Een weekendochtend:
Om 7 uur kruipt de jongste bij mij onder de lakens. Een kwartier later hoort ze dat Zus wakker is en besluit ze dat de rust lang genoeg geduurd heeft.
Samen lopen ze naar beneden en hoor ik ze druk in de weer: "nee, mag niet", "jawel, hier pak"...
Ik besluit dat de nacht ook voor mij over is, steek een machine was in gang en ga ook naar beneden.
Ze hadden de tafel gedekt! Als verrassing voor mij! Was voor het eerst dat ze dit alleen deden en het was geslaagd.
Fijn, super,... enfin je weet het wel
dezelfde dag, in de (regenachtige) namiddag:
Gejoel, kabaal, enkele luiden bonken en knotsen komt vanuit hun slaapkamer: ze zijn op het ene bed aan het springen en van het zich van het kinderplooibedje aan het laten afglijden.
Het is niet de eerste keer dat ik er hun attent op maak dat ze zo hun bedden stuk aan het maken zijn.
Ik maak me een beetje boos: "dat het gedaan moet zijn en ze zorg moeten dragen voor de spullen. En dat ze dan nu maar naar beneden moeten komen en daar spelen".
"neen, hé" is het antwoord dat ik krijg van Jongste.
Ik neem ze beiden mee naar beneden, waar ze zich heel duidelijk maken: "wij doen wat we willen en dus gaan we terug naar onze kamer spelen"
Ik stond met mijn mond vol tanden...
Het plooibedje opplooien was het enige wat ik nog kon doen omdat het niet verder de 'mishandeling' van mijn 2 energieke dames zou moeten ondergaan. Mijn woorden waren lucht...
Dan vraag je je toch wel eens even af waar je -als ouder- eigenlijk mee bezig bent, en vooral: wat moet je op zo'n momenten doen om 'goed op te voeden'? Soms weet ik het toch niet hoor..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert!
Groetjes