Niet dat ik het me nog precies kan herinneren. Al weet ik wel met zekerheid dat het later was; ik moet ouder geweest zijn. Om niet te zeggen: véél ouder!
Zondag wordt meer en meer onze 'luie' dag. Voor haar wilt dit zeggen: in pyjama ontbijten en pas later op de dag in 'gewone' kleren schieten. Dit aankleedmoment schuift ze de laatste tijd graag voor zich uit. Op zondag kan dat ook; we moeten ons dan zelden haasten.
Nog boodschappen doen, dat soms wel. En daar is dus ook een tijdslimiet aan verbonden aangezien dit enkel in de voormiddag kan.
Ze bleef het aankleedmoment uitstellen, dus stelde ik het ultimatum: "nu aankleden of je kan niet mee naar 'de winkel'". Ze reageerde laconiek "ga maar, ik zal wel even TV kijken" en nestelde zich in de zetel. Huh?
Mijn schuld natuurlijk, ik had haar de keuze ook maar niet moeten laten. Maar daar stond ik dan. Is 5 jaar niet erg jong om alleen thuis te laten? Maar ik moet ze toch ooit eens 'loslaten'?
Met een hoofd vol twijfel wilde ik het er wel op wagen, sjeezden Jongste en ik in volle vaart langs de winkelrekken, terwijl ik in mijn hoofd mezelf aan het uitmaken was voor volledig onverantwoorde moeder, waardoor ik de helft vergat van wat we nodig hadden.
Na een dikke 20 minuten stonden we alweer thuis. "Zijn jullie er nu al? Ik heb maar 1 dingske op TV kunnen zien", was haar ontgoochelde reactie.
Zij had ons in elk geval niet gemist, en voelt zich blijkbaar veilig genoeg om eventjes alleen thuis te kunnen zijn.
Stiekem ben ik toch een beetje trots op haar....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert!
Groetjes