lotion' : allemaal nodig om kroeshaar doorkambaar te maken. Zij krijgt de belofte dat ze de hele tijd kinderTV zal mogen kijken: toch een mini-feestje voor haar.
We wassen het haar en met een heel klein hartje begin ik eraan.
Maar kijk. Met veel geduld, want elke keer maar een kleine streng haar, en de hulp van de producten, lukt het wonder boven wonder.
Ze hield zich super sterk en anderhalf uur later zijn we erdoor.... zonder 1 enkel beestje tegengekomen te zijn. Joepie!!!! Het mag ook al eens meezitten, blijkbaar :-) Oef!
Ik ben opgelucht, super.
Maar voor de zekerheid herhalen we deze procedure dit weekend toch nog een keer. Want ik wil er niet aan denken om 2 weken aan een stuk, avond na avond 2 uren dit proces te moeten uitvoeren...
En deze keer bij de meid met het afrikaanse kroeshaar.
Mijn eerste gedacht was: "Nee! Het mag niet, want dit kan er niet meer bij. Ik kan dit nu niet". Ik probeer te weten te komen op basis waarvan 'het alarm is afgegaan'. Want ik heb zo mijn twijfels. Ik weet dat ze last heeft van jeukende hoofdhuid : zon, zee en zwembadwater zorgen nogal snel voor huidirritatie bij haar. Al wil ik het natuurlijk ook liever niet geloven: het is gewoon onbegonnen werk. Maar van haar verhalen word ik niet veel wijzer: ik krijg minstens 4 versies van het verhaal: van "juf heeft ze gezien", over: "er viel een beest uit mijn haar", en "mijn vriendin heeft het gezien" tot: ik heb het in een potje opgevangen en daarna buiten in de zandbak gezet" Jeah, right!....
Daar word ik dus niet wijzer van.
Maar ik weet ook dat bij luizenalarm het super belangrijk is om snel in te grijpen.
Dus maken we de avond vrij. Dat dit veel tijd gaat vragen, dat staat vooraf al vast. Ik hoop maar dat ze't toelaat, dat haarfijn uitkammen met de luizenkam. Meestal wordt er al moord en brand geschreeuwd bij gebruik van een kam met brede tanden....
Ik zoek eerst een heel arsenaal aan hulpmiddelen samen: de luizenkam -uiteraard- en de 'detangling spray', de haarolie, en de 'moisturizing lotion' : allemaal nodig om kroeshaar doorkambaar te maken. Zij krijgt de belofte dat ze de hele tijd kinderTV zal mogen kijken: toch een mini-feestje voor haar.
We wassen het haar en met een heel klein hartje begin ik eraan.
Maar kijk. Met veel geduld, want elke keer maar een kleine streng haar, en de hulp van de producten, lukt het wonder boven wonder.
Ze hield zich super sterk en anderhalf uur later zijn we erdoor.... zonder 1 enkel beestje tegengekomen te zijn. Joepie!!!! Het mag ook al eens meezitten, blijkbaar :-) Oef!
Ik ben opgelucht, super.
Maar voor de zekerheid herhalen we deze procedure dit weekend toch nog een keer. Want ik wil er niet aan denken om 2 weken aan een stuk, avond na avond 2 uren dit proces te moeten uitvoeren...
dinsdag 1 september 2015
Lege batterijen
Vakantie,
Eindelijk! 9 dagen weg van huis, naar de zon. En ook naar: voetjes onder tafel steken en aan niet veel meer hoeven te denken.
Pas na een paar dagen merk ik op hoeveel ik roep naar de kinderen, hoe ze vaak over mijn grens gaan, hoe ik niet om kan met hun tegendraadsheid ("laat me dit blad even lezen" is voor hen het signaal om mij als springkussen en/of boksbal te gebruiken). Ja wat had ik dan ook gedacht: het zijn kleuters!!! :-)
Ik ben ben op,
Leeg
En heb niets meer over om geduld te kunnen opbrengen bij de onhebbelijkheden die passen bij normaal kleutergedrag.
Het voorbije jaar was zwaar, ja. Met zoeken naar aanpak bij het 'anders zijn', het omgaan hiermee was soms erg uitputtend? Ook het verwerken van 'wat nooit zal zijn".
Het hiermee alleen staan, geen gelijkgestemde naast je weten omdat je alleenstaande bent.
En ondertussen trachten dit te combineren met de job naar behoren uitvoeren.
Ik laat steken vallen, en nu pas, hier op vakantie, merk ik het op:
Ik geraak niet georganiseerd, zoek elke dag opnieuw naar sleutels ook al had ik er een vast plaatsje voor voorzien.
Ik onthou zo goed als niets: elke dag moet ik een paar keer op mijn stappen terugkeren omdat ik iets crusiaal was vergeten.
Stilaan besef ik dat ik ook de periode vooraf veel vergat, en ook heel veel gewoon niet gedaan kreeg.
En ook: mijn lichaam is moe, zwaar uit conditie: 2 trappen op is geen probleem, bij de derde lijkt het alsof de bloedtoevoer in mijn benen wordt afgesneden. WAAAT? 3 verdiepen omhoog lukt al niet meer vlot!
Enkele dagen later, terug thuis:
Het besef groeit dat ik 'iets' moet doen.
Maar mijn hoofd is te moe om me op bruikbare ideeën te brengen.
'Gaan sporten' zie ik niet haalbaar: ik heb eenvoudigweg geen tijd enkel voor mezelf. Na het werk rush ik naar de opvang om de kinderen op te halen, is het al bijna 18u en dus eet-, was- en bedtijd voor hen. Daarna is er wel wat tijd voor mezelf, maar ben ik aan huis gebonden. En vooral: ben ik alweer doodop en voel ik me niet meer in staat om nog iets actief te doen.
Zelfs als daar een oplossing voor zou zijn: wat kan ik nog? Ik word nog elke nacht wakker met pijn aan mijn voeten. De 'steunzooltherapie' heeft blijkbaar zeer veel tijd nodig voordat ik weer volop mijn voeten kan gebruiken. Al is er gelukkig al wel verbetering tegenover een half jaar geleden.
De eerste schooldag:
Ik ga zo ontspannen mogelijk met haar mee de trap op, naar het eerste leerjaar. In het volle besef dat zij me al enkele keren meldde dit niet te willen: "ik wil beneden blijven, in mijn klas van vorig jaar". De verandering is te groot voor haar. En noch de enthousiaste, lieve juf, noch ikzelf krijgen haar de klas in gestapt. Ze blijft aan de deur staan en durft niet binnen...
Met een grote krop in de keel ga ik naar huis.
Thuis prikken de hele dag de tranen achter mijn ogen.
In het besef dat het allemaal te veel is... ook al ben ik vandaag nog een dagje thuis van het werk.
Maar ook in het besef dat er geen andere weg is dan eens diep adem te halen en gewoon door te doen...
Eindelijk! 9 dagen weg van huis, naar de zon. En ook naar: voetjes onder tafel steken en aan niet veel meer hoeven te denken.
Pas na een paar dagen merk ik op hoeveel ik roep naar de kinderen, hoe ze vaak over mijn grens gaan, hoe ik niet om kan met hun tegendraadsheid ("laat me dit blad even lezen" is voor hen het signaal om mij als springkussen en/of boksbal te gebruiken). Ja wat had ik dan ook gedacht: het zijn kleuters!!! :-)
Ik ben ben op,
Leeg
En heb niets meer over om geduld te kunnen opbrengen bij de onhebbelijkheden die passen bij normaal kleutergedrag.
Het voorbije jaar was zwaar, ja. Met zoeken naar aanpak bij het 'anders zijn', het omgaan hiermee was soms erg uitputtend? Ook het verwerken van 'wat nooit zal zijn".
Het hiermee alleen staan, geen gelijkgestemde naast je weten omdat je alleenstaande bent.
En ondertussen trachten dit te combineren met de job naar behoren uitvoeren.
Ik laat steken vallen, en nu pas, hier op vakantie, merk ik het op:
Ik geraak niet georganiseerd, zoek elke dag opnieuw naar sleutels ook al had ik er een vast plaatsje voor voorzien.
Ik onthou zo goed als niets: elke dag moet ik een paar keer op mijn stappen terugkeren omdat ik iets crusiaal was vergeten.
Stilaan besef ik dat ik ook de periode vooraf veel vergat, en ook heel veel gewoon niet gedaan kreeg.
En ook: mijn lichaam is moe, zwaar uit conditie: 2 trappen op is geen probleem, bij de derde lijkt het alsof de bloedtoevoer in mijn benen wordt afgesneden. WAAAT? 3 verdiepen omhoog lukt al niet meer vlot!
Enkele dagen later, terug thuis:
Het besef groeit dat ik 'iets' moet doen.
Maar mijn hoofd is te moe om me op bruikbare ideeën te brengen.
'Gaan sporten' zie ik niet haalbaar: ik heb eenvoudigweg geen tijd enkel voor mezelf. Na het werk rush ik naar de opvang om de kinderen op te halen, is het al bijna 18u en dus eet-, was- en bedtijd voor hen. Daarna is er wel wat tijd voor mezelf, maar ben ik aan huis gebonden. En vooral: ben ik alweer doodop en voel ik me niet meer in staat om nog iets actief te doen.
Zelfs als daar een oplossing voor zou zijn: wat kan ik nog? Ik word nog elke nacht wakker met pijn aan mijn voeten. De 'steunzooltherapie' heeft blijkbaar zeer veel tijd nodig voordat ik weer volop mijn voeten kan gebruiken. Al is er gelukkig al wel verbetering tegenover een half jaar geleden.
De eerste schooldag:
Ik ga zo ontspannen mogelijk met haar mee de trap op, naar het eerste leerjaar. In het volle besef dat zij me al enkele keren meldde dit niet te willen: "ik wil beneden blijven, in mijn klas van vorig jaar". De verandering is te groot voor haar. En noch de enthousiaste, lieve juf, noch ikzelf krijgen haar de klas in gestapt. Ze blijft aan de deur staan en durft niet binnen...
Met een grote krop in de keel ga ik naar huis.
Thuis prikken de hele dag de tranen achter mijn ogen.
In het besef dat het allemaal te veel is... ook al ben ik vandaag nog een dagje thuis van het werk.
