helaas....

Na de shock, de verbijstering en vooral alle emoties en gedachten die mij in de gekste combinaties overvielen, is stilaan het rationele zich terug beginnen roeren.

Een 2-jarig kindje, dat uit haar vertrouwde milieu zal geplukt worden om bij een vreemde mevrouw in een vreemd huis te gaan wonen, heeft nood aan veel aandacht om dat trauma te kunnen verwerken. Klein ventje is een baby, die ook alle aandacht nodig heeft om te kunnen groeien en evenwichtig te ontwikkelen, en wordt daarbij ook uit zijn vertrouwd milieu gehaald.
Wanneer ik, als full-time werkende, zou pretenderen dat ik beide wezentjes voldoende aandacht kan geven als ze hier tegelijkertijd zouden geplaatst worden, is beide kinderen te kort doen.

Ook al keek ik nu zo uit naar de komst van klein ventje en was ik mij toch al stilletjesaan aan het voorstellen hoe het hier tijdens de kerstvakantie zou lopen wanneer hij hier zou zijn, ik ben niet ingegaan op de vraag om zowel hem als zusje tesamen op te vangen.
En ja, hierdoor steek ik mijn eigen wensen en dromen toch weer in de koelkast en vind ik het dikke shit voor mezelf.
Toch moet ik, in ieders belang, eerlijk zijn met mezelf en toegeven dat 2 kindjes tezamen te hoog gegrepen is voor mij op deze moment....

Maar hoe overtuigd ik ook ben dat dit nu de enige goede reactie is, ik blijf verweesd achter....

In shock... na info

Eindelijk info gekregen over hoe het nu verder gaat....
En ik stond perplex: nu is de vraag weer helemaal veranderd: ja: Mama en Papa willen pleegzorg, en ja: ze zien mij zitten als pleegmoeder. En ook: ze willen dat ik niet alleen hun klein ventje opvang, maar ook ineens grote zus......

Dat had ik dus niet zien aankomen en ik heb nu wel bedenktijd gevraagd.

Voor mij komt het er op neer dat ik ofwel pleegmama word van broer en zus, ofwel geen pleegmama word.
Voor de kindjes lijkt het mij wel een betere oplossing dan wat er tot nu toe geboden wordt, dus dat beide ouders dit vragen toont nog maar eens aan dat ze echt wel het beste voor hebben met hun kroost.


Maar of ik dit aankan (een baby en een peuter en fulltime werken en alleenstaande zijn....) en het dus realistisch is om op deze vraag in te gaan.... daar heb ik nu echt nog geen idee van!

geen info

Nee ik weet nog niets:
niet of het ventje ooit naar hier komt of niet
niet wanneer ik dit zou kunnen te weten komen
niet of het goed gaat met het ventje
niet hoe het gaat met de Mama en de Papa van het ventje en hoe zij hier nu tegenover staan.

Ik moet wachten, en mijn werkgever vragen om te wachten (heb nog een dag of 5 verlof staan, mijn werkgever zou graag hebben dat ik die nu plan), en de crèche moet wachten.

Het is niet gemakkelijk, noch praktisch, noch emotioneel...

Ondertussen weet ik met mezelf geen blijf, vraag me af of ik niet moet informeren of er nog andere vragen binnen zijn gekomen waarvoor ik zou matchen als pleeggezin, maar kan deze vraag onmogelijk stellen. Want als er beslist wordt dat dit ventje toch naar een pleeggezin moet, dan vind ik dat ik er moet zijn voor hem. Hij is al een paar keer verhuisd van huis naar instelling en terug. Hij rekent op stabiliteit en dan vind ik niet dat ik nu niet mag weglopen omdat het een beetje lastig is niets te weten....

Ik had stilletjes gehoopt rond sinterklaas iets te weten omdat mij was gezegd dat de Commissie 2 tot 3 weken nodig heeft voordat ze een beslissing uitspreken. Maandag zal het 3 weken zijn....
Maar ja, december is én een wintermaand met extra zieken én een feestmaand waarin mensen extra verlof nemen: soms loopt het daardoor wat trager denk ik....

Ik hoop nu maar stilletjes dat ik tegen het volgende weekend iets meer weet.

never ending story ...

