een 'poging tot opvoeden'?

Het was weer zo'n dag vandaag. En gisteren ook eigenlijk.
Of het nu mocht of niet, of ik nu boos werd of niet, of ik nu strafte of niet... Ik kon evengoed lucht zijn.... ze deden gewoon hun zin. 
Zoals? 
Met het kinderwinkelwagentje de andere winkelende mensen terroriseren in de supermarkt, geluk bij een ongeluk: het was vooral tegen mijn enkels dat ze reden. 
Of met alle speelgoed hier rond te strooien en dan te roepen en te tieren dat ze niet kunnen spelen omdat ze geen plaats hebben (dat ze kunnen opruimen hebben ze dan al zo'n stuk of 5 keer vakkundig genegeerd). 
Met gillen, roepen, tieren en hun allerluidste speelgoed te gebruiken op het moment dat ik vroeg om even rustig te zijn omdat ik wil telefoneren...
Met...

Op zulke dagen word ik misselijk als ik alleen maar denk aan die opvoedingspraatjes a là: "Na enkele waarschuwingen kijk je je kind aan, zeg wat het fout deed en waarom het gestraft wordt, zet je kind in de hoek voor evenveel minuten als je kind oud is (in jaren). Haal het uit de hoek, laat het sorry zeggen en je kind weet nu dat dit fout is en zal zich gedragen"... 

Belachelijk want, zo werkt dat hier dus niet hé.

Ja, na enkele waarschuwingen, worden ze gestraft. Weet je wat er gebeurt als ik ze in de hoek zet? Of liever, ze er uit haal nadat ze in de hoek stonden? We overlopen eens wat niet OK was, zij zeggen ofwel sorry ofwel wordt er hard gelachen, en lopen onmiddellijk terug naar wat ze daarnet fout deden om dit gewoon opnieuw te doen... Heel soms denken ze er aan iets anders te gaan uitsteken...

Hopeloos dus... Ligt het aan mij? Ligt het aan de methode? En heel af en toe durf ik denken: of ligt het aan de kinderen?... Twijfel slaat toe op zulke dagen. "Ik kan het gewoon niet..." "Zie nu, ik heb het al voor hun verpest door er niet in te slagen ze fatsoenlijk op te voeden"...

En morgen gaat alles weer zijn normale gangetje en weet ik weer dat dit complete nonsense is.. 't Zal overal wel wat zijn, zeker?

Uiteindelijk weet ik dat het niet ligt aan het één noch het ander... Het is de combinatie... Ik ken "mijn" kinderen ondertussen al wel een beetje. Meestal loopt het goed - want zulke dagen zoals hierboven beschreven zijn erg uitzonderlijk geworden.
Meestal werkt het om een waarschuwing te geven en bij een tweede keer mijn stem een te verheffen.. Maar wanneer dat niet voldoende is, wilt dat gewoonlijk zeggen dat ze al te veel in 'overdrive' zitten om zich nog te kunnen corrigeren. Wat er wel werkt? Op tijd in bed steken en hopen op morgen een betere dag..

Geen straf dan? Toch wel : om duidelijk te stellen dat ze over de grens zijn gegaan. En ook al lijkt het die dag zelf totaal niet door te dringen, in ieder geval heb ik dan toch een klein momentje rust gehad...

Vanavond lagen ze op tijd in bed, en werd het vrij snel ook stil..
Dat ziet er goed uit, voor morgen :-)

3 jaar

Gisteren was een moeilijke dag voor Oudste: haar Mama ging haar hier komen oppikken om dan samen iets leuks te gaan doen. Wat keek ze daar naar uit! Een uur op voorhand vond ze het al 'lang wachten' en rond het afgesproken uur trok ze regelmatig de voordeur open om de straat af te speuren: "Zie jij ze al?" vroeg ze me telkens weer...

Ik voelde nattigheid....Vorige week, bij het overleg, had mama haar trein gemist..
Een kwartier na het afgesproken uur sms-te ze om te verwittigen dat ze door ziekte moest afzeggen.
Oudste slikte... deed wanhopige pogingen om niet te huilen... kon uiteindelijk haar tranen toch niet bedwingen....om dan snel weer te zeggen dat het alweer ging...

