'Mijn Mama is ziek'

"Mijn mama is ziek", vertelde ze (eigen-)wijs aan juf van de opvang.

Wàs ziek, vond ik en begon haar uit te leggen dat het toch al veel beter ging met haar mama. Trouwens: ze was 2 weken geleden toch mee naar school gekomen? En : je gaat haar weer zien hoor, dit weekend. Dat is de witte dag, nog ... keer slapen,... enz.

Einde gesprek want op dat moment stappen we samen met juf naar buiten, staan er andere vriendjes die op een fiets stappen: dat vraagt ook al haar aandacht. Of nee: het is eerder: die krijgen al haar aandacht :-) En ik ben ondertussen met de buggy met Kleine Zus aan het slalommen tussen kleine en grotere mensen en fietsen.

Nu, enkele uren later, kan ik mij wel voor mijn kop slaan voor dat antwoord.

Het zou ook kunnen dat het voor haar belangrijk is om te kunnen zeggen dat haar mama ziek is. Als een soort uitleg/rechtvaardiging waarom niet haar Mama haar van school komt halen, wel haar Koeka.
Ze ziet, en begrijpt, dat de meeste kindjes van de klas gebracht en gehaald worden door papa en/of mama.
Ze weet al van in de crèche dat ik het ben die haar afhaal, ook al roepen de andere kindjes "je mama is daar".  Daar is nooit verwarring rond geweest. De anderen mogen over mij spreken als 'mama' of 'Moeke' of 'Koeka': zij weet echt wel wie er bedoeld wordt en heeft het daar niet moeilijk mee.

Maar misschien begint ze stilaan te begrijpen dat dit 'anders' is dan bij de (meeste) kindjes? En is dit haar manier om aan de juffen uit te leggen dat Mama haar niet kan afhalen, maar dus wel Koeka??
En in dat geval: mag ik die uitleg helemaal niet geven. Had ik moeten meegaan in haar verhaal. "Ja, je mama is wel ziek. Niet meer zo ziek als eerst, maar wel nog een beetje"...

Zoiets... In die aard.

Of zoek ik het nu alweer veel te ver??

Precies daarom...

Ik ben een inwijkeling.
'k Ben zoveel jaar geleden hier in Gent komen wonen om in West Vlaanderen te gaan werken. Komende van Leuven, zag ik het beter zitten om in Gent te komen wonen dan ergens te velde in WVL... En hier kende ik tenminste iemand: mijn zus studeerde toen in Gent. Dat ze naar het Antwerpse zou terugkeren nà haar studies, dat lag wel in de lijn van de verwachting.

Gent dus. De redenering klinkt logisch, niet?
Maar de eerste jaren waren bepaald niet gemakkelijk om me te integreren. De meeste van mijn collega's zijn van regio Brugge: aan hen kon ik moeilijk tips vragen ivm vrije tijdsinvulling. Ik was nu ook weer niet van zin om meer dan een uur met de auto te rijden om bijvoorbeeld een klein uur recreatief badminton te spelen (ik zeg zomaar wat)
Langzaamaan heb ik hier dan toch wat mensen leren kennen. Gezinnen in de straat, in de buurt, via circusplaneet, ...

Precies daarom ook vond ik het belangrijk dat de kindjes hier in de buurt naar school kunnen: om later op straat en in de buurt 'bekenden' tegen te komen. Om vriendjes in de buurt te maken en zich op die manier nog meer thuis te voelen.
Er zijn immers goeie scholen in de buurt.

Het is super om te zien dat dit nu al aan het gebeuren is. Op zaterdag boodschappen doen en haar vol verwondering horen roepen: "kijk, daar: de papa van...", een dag later worden wij uitbundig begroet wanneer we aan de overkant van de straat een ander kindje van de klas passeren. En een paar weekends geleden mocht ze mee op de slee van een klasgenootje omdat we toevallig op hetzelfde moment aan hetzelfde speelpleintje stonden.

Heerlijk toch?!
En ook: lekker nostalgisch. Want dit is net hetzelfde als hoe het was toen ik opgroeide. Al was dat dan wel in een dorp. Maar 't was altijd evident... ergens wonen en je buurt kennen, je buren kennen: die van vlakbij en die van een paar straten verder... . Tot ik een inwijkeling werd. Maar nu kan ik het "ik ben thuis in deze buurt"- gevoel wél doorgeven aan de kinderen. En ook dat vind ik : heerlijk. (ik weet het: ik val in herhaling)

En precies daarom dus: een school in mijn buurt:  jenaplanschool de feniks. Ook in de Brugse Poort?
Zeker: ook op de Brugse Poort!!!

