Als 'single mom' kan ik het niet delen met mijn partner, dus schrijf ik het hier....

Vanalles spookt er door mijn hoofd; en niets ervan is dringend, lastig, spannend, moeilijk of speciaal.
En oh ja: als je spontaan begint te kokhalzen bij zoete verhaaltjes genre 'mijn kind-schoon kind', kan je maar beter op tijd stoppen met lezen :-)

Toch heb ik de laatste week niet geschreven. Vaak willen schrijven, dat wel..
Ik denk dat ik een beetje 'de weerbots' voel: een hele periode heb ik het niet gemerkt, gewoon doordoen, weet je wel? Maar nu ik een (heel klein) beetje ademruimte ervaar, zit ik gewoon in de zetel...te zitten en mijn best te doen niet op een veel te vroeg uur in slaap te vallen. Want ik zou eigenlijk nog moeten mails checken-stofzuigen-beetje strijken-keuken kuisen-speelgoed opruimen-babysit regelen en wil daarnaast ook nog: gewoon voor TV hangen-krant lezen-artikel in de libelle over de beste vriendin van mijn broer lezen- mijn hoofd leegmaken-...

Een heel klein beetje ademruimte dus, gewoon omdat het stilaan wat vlotter gaat met de kindjes.

De Jongste: is in gang geschoten. Op motorisch vlak: ze trekt zich recht, doet een poging om zich te verplaatsen - stappen kan je 't moeilijk noemen omdat ze vooral dezelfde voet steeds opheft en weer neerzet. Ondertussen brabbelt ze in verschillende toonhoogten zodat het bijna lijkt alsof ze iets vertelt.
Het eten lukt wat beter. Middagmaal en fruitpap waren nooit een probleem. Maar die flesjes!! Eigenlijk kwam het erop neer dat ze 't deed met 2 volledige voedingen per dag, aangevuld met 's ochtends en 's avonds een paar hapjes/slokjes. Alles heb ik geprobeerd: pap indikken, andere types melk, andere merken, andere spenen,.. Voor 1 keer lukte het, de tweede keer werd alles weer weggeduwd, uitgespuwd.. Maar goed: dat lijkt voorbij.  Amper 2 tanden heeft ze, toch lukt het eindelijk om wat brood te eten. Al heeft het ook lang geduurd voordat ze het zag zitten: eerst was boterham iets om stevig op te kloppen, te verkruimelen, van tafel te vegen, uit haar mond te halen als ik het er al zou ingestoken hebben. Enfin: om mee te spelen, niet om te eten
En vooral: ze geeft knuffels. Als ze op de arm zit, kan ze mij plots heel stevig vasthouden met haar handjes aan mij trui vastklampen en haar hoofd tegen mij (soms een beetje onzacht).
Het is alsof ze 'thuisgekomen' is. Na 7 maanden: dat is vrij vlot.

De Oudste: lijkt stilaan terug wat op haar plooi te komen. De felste "ik ben 2 dus ik zeg nee" gevolgd door "ik ben nu 3: dus ik doe dat nie" periode met zijn kleine drama's zijn stilaan gaan liggen.
Maar god wat is het toch weer heftig geweest met momenten! Zo kreeg ik heel november, elke schooldag een klacht of een verhaal van wat ze nu weer voor uitdagend gedrag had gesteld of stoute dingen gedaan. Ja: ELKE schooldag. Daarnaast was ze thuis ook erg uitdagend. Ik werd er zelf gigantisch onzeker van: "heb ik het nu zo fout gedaan dat ik haar opvoeding nu al compleet verknoeid heb??". Tot ik een keertje alles oplijstte wat er allemaal gaande was in haar leventje als -nog net geen- 3 jarige. En dan kom je tot de ontdekking dat ze best wel veel te verwerken kreeg:  van het éne op het andere moment een pleegzusje in huis waardoor ze niet meer de exclusieve aandacht kan opeisen, bezoeken aan mama die even niet meer konden doorgaan daarna was mama in een ziekenhuis: daar zat ze enorm mee in, eerste schooldag in een voor haar totaal nieuwe omgeving met allemaal nieuwe gezichten (en nieuwe dingen: dat is stress voor haar! nieuwe mensen: héééééééél veel stress).
Maar stilaan kan ze ook al eens laten weten wat haar bezighoudt "Ik had geen bezoek van mama, hé?" "Nee schatje: ze heeft gebeld: ze kan niet vandaag" "Oh kijk: die auto heeft lichtjes". En vandaag bij het "slaapwel en tot morgen": "Nee: je moet nog bij mij komen liggen: wij moeten nog spreken". Juist ja: al een tijdje geleden geprobeerd maar toen was ze er absoluut niet aan toe, nu dus wel. Waarmee heb jij vandaag hard gelachen? Wat was zo plezant dat je't morgen opnieuw wilt doen? Ben je boos/bang/verdrietig geweest vandaag? Waarom?
Conflicten zijn er nog steeds, maar de drama's zijn minder heftig, komen minder voor en vooral: ze gaan voorbij. In tegenstelling tot november: toen was het een 'permanente drama-toestand".
Dit is, ook voor mij, een pak minder stress.

En nu moet ik de kleinste gaan troosten die toch weer erg onrustig aan het slapen is . Zou er misschien eindelijk een derde tand doorkomen? Op haar 14 maanden zou het wel eens mogen.... Zolang het maar niet opnieuw een oorontsteking is.....