Het leek mij een goed idee om naar de Ikea te gaan.
Omdat ik toch een verlofdag heb terwijl het geen feestdag is, lees: dus de winkels open zijn.
Omdat er eentje gaan logeren is bij Oma en Opa en ik dus enkel maar met de Kleinste op stap ben. Dat helpt, echt waar. Zeker wat betreft pakketten in de auto geladen krijgen is dat niet zo simpel als er ook nog eens 2 kinderen in kinderstoel bij moeten kunnen.
Maar vooral omdat het tijd wordt voor 'een echte eettafel': zo een waar je ruimte hebt om zowel borden te zetten en ondertussen pot of pan op tafel maar uit de buurt van de grijpgrage handjes van de kleinste kan houden. Het lukt wel hoor, met ons gedrieën aan die kleine tafel. Maar het wordt gênant wanneer er ook nog bezoekers aanschuiven. Dan is er nauwelijks plaats om iedereen een bord te geven. Zus komt met haar zoon hier het oudejaar uitwuiven, en wij doen dat met eten.....
Blijkbaar had half Vlaanderen hetzelfde besloten: dat een bezoekje aan de Ikea een goed idee zou zijn. Ik heb het niet zo voor drukte, dus de moed zonk in mijn schoenen bij het zien van de stroom auto's die allemaal hetzelfde doel hadden: een parkeerplaats bemachtigen.
Bleek er dan ook net een stroompanne te zijn waardoor liften noch roltrappen werkten. Allemaal goed en wel voor mij, maar met een peuter in zo 'n winkelwagentje is het dan ineens minder evident om 2 verdiepingen hoger te geraken. Dan maar gewoon naar boven stappen, hopend dat er ook boven nog winkelkarretjes met kinderzitjes zouden zijn. Het laatste (dat in het zicht stond) zo wat voor iemand haar neus weggekaapt en dan konden we op pad....schuifelen. Met zo'n meute gaat dat dus niet vooruit hé.
Nu goed: uiteindelijk geraak je wel waar je wou komen: aan de eetkamers en tafels om je keuze te maken. Helemaal met meter en al: al was het een lintmeter uit de naaidoos omdat de kinderen een paar dagen geleden mijn 'meter' gepikt hebben en hem 'te goed opgeruimd'.
Eens de keuze gemaakt, ga je naar het magazijn om je pakketten zelf uit de rekken te halen, in te scannen en in de auto te steken. Simpel? Of toch niet zo? Want die pakketten moeten op een platte kar en daar staat uiteraard geen kinderstoeltje op. Waar blijf ik dan met Kleinste? Laten rondlopen lijkt me geen optie: dat is een ongeleid projectiel. Kan 1 persoon tegelijkertijd 2 karren van een verschillend type voortduwen? Jawel hoor! OK, het bochtenwerk vraagt nog een beetje oefening en vervolmaking, maar 't is ons gelukt. Al moet het een vreemd/idioot/lachwekkend (schrappen mag maar hoeft niet) zicht geweest zijn.
Buiten gekomen ontdekte ik de voordelen van een overvolle winkel/parking: veel volk waar je even hulp aan kan vragen om je auto mee te helpen inladen!
En vanavond kon Zus mee uitladen én mocht ze mee helpen vijzen.
Gelukt! Foutloos parcours: geen enkele vijs over of te kort!
Eindelijk ; een tafel waar je niet naast kan kijken...
dinsdag 31 december 2013
woensdag 25 december 2013
... want dat doet een Mama
Ze heeft het niet zo gemakkelijk. En zeker nu niet, nu ze er opnieuw alleen voor staat.
De weg van haar thuis naar het bezoekhuis, waar ze om de twee weken haar dochter even kan bezoeken, is er dan ook nog eens eentje met verschillende vervoersmiddelen waarvan de laatste een lange busrit is....in een voor haar ongekende omgeving.
Zo waren wij een keertje lang aan op haar aan het wachten, maar ze kwam maar niet. Dus: geen bezoek. Tot we bijna terug in de auto stapten: daar kwam Mama: half lopend. Ze was op een totaal foute halte afgestapt en dan maar beginnen stappen, bijna drie kwartier lang. Maar ze had het toch gevonden!