Ze kan het toch

Ze is een beetje traag in haar ontwikkeling, Kleine Zus.
Voor de 'ingewijden' in Kind en Gezin -tabellen en -terminologie: ze zit onder de P10 qua lengte en gewicht.
Dat was niet zo toen ze een dik half jaar geleden bij mij kwam: dan zat ze een beetje boven de P50. En dik boven de P50 wat betreft gewicht.  Concreet: in die hele periode dat ze hier is, is ze zo maar een 200gr bijgekomen. Voor een kindje van 13 maanden is dat eerder weinig.
En daarbij komt dan nog eens dat ze duidelijk trager evolueert wat betreft motorische ontwikkeling en spel dan Grote Zus. Maar eigenlijk is zij geen 'goeie' referentie: zij was in die dingen dan weer duidelijk sneller dan het gemiddelde.

Nu goed: de ene is super sociaal en eerder gemakkelijk in de omgang maar trager dan het gemiddelde kind in haar ontwikkeling, de andere is sneller dan het gemiddelde in haar ontwikkeling maar is dan weer sneller overprikkeld, sneller emotioneel overspoeld...
Misschien is de jongste wel beter af....

Maar waar ik mij wel zorgen rond maakte, en daarvoor toch al naar de kinderarts getrokken ben: de jongste wilt maar niet steunen op haar voetjes. Ze trekt haar beentjes op. Of als de voetjes toch op de grond komen dan krulde ze de tenen van het ene voetje zodanig dat enkel de tenen nog de grond raakten. En het andere voetje 'sloeg ze om' naar buiten. ' t Zag er niet goed uit...

En ineens DOET ZE HET. De dag dat ze 13 maanden oud werd, stond ze recht. Voorzichtig recht geklommen door met haar handjes steeds hoger te gaan op de super logo-bouwstenen (die eigenlijk dozen zijn). In 't begin nog erg met haar poep naar achter, maar op dag 2 al bijna rechtop.

En leuk dat ze't vindt.... Ze blijft maar proberen en proberen...
OK: ongeveer 3 maanden later dan het 'gemiddelde kind', maar ze heeft er minstens evenveel plezier in :-)

Blue monday?

De jongste is ziek: gisteren met koorts van de crèche gehaald. Dat heb je; in de winter en met een kleuter en een baby in huis die beiden in contact komen met heel veel andere kindjes. Op school, in de crèche, in de opvang...
Dus belde ik naar de dokter: of we nog konden langskomen? "ja, misschien best een beetje vòòr 6u, het 'spookt' hier nogal eens tijdens de raadpleging op maandag" ;-)
Voor de zessen? Oei, dat haal ik normaal gezien niet. Maar ik probeer.

En kijk: gisterenavond was er weinig verkeer op de baan en ging het alweer een stuk vlotter dan 's ochtends, had ik met veel geluk toch nog een parkeerplaats in de straat van de school wanneer ik de oudste ging ophalen (waardoor ik alweer een kwartier tijd gewonnen had) én ging Grote Zus vrij vlot mee naar huis.

Dus was ik even voor 6 in de wachtkamer van de huisarts, als eerste. En konden we om 6u al bij hem terecht.

Bij het terug naar huis stappen, wandelden baby in wandelwagen en ik erachter, onder de bomen aan de Groendreef, langs het water. Lekker rustig op het netjes geruimde fietspad met links en rechts van ons sneeuw. Best wel een mooi zicht hier.
En ik was duidelijk niet de enige die er zo over dacht. Wanneer ik even naar de andere kant keek, zag ik een koppel op het eerste verdiep buiten op hun piepklein terras zitten. Lekker ingeduffeld en gezellig met een paar kaarsjes op het tafeltje, eentje een sigaretje rokend, kijkend over het water of gewoon naar buiten. Weet ik veel. Maar ik werd er goed gezind van.

Blue Monday? No way!!!

bewegingsles

Vorige week hebben we een proefles kleuterdans gevolgd. Omdat Grote Zus hier zowat de helft van de dag met haar kont staat te draaien en dat dansen noemt, leek het mij wel een goed idee..
Hmm, niet dus: er waren veel kindjes en allemaal onbekende. Zich op haar gemak voelen in een nieuwe groep is nu niet haar sterkste punt. Dus mocht ik mee dansen, ofwel stonden we samen aan de kant, dat was de andere optie...
En dat 'kleuterdans' wilt zeggen dat een juf uitlegt welke bewegingen je dan moet maken op welk moment... Dat was dus ook niet "je dàt". Want dansen: dat is toch gek doen en bewegen op muziek zoals je het zelf voelt??? Enfin: volgend jaar misschien...