Kindje toch... als haar kous dubbel in haar schoen zit, wordt de buurt bijeen gebruld. Maar bij intens verdriet wordt het zo snel mogelijk 'weggestoken'. 
Maar de weerbots heeft ze er toch van, gisteren hing ze aan mijn rokken en vandaag was het afscheid op school nog moeilijker dan anders.  "Ik wil bij jou blijven", "Maar dat kan niet, ik moet weg" "Waarom niet? Naar waar moet jij dan?"

Naar de rechtbank...om te horen wat de toekomst zal brengen voor jou. Maar dat kan ik als antwoord niet geven. Ik ben immers nog nooit begonnen met uit te leggen dat zij bij mij mag wonen omdat een jeugdrechter beslist dat dit het beste is. En dat deze beslissing elk jaar opnieuw bekeken wordt. Hoe kan je dat ook uitleggen aan een 4-jarige:  'rechter', 'rechtbank', 'advocaat', ...? 
Ik heb me er even met een halve waarheid vanaf gemaakt, maar wel één die zij begrijpt. (samenzitten met veel mensen om te kijken hoe dat nu gaat met haar mama, en daarbij pleegbegeleidster vernoemt die ze kent, ook al weet ik dat zij er niet bij zal zijn op de rechtbank)

Na vorig jaar het gênante te laat komen op de zitting van de jeugdrechtbank, wilde ik dit jaar koste wat kost op tijd zijn. Wat ook lukte, er was zelfs nog even tijd voor een korte babbel, inclusief foto's tonen, met de advocaten. 
Op de zitting werden de verslagen doorgenomen, de afwezigheid van mama (ook vandaag zonder vooraf te verwittigen) op gefrons onthaald. 
3 jaar... dank zij het nieuwe decreet mag een jeugdrechter een pleegplaatsing uitspreken voor langer dan 1 jaar, met een maximum van 3 jaar. 

Al zeker 3 jaar lang zal ik kunnen waarmaken wat ik haar gisteren al troostend vertelde: "dat ik er voor haar zal zijn, zo lang haar mama ziek is".

B(r)abbelen

Jongste is erg goed aan het worden in imiteren van het gedrag van de Oudste. 
Zo was zij altijd een erg vrolijk kind vanaf het eerste moment dat ze wakker werd. Nu ze gezien heeft dat het eerste half uur bij Grote Zus erg stroef verloopt, met veel huilbuien, doet zij dit nu ook (gezellig!)

Oudste zwijgt niet.... dus Jongste ook niet :-)

Alleen: tot hier toe sprak Jongste een eigen taal en elke dag leek het wel een andere taal...wel veel variatie in klanken en intonatie. Net echt dus. 
Maar we verstonden we elkaar niet, zij en ik.

Sinds januari zijn we bezig met het oefenen van woordjes in combinatie met gebaartjes.

Ze pikte snel 'eten', 'drinken' en 'slapen' op en wat later 'warm', en daarmee was't gedaan.

Maar plots lijkt ze het begrepen te hebben : Het begon met kat en hond: hiervan kent ze niet de woorden, maar gebruikt ze wel heel consequent 'miauw' en 'ffff' (van waffffff, hé mensen!).
Sinds een dikke week heeft ze haar woordenschat verdubbeld. Elke auto die we voorbij wandelen klinkt het "Oeka!!! Auto" en het bijhorende gebaar. En owee als ik niet snel genoeg bevestig, dan gaat het volume nogal de hoogte in. Ze oefent echt en lijkt nu in de fase te zitten dat ze het concept beet heeft: dat ding, daar zeggen mensen steeds ... tegen. En wil haar woordje aftoetsen aan wat ik zeg. En volgens mij heeft ze er plezier in, in woordjes oefenen.

Ze heeft - eindelijk - interesse in boekjes waarbij ze nu zelf een aantal prentjes kan benoemen : beer, auto, bal, vogel, baby,... 