Wat was ik blij dat ik toch maar dat verplichte kwartier was blijven wachten en zelfs dan nog de tijd wat rekte vòòr vruchteloos (bezoek-loos) terug naar huis te gaan.
De keer erna stond ze een uur te vroeg voor de deur, om drie kwartier in de kou te wachten...
Maar het deed haar niks want: "Geeft niet, voor uw kind doe je dat toch?"
Respect Mama!
De weg van haar thuis naar het bezoekhuis, waar ze om de twee weken haar dochter even kan bezoeken, is er dan ook nog eens eentje met verschillende vervoersmiddelen waarvan de laatste een lange busrit is....in een voor haar ongekende omgeving.
Zo waren wij een keertje lang aan op haar aan het wachten, maar ze kwam maar niet. Dus: geen bezoek. Tot we bijna terug in de auto stapten: daar kwam Mama: half lopend. Ze was op een totaal foute halte afgestapt en dan maar beginnen stappen, bijna drie kwartier lang. Maar ze had het toch gevonden!
Wat was ik blij dat ik toch maar dat verplichte kwartier was blijven wachten en zelfs dan nog de tijd wat rekte vòòr vruchteloos (bezoek-loos) terug naar huis te gaan.
De keer erna stond ze een uur te vroeg voor de deur, om drie kwartier in de kou te wachten...
Maar het deed haar niks want: "Geeft niet, voor uw kind doe je dat toch?"
Respect Mama!
vrijdag 20 december 2013
'Een pleegouder is geen ouder' en andere idiotie waar pleegouders steeds opnieuw mee te maken hebben
Politiek en wetgeving is iets raar. Het is enerzijds een ver van mijn bed show, anderzijds word ik als pleegouder regelmatig geconfronteerd met de idiotie hiervan.
Vanaf 1 januari zal het nieuwe pleegzorgdecreet in voege gaan. Daarin wordt geregeld hoe de pleegzorgorganisaties zich moeten structureren (per provincie) en nog enkele zaken.
De allerbelangrijkste is volgens mij wel deze: vanaf dan moet pleegzorg de eerste keuze zijn wanneer blijkt dat een kind (tot 6 jaar) niet in het eigen gezin kan blijven. Of het nu kortdurend is of voor een lange periode: de jeugdrechter zal zich moeten motiveren wanneer er niet voor de optie pleegzorg gekozen wordt.
Ik juich deze maatregel toe. Echt waar! Niet omdat er in instellingen of CKG's niet goed zou gewerkt worden. Ik ben daar wel al eens binnengestapt en merkte telkens de warmte op waarmee opvoeders hun werk doen. Maar geef toe: met 2 mensen voor een leefgroep staan met 8 kindjes van 0 tot 1 jaar: dat is, vanuit het perspectief van het kind gezien, toch wat anders dan opgroeien in een gezin en eventueel daarnaast naar een dagmoeder of crèche gaan. Zeker wat betreft de ontwikkeling van hechting. En laat mij nu net in mijn werk zo nu en dan geconfronteerd worden met de catastrofale gevolgen op volwassen leeftijd van een problematische hechting.
En zeker omdat kindjes die uit hun gezin gehaald worden sowieso tot een kwetsbare groep behoren. Alleen de stress al van uit een vertrouwde (doet er niet toe of deze veilig was of niet) omgeving weg gehaald te worden en helemaal opnieuw te moeten beginnen.
Daarom dat het zo goed is dat er in eerste instantie uitgekeken wordt naar een "interim-gezin": een pleeggezin dus.
MAAR, en ik beloof dat ik probeer mijn frustratie wat in te tomen, als pleeggezin kan je geen gebruik maken van de faciliteiten waar je als 'gewoon' gezin wèl recht op hebt.
En dan gaat het vooral over werkgerelateerde reglementering.
Als ouder kan u Ouderschapsverlof opnemen. Velen maken hier gebruik van: bijvoorbeeld om die idioot lange 2 maanden zomerschoolvakantie de kinderen zelf wat te kunnen opvangen en ze niet 2 maanden lang van kamp naar tante, naar opvang, naar god-weet-waar-nog naartoe moet sturen.