Maar terwijl de dansles doorging boven in een kleiner zaaltje van de grote sporthal, was er beneden in die grote sporthal een parcours gebouwd op maat van kleuters. En dat leek ons ook wel wat. Dus zijn we daar gaan kijken  (en heel eventjes proberen, maar na de dansles had ze't wel gehad, Grote Zus)

Deze week was het voor mij dus 'uitpluisweek', met als doel: waarvoor zou ze kiezen en waar schrijf ik haar voor in?
Elke dag stelde ik de vraag opnieuw: "Wat wil je volgende keer nog eens doen: dansen of sporten?"
Maandag was het 'sporten', dinsdag 'dansen', woensdag 'sporten' donderdag: 'gaan klimmen in de touwen als een aapje'. Voilà: da's een duidelijke keuze: we gaan naar de bewegingsles

Vandaag dus voor de eerste keer écht.  Maar die touwen, nee, daar wou ze niet naartoe. Aan mijn trui hangen en zich verbergen achter mijn (veel te brede) rug: dat zag ze al beter zitten.
Hé?? Waar is Grote Zus naartoe? Dat meisje dat tot voor kort overal opklom, alles wel wou uittesten en best wel motorisch vaardig was?? Nu stond ze er verkrampt, wou ze nog wel door de tunnel kruipen, maar alles op een hoogte vermeed ze...  En toen viel mijne frank (of euro, kies maar): vlak voor de kerstvakantie heeft zij - waarschijnlijk- de griep gehad: ze had 7 nachten op rij tot 40° koorts. En in die zieke toestand is ze ook nog van de trap gedonderd (wat ze eigenlijk heel goed en gecontroleerd al kon: van de trap komen). Helemaal van boven naar beneden.... Met enkel een paar blauwe plekken op haar scheenbeen als gevolg. Dacht ik. Maar nu blijkt dus: ook met heel veel schrik...

Maar ze wilt wel nog een keertje terug. En volgende week gaan we eerst wat lopen want dat vindt ze geweldig en kan ze ook goed, en dan door tunnels kruipen. En als ze 't ziet zitten: dan kruipen we ook nog eens ergens op of over. Want van de angst zou ik haar toch graag een beetje afhelpen. Dat ze niet balvaardig is, dat heb ik ook al in de mot. Maar da's niet zo erg: ik ben dat ook helemaal niet en dat is best wel leefbaar ;-)

Minder en beter???

't Wordt tijd om het anders aan te pakken, of toch een beetje. En da'k er niet mee moet wachten tot in september, zoals ik eerst had gepland...

Waar heeft ze't over? hoor ik u denken.

Wel: Mijn kleuter - de oudste dus- kon vorige vrijdag niet op school slapen en had het weekend nodig om dit tekort wat weg te werken. Al was ze nog moeilijk wakker te krijgen deze maandagmorgen.
Kom ik deze ochtend op school en krijg ik te horen dat slapen er vanmiddag niet in zit omwille van de 'portfolio namiddag' van de school. Ja, tuurlijk en zelfs logisch. Alleen: ik had het niet ingecalculeerd en had onmiddellijk door dat ze deze week niet doorkomt als ze al moet starten zonder middagdutje.
Dus probeer ik iets uit te denken, te regelen, aan te passen, waardoor ze toch nog iets zou kunnen slapen. Voor mij wordt het een namiddag waar ik mezelf nog net niet voorbij hol van de éne afspraak naar de andere.

Gelukkig zijn we mooi op tijd voor het portfolio gesprekje en - grote zucht van opluchting- ook de Mama  was erbij.  En dan bedoel ik het zowel in letterlijke als figuurlijke zin van het woord 'erbij'. Ik was er vooraf niet gerust in en had dus maar niet aangekondigd dat Mama ook uitgenodigd was. Hierdoor was Grote zus wel eerst een beetje van haar stuk en erg afgeleid. Maar eens het onze beurt was om samen met Juf haar map te bespreken, deed ze het prima.

Maar bon. Voor we zover waren, besefte ik dat het ook voor mij té druk en té veel is om op 1 dag te gaan werken én met Kleine Zus een bezoek aan de pediater te brengen om daarna naar de school van Grote zus te rennen voor haar Portfoliogesprek  gevolgd door een bespreking thuis met de pleegzorgbegeleidster over de op te starten bezoekregeling van Kleine Zus met haar ouders en een aanpassing van de bezoeken van Grote Zus aan haar mama...
En dan begint de avond: huishouden doen en weten dat ik vannacht sowieso voor Kleine Zus nog eens uit bed moet en hopen dat Grote zus goed slaapt, ook al vrees ik dat ze terug ziek aan't worden is en zij dus ook een moeilijke nacht zou kunnen hebben.....