Maar ook in het besef dat er geen andere weg is dan eens diep adem te halen en gewoon door te doen...
dinsdag 11 augustus 2015
Dino's
4u14
"Koeka, Koeka!"
"Ga nog wat slapen, het is nacht"
"Nee, ik ben bang! Ik kom bij jou slapen"
En zo lag er dus een babbelend kind naast mij, midden in de nacht, want dat van dat slapen, dat was ze ondertussen al vergeten...
"Waarvan ben je eigenlijk bang?"
"DINO'S"
Ja, hallooo....
7u15
"Was jij bang van Dino's? Maar dat is niet echt hoor. Dat zal een droom geweest zijn" zegt grote zus maar haar liefste stem.
Ze troost haar kleine zus, zo lief! Ik zit trots naar haar te kijken.
"Maar bij Koeka gaan slapen, dat helpt dan niet hé. Je droom gaat toch gewoon mee..."
Ze heeft wel nog een beetje werk aan troost-skills...
"Koeka, Koeka!"
"Ga nog wat slapen, het is nacht"
"Nee, ik ben bang! Ik kom bij jou slapen"
En zo lag er dus een babbelend kind naast mij, midden in de nacht, want dat van dat slapen, dat was ze ondertussen al vergeten...
"Waarvan ben je eigenlijk bang?"
"DINO'S"
Ja, hallooo....
7u15
"Was jij bang van Dino's? Maar dat is niet echt hoor. Dat zal een droom geweest zijn" zegt grote zus maar haar liefste stem.
Ze troost haar kleine zus, zo lief! Ik zit trots naar haar te kijken.
"Maar bij Koeka gaan slapen, dat helpt dan niet hé. Je droom gaat toch gewoon mee..."
Ze heeft wel nog een beetje werk aan troost-skills...
dinsdag 30 juni 2015
En mijn hart maakte een sprongetje
Dat ze't zo moeilijk heeft met veranderingen, weet je nog?
Gisteren kreeg ze te horen in welke klas en bij welke juf ze volgend jaar terecht zou komen, en mochten ze al een bezoekje brengen.
'S avonds wist ze't niet meer zo goed. Hoe heet haar juf ook alweer? Was het nu juf Sofie of juf Evy? En de naam van de klas was al helemaal verdwenen uit haar geheugen.
Ze wist wel te vertellen dat ze samen zit met haar beste vriendin. En oh ja: het is ook de klas van E en M, die vorig jaar bij haar in de klas zaten en waarmee ze nu soms nog speelt op de speelplaats.
Een beetje uitleg: ze komt uit een klas waar 2de en 3de kleuter samen zitten en gaat naar een klas waar eerste - tweede en derde leerjaar samen zitten
dank je, school, om er rekening mee te houden dat zij de vertrouwde gezichten heel erg kan gebruiken!
Vandaag komen we, zoals elke dinsdag, erg vroeg aan op school. Zelden zien we dan al kleuterjuffen. In de verte zie ik uit mijn ooghoeken wel eventjes iemand, terwijl ik bezig ben met de boekentas van de jongste op z'n plaats te zetten .
"ik heb mijn juf gezien" roept ze terwijl ze ondertussen een vreugdesprongetje maakt.
Ah, toch haar kleuterjuf al aanwezig?
"Nee, juf Evy!"
En toen maakte mijn hart een sprongetje .... van vreugde
Weg spanning en angst voor de toekomst: zij is helemaal klaar om te genieten van haar vakantie en met enthousiasme (en onvermijdelijk ook spanning) uit te kijken naar wat daarna volgt.
Gisteren kreeg ze te horen in welke klas en bij welke juf ze volgend jaar terecht zou komen, en mochten ze al een bezoekje brengen.
'S avonds wist ze't niet meer zo goed. Hoe heet haar juf ook alweer? Was het nu juf Sofie of juf Evy? En de naam van de klas was al helemaal verdwenen uit haar geheugen.
Ze wist wel te vertellen dat ze samen zit met haar beste vriendin. En oh ja: het is ook de klas van E en M, die vorig jaar bij haar in de klas zaten en waarmee ze nu soms nog speelt op de speelplaats.
Een beetje uitleg: ze komt uit een klas waar 2de en 3de kleuter samen zitten en gaat naar een klas waar eerste - tweede en derde leerjaar samen zitten
dank je, school, om er rekening mee te houden dat zij de vertrouwde gezichten heel erg kan gebruiken!
Vandaag komen we, zoals elke dinsdag, erg vroeg aan op school. Zelden zien we dan al kleuterjuffen. In de verte zie ik uit mijn ooghoeken wel eventjes iemand, terwijl ik bezig ben met de boekentas van de jongste op z'n plaats te zetten .
"ik heb mijn juf gezien" roept ze terwijl ze ondertussen een vreugdesprongetje maakt.
Ah, toch haar kleuterjuf al aanwezig?
"Nee, juf Evy!"
En toen maakte mijn hart een sprongetje .... van vreugde
Weg spanning en angst voor de toekomst: zij is helemaal klaar om te genieten van haar vakantie en met enthousiasme (en onvermijdelijk ook spanning) uit te kijken naar wat daarna volgt.
maandag 29 juni 2015
alleenstaand ouderschap is ook:
Alleenstaand ouderschap is ook:
* alleen uitkijken naar een parkeerplaats in een drukbevolkte wijk en met 2 vermoeide, jengelende kinderen op de achterbank. Heel blij zijn dat je er een vindt in je straat
Terwijl je denkt: 'wat zou het handig zijn om een extra paar ogen te hebben om te kijken, of iemand die de kinderen efkes kalmeert'
* 1 kind in bed, 1 kind in bad en dan moeten rennen naar de voordeur omdat ze daar ongeduldig aan het bellen zijn ('t brand toch niet???)
'kon er nu maar iemand anders lopen'
* Jezelf voor je kop stoten wanneer de boze meneer aan de deur je duidelijk maakt dat je op de gehandicaptenparkeerplaats staat. Dju toch... ja de belijning is natuurlijk weg met dat afgeschraapt wegdek, maar het bordje staat er nog wel en dat heb ik stoemelings niet gezien. Maar d' er zit er nog eentje in bad. Kiezen tussen parkeerplaats en kind alleen in bad? Ik dacht het niet: eerst kind in bed steken!
'Zoetje: kan jij de auto verzetten, dan die ik voort met de kinderen wassen en in bed steken' Aagh wat zou dat nu goed uitkomen!!!
* Boze verderwegwonende buurman stuurt ondertussen andere buren af op de bel aan mijn voordeur: Mijn auto moet daar weg!! Dus cross ik nog eens naar beneden. Ja zeg: ik had toch gezegd dat er een kind in bad zat en zo gaat dat ook niet echt vooruit...
* Kind 2 is ondertussen afgedroogd, ze kan niet meer verdrinken. Dus grits ik m'n sleutels, roep dat mijn auto niet goed staat en ik rap terug ben.
* Nu ja: "rap" is een zeer rekbaar begrip als het gaat over het vinden van een parkeerplaats na 7u 's avonds....
"Kon ik nu maar thuis blijven en de kinderen rustig in bed leggen terwijl iemand anders rondjes rijdt met de auto...."
* Wanneer ik terug in de straat kom gewandeld, staan er 2 zeer sip kijkende meisjes in pyjama op het voetpad, met 'onze buren' in hun deurgat die mijn meisjes aan het entertainen (kalmeren) zijn... Ze waren komen kijken waar ik bleef en de deur was dichtgevallen. Dus hebben ze netjes gedaan wat ik hen vertelde: 'als de deur toevalt en ik ben niet direct in de buurt, bel dan bij *, of bij * of je kan ook nog naar *....
Gelukkig hadden ze bij de eerste al prijs :-)
Zeg, wacht eens even: ja meneer heeft een gehandicapten parkeerplaats nodig voor zijn zwaar gehandicapte vrouw. Mevrouw ligt al even in het ziekenhuis: dus heeft meneer strikt genomen die parkeerplaats niet NU NU NU nodig en kon hij ook wel een half uurtje gewacht hebben. Toch??? Ik heb me weer laten opjagen.....
* alleen uitkijken naar een parkeerplaats in een drukbevolkte wijk en met 2 vermoeide, jengelende kinderen op de achterbank. Heel blij zijn dat je er een vindt in je straat
Terwijl je denkt: 'wat zou het handig zijn om een extra paar ogen te hebben om te kijken, of iemand die de kinderen efkes kalmeert'
* 1 kind in bed, 1 kind in bad en dan moeten rennen naar de voordeur omdat ze daar ongeduldig aan het bellen zijn ('t brand toch niet???)
'kon er nu maar iemand anders lopen'
* Jezelf voor je kop stoten wanneer de boze meneer aan de deur je duidelijk maakt dat je op de gehandicaptenparkeerplaats staat. Dju toch... ja de belijning is natuurlijk weg met dat afgeschraapt wegdek, maar het bordje staat er nog wel en dat heb ik stoemelings niet gezien. Maar d' er zit er nog eentje in bad. Kiezen tussen parkeerplaats en kind alleen in bad? Ik dacht het niet: eerst kind in bed steken!
'Zoetje: kan jij de auto verzetten, dan die ik voort met de kinderen wassen en in bed steken' Aagh wat zou dat nu goed uitkomen!!!
* Boze verderwegwonende buurman stuurt ondertussen andere buren af op de bel aan mijn voordeur: Mijn auto moet daar weg!! Dus cross ik nog eens naar beneden. Ja zeg: ik had toch gezegd dat er een kind in bad zat en zo gaat dat ook niet echt vooruit...
* Kind 2 is ondertussen afgedroogd, ze kan niet meer verdrinken. Dus grits ik m'n sleutels, roep dat mijn auto niet goed staat en ik rap terug ben.
* Nu ja: "rap" is een zeer rekbaar begrip als het gaat over het vinden van een parkeerplaats na 7u 's avonds....
"Kon ik nu maar thuis blijven en de kinderen rustig in bed leggen terwijl iemand anders rondjes rijdt met de auto...."
* Wanneer ik terug in de straat kom gewandeld, staan er 2 zeer sip kijkende meisjes in pyjama op het voetpad, met 'onze buren' in hun deurgat die mijn meisjes aan het entertainen (kalmeren) zijn... Ze waren komen kijken waar ik bleef en de deur was dichtgevallen. Dus hebben ze netjes gedaan wat ik hen vertelde: 'als de deur toevalt en ik ben niet direct in de buurt, bel dan bij *, of bij * of je kan ook nog naar *....
