maandag 4 februari 2013

Hoe zou het zijn...

Morgen word ik op de jeugdrechtbank verwacht. Voor de eerste keer voor de jongste en het is niet dezelfde jeugdrechtbank als die van de oudste. Dus dat is best wel een beetje spannend: hoe gaat het daar eraan toe? Om te beginnen al: kan je daar in de buurt parkeren??
Verder heb ik de ouders van de jongste nog nooit gezien: dus ook dat is een beetje spannend. Stel dat we samen zo'n uur of twee moeten wachten voor het aan ons is: wat gaat dat geven?? Want zo gaat dat dus in jeugdrechtbanken: iedereen die in de voormiddag moet verschijnen, wordt om 9u verwacht. En dan hangt het af van de anciënniteit van de advocaat: de mensen met meest ervaren advocaat mogen eerst....

Maar vooral: hoe gaan de ouders reageren wanneer ze beseffen dat ik de pleegmoeder van hun dochter ben? Ik bedoel dan: ... ja hoe moet ik dat nu uitleggen?

Ik probeerde mij voor te stellen hoe het zou zijn om je baby een half jaar niet te mogen zien, enkel een naam en adres op papier te hebben: daar verblijft je kind, maar verder niks. Hoe zou het voelen om die eerste sinterklaas/kerstmis te missen? De eerste verjaardag? De eerste keer dat ze alleen zit, de eerste keer kruipen, de eerste keer 'bravo' in haar handjes klappen, voor het eerst rechtstaan???
Ik ben ermee gestopt... het lukt niet om het me voor te stellen... het is trouwens verdomd pijnlijk om het te proberen....

Ik weet het wel: er was echt wel een reden waarom ze niet thuis kon/mocht blijven. Maar niks in't leven is zo zwart/wit. Ondanks de reden om uit huis te worden geplaatst, zagen de ouders haar best wel graag. En werd er op bepaalde vlakken wel goed voor haar gezorgd. Sommige ouders kunnen ook niet anders....weten zij veel...

En morgen worden ze dus 'geconfronteerd' met diegene die voor hun dochter zorgt: die wél de eerste verjaardag heeft mogen vieren, die haar voor't eerst heeft zien alleen zitten, kruipen, rechtstaan,... En na de zitting van de jeugdrechtbank keer ik terug, naar hun dochter en zij naar hun huis zonder kind...
Wat zou dat losmaken bij hen: boosheid? Verdriet??Onmacht? Pijn? Wellicht een combinatie van alles van dat en nog een heleboel meer...


En het enige dat ik hen kan geven zijn een paar foto's...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Leuk dat je reageert!

Groetjes