't Is echt een soap aan't worden! Nee: het ventje komt dan toch niet naar hier...
Voorlopig toch...
Crèche gisteren betaald, verlof vastgelegd op't werk...
Allemaal voor niks. Of nee, zelfs dat is niet zeker.
Misschien krijg ik binnen een week of 3 toch nog de vraag om voor 't Kabouterke te zorgen. Het zou kunnen dat het via de jeugdrechter een verplichte pleegplaatsing wordt...

En wie is de dupe van dit hele verhaal? Juist ja: Kabouterke! Hij kan nu nog een beetje langer in de instelling blijven (Waar hij heel graag gezien is en er op een heel warme manier voor hem gezorgd wordt hoor!) wat nog altijd niet hetzelfde is als 'thuis' (echtthuis bij Mama en Papa of interimthuis bij mij)...

Zucht...
En op naar de volgende, en hopelijk meer optimistische, episode van deze soap...

Jawel!!!

Ja hoor, het is zover: ik kreeg het telefoontje waarin werd gevraagd wanneer ik het kleine ventje zou kunnen gaan ophalen in de instelling waar hij nu zit!!

Morgen moet ik dus op het werk gaan 'onderhandelen' om uit te zoeken wanneer ik mijn opgespaarde vakantiedagen zou mogen opgebruiken. Liefst zo rap mogelijk...
Aangezien ik eigenlijk voor verschillende 'bazen' werk, wordt dat nog een hele klus om alle agenda's op elkaar af te stemmen. Maar toch. Ik heb er een goed oog in en hoop dat ik volgende week donderdag klein ventje thuis heb zitten.

Nu nog een goede 'schuilnaam' vinden voor hem, zodat ik gemakkelijk hier over hem kan vertellen. 'k Heb hem nog maar 1 keer gezien, maar met zijn bolle wangetjes en het knal roode truitje dat hij aanhad, had hij wel iets van een kaboutertje. 'Kabouter' misschien? ;-)

Voorlopig is het plan dat het ventje een goede anderhalf jaar hier zou blijven om dan terug bij Mama en Papa te gaan wonen. Dus zal het een belangrijke opdracht worden om het contact met Mama en Papa zo goed en vlot mogelijk te houden.

Het is mijn eerste.... Ik kijk er naar uit.... met veel warmte en enthousiasme.... maar toch ook wel met een paar vraagtekens en wat spanning....ik hoop dat het mij lukt, ik moet het doen lukken!!: dit ventje, en het gezin waaruit hij komt, hebben het nodig............

misschien....

Het zou nu toch...
Waarschijnlijk....

Een paar dagen nadat de ouders een gesprek met een vertrouwensfiguur hadden, kwam het telefoontje dat ze toch zouden doorgaan met de pleegplaatsing.

Nu worden de kennismakingsgesprekken terug opgestart. Zover zijn we al. En wat mij betreft is dat ook het enige dat zeker is.

Het probleem is dat ik het niet meer geloof. Ik geloof niet meer dat het ooit nog zo ver komt dat hier een kindje geplaatst zal worden. Zelfs al 'ben ik er nu wel heel dichtbij' dixit sommigen.

We zien wel

Welles-nietes?

De spanning stijgt: terwijl vorige week alles klaar en duidelijk was, is nu alles terug in vraag gesteld. De ouders haken af, of proberen in elk geval de plaatsing in pleegzorg te voorkomen. Dat hoeft op zich geen slecht teken te zijn: een kindje naar een pleeggezin zien vertrekken moet wel heel erg pijnlijk zijn. Misschien zijn de ouders nu erg geschrokken en hebben ze extra veel motivatie om het toch beter te doen? Als het in het voordeel van het kind zou zijn, is het dus niet slecht. Maar dat is nu nog niet duidelijk.

Ik wacht dus weer af.... twijfelen de ouders alleen en kan een goed gesprek met vertrouwde personen hen wel overtuigen? En gaat dan de pleegzorg in op het afgesproken moment of op een later te bepalen datum? Of haken ze definitief af en wordt het afwachten voor een volgende vraag? Of haken zij af maar wordt dit kindje, later, via een beslissing van de jeugdrechter toch nog geplaatst?
Volgende week is er een gesprek met de ouders gepland (zonder mij) en hopelijk krijg ik daarna toch iets meer duidelijkheid: pleegzorg start ja? of nee? of misschien pas later na een beslissing van de jeugdrechter?