Gelukkig hadden ze bij de eerste al prijs :-)
Zeg, wacht eens even: ja meneer heeft een gehandicapten parkeerplaats nodig voor zijn zwaar gehandicapte vrouw. Mevrouw ligt al even in het ziekenhuis: dus heeft meneer strikt genomen die parkeerplaats niet NU NU NU nodig en kon hij ook wel een half uurtje gewacht hebben. Toch??? Ik heb me weer laten opjagen.....
dinsdag 2 juni 2015
Vuilbak
Hoor je dat?
Wat?
Ik weet het niet... dat licht gekraak, nee :geritsel
Waar?
Hoe moet ik dat weten? Daar denk ik, in de keuken..
Allez, we zullen eens gaan kijken
Voorzichtig...
rolt met de ogen
ik hoor niks
Jawel, daar....
't KOMT UIT DE VUILBAK!
Daar zit iets in wat beweegt, iets dat leeft.
Daar zit zeker een beest in
Alsof dat kan. Hoe zou dat beest daar dan wel in geraakt zijn?
Ja,waarom moet ik dat weten? luistert dan: echt dat is iets levend..
Maar nee: gewoon wat gekraak van die vuilzak in de vuilbak. De zak zal te vol zijn.
Nee, nee: dat kan niet. Echt niet. Dat is nu al 10 minuten aan het kraken. Allez: ritselen. Wie weet zit daar wel een slang in...
Een slang! Kan je nog iets hysterischer verzinnen... er zit niks in.
Een rat dan, of een hele sprinkhanenplaag. Of nee: vlooien. Met die vuilkarmannen die staken.. dat gaat hier een plaag met ongedierte zijn. Ge gaat dat zien hé
Ja: sprinkhanen die uit de pampers komen gekropen... want er zitten vooral vuile pampers in die vuilzak.
En cavia uitwerpselen. Wie weet wat daar verder nog allemaal in dat stroo zat dat ik uit dat kot heb gehaald.. Daar kan toch vanalles en nog wat in zitten?
Weet je wat: gij rationele: doet het dan open, hé. Die vuilbak. En ziet dan wat er in zit.
Maar: dat gaat niet hé!
Waarom niet. Los het op hé. Ik kan niet: ik ben verstijfd van angst.
Correctie: Jij bent de 'angst' die haar verlamt, ik ben de ratio die haar moet kalmeren.
Awel Ratio: waarom doe jij die vuilbak nu niet open, zodat we weten wat er aan de hand is?
boos:Gaat niet! Zij kan alleen maar uitvoeren wat de meest overheersende emotie haar dirigeert. docerend: Momenteel ben jij dat, Angst. Kijk maar hoeveel meer rood hierboven staat.
Kan me niet schelen.. los het op, ik ben bang van de vuilbak. Er zit zeker een gevaarlijk beest of monster in. Stel je voor dat morgen de kinderen die vuilbak open doen en dat monster hun aanvalt. Wat dan? Hé?!
OK, ik kan niet veel doen, want jij verlamt haar door angst. Ik ga haar zeggen de vuilbak voorzichtig buiten te zetten. En daarna: kruip in bad! en ga slapen... en stop met hysterisch te denken.
Ha nee he! Gij, mijn ratio, hebt niet het recht om mij, de angst, neerbuigend te behandelen. Ik heb OOK bestaansrecht, weet je wel! Ik moet al altijd zwijgen! Omdat Jij, ratio, altijd het heft in handen moet nemen. Alleenstaande, met kinderen, dan mag en kan je niet overspoeld worden door angst. Maar ik ben hier wel, en ge moogt me niet doodzwijgen.
En ja: ik ga in bad. En laat mij met rust. En maakt dat die vuilbak buiten staat, dan moet ik er niet meer bang van zijn. Kijk nu, nu klink ik al net zoals jij. Ge moet me alleen serieus willen nemen....zo heel af en toe....
Wat?
Ik weet het niet... dat licht gekraak, nee :geritsel
Waar?
Hoe moet ik dat weten? Daar denk ik, in de keuken..
Allez, we zullen eens gaan kijken
Voorzichtig...
rolt met de ogen
ik hoor niks
Jawel, daar....
't KOMT UIT DE VUILBAK!
Daar zit iets in wat beweegt, iets dat leeft.
Daar zit zeker een beest in
Alsof dat kan. Hoe zou dat beest daar dan wel in geraakt zijn?
Ja,waarom moet ik dat weten? luistert dan: echt dat is iets levend..
Maar nee: gewoon wat gekraak van die vuilzak in de vuilbak. De zak zal te vol zijn.
Nee, nee: dat kan niet. Echt niet. Dat is nu al 10 minuten aan het kraken. Allez: ritselen. Wie weet zit daar wel een slang in...
Een slang! Kan je nog iets hysterischer verzinnen... er zit niks in.
Een rat dan, of een hele sprinkhanenplaag. Of nee: vlooien. Met die vuilkarmannen die staken.. dat gaat hier een plaag met ongedierte zijn. Ge gaat dat zien hé
Ja: sprinkhanen die uit de pampers komen gekropen... want er zitten vooral vuile pampers in die vuilzak.
En cavia uitwerpselen. Wie weet wat daar verder nog allemaal in dat stroo zat dat ik uit dat kot heb gehaald.. Daar kan toch vanalles en nog wat in zitten?
Weet je wat: gij rationele: doet het dan open, hé. Die vuilbak. En ziet dan wat er in zit.
Maar: dat gaat niet hé!
Waarom niet. Los het op hé. Ik kan niet: ik ben verstijfd van angst.
Correctie: Jij bent de 'angst' die haar verlamt, ik ben de ratio die haar moet kalmeren.
Awel Ratio: waarom doe jij die vuilbak nu niet open, zodat we weten wat er aan de hand is?
boos:Gaat niet! Zij kan alleen maar uitvoeren wat de meest overheersende emotie haar dirigeert. docerend: Momenteel ben jij dat, Angst. Kijk maar hoeveel meer rood hierboven staat.
Kan me niet schelen.. los het op, ik ben bang van de vuilbak. Er zit zeker een gevaarlijk beest of monster in. Stel je voor dat morgen de kinderen die vuilbak open doen en dat monster hun aanvalt. Wat dan? Hé?!
OK, ik kan niet veel doen, want jij verlamt haar door angst. Ik ga haar zeggen de vuilbak voorzichtig buiten te zetten. En daarna: kruip in bad! en ga slapen... en stop met hysterisch te denken.
Ha nee he! Gij, mijn ratio, hebt niet het recht om mij, de angst, neerbuigend te behandelen. Ik heb OOK bestaansrecht, weet je wel! Ik moet al altijd zwijgen! Omdat Jij, ratio, altijd het heft in handen moet nemen. Alleenstaande, met kinderen, dan mag en kan je niet overspoeld worden door angst. Maar ik ben hier wel, en ge moogt me niet doodzwijgen.
En ja: ik ga in bad. En laat mij met rust. En maakt dat die vuilbak buiten staat, dan moet ik er niet meer bang van zijn. Kijk nu, nu klink ik al net zoals jij. Ge moet me alleen serieus willen nemen....zo heel af en toe....
maandag 25 mei 2015
Het is weer zo'n dag
Het is weer zo'n dag. Correctie: het is weer zo'n reeks van dagen.
Zo'n dag waarop ik mij afvraag welke schuif met 'mogelijkheden' ik nog kan opentrekken.
Die van 'boos maken' staat constant open, 'grapjes' is uitgeput, 'kietelen' lukt alleen maar als ze me niet slaat of van me wegloopt, 'afleiden' lukt alleen maar wanneer ik even een adempauze kreeg. Uitputtend: ik probeer de gewone afspraken te laten gelden, zoals "nee: nu geen TV" ondanks haar voortdurende dreigementen "ik wil TV of zal ik dit kapot maken" waarop 'dit' uiteraard iets van mij is: een sjaal, een fotokader, ...
Tot hier toe is er nog niet veel gesneuveld, zonder te moeten toegeven aan de 'dreigingen'... tot hier toe...
De avonden zijn het moeilijkste: mij beletten om Zus naar bed te brengen en haar te laten slapen door in haar bed te gaan springen, mij beletten zus haar pyjama aan te doen door aan mij of haar te trekken, te slaan....
Het enige wat er kan is haar buiten zetten, tot Zus in bedje ligt. Die slaapt gelukkig snel in. Dan komt de poging om haar in bed te krijgen... en er haar te houden.
Ze is boos.
Constant boos.
En ja, ik denk zelfs te weten waarom. Maar ik kan er niks aan doen. Ik niets veranderen aan de toestand hoe hij is: dat zij hier woont bij mij en weinig contact heeft met haar eigen mama....
En ik begrijp dat dit pijn doet. En ik weet dat boos zijn gemakkelijker is om dragen dan verdriet; althans voor haarzelf.
Voor ons is dit lastig, vermoeiend..
Ik voel me machteloos. Te kort schieten tegenover haar: dat ook...Alsof ik meer zou moeten kunnen. Of in elk geval het beter zou moeten kunnen...
Ik weet ook niet of het OK is om deze blog te posten... Misschien verwijder ik hem wel weer. Ik weet wel dat het eigenlijk zinloos is om dit te schrijven: je kan het je toch niet voorstellen.
Ik merkte het vorige week nog, toen ik het over haar 'heftigheid' had: een andere pleegouder reageerde "ach ja: wij hadden al zonen voor we pleegouder werden en 1 ervan is ook wel heftig." Alsof ik problemen zie die er niet zijn.
Ter info: ik zoek niet naar het probleem, wel naar hoe ik ermee om kan gaan.
En verder viel die persoon wel stil toen ik vertelde dat ik ooit van de opvoedsters van de naschoolse opvang de vraag kreeg hoe ik haar aanpak, want zij wisten het even niet meer....
Ja natuurlijk is zij ook maar gewoon een kind, al toont ze haar boosheid met een heftigheid van soms ongekend niveau
En dan de opmerking dat elk kind een uitdaging is om op te voeden! Ach ja, waarschijnlijk wel. Al ken ik het verschil tussen een kind dat grenzen kent en zichzelf in gedrag kan bijsturen (ook al moet je daarvoor boos worden) en een kind dat hier niet in slaagt...
