"Mijn mama is ziek", vertelde ze (eigen-)wijs aan juf van de opvang.
Wàs ziek, vond ik en begon haar uit te leggen dat het toch al veel beter ging met haar mama. Trouwens: ze was 2 weken geleden toch mee naar school gekomen? En : je gaat haar weer zien hoor, dit weekend. Dat is de witte dag, nog ... keer slapen,... enz.
Einde gesprek want op dat moment stappen we samen met juf naar buiten, staan er andere vriendjes die op een fiets stappen: dat vraagt ook al haar aandacht. Of nee: het is eerder: die krijgen al haar aandacht :-) En ik ben ondertussen met de buggy met Kleine Zus aan het slalommen tussen kleine en grotere mensen en fietsen.
Nu, enkele uren later, kan ik mij wel voor mijn kop slaan voor dat antwoord.
Het zou ook kunnen dat het voor haar belangrijk is om te kunnen zeggen dat haar mama ziek is. Als een soort uitleg/rechtvaardiging waarom niet haar Mama haar van school komt halen, wel haar Koeka.
Ze ziet, en begrijpt, dat de meeste kindjes van de klas gebracht en gehaald worden door papa en/of mama.
Ze weet al van in de crèche dat ik het ben die haar afhaal, ook al roepen de andere kindjes "je mama is daar". Daar is nooit verwarring rond geweest. De anderen mogen over mij spreken als 'mama' of 'Moeke' of 'Koeka': zij weet echt wel wie er bedoeld wordt en heeft het daar niet moeilijk mee.
Maar misschien begint ze stilaan te begrijpen dat dit 'anders' is dan bij de (meeste) kindjes? En is dit haar manier om aan de juffen uit te leggen dat Mama haar niet kan afhalen, maar dus wel Koeka??
En in dat geval: mag ik die uitleg helemaal niet geven. Had ik moeten meegaan in haar verhaal. "Ja, je mama is wel ziek. Niet meer zo ziek als eerst, maar wel nog een beetje"...
Zoiets... In die aard.
Of zoek ik het nu alweer veel te ver??
Mijn (eigen) zoon vertelde een paar maanden geleden nog aan iedereen dat zijn mama altijd "te laat" was, terwijl ik hem al sinds de creche elke dag op hetzelfde uur ga ophalen.
BeantwoordenVerwijderenMaar toen had hij ook door dat andere kindjes vlak na schooltijd werden opgehaald en hij wat langer moest blijven.
Zat ik daar met een enorm schuldgevoel terwijl hij die fase na een week alweer ontgroeid was.
Ze merken inderdaad die verschillen, maar zodra ze die vastgesteld hebben, is de zaak afgehandeld en richten ze hun aandacht weer op iets nieuw.
Konden wij de dingen maar zo gemakkelijk benoemen en dan achter ons laten :-)
Fijn dat je reageert.
BeantwoordenVerwijderenJouw verhaal zet voor mij alles weer wat in perspectief. Dank je.
En inderdaad: zolang ze maar heel goed weet dat ik om haar geef, mag ik al eens sussend reageren zeker? Ook al wou ze misschien een andere reactie :-)