Ik weet het, het is vooral erg voor het kind en de ouders. Maar toch, ik ben ondertussen ook betrokken partij en kan enkel maar afwachten. En mij klaarhouden voor het geval dat... Ondertussen had ik toch een paar babyspulletjes aangekocht. Daar zit ik nu mee... want de volgende vraag kan evengoed voor een kindje zijn dat een 2-tal jaar ouder is en daar helemaal niks meer aan heeft.

En hoe moet ik met al die onzekerheden in godsnaam het verlof dat ik had gepland bij de start van de plaatsing, proberen te regelen?

Hopelijk weet ik volgende week meer, want deze onzekerheid is niet prettig...

bedje opmaken

Het is zo goed als zeker: binnen een 10-tal dagen ben ik geen kandidaat-pleegmoeder meer maar gewoon pleegmoeder! Dan kan ik een 3 maand oude baby gaan ophalen in het CKG waar hij nu heel eventjes verblijft.

Het kindje heb ik nog niet gezien, dat contact is er pas volgende week. Mama en papa heb ik wel gezien: mama is echt een lieve mama die het goed wilt doen maar nu even te veel andere dingen aan haar hoofd heeft zodat ze de zorg voor haar baby nu niet aankan.

Ik kijk hier zo naar uit, maar vanaf ik zeker wist dat het zou doorgaan, was ik toch wel even de kluts kwijt. Gelukkig heb ik mijn omgeving een aantal mensen die mee supporteren en dan niet alleen in de betekenis van 'toejuichen langs de zijlijn' maar ook 'echt ondersteuning bieden'! Geweldig, hé? Van een aantal mensen krijg ik babymateriaal in bruikleen, anderen geven mij tips waar er iets in uitverkoop of tweedehandsverkoop staat.

Dit weekend staat dus in het teken van: materiaal selecteren, de rommel wegdoen zodat er plaats is voor de babyspullen die ik her en der mag gaan ophalen....

Leuke weekendinvulling!!!!

rollercoaster

Rollercoaster: om hoog, naar beneden, kriebelingen in de buik, spanning (soms wat té?!), uitgelaten zijn maar je toch ook niet willen aanstellen en de kreetjes dus toch maar proberen te onderdrukken.

En zo voel ik mij ook een beetje. Al zit ik nu vooral in de 'controle' functie: het gevoel is er, maar ik onderdruk, geef me er niet aan over...

Heel voorzichtig ben ik nu, en twijfel of ik het wel zou schrijven. Want door het op te schrijven maak ik het openbaar, echt, niet meer fictief..
Maar ik kan het toch niet voor mezelf houden, al weet ik dat het te vroeg is om de wereld te vertellen: dat ik ondertussen al een nieuwe 'pleegvraag' gekregen heb!

Super verbaasd was ik, aan de telefoon. Eerst dacht ik nog dat er nog eens gebabbeld moest worden over het stopzetten van de vorige vraag. Niet dus. Ik had mezelf voorgehouden dat het waarschijnlijk begin 2010 zou zijn voor er een nieuwe vraag zou komen. Weeral: niet dus. En aan de reactie die er kwam op mijn spontane : "nu al!, ik had echt zo snel geen nieuwe vraag verwacht!", bleek dat het ook voor de pleegdienst onverwacht was. Maar ja, zij hebben natuurlijk ook geen glazen bol...

OK, verder dan dat staan we dus nog niet en ik heb nu ook en beetje de voorzichtige reflex: "been there, done that": een voorstel gekregen waarop ik een positief antwoord geef, maar dan haperde het, vorige keer.
Hopelijk lukt het nu wel om eens af te spreken met de ouders, om tot afspraken en te komen en om van start te gaan. Maar voor mijn gevoel is het pas "echt" wanneer het gesprek met de ouders goed verlopen is. Alsof ik nu weet dat ik 'overtijd' ben, maar dat het nog te vroeg zou zijn om met de predictor een zekere uitslag te hebben...
Het verzamelen van noodzakelijke spulletjes, kledij en het vastleggen van opvang en dergelijke, zijn voor 'later': voor het moment waarop ik zeker weet...