En, voor mij, weegt het tweede een heel stuk zwaarder door...
Zo'n dag waarop ik mij afvraag welke schuif met 'mogelijkheden' ik nog kan opentrekken.
Die van 'boos maken' staat constant open, 'grapjes' is uitgeput, 'kietelen' lukt alleen maar als ze me niet slaat of van me wegloopt, 'afleiden' lukt alleen maar wanneer ik even een adempauze kreeg. Uitputtend: ik probeer de gewone afspraken te laten gelden, zoals "nee: nu geen TV" ondanks haar voortdurende dreigementen "ik wil TV of zal ik dit kapot maken" waarop 'dit' uiteraard iets van mij is: een sjaal, een fotokader, ...
Tot hier toe is er nog niet veel gesneuveld, zonder te moeten toegeven aan de 'dreigingen'... tot hier toe...
De avonden zijn het moeilijkste: mij beletten om Zus naar bed te brengen en haar te laten slapen door in haar bed te gaan springen, mij beletten zus haar pyjama aan te doen door aan mij of haar te trekken, te slaan....
Het enige wat er kan is haar buiten zetten, tot Zus in bedje ligt. Die slaapt gelukkig snel in. Dan komt de poging om haar in bed te krijgen... en er haar te houden.
Ze is boos.
Constant boos.
En ja, ik denk zelfs te weten waarom. Maar ik kan er niks aan doen. Ik niets veranderen aan de toestand hoe hij is: dat zij hier woont bij mij en weinig contact heeft met haar eigen mama....
En ik begrijp dat dit pijn doet. En ik weet dat boos zijn gemakkelijker is om dragen dan verdriet; althans voor haarzelf.
Voor ons is dit lastig, vermoeiend..
Ik voel me machteloos. Te kort schieten tegenover haar: dat ook...Alsof ik meer zou moeten kunnen. Of in elk geval het beter zou moeten kunnen...
Ik weet ook niet of het OK is om deze blog te posten... Misschien verwijder ik hem wel weer. Ik weet wel dat het eigenlijk zinloos is om dit te schrijven: je kan het je toch niet voorstellen.
Ik merkte het vorige week nog, toen ik het over haar 'heftigheid' had: een andere pleegouder reageerde "ach ja: wij hadden al zonen voor we pleegouder werden en 1 ervan is ook wel heftig." Alsof ik problemen zie die er niet zijn.
Ter info: ik zoek niet naar het probleem, wel naar hoe ik ermee om kan gaan.
En verder viel die persoon wel stil toen ik vertelde dat ik ooit van de opvoedsters van de naschoolse opvang de vraag kreeg hoe ik haar aanpak, want zij wisten het even niet meer....
Ja natuurlijk is zij ook maar gewoon een kind, al toont ze haar boosheid met een heftigheid van soms ongekend niveau
En dan de opmerking dat elk kind een uitdaging is om op te voeden! Ach ja, waarschijnlijk wel. Al ken ik het verschil tussen een kind dat grenzen kent en zichzelf in gedrag kan bijsturen (ook al moet je daarvoor boos worden) en een kind dat hier niet in slaagt...
En, voor mij, weegt het tweede een heel stuk zwaarder door...
zaterdag 23 mei 2015
Kleinste kleuter
Het kleine, steeds roepende, monstertje; ze groeit nauwelijks en toch zo hard...
Plots zie ik een kleuter staan, weliswaar in peutergestalte
De ene dag moeten er staartjes in haar haar..
Op de meest parmantige manier laat ze haar zus weten "niet doen, Koeka boos zijn" wanneer deze koekjes of chocola uit de kast wilt pikken...
En ondertussen doet zij koppig haar eigen zin: "neen, heh?!" wanneer ik haar sommeer te stoppen met iets wat ik niet wil... en ze doet gewoon voort...
Ze kan knuffelen als de beste. Grote zus kijkt af en leert van haar.
Nu begrijp ik de ouders die vertellen over de kleine wriemelende armpjes om hen heen en wat dat met hen doet: als dit een olympische discipline was, had ze goud.
Ze staat er , laat zich horen en laat niet over zich lopen, is een complexloos en blij kind
En toch: ik hou mijn hart vast. 2de Kleuterklas op 1 september? "Best wel", zegt de ene: ze kan maar leren van de anderen en van de peutertjes die instromen gaat zij niet veel leren. "hou haar in de eerste kleuterklas" zeggen de anderen: dan heeft ze tenminste een basis om op verder te bouwen. En ook: 5 dagen later geboren en dan moest ik mijn hoofd hier helemaal niet over breken: dan had ze dit jaar gewoon een vol instapjaar en volgend jaar een eerste kleuter.
Maar dat is nu niet het geval, ze is eind december geboren...
Ze weet dat ze een aantal zaken nog niet kan en anderen van haar klas wel, maar tot nu toe heeft ze daar geen last van. Maar wat gaat dat geven wanneer zij de enige is die iets nog niet kan? Gaat ze dan een even blij en complexloos kind blijven?
Ik hoop het zo... Maar welke beslissing is de juiste???
Plots zie ik een kleuter staan, weliswaar in peutergestalte
Maar die maniertjes!
De ene dag moeten er staartjes in haar haar..
de andere dag moet ze een rokje aan..
Ze moet en zal haar nieuwe schoentjes aandoen ook al krijgt ze er nog blaren in, ah ja: ze zijn roze en nee: ze heeft geen zin in kousjes aandoen..
Op de meest parmantige manier laat ze haar zus weten "niet doen, Koeka boos zijn" wanneer deze koekjes of chocola uit de kast wilt pikken...
En ondertussen doet zij koppig haar eigen zin: "neen, heh?!" wanneer ik haar sommeer te stoppen met iets wat ik niet wil... en ze doet gewoon voort...
Ze kan knuffelen als de beste. Grote zus kijkt af en leert van haar.
Nu begrijp ik de ouders die vertellen over de kleine wriemelende armpjes om hen heen en wat dat met hen doet: als dit een olympische discipline was, had ze goud.
Ze staat er , laat zich horen en laat niet over zich lopen, is een complexloos en blij kind
En toch: ik hou mijn hart vast. 2de Kleuterklas op 1 september? "Best wel", zegt de ene: ze kan maar leren van de anderen en van de peutertjes die instromen gaat zij niet veel leren. "hou haar in de eerste kleuterklas" zeggen de anderen: dan heeft ze tenminste een basis om op verder te bouwen. En ook: 5 dagen later geboren en dan moest ik mijn hoofd hier helemaal niet over breken: dan had ze dit jaar gewoon een vol instapjaar en volgend jaar een eerste kleuter.
Maar dat is nu niet het geval, ze is eind december geboren...
Ze weet dat ze een aantal zaken nog niet kan en anderen van haar klas wel, maar tot nu toe heeft ze daar geen last van. Maar wat gaat dat geven wanneer zij de enige is die iets nog niet kan? Gaat ze dan een even blij en complexloos kind blijven?
Ik hoop het zo... Maar welke beslissing is de juiste???
vrijdag 15 mei 2015
kinderen opvoeden: altijd verrassend soms een beetje overdonderend
Een weekendochtend:
Om 7 uur kruipt de jongste bij mij onder de lakens. Een kwartier later hoort ze dat Zus wakker is en besluit ze dat de rust lang genoeg geduurd heeft.
Samen lopen ze naar beneden en hoor ik ze druk in de weer: "nee, mag niet", "jawel, hier pak"...
Ik besluit dat de nacht ook voor mij over is, steek een machine was in gang en ga ook naar beneden.
Ze hadden de tafel gedekt! Als verrassing voor mij! Was voor het eerst dat ze dit alleen deden en het was geslaagd.
Fijn, super,... enfin je weet het wel
dezelfde dag, in de (regenachtige) namiddag:
Gejoel, kabaal, enkele luiden bonken en knotsen komt vanuit hun slaapkamer: ze zijn op het ene bed aan het springen en van het zich van het kinderplooibedje aan het laten afglijden.
Het is niet de eerste keer dat ik er hun attent op maak dat ze zo hun bedden stuk aan het maken zijn.
Ik maak me een beetje boos: "dat het gedaan moet zijn en ze zorg moeten dragen voor de spullen. En dat ze dan nu maar naar beneden moeten komen en daar spelen".
"neen, hé" is het antwoord dat ik krijg van Jongste.
Ik neem ze beiden mee naar beneden, waar ze zich heel duidelijk maken: "wij doen wat we willen en dus gaan we terug naar onze kamer spelen"
Ik stond met mijn mond vol tanden...
Het plooibedje opplooien was het enige wat ik nog kon doen omdat het niet verder de 'mishandeling' van mijn 2 energieke dames zou moeten ondergaan. Mijn woorden waren lucht...
Dan vraag je je toch wel eens even af waar je -als ouder- eigenlijk mee bezig bent, en vooral: wat moet je op zo'n momenten doen om 'goed op te voeden'? Soms weet ik het toch niet hoor..
Om 7 uur kruipt de jongste bij mij onder de lakens. Een kwartier later hoort ze dat Zus wakker is en besluit ze dat de rust lang genoeg geduurd heeft.
Samen lopen ze naar beneden en hoor ik ze druk in de weer: "nee, mag niet", "jawel, hier pak"...
Ik besluit dat de nacht ook voor mij over is, steek een machine was in gang en ga ook naar beneden.
Ze hadden de tafel gedekt! Als verrassing voor mij! Was voor het eerst dat ze dit alleen deden en het was geslaagd.
Fijn, super,... enfin je weet het wel
dezelfde dag, in de (regenachtige) namiddag:
Gejoel, kabaal, enkele luiden bonken en knotsen komt vanuit hun slaapkamer: ze zijn op het ene bed aan het springen en van het zich van het kinderplooibedje aan het laten afglijden.
Het is niet de eerste keer dat ik er hun attent op maak dat ze zo hun bedden stuk aan het maken zijn.
Ik maak me een beetje boos: "dat het gedaan moet zijn en ze zorg moeten dragen voor de spullen. En dat ze dan nu maar naar beneden moeten komen en daar spelen".
"neen, hé" is het antwoord dat ik krijg van Jongste.
Ik neem ze beiden mee naar beneden, waar ze zich heel duidelijk maken: "wij doen wat we willen en dus gaan we terug naar onze kamer spelen"
Ik stond met mijn mond vol tanden...