De planning was om vanaf september 4/5 te gaan werken door gebruik te maken van tijdskrediet. Omdat ik als pleegouder geen gebruik kan maken van 'tijdskrediet omwille van de zorg voor jonge kinderen' noch van ouderschapsverlof, wou ik zo zuinig mogelijk omgaan met deze vorm van minder werken (ik wil in elk geval kans maken om daarna terug voltijds te gaan werken: als alleenstaande moet ik ook nog kunnen overleven van alleen mijn pensioen). En na alle berekeningen bleek dat het beter uitkwam om hiermee te starten in september.
Maar door voltijds te blijven werken, zie ik de juf op school nauwelijks: ik zet Grote Zus af aan de opvang rond kwart na 7 en kan haar pas terug van school afhalen rond half 6 's avonds. Vandaar dus  ook dat niemand mij erop attent had kunnen maken dat er vandaag op school niet geslapen kon worden, vandaar ook dat ik vandaag te horen kreeg dat we Jules de Klas-pop eigenlijk vorig weekend te logeren hadden, maar wist ik van niks omdat je van een 3-jarige niet kan verwachten dat zij dit wel zal regelen en onthouden. Enfin Jules zal nog wel eens komen logeren, maar dat de communicatie erg moeilijk loopt doordat ik zo vroeg en laat op school kom, dat is duidelijk. En ik daardoor wel wat mis van hoe het allemaal gaat in de kleuterschool - want ook voor mij is't allemaal nieuw.

En vooral : omdat het voor Grote Zus gewoon veel te zwaar en te belastend is: die lange dagen 5 dagen op een week.

Daarom heb ik laten weten dat ik vroeger ga starten met het tijdskrediet, liefst dit schooljaar nog en als het heel erg mee zit: al vanaf april.....

En stilletjes hoop ik dat hiermee mijn schuldgevoel toch wat verminderd. Schuldgevoel omdat ik 5dagen op 7 een prikkelgevoelig kindje van pas 3 jaar langer dan 10uur aan een stuk op school laat zijn. Dat kan niet helemaal OK zijn...voor haar. Soms is het zelfs pijnlijk om te zien hoe ze zich 'sterk' moet houden....

ik ben een Koeka

Soms is ze toch om op te eten; mijn oudste!

Alles stond klaar op tafel, Kleine Zus zat al in haar stoeltje. Terwijl ik nog wat zocht in de keuken, was Grote Zus stilletjes op mijn stoel gekropen en begon het platte kaasje van Kleine Zus heel lief lepeltje per lepeltje aan haar te geven. Dit was de eerste keer dat ze dit deed en ze glunderde.

"Kijk, ik ben een Koeka" zei ze trots.

En toen... toen was ik in de wolken!!! Ik heb me zelden zo trots en blij gevoeld.

(Voor diegenen die ons niet zo goed kennen: Grote Zus spreekt mij aan als Koeka. Haar mama is en blijft haar mama, dus die noemt ze ook: Mama. Die mama had in overleg met de pleegzorgbegeleidster, toegestaan dat ik voor haar, toen nog babydochter,  'Moeke A.' werd.  Bij het opgroeien en leren spreken, maakte zij er Koeka van. Onmiddellijk vond ik dit wel een mooie aanspreektitel en ik hoor hem graag. Zelfs nu ze zonder probleem 'Moeke A' kan zeggen, blijf ze ik voor haar 'haar Koeka', en noemt ze mij zo.  :-)   )

Dàt beteken ik dus voor haar: iemand die voor kindjes zorgt!!

En zo glunderend van trots zij was omdat ze haar pleegzusje aan het eten geven was, zo blij en fier en gelukkig voelde ik me. Wat  doet het goed dit juist nu te horen; midden in een periode ze bezig is met het verheerlijken van 'haar mama'. En soms zelfs gebruiken om aandacht te krijgen of zelfs medelijden. Want zo slim kan ze soms ook al zijn....

Ik draag met trots en contentement mijn titel van Koeka

tradities

Ja ik ben nogal traditioneel. Of noem het ouderwets voor mijn part.

De hele winterse feestperiode startte in mijn kindertijd met sinterklaas om een maand later te eindigen met driekoningen. Heerlijk vond ik het: een maand overdaad aan aperitiefhapjes, veel bezoekjes en vooral: al die lichtjes overal. Extra verlichting op straat, en kerstverlichting  en veel kaarsjes thuis. Veel warmte en gezelligheid in die periode.

