intern conflict

Zou het voor de ouders ook zó voelen, vraag ik me af? 
Het conflict tussen wat je verstand begrijpt en terwijl je een wee gevoel in de maag krijgt dat je op een andere manier laat weten dat je dit niet wilt. Dat het niet klopt. Toch niet nu...op deze moment.  

De boodschap dat : "er zal worden gekeken of er geen 'ondersteunend gezin' kan worden gezocht, want dat het nodig is". Want dat kan zomaar bij pleeggezinnen: dat iemand anders beslist wat ik nu nodig zou hebben...
Hoezo, "nu nodig"? 

Het was nochtans niet de eerste keer dat de begeleidster getuige was van een uitbarstingske van haar. Het was misschien zelfs wel de eerste keer dat ze zo snel terug bijdraaide en daarna gewoon deed wat ik haar vroeg. 
Ze is intens in haar reacties, dat wel. Maar toch: Ik krijg steeds meer het gevoel dat ze de controle is aan het krijgen over zichzelf, over haar uitbarstingen, dat ze er steeds minder in blijft hangen... En ook ikzelf krijg stilaan het gevoel terug wat grip te krijgen...

Dat is toch een positieve evolutie? 
Waarom dan nu?

Ik heb, wanneer het de spuigaten uitliep en ik het echt niet meer wist omdat ik zowat elke opvoedkundige tip had gebruikt zonder enig succes, vaak gedacht dat ik dan wel een hopeloos slechte opvoeder was. 
Tot ik voorzichtig eens eens iets vertelde aan iemand in mijn omgeving. Dan zag ik spoken, is elk kind een uitdaging, moest ik stoppen met problemen te zoeken waar er geen zouden zijn, want ze is toch gezond? en niet dom?,...   Enfin: dat mijn perceptie fout zat.
En dus ploeterde ik voort en werd verschrikkelijk moe van alle 'gevechten' die geleverd werden.   't Zal dan wel aan mij liggen, dacht ik...

Totdat ik zo 'n half jaar geleden deze, heel erg welgemeende, bedenking kreeg: "Het moet moeilijk zijn". Nadat de taalbegeleidster-die ook psychologe is- nog maar eens het niet corrigeerbare gedrag van haar meemaakte vanop de zijlijn. Of ze tips had? Maar die had ze niet, want volgens haar deed ik het volgens het tekstboekje. 
En ook :"ik denk dat het zwaar moet zijn", zei de speltherapeute, nadat ze een keer de agressie had gevoeld bij een minder gestructureerd spel met haar. 

Dat het eigenlijk wel deugd deed: niet wat ik vertelde, maar wel wat zij meemaakten, deed hen tot dit besluit komen. En nog gekker: voor het eerst voelde ik me erkend in mijn verhaal. En was ik zelfs wat opgelucht, en viel er een heel klein beetje last van mijn schouders. Ik zag dan toch geen spoken... de klassieke opvoedingstips zijn goed voor de ene, maar bij de andere werken ze averechts. 

Maar we zijn onze weg aan het vinden, langzaam maar zeker blijven we in de goede richting evolueren. 

En dan nu, dat aanbod. Het voelde als een klap in mijn gezicht.

Terwijl:
mijn hoofd weet dat ik over mijn grenzen ben moeten gaan om het vol te houden, 
mijn ogen zien dat ik er afgeleefd en vermoeid uit zie, 
mijn lijf schreeuwt om in de zetel neer te ploffen wanneer ik hier nog op handen en knieën mee het speelgoed help opruimen en ik weet dat de keuken nog schreeuwt om mijn aandacht,.. 
En mijn oren hebben horen zeggen: "want ge gaat er nog lang moeten zijn voor die 2, ze gaan nog lange jaren hier wonen". 

Mijn logisch denken weet dat het een voorstel is uit bezorgdheid, mijn buikgevoel kan hier niet mee om.

"onoplosbare stress" noemt de éne therapeutische stroming dat, "intern conflict" is dan weer wat een ander ertegen zegt.
 "'t Voelt niet just", zeg ik, "toch niet nu". 

Maar, wie weet, geef ik binnen enkele weken of maanden wel zélf aan dat ik extra hulp nodig heb om overeind te blijven. 

Want ik wil er nog vele jaren voor hen zijn: voor deze 2 prachtige, soms heel intense en tegelijkertijd ook kwetsbare, meisjes.