Plots was ze zo boos...
Natuurlijk is ze al heel veel boos geweest, woede-uitbarstingen en zo. Omdat het bedtijd is, of ze snoep wilt of iets anders niet wilt. Dat hoort erbij; bij opgroeien. Gaandeweg vinden we daar onze weg wel in, Zij en ik
Maar dit ..was ..zo anders.... Dit was een 'oergevoel'
Nee ze wilde niet verder aan de telefoon. Ze had 'm al gewoon afgedrukt ook. Maar mama belde opnieuw. Scheldwoorden en verwijten die niet voor publicatie zijn, mama bleef redelijk rustig maar begreep er niets van. "IK WIL NIET".
Wanneer de telefoon uit ging kwam de oerschreeuw. En de uitleg: IK BEN ZO BOOS
IK WIL SPELEN MET HAAR, NIET TELEFONEREN.
Het kwam vanuit haar buik, of zelfs nog dieper: de toppen van haar tenen. En haar gezichtje erbij... dat heb ik nog nooit zo gezien.
Ze heeft gelijk: ze wilt haar, haar mama.
Telefonisch contact is dan als een pleister op een houten been.
De theorie zegt: het is haar proces, zij zal moeten leren dat haar mama met periodes weinig bereikbaar kan zijn.
De praktijk zegt: dit kind ziet er van af
Maar bovenal was ik ook verbaasd van de echtheid en authenticiteit die zij op dat moment van diepe pijn kon tonen...
Dat is nieuw ...
En, ondanks alles, ook goed: dat ze het vandaag niet toonde via de omweg van moeilijk gedrag
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert!
Groetjes