Het plooibedje opplooien was het enige wat ik nog kon doen omdat het niet verder de 'mishandeling' van mijn 2 energieke dames zou moeten ondergaan. Mijn woorden waren lucht...
Dan vraag je je toch wel eens even af waar je -als ouder- eigenlijk mee bezig bent, en vooral: wat moet je op zo'n momenten doen om 'goed op te voeden'? Soms weet ik het toch niet hoor..
vrijdag 1 mei 2015
lang weekend = een beetje dromen..
Fijn! Een heerlijk lang weekend. En ze is nog niet 'tot het gaatje' volgepland... wat nog fijner is.
Dat geeft mij het gevoel dat ik mag lummelen op de zetel en plannen maak over de toekomstige kinderkamer. Of eerlijker gezegd: droom over een toekomstige kinderkamer.
Want 'plannen maken' is iets concreets, en ik zit lang zo ver nog niet...
Want wat wil ik nu eigenlijk?
De kamer tijdelijk inrichten en binnen de 2 jaar grote verbouwingen doen hier thuis zodat ze daarna elk een eigen kamertje hebben?
In dat geval: kies ik dan voor een tijdelijk kinder-stapelbed (ja: het is een kleine kamer, dus 2 gewone bedjes passen er niet in). Dat wil zeggen dat het bovenste bed zo ongeveer op 1m50 hoog staat. Ideaal om het kindje dat boven ligt nog te kunnen knuffelen.
Maar dan weet ik ook dat dit goed is voor zo'n 3 tot 4 jaar... Is het niet gek om geld uit te geven voor een bed voor die paar jaar?
Waarom maar een paar jaar? Eens ze elk in hun eigen kamertje slapen, zal het ook tijd zijn om een bureautje in de kamers te zetten. In een klein kamertje kan je niet eindeloos bijpuzzelen, dus dan lijkt een hoogslaper wel handig en vooral plaatsbesparend.
Dus kan ik daar nu ook een hoogslaper zetten en daaronder een bedje zetten voor jongste. Dat bedje kan dan later mee verhuizen naar de definitieve kamer en onder de hoogslaper kan op termijn een bureautje komen.
Maar zo'n hoogslaper... dan ligt de-nu-nog-5-jarige wel op zo'n 1m70 hoogte te slapen: niet meer zo gemakkelijk om te knuffelen en een nachtkus te geven....
En ja: die combinatie kost ook wel ineens bijna 3 maal meer...
... en gaat zeker 3x langer mee, bedenk ik nu net...
En nu is't tijd om terug in de realiteit te stappen: de meisjes roepen, de strijk moet nodig gedaan en ...en..en... :-)
Dat geeft mij het gevoel dat ik mag lummelen op de zetel en plannen maak over de toekomstige kinderkamer. Of eerlijker gezegd: droom over een toekomstige kinderkamer.
Want 'plannen maken' is iets concreets, en ik zit lang zo ver nog niet...
Want wat wil ik nu eigenlijk?
De kamer tijdelijk inrichten en binnen de 2 jaar grote verbouwingen doen hier thuis zodat ze daarna elk een eigen kamertje hebben?
In dat geval: kies ik dan voor een tijdelijk kinder-stapelbed (ja: het is een kleine kamer, dus 2 gewone bedjes passen er niet in). Dat wil zeggen dat het bovenste bed zo ongeveer op 1m50 hoog staat. Ideaal om het kindje dat boven ligt nog te kunnen knuffelen.
Maar dan weet ik ook dat dit goed is voor zo'n 3 tot 4 jaar... Is het niet gek om geld uit te geven voor een bed voor die paar jaar?
Waarom maar een paar jaar? Eens ze elk in hun eigen kamertje slapen, zal het ook tijd zijn om een bureautje in de kamers te zetten. In een klein kamertje kan je niet eindeloos bijpuzzelen, dus dan lijkt een hoogslaper wel handig en vooral plaatsbesparend.
Dus kan ik daar nu ook een hoogslaper zetten en daaronder een bedje zetten voor jongste. Dat bedje kan dan later mee verhuizen naar de definitieve kamer en onder de hoogslaper kan op termijn een bureautje komen.
Maar zo'n hoogslaper... dan ligt de-nu-nog-5-jarige wel op zo'n 1m70 hoogte te slapen: niet meer zo gemakkelijk om te knuffelen en een nachtkus te geven....
En ja: die combinatie kost ook wel ineens bijna 3 maal meer...
... en gaat zeker 3x langer mee, bedenk ik nu net...
En nu is't tijd om terug in de realiteit te stappen: de meisjes roepen, de strijk moet nodig gedaan en ...en..en... :-)
donderdag 23 april 2015
Hoe kan ik haar helpen bij dit aspect van 'groot worden'?
3 dagen geleden
" Ze wordt echt groot, hé"
'Ja, echt. En ik kan het me bijna niet voorstellen: binnen een paar maanden maakt ze de overstap naar het eerste leerjaar.'
"Ik zie ze hier nog binnenkomen, 3 jaar geleden...."
Even later rollen er dikke tranen over haar wangen: "Maar ik wil hier helemaal niet weg, ik wil hier blijven"
1 dag later
'Zal ik jou inschrijven voor de Sleep-over' (op het einde van het schooljaar hebben de oudste kleuters een avond rond 'groeien naar het eerste leerjaar. Met een overnachting en al! Hoe 'cool' is dat?). 'Kijk er zijn al vriendinnetjes van jou ingeschreven'.
"Nee hoor. Dat doe ik niet. Ik wil naar huis en bij jou blijven"
'Maar ik zal hier ook zijn... alleen ga ik thuis slapen, anders is Zus alleen en dat kan natuurlijk niet.'
"nee, ik doe niet mee. Ik kom wel mee naar huis"
De volgende dag mocht ik haar toch inschrijven, al hou ik er rekening mee dat ze het 'avondprogramma' volgt om daarna toch naar huis te willen.
Vandaag
"Dus: als ik 's morgens op school ziek word en moet overgeven, dan ben je misschien nog niet op je werk?"
"Dat zou kunnen , ja"
"dus: als je nog niet op je werk bent, dan kan je ook snel terugkomen om met mij naar huis te gaan?"
"Dat zou kunnen, ja"
"Ik denk dat ik vandaag zal moeten overgeven. Kom je me dan rap halen, dan moet ik niet op bezoek naar de middenbouw (lagere school). Want ik wil echt niet"
Tja: ze is fysiek groot, letters interesseren haar en tellen vindt ze leuk.
Maar dat wilt niet zeggen dat ze er emotioneel klaar voor is om afscheid te nemen van de kleuterschool en tegelijkertijd ook afscheid te moeten nemen van de juffen - en meesters- van de opvang.
Voor haar voelt het nu eindelijk vertrouwd, na een heel moeilijke eerste periode waar ze zich zo onveilig voelde dat ze niet anders kon dan 'het gevecht aangaan' om op die manier toch wat zekerheden te kunnen hebben.
Ze heeft dat moeilijk gedrag niet meer nodig... want ze kent het reilen en zeilen goed genoeg. Zelfs de vervanging van 'hun' juf bij de buitenschoolse opvang kon ze verwerken.
Maar: én het gelijkvloers moeten verlaten en naar een klas op de eerste verdieping verhuizen, én veranderen van klasgenoten, én een nieuwe leerkracht krijgen én niet meer naar de huidige buitenschoolse opvang kunnen maar ook in een heel nieuwe werking terecht komen: het is duidelijk te veel verandering en emotioneel is het haar te veel.
De school doet er veel aan om de overstap niet te bruusk te maken, door die bezoekjes aan de klassen waar ze terecht kan komen volgend schooljaar bijvoorbeeld.
Enig idee wat ik kan doen om haar te helpen?
" Ze wordt echt groot, hé"
'Ja, echt. En ik kan het me bijna niet voorstellen: binnen een paar maanden maakt ze de overstap naar het eerste leerjaar.'
"Ik zie ze hier nog binnenkomen, 3 jaar geleden...."
Even later rollen er dikke tranen over haar wangen: "Maar ik wil hier helemaal niet weg, ik wil hier blijven"
1 dag later
'Zal ik jou inschrijven voor de Sleep-over' (op het einde van het schooljaar hebben de oudste kleuters een avond rond 'groeien naar het eerste leerjaar. Met een overnachting en al! Hoe 'cool' is dat?). 'Kijk er zijn al vriendinnetjes van jou ingeschreven'.
"Nee hoor. Dat doe ik niet. Ik wil naar huis en bij jou blijven"
'Maar ik zal hier ook zijn... alleen ga ik thuis slapen, anders is Zus alleen en dat kan natuurlijk niet.'
"nee, ik doe niet mee. Ik kom wel mee naar huis"
De volgende dag mocht ik haar toch inschrijven, al hou ik er rekening mee dat ze het 'avondprogramma' volgt om daarna toch naar huis te willen.
Vandaag
"Dus: als ik 's morgens op school ziek word en moet overgeven, dan ben je misschien nog niet op je werk?"
"Dat zou kunnen , ja"
"dus: als je nog niet op je werk bent, dan kan je ook snel terugkomen om met mij naar huis te gaan?"
"Dat zou kunnen, ja"
"Ik denk dat ik vandaag zal moeten overgeven. Kom je me dan rap halen, dan moet ik niet op bezoek naar de middenbouw (lagere school). Want ik wil echt niet"
Tja: ze is fysiek groot, letters interesseren haar en tellen vindt ze leuk.
Maar dat wilt niet zeggen dat ze er emotioneel klaar voor is om afscheid te nemen van de kleuterschool en tegelijkertijd ook afscheid te moeten nemen van de juffen - en meesters- van de opvang.
Voor haar voelt het nu eindelijk vertrouwd, na een heel moeilijke eerste periode waar ze zich zo onveilig voelde dat ze niet anders kon dan 'het gevecht aangaan' om op die manier toch wat zekerheden te kunnen hebben.
Ze heeft dat moeilijk gedrag niet meer nodig... want ze kent het reilen en zeilen goed genoeg. Zelfs de vervanging van 'hun' juf bij de buitenschoolse opvang kon ze verwerken.
