Je weet het é, als je in psychiatrie werkt.
Je komt gekwetste zielen tegen.
Voor sommigen is het leven té hard te boos te donker geweest, voor anderen is de leegte zo oorverdovend hard, zodat het stoppen de enig denkbare optie is.
Heel soms gebeurt dat dan ook.
En nooit laat het mij onberoerd,
elke keer opnieuw doet het pijn
Blijf ik een beetje verweesd achter,
teleurgesteld ook dat we niet meer konden bieden.
Keer op keer herinner ik mij dan de tekst van Dorothée,
"Souris,
Même si ton sourire est triste
Car s'il existe quelque chose de plus triste qu'un sourire triste
C'est bien la tristesse de ne pas savoir sourire"
stel me de mooie momenten voor die we samen hadden en probeer te glimlachen,
al is het een triestige glimlach...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert!
Groetjes