OK, haar eigen taal is nog steeds aanwezig, maar wàt ben ik blij dat wij elkaar beginnen te begrijpen. 
En wat een geruststelling dat ze er nét op tijd mee start: ze zal klaar zijn in september om naar school te gaan... (nu die zindelijkheidstraining nog, want daar snapt ze nog niks van)

Beslissen

Beslissingen nemen is nooit mijn sterkste punt geweest. 
Het zou me niet verbazen als ik ooit zou te horen krijgen dat mijn ouders gek werden van mijn getwijfel over welk toespijs er nu op mijn boterham mocht liggen: ik twijfelde, telde af om dan het resultaat van dit aftellen toch niet appetijtelijk genoeg te vinden en dus opnieuw te beginnen twijfelen....

Mijn boterham beleggen is geen probleem meer, gelukkig. Maar soms vind ik het nog altijd moeilijk om beslissingen te nemen. Ik denk dat ik dat ook het moeilijkste aspect vind aan het alleenstaande ouderschap: altijd alleen beslissingen moeten nemen en niet met iemand  de voors en tegens van iets kunnen bespreken,... Want als ik iets geleerd heb over 'beslissen' is het dat het mij wel helpt wanneer ik er over kan babbelen. Met iemand: dat helpt om mijn gedachten te ordenen.

Ik heb het voornemen om in de grote vakantie op reis te gaan, met de meisjes. Woensdag zette ik eindelijk de stap om een optie te nemen op een weekje vakantie in Tunesië: zon, zee, strand, zwembad en All-in. Erg verleidelijk...
1 dag later ontving ik een promotie voor een vakantie in de Provence, ongeveer dezelfde periode: goedkoper, de plaats waar ik vorig jaar wilde boeken maar toen volzet was. Wel wat reken- en telwerk nodig om te kijken of dit haalbaar is wat betreft vakantie-uren en moment.

Auch! 
Wat een dilemma: vliegvakantie? Op een halve dag op je bestemming zijn, maar wel als enige volwassene 2 drukke kinderen in toom moeten houden op momenten dat het hun misschien niet uitkomt. Als enige volwassene staan klungelen met bagage en ondertussen de 2 bengels in't oog proberen te houden? Het idee alleen bezorgt met stress. Al is het natuurlijk maat een halve dag en de rest is pure vakantie. Alhoewel: soyamelk zal daar wel niet voor handen zijn, (voor de oudste) en stel dat ik daar extra pampers nodig heb voor de Jongste: hoe krijg ik dat geregeld?
Autovakantie dan? 1100km achter 't stuur met de 2 kinderen op de achterbank waarvan er eentje dat niet zo'n leuk idee vindt...Wel kunnen stoppen wanneer ik dat zelf beslis (of het nodig is voor de kinderen), De geruststelling dat ik alles ter plaatse zal kunnen vinden wat ik 'vergeten' ben,  en geen stress wat betreft gezeul met bagage...En minder 'gedoe' met reisdocumenten voor de kinderen (met pleegkinderen is dit altijd rompslomp én kan het tot 'gedoe' aan de grenscontrole leiden wanneer de papieren niet vertaald zijn)

Ik geraakte er niet uit, en moest vandaag beslissen (optie die afloopt)...
Een luxe-dilemma, dat besef ik maar al te goed. Maar toch bezorgde het me een serieuze portie onzekerheid, en wat stress...

Gelukkig heb ik luisterende oren gevonden bij verschillende collega's en kreeg ik van hen een aantal tips en verhalen over eigen ervaringen met vliegvakanties.

Joepie! De gedachten geraakten geordend, de twijfels verminderden...

De knoop is deze avond doorgehakt! Mijn hoofd is weer vrij, en ik verwacht een rustige nacht :-) Met dank aan de collega's die de tijd namen om te luisteren en mee te denken

April? of over: Een blog schrijven?

April

Ik ben er al enkele keren aan begonnen, aan 'April'. Maar ik blijf steken na anderhalve zin. 
Geen idee hoe dat komt.. en eigenlijk lijkt me de zoektocht naar het waarom hiervan gewoon interessanter dan mijn vorige maand te bespreken.

Want April was vooral een evenwichtsoefening, denk ik.