Maar: én het gelijkvloers moeten verlaten en naar een klas op de eerste verdieping verhuizen, én veranderen van klasgenoten, én een nieuwe leerkracht krijgen én niet meer naar de huidige buitenschoolse opvang kunnen maar ook in een heel nieuwe werking terecht komen: het is duidelijk te veel verandering en emotioneel is het haar te veel.
De school doet er veel aan om de overstap niet te bruusk te maken, door die bezoekjes aan de klassen waar ze terecht kan komen volgend schooljaar bijvoorbeeld.
Enig idee wat ik kan doen om haar te helpen?
vrijdag 3 april 2015
Pijnlijke woede
Plots was ze zo boos...
Natuurlijk is ze al heel veel boos geweest, woede-uitbarstingen en zo. Omdat het bedtijd is, of ze snoep wilt of iets anders niet wilt. Dat hoort erbij; bij opgroeien. Gaandeweg vinden we daar onze weg wel in, Zij en ik
Maar dit ..was ..zo anders.... Dit was een 'oergevoel'
Nee ze wilde niet verder aan de telefoon. Ze had 'm al gewoon afgedrukt ook. Maar mama belde opnieuw. Scheldwoorden en verwijten die niet voor publicatie zijn, mama bleef redelijk rustig maar begreep er niets van. "IK WIL NIET".
Wanneer de telefoon uit ging kwam de oerschreeuw. En de uitleg: IK BEN ZO BOOS
IK WIL SPELEN MET HAAR, NIET TELEFONEREN.
Het kwam vanuit haar buik, of zelfs nog dieper: de toppen van haar tenen. En haar gezichtje erbij... dat heb ik nog nooit zo gezien.
Ze heeft gelijk: ze wilt haar, haar mama.
Telefonisch contact is dan als een pleister op een houten been.
De theorie zegt: het is haar proces, zij zal moeten leren dat haar mama met periodes weinig bereikbaar kan zijn.
De praktijk zegt: dit kind ziet er van af
Maar bovenal was ik ook verbaasd van de echtheid en authenticiteit die zij op dat moment van diepe pijn kon tonen...
Dat is nieuw ...
En, ondanks alles, ook goed: dat ze het vandaag niet toonde via de omweg van moeilijk gedrag
Natuurlijk is ze al heel veel boos geweest, woede-uitbarstingen en zo. Omdat het bedtijd is, of ze snoep wilt of iets anders niet wilt. Dat hoort erbij; bij opgroeien. Gaandeweg vinden we daar onze weg wel in, Zij en ik
Maar dit ..was ..zo anders.... Dit was een 'oergevoel'
Nee ze wilde niet verder aan de telefoon. Ze had 'm al gewoon afgedrukt ook. Maar mama belde opnieuw. Scheldwoorden en verwijten die niet voor publicatie zijn, mama bleef redelijk rustig maar begreep er niets van. "IK WIL NIET".
Wanneer de telefoon uit ging kwam de oerschreeuw. En de uitleg: IK BEN ZO BOOS
IK WIL SPELEN MET HAAR, NIET TELEFONEREN.
Het kwam vanuit haar buik, of zelfs nog dieper: de toppen van haar tenen. En haar gezichtje erbij... dat heb ik nog nooit zo gezien.
Ze heeft gelijk: ze wilt haar, haar mama.
Telefonisch contact is dan als een pleister op een houten been.
De theorie zegt: het is haar proces, zij zal moeten leren dat haar mama met periodes weinig bereikbaar kan zijn.
De praktijk zegt: dit kind ziet er van af
Maar bovenal was ik ook verbaasd van de echtheid en authenticiteit die zij op dat moment van diepe pijn kon tonen...
Dat is nieuw ...
En, ondanks alles, ook goed: dat ze het vandaag niet toonde via de omweg van moeilijk gedrag
dinsdag 17 maart 2015
Vandaag kan ik er niet tegen
Om terug rust in mijn hoofd te vinden, moet ik het van mij afschrijven. Voor mij werkt dat. Maar u bent dus gewaarschuwd: hieronder staat er weinig leuks, als u niet in de stemming bent: wees welkom in andere -en betere- tijden!
Ne mens moet toch een beetje op de hoogte zijn van wat er gaande is in de wereld? Dus luister ik al eens naar het nieuws op de radio, lees een half artikel in een krant die ik per toeval ergens tegenkom of check ik 'de redactie punt be'. En via facebook waaien er ook al wel eens berichten met nieuwswaarde voorbij.
Vandaag kon ik er niet meer tegen.. Mijn vel is niet dik genoeg.
Vandaag benijdde ik minister Maggie om haar dik vel: "Maar er zijn wel genoeg plaatsen in kinderpsychiatrie! Ze moeten alleen juist gebruikt worden" zei ze vol overtuiging enkele dagen geleden.
Zucht... als er al 'verkeerde kinderen' (alsof dat zou bestaan!) in de kinderpsychiatrie verblijven, dan is dat omdat er een groot tekort is aan andere, noodzakelijke, opvang voor jongeren en kinderen.
Ondertussen is er alweer geen opvang voor een kind dat een zwaar trauma beleefde en nu zulk een moeilijk gedrag vertoont dat hulpverleners het niet meer aankunnen en haar afzetten op de jeugdrechtbank.
Mijn maag keerde vandaag om toen ik het hoorde.... Maar we blijven natuurlijk besparen op gezondheidszorg, op personeel, op mogelijkheden voor deze kinderen.....
En dat er dan hier en dan nog meer trauma's ontstaan? Wie ligt daar nog van wakker? Onze politici alleszins niet. Zij doet dit wel, met een energie en kracht die ik haar benijd.
Want ik word er alleen zo moe van.
Ondertussen maak ik mij zorgen om Jongste. Zij evolueert goed, leeftijdsgenootjes doen dat ook... en sneller dan zij lijkt het wel. Wat als alle goeie wil van de wereld niet voldoende gaan zijn om haar gelukkig te laten zijn in het gewone onderwijs? Want een ticketje voor het Bijzonder onderwijs is bijna onmogelijk, volgens wat ik gisteren las. Laat ons dus maar hopen dat ze gelukkig blijft....
En deze middag werd ik plotseling triestig, toen ik zo voor de vuist weg vlot 'gedragsproblemen bij een volwassene met problematische hechting' kon duiden op de teamvergadering... Want die info kwam niet mee met mijn functie...
Maar het land moet besparen, en het lijkt er op dat besparingsmaatregelen die de kwetsbaren treffen gemakkelijk worden genomen: die paar stemmen zijn toch verwaarloosbaar.
Vraagje: is er dan ...echt....geen....politicus die begrijpt dat besparen op kinderen op termijn juist ...meer ...kost? En investeren in hen zich later terugbetaalt in : meer contente mensen, mensen die minder gebruik moeten maken van gezondheidszorg, meer mensen die het aankunnen om te werken, ...
Nee, natuurlijk niet... want dat is lange termijn denken en een politicus moet maximum 5 jaar vooruit kijken......
Bah...
Vandaag kan ik er niet tegen
Dan introduceren ze ook deze week nog eens GAF in de STIBO's : vraag me niet wat het is, 'k begrijp er niks van. Het enige dat ik weet is dat ik tot op het kwartier nauwkeurig de opvanguren van mijn kinderen moet opgeven voor de volgende 6 weken. En heeft de RVA zijn fout nog niet rechtgezet (volgens hen ben ik hen aan het beduvelen omdat ik opgaf dat ik alleenstaande ben met kinderen want volgens het Rijksregister heb ik geen kinderen)
Het is genoeg geweest voor vandaag...
Morgen beginnen we opnieuw,
morgen zal ik een dikker vel hebben of:
morgen is er beter nieuws
Ne mens moet toch een beetje op de hoogte zijn van wat er gaande is in de wereld? Dus luister ik al eens naar het nieuws op de radio, lees een half artikel in een krant die ik per toeval ergens tegenkom of check ik 'de redactie punt be'. En via facebook waaien er ook al wel eens berichten met nieuwswaarde voorbij.
Vandaag kon ik er niet meer tegen.. Mijn vel is niet dik genoeg.
Vandaag benijdde ik minister Maggie om haar dik vel: "Maar er zijn wel genoeg plaatsen in kinderpsychiatrie! Ze moeten alleen juist gebruikt worden" zei ze vol overtuiging enkele dagen geleden.
Zucht... als er al 'verkeerde kinderen' (alsof dat zou bestaan!) in de kinderpsychiatrie verblijven, dan is dat omdat er een groot tekort is aan andere, noodzakelijke, opvang voor jongeren en kinderen.
Ondertussen is er alweer geen opvang voor een kind dat een zwaar trauma beleefde en nu zulk een moeilijk gedrag vertoont dat hulpverleners het niet meer aankunnen en haar afzetten op de jeugdrechtbank.
Mijn maag keerde vandaag om toen ik het hoorde.... Maar we blijven natuurlijk besparen op gezondheidszorg, op personeel, op mogelijkheden voor deze kinderen.....
En dat er dan hier en dan nog meer trauma's ontstaan? Wie ligt daar nog van wakker? Onze politici alleszins niet. Zij doet dit wel, met een energie en kracht die ik haar benijd.
Want ik word er alleen zo moe van.
Ondertussen maak ik mij zorgen om Jongste. Zij evolueert goed, leeftijdsgenootjes doen dat ook... en sneller dan zij lijkt het wel. Wat als alle goeie wil van de wereld niet voldoende gaan zijn om haar gelukkig te laten zijn in het gewone onderwijs? Want een ticketje voor het Bijzonder onderwijs is bijna onmogelijk, volgens wat ik gisteren las. Laat ons dus maar hopen dat ze gelukkig blijft....
En deze middag werd ik plotseling triestig, toen ik zo voor de vuist weg vlot 'gedragsproblemen bij een volwassene met problematische hechting' kon duiden op de teamvergadering... Want die info kwam niet mee met mijn functie...
Maar het land moet besparen, en het lijkt er op dat besparingsmaatregelen die de kwetsbaren treffen gemakkelijk worden genomen: die paar stemmen zijn toch verwaarloosbaar.
Vraagje: is er dan ...echt....geen....politicus die begrijpt dat besparen op kinderen op termijn juist ...meer ...kost? En investeren in hen zich later terugbetaalt in : meer contente mensen, mensen die minder gebruik moeten maken van gezondheidszorg, meer mensen die het aankunnen om te werken, ...
