Het is weer zo'n dag

Het is weer zo'n dag. Correctie: het is weer zo'n reeks van dagen.

Zo'n dag waarop ik mij afvraag welke schuif met 'mogelijkheden' ik nog kan opentrekken. 
Die van 'boos maken' staat constant open, 'grapjes' is uitgeput, 'kietelen' lukt alleen maar als ze me niet slaat of van me wegloopt, 'afleiden' lukt alleen maar wanneer ik even een adempauze kreeg. Uitputtend: ik probeer de gewone afspraken te laten gelden, zoals "nee: nu geen TV" ondanks haar voortdurende dreigementen "ik wil TV of zal ik dit kapot maken" waarop 'dit' uiteraard iets van mij is: een sjaal, een fotokader, ...
Tot hier toe is er nog niet veel gesneuveld, zonder te moeten toegeven aan de 'dreigingen'... tot hier toe...

De avonden zijn het moeilijkste: mij beletten om Zus naar bed te brengen en haar te laten slapen door in haar bed te gaan springen, mij beletten zus haar pyjama aan te doen door aan mij of haar te trekken, te slaan....
Het enige wat er kan is haar buiten zetten, tot Zus in bedje ligt. Die slaapt gelukkig snel in. Dan komt de poging om haar in bed te krijgen... en er haar te houden.

Ze is boos. 
Constant boos. 
En ja, ik denk zelfs te weten waarom. Maar ik kan er niks aan doen. Ik niets veranderen aan de toestand hoe hij is: dat zij hier woont bij mij en weinig contact heeft met haar eigen mama....

En ik begrijp dat dit pijn doet. En ik weet dat boos zijn gemakkelijker is om dragen dan verdriet; althans voor haarzelf. 
Voor ons is dit lastig, vermoeiend..

Ik voel me machteloos. Te kort schieten tegenover haar: dat ook...Alsof ik meer zou moeten kunnen. Of in elk geval het beter zou moeten kunnen...

Ik weet ook niet of het OK is om deze blog te posten... Misschien verwijder ik hem wel weer. Ik weet wel dat het eigenlijk zinloos is om dit te schrijven: je kan het je toch niet voorstellen. 
Ik merkte het vorige week nog, toen ik het over haar 'heftigheid' had: een andere pleegouder reageerde "ach ja: wij hadden al zonen voor we pleegouder werden en 1 ervan is ook wel heftig." Alsof ik problemen zie die er niet zijn. 
Ter info: ik zoek niet naar het probleem, wel naar hoe ik ermee om kan gaan. 
En verder viel die persoon wel stil toen ik vertelde dat ik ooit van de opvoedsters van de naschoolse opvang de vraag kreeg hoe ik haar aanpak, want zij wisten het even niet meer.... 
Ja natuurlijk is zij ook maar gewoon een kind, al toont ze haar boosheid met een heftigheid van soms ongekend niveau

En dan de opmerking dat elk kind een uitdaging is om op te voeden! Ach ja, waarschijnlijk wel. Al ken ik het verschil tussen een kind dat grenzen kent en zichzelf in gedrag kan bijsturen (ook al moet je daarvoor boos worden) en een kind dat hier niet in slaagt...
En, voor mij, weegt het tweede een heel stuk zwaarder door...