Of Tijdskrediet opnemen zodat je minder uren mag gaan werken en meer thuis kan zijn om de kinderen op te vangen wanneer ze nog erg jong zijn en je ze toch ook wel eens graag zelf gaat afhalen aan de schoolpoort.
4 jaar geleden is er een rondzendbrief geweest op de RVA (en zijn waalse equivalent): dat deze maatregelen vanaf dan enkel nog toegestaan worden aan wettelijke en adoptie-ouders.
Pleegouders zijn dus geen ouders. En vooral: pleegkinderen worden daardoor het recht ontzegd op een pleegouder die wat extra tijd kan vrijmaken om aan hun te besteden.
Kinderen die al kwetsbaar zijn...kinderen die soms ook een extraatje nodig hebben op vlak van begeleiding/therapie/hulpverlening/... Pleegouders moeten het maar georganiseerd krijgen: werken - huishouden - kind(eren) met hun vrije tijdsbesteding (tot hier toe gaat dit op voor élke ouder) - zich flexibel kunnen aanpassen aan de bezoekregelingen van de biologische ouders (en grootouders) van het kind - en de extra zorg organiseren.
In mijn geval is het voltijds werken hierdoor onmogelijk geworden. Eerst tijdelijk: voltijds werken met een super onrustig kind van 8 weken oud dat niet kan slapen.... Dat was de keuze tussen doorgaan tot ik crashte of tijdelijk minder gaan werken. Ik heb voor het 2de gekozen omdat - mijns inziens- met het eerste niemand vooruit was. Daarna nog eens tijdelijk bij de plaatsing van mijn 2de pleegdochter. Ze was al wat ouder en sliep gelukkig minder slecht, maar ze was de eerste 10 maanden dat ze hier was zo goed als constant ziek: ook erg slopend!
Ondertussen blijkt er eentje extra hulp nodig te hebben. En nee: dat sta ik hier niet zelf te verzinnen: dat werd geconstateerd door specialisten in hun vak. En omdat je nu eenmaal niet met een kind van 2 jaar om half zeven 's avonds nog eens voor een uurtje een taal/spraak begeleiding kan gaan volgen, wordt dat dus overdag geprogrammeerd. Voorlopig om de 2 weken. Maar ook daarmee kom ik er niet met mijn verlofdagen (aangezien de werkgever - om de werknemer te beschermen (?!) ons verplicht om ons verlof in volle dagen op te nemen). Dus zal ik nu voor een hele lange periode (denk jaren) minder moeten gaan werken.
In een 'gewoon gezin' neem je in deze omstandigheden tijdskrediet met motief zorg en dat kan tot het kind 8 jaar is en voor een periode van 36 maanden fulltime.
Als pleegouder sta ik nu in de kou. Ik heb - gelukkig nog - wat over van mijn tijdskrediet zonder motief. Dus daarmee kan haar begeleiding al starten.
Maar binnen een paar jaar sta ik met mijn rug tegen de muur: dan is het tijdskrediet op. Wat dan?
Terug voltijds werken en de haar de hulp die ze nodig heeft ontzeggen en daardoor haar ontplooiingskansen hypothekeren?
Terug voltijds werken en om haar ontplooiingskansen niet te hypothekeren de pleegzorg opzeggen? Haar naar een instelling laten gaan? Gaat ze daar beter van worden? Ik betwijfel het ten zeerste (zie begin)
Mijn contract dan maar laten aanpassen naar minder werkuren? En dan in stress leven omdat het financieëel net-wel/net-niet haalbaar is? Als alleenstaande lukt het nu behoorlijk, al moet ik geen gekke dingen doen zoals op restaurant gaan en dergelijke.
En wat betreft belastingen trekken ze elk jaar opnieuw in twijfel of je wel een kind ten laste hebt want: je hebt toch geen kind?
GGGGGGGRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR!
Die kinderen WONEN hier, officieel. En dat weten die van de belastingen met 1 druk op de knop.
Ik ben hun pleegMOEDER, dus ja: een ouder. En een ouder wilt 'haar' kinderen de kansen geven die ze nodig hebben.