Nee, natuurlijk niet... want dat is lange termijn denken en een politicus moet maximum 5 jaar vooruit kijken......
Bah...
Vandaag kan ik er niet tegen
Dan introduceren ze ook deze week nog eens GAF in de STIBO's : vraag me niet wat het is, 'k begrijp er niks van. Het enige dat ik weet is dat ik tot op het kwartier nauwkeurig de opvanguren van mijn kinderen moet opgeven voor de volgende 6 weken. En heeft de RVA zijn fout nog niet rechtgezet (volgens hen ben ik hen aan het beduvelen omdat ik opgaf dat ik alleenstaande ben met kinderen want volgens het Rijksregister heb ik geen kinderen)
Het is genoeg geweest voor vandaag...
Morgen beginnen we opnieuw,
morgen zal ik een dikker vel hebben of:
morgen is er beter nieuws
zaterdag 28 februari 2015
Hoera! (en toch ook weer 'bweuk')
Er was sprake van paniek, ten huize van deze pleegmama... .
'Was', want dat was begin december. In die periode volgde de éne onheilsmededeling de andere op.
Om het geheugen op te frissen:
*de regering gaat besparen op het tijdskrediet zonder motief; net dat waar ik als pleegouder gebruik van kan maken om op woensdag (aka 'therapiedag') thuis te zijn voor de kinderen.
*Na uitgebreide testen in het COS blijkt dat de huidige begeleiding zeker verder zou moeten gezet worden. Alleen is het twijfelachtig of de begeleiding kan doorgaan: het kind dreigt tussen wal en schip te vallen: ze is te sterk voor de éne vorm van hulpverlening en heeft er dus geen recht op, en de huidige hulpvorm kan misschien niet voortdoen omdat er sprake is van iets 'extra' waardoor het kind uitvalt door die exclusiecriteria.... Het enige waarover iedereen het eens is 'extra begeleiding is nodig', maar er blijkt dus geen hulp te zijn waar het kind recht op heeft... Bijzonder frustrerend
*Iedereen weet dat het M-decreet (inclusief onderwijs) in gaat vanaf 1 september, maar tot op dat moment weet niemand duidelijk hoe en wat. Op het moment dat blijkt dat je een kind hebt wat hiervoor in aanmerking zal komen, is dat absoluut niet geruststellend...
*Ook de toekomst schrikt af: los van het feit dat ik mij afvraag hoeveel hulpverlening er later nodig zal zijn, wanneer ik er niet meer ben, is de regering er opnieuw met een boodschap waar ik het koud van krijg. "Los van het feit of het nu mogelijk is of onmogelijk, zonder diploma zal er geen recht meer zijn op wachtuitkering".
Zucht
Dat was toen...
Even later werd er een 'overgangsmaatregel' in het leven geroepen wat betreft die tijdskredietmaatregel. Onze onovertroffen personeelsdienst liet het mij onmiddellijk weten, de papieren werden in allerijl opgesteld om hopelijk binnen de juiste termijn ingediend te kunnen worden.
Gisteren kreeg ik de verlossende boodschap van de RVA: ja het tijdskrediet werd nog toegestaan (voor de resterende periode) OEF, echt waar! We zijn er nog niet helemaal uit welke vorm van hulp hier zal geïnstalleerd worden, maar op z'n minst : op woensdagmiddag kan ik blijven rondrijden naar waar het ook nodig zal zijn. Dat is toch al dat...
Joepie,
Oef,
gelukkig,...
Tot ik de aangehechte brief las: ze hebben mijn gezinssituatie eens nagekeken bij de RVA. Volgens hen heb ik geen kinderen (wat klopt) en kan ik er dus geen ten laste hebben (dat is een foute redenering RVA) en ben ik geen alleenstaande want wonen er op dit adres nog mensen (alsof een 3- en een 5-jarige gaan werken en mee bijdragen in de onderhoudskosten: da's pas lachwekkend)...
Opnieuw ga ik dus moeten duidelijk maken dat de namen van de personen die op mijn adres wonen niet mijn kinderen zijn maar wel ten laste zijn...
Enkele jaren geleden ging de belastingdienst mij helemaal anders belasten om die reden, vandaag bekijkt de RVA mij als een fraudeur...
Dus toch een beetje BWWWEUUK, want nu moet ik weer k-weet-niet-welke papieren gaan bijeensprokkelen op het gemeentehuis om hun ongelijk aan te tonen. En daar heb ik nu eens zó geen zin in, zie....
'Was', want dat was begin december. In die periode volgde de éne onheilsmededeling de andere op.
Om het geheugen op te frissen:
*de regering gaat besparen op het tijdskrediet zonder motief; net dat waar ik als pleegouder gebruik van kan maken om op woensdag (aka 'therapiedag') thuis te zijn voor de kinderen.
*Na uitgebreide testen in het COS blijkt dat de huidige begeleiding zeker verder zou moeten gezet worden. Alleen is het twijfelachtig of de begeleiding kan doorgaan: het kind dreigt tussen wal en schip te vallen: ze is te sterk voor de éne vorm van hulpverlening en heeft er dus geen recht op, en de huidige hulpvorm kan misschien niet voortdoen omdat er sprake is van iets 'extra' waardoor het kind uitvalt door die exclusiecriteria.... Het enige waarover iedereen het eens is 'extra begeleiding is nodig', maar er blijkt dus geen hulp te zijn waar het kind recht op heeft... Bijzonder frustrerend
*Iedereen weet dat het M-decreet (inclusief onderwijs) in gaat vanaf 1 september, maar tot op dat moment weet niemand duidelijk hoe en wat. Op het moment dat blijkt dat je een kind hebt wat hiervoor in aanmerking zal komen, is dat absoluut niet geruststellend...
*Ook de toekomst schrikt af: los van het feit dat ik mij afvraag hoeveel hulpverlening er later nodig zal zijn, wanneer ik er niet meer ben, is de regering er opnieuw met een boodschap waar ik het koud van krijg. "Los van het feit of het nu mogelijk is of onmogelijk, zonder diploma zal er geen recht meer zijn op wachtuitkering".
Zucht
Dat was toen...
Even later werd er een 'overgangsmaatregel' in het leven geroepen wat betreft die tijdskredietmaatregel. Onze onovertroffen personeelsdienst liet het mij onmiddellijk weten, de papieren werden in allerijl opgesteld om hopelijk binnen de juiste termijn ingediend te kunnen worden.
Gisteren kreeg ik de verlossende boodschap van de RVA: ja het tijdskrediet werd nog toegestaan (voor de resterende periode) OEF, echt waar! We zijn er nog niet helemaal uit welke vorm van hulp hier zal geïnstalleerd worden, maar op z'n minst : op woensdagmiddag kan ik blijven rondrijden naar waar het ook nodig zal zijn. Dat is toch al dat...
Joepie,
Oef,
gelukkig,...
Tot ik de aangehechte brief las: ze hebben mijn gezinssituatie eens nagekeken bij de RVA. Volgens hen heb ik geen kinderen (wat klopt) en kan ik er dus geen ten laste hebben (dat is een foute redenering RVA) en ben ik geen alleenstaande want wonen er op dit adres nog mensen (alsof een 3- en een 5-jarige gaan werken en mee bijdragen in de onderhoudskosten: da's pas lachwekkend)...
Opnieuw ga ik dus moeten duidelijk maken dat de namen van de personen die op mijn adres wonen niet mijn kinderen zijn maar wel ten laste zijn...
Enkele jaren geleden ging de belastingdienst mij helemaal anders belasten om die reden, vandaag bekijkt de RVA mij als een fraudeur...
Dus toch een beetje BWWWEUUK, want nu moet ik weer k-weet-niet-welke papieren gaan bijeensprokkelen op het gemeentehuis om hun ongelijk aan te tonen. En daar heb ik nu eens zó geen zin in, zie....
woensdag 18 februari 2015
'sokken etende wasmachine' of....
Een sokken-etende-wasmachine, het is een gekend fenomeen; bij het leeghalen van de wasmachine hou je 'alleenstaande sokken' over... alsof de wasmachine graag 1 sok per paar verobert.
Mijn wasmachine is braaf; oud aan het worden, dat wel. Maar mijn sokkenparen, daar blijft ie netjes van af.
Mijn huis daarentegen: dat blijkt een voorliefde te ontwikkelen voor de lievelingsspulletjes van kleuters. 2 weken geleden 'verdween' de Frozen DVD, en vandaag een gloednieuw 'glow in the dark' beertje (woordspeling opgemerkt? ik pas bij het nalezen).
OK die DVD, dat is mijn schuld. Ik kreeg het schijfje in mijn handen wanneer het hoesje nog in de auto lag en besefte onmiddellijk "dat gaat hier gevaarlijk worden". En natuurlijk kan ik mij alleen nog maar die gedachte herinneren en totaal niet meer waar dat ik op dat moment stond of waar ik het zou kunnen gelegd hebben.
En 'Frozen' verliezen.... dat is een behoorlijk drama, hier in huis. Echt jong: alle dagen zingt ze delen uit liedjes, wanneer het kan zelfs met bijhorende handgebaartjes. Oudste is Elsa en Jongste moet Anna zijn, en dat weet ze goed hoor. Elke kleurplaat, tekening of afbeelding van Frozen stormt Jongste erop af: 'Anna' :-) Ze is ondertussen al even Frozen-gek als haar zus.
En dan nu die glow-in-the-dark beer: het ene moment waren ze er nog mee aan het spelen (gooien), het andere moment is ie foetsie...
Ik hoop dat het mijn huis is dat zo graag kleuterspullen lust, want anders hebben we last van een heel vreemde inbreker...
Mijn wasmachine is braaf; oud aan het worden, dat wel. Maar mijn sokkenparen, daar blijft ie netjes van af.
Mijn huis daarentegen: dat blijkt een voorliefde te ontwikkelen voor de lievelingsspulletjes van kleuters. 2 weken geleden 'verdween' de Frozen DVD, en vandaag een gloednieuw 'glow in the dark' beertje (woordspeling opgemerkt? ik pas bij het nalezen).
OK die DVD, dat is mijn schuld. Ik kreeg het schijfje in mijn handen wanneer het hoesje nog in de auto lag en besefte onmiddellijk "dat gaat hier gevaarlijk worden". En natuurlijk kan ik mij alleen nog maar die gedachte herinneren en totaal niet meer waar dat ik op dat moment stond of waar ik het zou kunnen gelegd hebben.
