helaas....

Na de shock, de verbijstering en vooral alle emoties en gedachten die mij in de gekste combinaties overvielen, is stilaan het rationele zich terug beginnen roeren.

Een 2-jarig kindje, dat uit haar vertrouwde milieu zal geplukt worden om bij een vreemde mevrouw in een vreemd huis te gaan wonen, heeft nood aan veel aandacht om dat trauma te kunnen verwerken. Klein ventje is een baby, die ook alle aandacht nodig heeft om te kunnen groeien en evenwichtig te ontwikkelen, en wordt daarbij ook uit zijn vertrouwd milieu gehaald.
Wanneer ik, als full-time werkende, zou pretenderen dat ik beide wezentjes voldoende aandacht kan geven als ze hier tegelijkertijd zouden geplaatst worden, is beide kinderen te kort doen.

Ook al keek ik nu zo uit naar de komst van klein ventje en was ik mij toch al stilletjesaan aan het voorstellen hoe het hier tijdens de kerstvakantie zou lopen wanneer hij hier zou zijn, ik ben niet ingegaan op de vraag om zowel hem als zusje tesamen op te vangen.
En ja, hierdoor steek ik mijn eigen wensen en dromen toch weer in de koelkast en vind ik het dikke shit voor mezelf.
Toch moet ik, in ieders belang, eerlijk zijn met mezelf en toegeven dat 2 kindjes tezamen te hoog gegrepen is voor mij op deze moment....

Maar hoe overtuigd ik ook ben dat dit nu de enige goede reactie is, ik blijf verweesd achter....