Lege batterijen

Vakantie,
Eindelijk! 9 dagen weg van huis, naar de zon. En ook naar: voetjes onder tafel steken en aan niet veel meer hoeven te denken.

Pas na een paar dagen merk ik op hoeveel ik roep naar de kinderen, hoe ze vaak over mijn grens gaan, hoe ik niet om kan met hun tegendraadsheid ("laat me dit blad even lezen" is voor hen het signaal om mij als springkussen en/of boksbal te gebruiken). Ja wat had ik dan ook gedacht: het zijn kleuters!!! :-)

Ik ben ben op,
Leeg
En heb niets meer over om geduld te kunnen opbrengen bij de onhebbelijkheden die passen bij normaal kleutergedrag.

Het voorbije jaar was zwaar, ja. Met zoeken naar aanpak bij het 'anders zijn', het omgaan hiermee was soms erg uitputtend? Ook het verwerken van 'wat nooit zal zijn". 
Het hiermee alleen staan, geen gelijkgestemde naast je weten omdat je alleenstaande bent.

En ondertussen trachten dit te combineren met de job naar behoren uitvoeren. 
Ik laat steken vallen, en nu pas, hier op vakantie, merk ik het op:
Ik geraak niet georganiseerd, zoek elke dag opnieuw naar sleutels ook al had ik er een vast plaatsje voor voorzien.
Ik onthou zo goed als niets: elke dag moet ik een paar keer op mijn stappen terugkeren omdat ik iets crusiaal was vergeten. 
Stilaan besef ik dat ik ook de periode vooraf veel vergat, en ook heel veel gewoon niet gedaan kreeg.
En ook: mijn lichaam is moe, zwaar uit conditie: 2 trappen op is geen probleem, bij de derde lijkt het alsof de bloedtoevoer in mijn benen wordt afgesneden. WAAAT? 3 verdiepen omhoog lukt al niet meer vlot!

Enkele dagen later, terug thuis: 
Het besef groeit dat ik 'iets' moet doen. 
Maar mijn hoofd is te moe om me op bruikbare ideeën te brengen. 
'Gaan sporten' zie ik niet haalbaar: ik heb eenvoudigweg geen tijd enkel voor mezelf. Na het werk rush ik naar de opvang om de kinderen op te halen, is het al bijna 18u en dus eet-, was- en bedtijd voor hen. Daarna is er wel wat tijd voor mezelf, maar ben ik aan huis gebonden. En vooral: ben ik alweer doodop en voel ik me niet meer in staat om nog iets actief te doen. 
Zelfs als daar een oplossing voor zou zijn: wat kan ik nog? Ik word nog elke nacht wakker met pijn aan mijn voeten. De 'steunzooltherapie' heeft blijkbaar zeer veel tijd nodig voordat ik weer volop mijn voeten kan gebruiken. Al is er gelukkig al wel verbetering tegenover een half jaar geleden.

De eerste schooldag:
Ik ga zo ontspannen mogelijk met haar mee de trap op, naar het eerste leerjaar. In het volle besef dat zij me al enkele keren meldde dit niet te willen: "ik wil beneden blijven, in mijn klas van vorig jaar". De verandering is te groot voor haar. En noch de enthousiaste, lieve juf, noch ikzelf krijgen haar de klas in gestapt. Ze blijft aan de deur staan en durft niet binnen...

Met een grote krop in de keel ga ik naar huis. 
Thuis prikken de hele dag de tranen achter mijn ogen. 
In het besef dat het allemaal te veel is... ook al ben ik vandaag nog een dagje thuis van het werk.
Maar ook in het besef dat er geen andere weg is dan eens diep adem te halen en gewoon door te doen...