Wordt vervolgd....

hindernissen-parcours

Ik ben in mijn hoofd aan het plannen, regelen en ook al een klein beetje aan het uitvoeren (crèche gevonden) wanneer ik telefoon krijg van de pleegzorgdienst. De plaatsing gaat niet door... Mama, die eerst wel de vraag had, ziet het nu niet zitten en werkt tegen.
Ik begrijp goed dat het geen zin heeft om een vrijwillige plaatsing te proberen tot stand te laten komen wanneer de moeder plots van gedachte is veranderd. Maar het is zo erg dat door de verandering bij moeder er nog niks concreet voor haar kindje uit de bus komt en dat wordt nu toch wel stilaan tijd!

Aan telefoon ben ik één en al begrip, ook de pleegzorgdienst vindt dit geen goede situatie en zit ermee verveeld. Het is ook hun keuze niet en zij worden ook voor voldongen feiten gezet.
Pas vandaag merk ik dat het bericht toch niet in mijn koude kleren is blijven hangen en moet ik eventjes slikken. Ook ik was al begonnen met mijn leven wat anders in te richten op het moment dat de concrete vraag gesteld was. (Van alleenstaande naar pleegmama vraagt toch wel een beetje aanpassing in levensstijl en wat aanpassing in huis).
Nu zit ik hier...

Nu ja, de tijd die vrijgekomen is zal snel weer ingevuld zijn met allerhande activiteiten, dat is het probleem niet :-)
't Is dat knopje in mijn hoofd dat terug moet geswitched worden, en dat blijkt toch een beetje tijd nodig te hebben...

Het pleegzorgavontuur is vandaag toch een avontuurlijk hindernissenparcours gebleken :-)

'Mama A?' ...'Moeke'??

Ik weet het wel: 's nachts zitten er veel vreemde kronkels in mijn hoofd. Normaal gezien heb ik daar geen last van, want dan slaap ik gewoon door. Maar zo nu en dan werkt er eentje door bij het wakker worden. :-)

Zo ook deze morgen: bij het (veel te vroeg trouwens) wakker worden schoot volgende vraag door mijn hoofd: hoe kan ik mijn toekomstig kindje mij laten aanspreken?
'Mama' zal in gebruik zijn genomen door de 'echte' Mama,
gewoon mijn voornaam lijkt mij zo weinig zeggend.
Tante? Nee, dat is in gebruik voor mijn neefje en er is een wezenlijk verschil tussen tante zijn en pleegmama zijn.
'Moeke' doet mij meer denken aan een oma... waarschijnlijk omdat dit zo was bij mijn vriendinnekes van de lagere school, want zelf heb ik nooit een 'moeke' gehad,...
'pleegmama' klinkt ook als een officiële aanspreektitel en dus veel te stijf, deftig, stroef,....
'Mama A...' klinkt voor mij het meest logische, klopt ook het meest naar mijn gevoel al kan ik er best inkomen dat dit voor De Mama wel moeilijk wordt.

Suggesties???

een 'voorstel' vanuit pleegzorg

Ik had me er op voorbereid dat er wel een paar maanden verlopen tussen het moment waarop je profiel 'officieel' voorgesteld is en het 'voorstel' voor de plaatsing van een kindje. En omdat mijn profiel zo ongeveer een week geleden is voorgesteld op de vergadering, was ik er dus gerust in... Zo rond de winter hoopte ik toch wel al iets te horen.
Niks daarvan: gisteren kwam het telefoontje al!
Dus nu tolt het in mijn hoofd: ga ik erop in? Tuurlijk! Hm: is dat niet een beetje te snel gereageerd? Zou ik het niet wat grondiger moeten overdenken? Wat laten bezinken? Komaan: ik heb toch het STAP-programma gevolgd. En trouwens: wanneer ik nu 'ja' zeg, dan is het nog maar het begin van een reeks contacten en voorbereidingen. Er kan dus nog vanalles tussenkomen.

Spannend...
Mijn hart zegt onmiddellijk 'ja', mijn hoofd stelt eindeloos veel vragen. Hoe snel kan ik een goeie crèche vinden? Help!: ik moet eigenlijk de kinderkamer nog in orde maken. Nog eens help!: ik heb helemaal nog niets van materiaal (want ik heb zelf geen kinderen).

'n heel avontuur!