Bij ons was vroeger sinterklaas het kinderfeest bij uitstek: dan werden we verwend met speel- en snoepgoed, was kerstmis het traditioneel familie-moment, werden er in de weekends na nieuwjaar nonkels en tantes bezocht om nieuwjaarsbrieven op te zeggen. En om die hele periode af te sluiten gingen we als kind driekoningen-zingen (en hopelijk geld/snoepgoed krijgen) om daarna samen pannenkoeken te eten.... Of als we het 3koningenzingen wat ontgroeid waren: mee helpen met stapels pannenkoeken te bakken.

Maar tegenwoordig? Het begint al op 31 oktober: Halloween. Zie maar dat je snoepgoed in huis hebt. De jaren dat ik er niet aan denk, staan ze hier aan de deur. En dit jaar had ik het wél voorzien, maar kwam er niemand langs natuurlijk. Nu ja, wat hebben wij ook met Halloween? Niks toch! Vanuit de amerikaanse films en soaps zien we dat kinderen verkleed rondlopen, om snoepgoed komen vragen en er pompoenen aan de deuren staan. Als je tenminste een beetje tuin of oprit hebt. Zie je hier in de stad al pompoenen aan de voordeur liggen? De voetpaden zijn zo smal dat je nu al amper kan passeren met een buggy. Over die pompoenen zal dus ook gewoon gestruikeld worden. Nee, dus: geen geïmporteerd halloween gedoe voor mij, dank je...

Dan heb je de sint: die man mag op zijn mijter geen kruis meer hebben omdat de niet katholiekgezinden zich daaraan zouden storen. Oh, en sinds dit jaar mag Piet ook niet meer zwarte Piet zijn, vanwege: rasisme KOMAAN! Dat is gewoon een stuk cultureel erfgoed. Piet is 'zo zwart als roet' omdat het een schoorsteenveger was, wie komt er anders op't idee om door de schouw te kruipen om cadeautjes af te leveren? En de sint was ooit een bisschop, tot spijt van wie't benijd...
Maar bon: snoep- en speelgoed kunnen wel nog. Het verhaal vertel ik er zelf wel bij.

Kerstmis kondigt zich al lang niet meer aan via adventskransen, maar wel door de Santa's die overal aan de gevels hangen te bengelen. Santa Claus - sinterklaas: de gelijkenis is opvallend. Al is de eerste een gezellige dikkerd en de tweede een streng uitziende, wat ascetische man. Ook de Santa brengt speel- en snoepgoed voor de brave kindjes. Alleen: alweer : dit is niet onze traditie maar de overzeese...

En driekoningen? Niemand aan de deur gehad vandaag, ik had nochtans snoep voorzien. Zouden ze dat nog weten, onze kinderen, wat dat is: driekoningen zingen?

Maar bon ; ik ben ouderwets. De kinderen zijn nog te klein om te gaan zingen, maar we hebben wél pannenkoeken gebakken en gegeten.
Dat het gesmaakt heeft!

2013

Ik maak geen voornemens meer, met nieuwjaar. Dat is toch wat ik mezelf wijsmaak. Al heb ik met het ouder worden stilaan door dat ik het toch doe, stiekem.. 
Je wordt er ook op aangesproken.
Begin januari lopen de doorsnee gesprekken ongeveer zo 
"Beste wensen! en een goede gezondheid en ... en ..."  Ja! Dank je , ook voor jullie
"Goed gevierd?"  Euh, rustig thuis gebleven, met de 2 kleintjes
"En??? Wat zijn de goede voornemens van 't jaar?"   pfft: geen dus, hé
Gewoon voortdoen hoe ik bezig ben, misschien?? 

Maar stiekem, voor mezelf, heb ik al wel een paar keer gezegd dat ik toch meer werk moet maken van wat meer neer te schrijven voor en over de kinderen. Dat heb ik in juli gedacht, in oktober nogmaals. En nu dus weer.
Misschien helpt het om opnieuw een blog bij te houden?

Ik ben er ooit al mee gestart. Bij de start van wat ik toen 'mijn pleegzorgavontuur' noemde. Volledig nieuw in het schrijfwereldje, had ik voor de gemakkelijke oplossing gekozen en een blog gestart op Zappy. De website voor (aanstaande) mama's. 
Maar de site verandert nogal eens, en ik vind mijn gading daar al lang niet meer. Dan maar niets meer geschreven.

Maar dat voelde, zo heel nu en dan, dus toch als een tekort. 
En nu probeer ik het opnieuw, hier....