En 'Frozen' verliezen.... dat is een behoorlijk drama, hier in huis. Echt jong: alle dagen zingt ze delen uit liedjes, wanneer het kan zelfs met bijhorende handgebaartjes. Oudste is Elsa en Jongste moet Anna zijn, en dat weet ze goed hoor. Elke kleurplaat, tekening of afbeelding van Frozen stormt Jongste erop af: 'Anna' :-) Ze is ondertussen al even Frozen-gek als haar zus.
En dan nu die glow-in-the-dark beer: het ene moment waren ze er nog mee aan het spelen (gooien), het andere moment is ie foetsie...
Ik hoop dat het mijn huis is dat zo graag kleuterspullen lust, want anders hebben we last van een heel vreemde inbreker...
maandag 2 februari 2015
teamwork
Na een aantal dagen op de zetel 'gekampeerd' te hebben (enkel tijdens de dag wel te verstaan), dacht ik genoeg uitgeziekt te zijn om terug te gaan werken. Al tijdens het ontbijt wist ik dat het niet zou lukken: na de 'ochtendspits' zou ik nog net genoeg energie hebben om de kinderen op school af te zetten om dan weer in de zetel neer te ploffen...
Dus kon ik niet anders dan naar de collega bellen om ze te verwittigen.
Net op dat moment hoor ik een gil en zie ik Jongste van de trap tuimelen. Ze moest helemaal niet boven zijn, maar was gewoon haar zus gevolgd(zoals ze de hele dag door doet)
Ik weet niet waarom, maar Oudste zat net halverwege de trap: zij deed een poging om Jongste's val te stoppen.
Gelukkig bleef zij stevig zitten en kon het rollen wat vertragen zodat Jongste 5 treden boven de harde stenen in mijn armen kon rollen.
We zijn een goed team, dat is zeker.
Ze zal er wat blauwe plekken aan over houden, Jongste. Misschien zal ze zelfs een paar dagen luisteren en niet op de trappen spelen wanneer ik haar herinner aan 'het gevaar'?
Gek: op identiek dezelfde leeftijd (3 jaar en 1 maand) rolde Oudste van de trap. Haar kon ik niet opvangen omdat ik zelf boven stond. Behalve een blauwe plek en enkele maanden trapangst, heeft zij er enkel de slechte herinnering aan over gehouden.
Dus kon ik niet anders dan naar de collega bellen om ze te verwittigen.
Net op dat moment hoor ik een gil en zie ik Jongste van de trap tuimelen. Ze moest helemaal niet boven zijn, maar was gewoon haar zus gevolgd(zoals ze de hele dag door doet)
Ik weet niet waarom, maar Oudste zat net halverwege de trap: zij deed een poging om Jongste's val te stoppen.
Gelukkig bleef zij stevig zitten en kon het rollen wat vertragen zodat Jongste 5 treden boven de harde stenen in mijn armen kon rollen.
We zijn een goed team, dat is zeker.
Ze zal er wat blauwe plekken aan over houden, Jongste. Misschien zal ze zelfs een paar dagen luisteren en niet op de trappen spelen wanneer ik haar herinner aan 'het gevaar'?
Gek: op identiek dezelfde leeftijd (3 jaar en 1 maand) rolde Oudste van de trap. Haar kon ik niet opvangen omdat ik zelf boven stond. Behalve een blauwe plek en enkele maanden trapangst, heeft zij er enkel de slechte herinnering aan over gehouden.
zondag 1 februari 2015
Stiekem een beetje trots op haar 'pubergedrag'
Niet dat ik het me nog precies kan herinneren. Al weet ik wel met zekerheid dat het later was; ik moet ouder geweest zijn. Om niet te zeggen: véél ouder!
Zondag wordt meer en meer onze 'luie' dag. Voor haar wilt dit zeggen: in pyjama ontbijten en pas later op de dag in 'gewone' kleren schieten. Dit aankleedmoment schuift ze de laatste tijd graag voor zich uit. Op zondag kan dat ook; we moeten ons dan zelden haasten.
Nog boodschappen doen, dat soms wel. En daar is dus ook een tijdslimiet aan verbonden aangezien dit enkel in de voormiddag kan.
Ze bleef het aankleedmoment uitstellen, dus stelde ik het ultimatum: "nu aankleden of je kan niet mee naar 'de winkel'". Ze reageerde laconiek "ga maar, ik zal wel even TV kijken" en nestelde zich in de zetel. Huh?
Mijn schuld natuurlijk, ik had haar de keuze ook maar niet moeten laten. Maar daar stond ik dan. Is 5 jaar niet erg jong om alleen thuis te laten? Maar ik moet ze toch ooit eens 'loslaten'?
Met een hoofd vol twijfel wilde ik het er wel op wagen, sjeezden Jongste en ik in volle vaart langs de winkelrekken, terwijl ik in mijn hoofd mezelf aan het uitmaken was voor volledig onverantwoorde moeder, waardoor ik de helft vergat van wat we nodig hadden.
Na een dikke 20 minuten stonden we alweer thuis. "Zijn jullie er nu al? Ik heb maar 1 dingske op TV kunnen zien", was haar ontgoochelde reactie.
Zij had ons in elk geval niet gemist, en voelt zich blijkbaar veilig genoeg om eventjes alleen thuis te kunnen zijn.
Stiekem ben ik toch een beetje trots op haar....
Zondag wordt meer en meer onze 'luie' dag. Voor haar wilt dit zeggen: in pyjama ontbijten en pas later op de dag in 'gewone' kleren schieten. Dit aankleedmoment schuift ze de laatste tijd graag voor zich uit. Op zondag kan dat ook; we moeten ons dan zelden haasten.
Nog boodschappen doen, dat soms wel. En daar is dus ook een tijdslimiet aan verbonden aangezien dit enkel in de voormiddag kan.
Ze bleef het aankleedmoment uitstellen, dus stelde ik het ultimatum: "nu aankleden of je kan niet mee naar 'de winkel'". Ze reageerde laconiek "ga maar, ik zal wel even TV kijken" en nestelde zich in de zetel. Huh?
Mijn schuld natuurlijk, ik had haar de keuze ook maar niet moeten laten. Maar daar stond ik dan. Is 5 jaar niet erg jong om alleen thuis te laten? Maar ik moet ze toch ooit eens 'loslaten'?
Met een hoofd vol twijfel wilde ik het er wel op wagen, sjeezden Jongste en ik in volle vaart langs de winkelrekken, terwijl ik in mijn hoofd mezelf aan het uitmaken was voor volledig onverantwoorde moeder, waardoor ik de helft vergat van wat we nodig hadden.
Na een dikke 20 minuten stonden we alweer thuis. "Zijn jullie er nu al? Ik heb maar 1 dingske op TV kunnen zien", was haar ontgoochelde reactie.
Zij had ons in elk geval niet gemist, en voelt zich blijkbaar veilig genoeg om eventjes alleen thuis te kunnen zijn.
Stiekem ben ik toch een beetje trots op haar....
maandag 26 januari 2015
Morgenochtend...
Morgenvroeg kunnen we weer lachen... en knuffelen ... en gek doen.
Vanavond niet... vanavond is ze boos.
Ik weet niet waarom, zij eigenlijk ook niet. Al zal ze morgen wel een uitleg klaar hebben: dat ze moe was, of verdrietig omdat ze maar zo kort bij 't vriendinnetje kon blijven spelen.
Vandaag huilt ze, roept ze, tiert ze met de vraag om haar te helpen om me onmiddellijk weg te duwen, te stampen, of zich op de grond te laten vallen wanneer ik dichter bij kom om haar te helpen.
Zoals steeds voel ik me machteloos, voel ik ook haar machteloosheid.
En ook haar jaloezie en eenzaamheid wanneer ze het me onmogelijk maakt om een bedtijd-verhaal te vertellen aan Zus. Ze komt op het boek liggen, duwt Zus weg, trekt of stampt het boek uit mijn handen...
Wat moet ze zich alleen voelen op dit moment, en toch blijf ik uit haar buurt. De ervaring heeft me geleerd dat - tijdens zo'n bui- mijn zichtbare aanwezigheid werkt als een rode lap op 'n stier.
't Is weer een eenzame avond.... voor ons alle twee... Gelukkig valt ze snel in slaap. Ze zal wel moe geweest zijn...
Morgen is alles weer goed: ik weet dat ... ook uit ervaring. Morgenvroeg kunnen we weer lachen en gek doen en knuffelen.
Morgen beginnen we gewoon opnieuw. En als we geluk hebben is het morgen de hele dag goed... En anders beginnen we de dag erna opnieuw ...of de dag daarna...
Ik kijk nu al uit naar morgenochtend...
Vanavond niet... vanavond is ze boos.
Ik weet niet waarom, zij eigenlijk ook niet. Al zal ze morgen wel een uitleg klaar hebben: dat ze moe was, of verdrietig omdat ze maar zo kort bij 't vriendinnetje kon blijven spelen.
Vandaag huilt ze, roept ze, tiert ze met de vraag om haar te helpen om me onmiddellijk weg te duwen, te stampen, of zich op de grond te laten vallen wanneer ik dichter bij kom om haar te helpen.
Zoals steeds voel ik me machteloos, voel ik ook haar machteloosheid.
En ook haar jaloezie en eenzaamheid wanneer ze het me onmogelijk maakt om een bedtijd-verhaal te vertellen aan Zus. Ze komt op het boek liggen, duwt Zus weg, trekt of stampt het boek uit mijn handen...
Wat moet ze zich alleen voelen op dit moment, en toch blijf ik uit haar buurt. De ervaring heeft me geleerd dat - tijdens zo'n bui- mijn zichtbare aanwezigheid werkt als een rode lap op 'n stier.
't Is weer een eenzame avond.... voor ons alle twee... Gelukkig valt ze snel in slaap. Ze zal wel moe geweest zijn...
Morgen is alles weer goed: ik weet dat ... ook uit ervaring. Morgenvroeg kunnen we weer lachen en gek doen en knuffelen.
Morgen beginnen we gewoon opnieuw. En als we geluk hebben is het morgen de hele dag goed... En anders beginnen we de dag erna opnieuw ...of de dag daarna...
Ik kijk nu al uit naar morgenochtend...
Abonneren op:
Posts (Atom)