Tussen gejaagdheid van de werkdagen en de rust van vakantie.
Tussen de bezorgdheid voor zieken (Jongste en Zus) en glimlachen bij het onbezorgde spel van de kinderen op vakantie.
Tussen genieten van de warmte van de zon en op andere momenten niet opgewarmd geraken en toch maar weer de verwarming aansteken
Tussen de frustratie om alweer eens geen gehoor te krijgen bij de administratie van K&G en de kwaadheid omdat ik hier gewoon recht op heb en daar tegenover het vertrouwen (of is het gelatenheid?) dat het ooit wel in orde zal komen en als dat niet het geval is ik het ook wel zal overleven...

Tussen, ach allemaal gewone dingen. 
Misschien leef ik gewoon liever in het NU dan dat ik terugkijk op een voorbije maand? En zijn die terugblikken zo mijn ding niet?
Maar dan moet ik wel wat consequenter schrijven, ook de gewone kleine dingen waarvan ik nu denk: "bwa ja. Maar daar krijg ik geen blog over vol geschreven, dus zal ik het wel voor het overzicht bewaren". Om mij dan een dag later alweer af te vragen wat het ook alweer was dat ik ging onthouden... Zo werkt het dus niet

Bloggen: ook dat is een leerproces 
En ik sta nog maar aan het begin.. 

Een heerlijke dag

Werken op de E40... jaja, dat het nodig was, dat hebben we allemaal gezien. Maar die werken zorgen voor stress, jong! De stress om 's morgens op tijd op het werk te geraken, begint al in de slaapkamer van de kinderen: zij kunnen het niet appreciëren dat ze vroeger uit hun bed moeten... Maar vooral 's avonds is het spannend: ben ik, ondanks de file, nog op tijd in de opvang? Een van de voorbije dagen was ze echt de laatste en was ik eigenlijk net te laat...

Maar goed, het moet nu maar even zo.

Wat was vandaag een verademing: Ik had me vrij gemaakt voor 'de voorbereiding van de zitting van de Jeugdrechtbank'. Klinkt misschien zwaar, maar dat valt geweldig goed mee :-)
En omdat zo een bespreking niet lukt met kinderen erbij, was het voor hen een gewone school/crèche dag. En ook : omdat zo'n bespreking niet de hele dag duurt, had ik nog behoorlijk wat uurtjes 'vrij'. 
Enkele uren zonder kinderen en toch niet aan het werk... Het is een zeldzaamheid: om je een idee te geven: een 2-tal keer per jaar.
Hét moment dus om nog eens 'echt' te gaan shoppen, en dus niet via internet te bestellen. Ja natuurlijk was het 'geshopte goed' voor de kinderen. Onder andere voor Jongste: we starten stilaan met zindelijkheidstraining, al heeft het kind tot nu toe totaal geen idee wat de bedoeling is. Ze laat me wel weten dat ik ben vergeten haar een pamper te geven. 
We hebben dus veel onderbroekjes nodig, heel veel....
Maar eigenlijk doet het er niet toe voor wie ik ging shoppen. Gewoon: kunnen rondlopen in een winkel en mijn aandacht enkel en alleen naar de koopwaar laten gaan. Niet constant de klok in het oog moeten houden, niet moeten checken of beide meisjes nog in dezelfde winkel staan als ikzelf,  en of ze ondertussen niet de helft van de winkel aan het verbouwen zijn. 
Waardoor er een enorme rust is, midden in een drukke winkel, jawel. En een vrijheidsgevoel. En tijd zat: shoppen, naar de kapper gaan (was ook alweer een half jaar geleden) en eens informeren bij een reisbureau (ow, in de zomer 1 week op vliegvakantie met de meisjes is zowat een maandloon. Zou ik dat wel doen?)
Zalig! Echt: wat is 'vrije tijd' een kostbaar goed geworden.

En toch: vanaf 3u begon ik op de klok te kijken: Kan ik ze al gaan ophalen :-)
Moeke zijn... ge kunt er misschien wel een paar uur vrij van nemen, maar duurt het langer, dan is het 'gemis' daar alweer.  En ook dat geeft rust....