Hoe doet iedereen dat toch?

Soms vind ik alleen opvoeden best wel lastig.

Oudste zit sinds een paar dagen duidelijk niet goed in haar vel. Geen idee wat er haar uit balans heeft gehaald: de feestdagen? het wegvallen van het bezoek aan haar mama? wat losser worden van structuur? mist ze haar schoolvriendjes? of is ze misschien ziek aan het worden?

Enfin, ik heb er begot geen idee van, maar ze is opnieuw in een "nee-fase" beland, haar zoveelste ondertussen. Wat mij bij de vraag brengt: Om de hoeveel tijd komen kinderen daar eigenlijk terug in?
Toestanden zoals een half uur zeuren en wenen om in haar bed te mogen 's middags, wat ik geen goed idee vind want dan slaapt ze 's avonds niet, worden gevolgd door een gigantische huilbui wanneer ik toegeef en haar in bed steek, omdat ik niet meer tegen haar gezeur kan.. Ze wilt immers NIET in bed.

Soms zou ik dan wensen dat ik dan gewoon kon rechtstaan, even iemand anders aankijken en zeggen "Probeer jij maar eens. Mijnen aanpak 'pakt' duidelijk niet". Ook voor het kind lijkt mij dat wel comfortabeler. Want als er iets is waar we beiden goed in zijn, dan is het in: koppig volhouden...

Niks is goed momenteel en ook eten wordt ingezet om te strijden. 
Ik weet het "nooit een strijd maken van eten". Al is dat wel gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ken je de uitspraak "ik bepaal wat er wordt gegeten, het kind beslist over de hoeveelheid"?  Vandaag vroeg ik mij af of 'niets' ook een hoeveelheid is. En hoelang je dat mag volhouden. Tot de volgende maaltijd? Telt het tussendoortje dan als maaltijd of niet?

Enfin: 't zal wel overwaaien. Hopelijk voelt ze zich snel weer beter wanneer ze terug naar school kan, naar de vertrouwde opvang. Kortom: wanneer alles terug 'gewoon' is. 

Soms heb ik gewoon het gevoel dat het niet lukt: het huishouden doen én gaan werken én genoeg aandacht voor de kinderen hebben. Het is weekend: dus ben ik thuis. Maar ook deze ochtend heb ik amper iets kunnen doen. Een was ophangen, een afwasmachine leeghalen, wat opruimen: alles wordt tussen de 2 en de 5 keer onderbroken door brullende kinderen (en een enkele keer omdat er iemand aan de deur staat). Ik heb dan ook geen rustig spelende kinderen in huis die geconcentreerd met bijvoorbeeld de lego kunnen spelen. Nee: die van mij verbouwen de living een paar keer per dag tot een parcours waar geklommen en afgesprongen kan worden. Aangezien de Oudste hiervan de architect is, en de Jongste mee wilt doen, kan je je de 'accidenten' wel voorstellen...
Uiteindelijk heb ik het gevoel nog immens veel huishoud-werkjes te moeten doen en vermoed ik dat de kinderen vinden dat ik geen tijd heb voor hen, om met hen te spelen. Met als gevolg dat ze nog wilder worden, van verder of hoger springen met nog meer kans om ergens af te donderen of tegen te knallen... 
Nog gek dat ik niet regelmatig in het ziekenhuis beland om een of ander te laten hechten of in't gips te steken...



Hoe doen anderen dat eigenlijk? Of heeft iedereen 's avonds nog pakken energie en tijd waardoor je die huishoud-dingen allemaal kan doen 's avonds nà het werk? Hier blijft dat liggen tot een 'thuis-dag'. Mijn batterijen zijn namelijk leeg 's avonds na een werkdag....