Ik ben alleenstaande en plan lang te leven, dus op z'n minst nog even pensioen te trekken. Als alleenstaande ouder word je steeds meer duidelijk gemaakt dat je zelf je verantwoordelijkheid moet nemen om niet in armoede te geraken, maar dat het in elk geval wel altijd een risico is om alleenstaande ouder te zijn...je moet er dus voor zorgen een zo vol mogelijke loopbaan bijeen te werken
Ik baal, ik bijt op mijn tanden om me niet op de verkeerde af te reageren. Er is ook gewoon niemand waartegen je in opstand kan komen wat betreft deze idiote toestand: De minister van pleegzorg is niet dezelfde als de minister van de RVA en dat komt hun goed uit: ze kunnen mooi de schuld op de ander steken...
Vanaf 1 januari zal het nieuwe pleegzorgdecreet in voege gaan. Daarin wordt geregeld hoe de pleegzorgorganisaties zich moeten structureren (per provincie) en nog enkele zaken.
De allerbelangrijkste is volgens mij wel deze: vanaf dan moet pleegzorg de eerste keuze zijn wanneer blijkt dat een kind (tot 6 jaar) niet in het eigen gezin kan blijven. Of het nu kortdurend is of voor een lange periode: de jeugdrechter zal zich moeten motiveren wanneer er niet voor de optie pleegzorg gekozen wordt.
Ik juich deze maatregel toe. Echt waar! Niet omdat er in instellingen of CKG's niet goed zou gewerkt worden. Ik ben daar wel al eens binnengestapt en merkte telkens de warmte op waarmee opvoeders hun werk doen. Maar geef toe: met 2 mensen voor een leefgroep staan met 8 kindjes van 0 tot 1 jaar: dat is, vanuit het perspectief van het kind gezien, toch wat anders dan opgroeien in een gezin en eventueel daarnaast naar een dagmoeder of crèche gaan. Zeker wat betreft de ontwikkeling van hechting. En laat mij nu net in mijn werk zo nu en dan geconfronteerd worden met de catastrofale gevolgen op volwassen leeftijd van een problematische hechting.
En zeker omdat kindjes die uit hun gezin gehaald worden sowieso tot een kwetsbare groep behoren. Alleen de stress al van uit een vertrouwde (doet er niet toe of deze veilig was of niet) omgeving weg gehaald te worden en helemaal opnieuw te moeten beginnen.
Daarom dat het zo goed is dat er in eerste instantie uitgekeken wordt naar een "interim-gezin": een pleeggezin dus.
MAAR, en ik beloof dat ik probeer mijn frustratie wat in te tomen, als pleeggezin kan je geen gebruik maken van de faciliteiten waar je als 'gewoon' gezin wèl recht op hebt.
En dan gaat het vooral over werkgerelateerde reglementering.
Als ouder kan u Ouderschapsverlof opnemen. Velen maken hier gebruik van: bijvoorbeeld om die idioot lange 2 maanden zomerschoolvakantie de kinderen zelf wat te kunnen opvangen en ze niet 2 maanden lang van kamp naar tante, naar opvang, naar god-weet-waar-nog naartoe moet sturen.
Of Tijdskrediet opnemen zodat je minder uren mag gaan werken en meer thuis kan zijn om de kinderen op te vangen wanneer ze nog erg jong zijn en je ze toch ook wel eens graag zelf gaat afhalen aan de schoolpoort.
4 jaar geleden is er een rondzendbrief geweest op de RVA (en zijn waalse equivalent): dat deze maatregelen vanaf dan enkel nog toegestaan worden aan wettelijke en adoptie-ouders.
Pleegouders zijn dus geen ouders. En vooral: pleegkinderen worden daardoor het recht ontzegd op een pleegouder die wat extra tijd kan vrijmaken om aan hun te besteden.
Kinderen die al kwetsbaar zijn...kinderen die soms ook een extraatje nodig hebben op vlak van begeleiding/therapie/hulpverlening/... Pleegouders moeten het maar georganiseerd krijgen: werken - huishouden - kind(eren) met hun vrije tijdsbesteding (tot hier toe gaat dit op voor élke ouder) - zich flexibel kunnen aanpassen aan de bezoekregelingen van de biologische ouders (en grootouders) van het kind - en de extra zorg organiseren.
In mijn geval is het voltijds werken hierdoor onmogelijk geworden. Eerst tijdelijk: voltijds werken met een super onrustig kind van 8 weken oud dat niet kan slapen.... Dat was de keuze tussen doorgaan tot ik crashte of tijdelijk minder gaan werken. Ik heb voor het 2de gekozen omdat - mijns inziens- met het eerste niemand vooruit was. Daarna nog eens tijdelijk bij de plaatsing van mijn 2de pleegdochter. Ze was al wat ouder en sliep gelukkig minder slecht, maar ze was de eerste 10 maanden dat ze hier was zo goed als constant ziek: ook erg slopend!
Ondertussen blijkt er eentje extra hulp nodig te hebben. En nee: dat sta ik hier niet zelf te verzinnen: dat werd geconstateerd door specialisten in hun vak. En omdat je nu eenmaal niet met een kind van 2 jaar om half zeven 's avonds nog eens voor een uurtje een taal/spraak begeleiding kan gaan volgen, wordt dat dus overdag geprogrammeerd. Voorlopig om de 2 weken. Maar ook daarmee kom ik er niet met mijn verlofdagen (aangezien de werkgever - om de werknemer te beschermen (?!) ons verplicht om ons verlof in volle dagen op te nemen). Dus zal ik nu voor een hele lange periode (denk jaren) minder moeten gaan werken.
In een 'gewoon gezin' neem je in deze omstandigheden tijdskrediet met motief zorg en dat kan tot het kind 8 jaar is en voor een periode van 36 maanden fulltime.
Als pleegouder sta ik nu in de kou. Ik heb - gelukkig nog - wat over van mijn tijdskrediet zonder motief. Dus daarmee kan haar begeleiding al starten.
Maar binnen een paar jaar sta ik met mijn rug tegen de muur: dan is het tijdskrediet op. Wat dan?
Terug voltijds werken en de haar de hulp die ze nodig heeft ontzeggen en daardoor haar ontplooiingskansen hypothekeren?
Terug voltijds werken en om haar ontplooiingskansen niet te hypothekeren de pleegzorg opzeggen? Haar naar een instelling laten gaan? Gaat ze daar beter van worden? Ik betwijfel het ten zeerste (zie begin)
Mijn contract dan maar laten aanpassen naar minder werkuren? En dan in stress leven omdat het financieëel net-wel/net-niet haalbaar is? Als alleenstaande lukt het nu behoorlijk, al moet ik geen gekke dingen doen zoals op restaurant gaan en dergelijke.
En wat betreft belastingen trekken ze elk jaar opnieuw in twijfel of je wel een kind ten laste hebt want: je hebt toch geen kind?
GGGGGGGRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR!
Die kinderen WONEN hier, officieel. En dat weten die van de belastingen met 1 druk op de knop.
Ik ben hun pleegMOEDER, dus ja: een ouder. En een ouder wilt 'haar' kinderen de kansen geven die ze nodig hebben.
Ik ben alleenstaande en plan lang te leven, dus op z'n minst nog even pensioen te trekken. Als alleenstaande ouder word je steeds meer duidelijk gemaakt dat je zelf je verantwoordelijkheid moet nemen om niet in armoede te geraken, maar dat het in elk geval wel altijd een risico is om alleenstaande ouder te zijn...je moet er dus voor zorgen een zo vol mogelijke loopbaan bijeen te werken
Ik baal, ik bijt op mijn tanden om me niet op de verkeerde af te reageren. Er is ook gewoon niemand waartegen je in opstand kan komen wat betreft deze idiote toestand: De minister van pleegzorg is niet dezelfde als de minister van de RVA en dat komt hun goed uit: ze kunnen mooi de schuld op de ander steken...
maandag 9 december 2013
principes versus flexibiliteit
Principes over opvoeden: iedereen heeft ze. Weldoordacht, overwogen en besproken met mede-opvoeders. Van andere principes wist je eigenlijk niet eens dat je die had, je hebt ze overgeërfd, of gewoon overgenomen omdat je het nooit anders gezien hebt.
Maar hoe consequent kan je hieraan vasthouden? En heeft het zin? Of is dat alleen maar halsstarrig vasthouden aan... ja aan wat eigenlijk?
Vandaag nog, werd ik aangesproken op 2 van de mijne.
Ik had me ooit voorgenomen om waarom-vragen te beantwoorden. Ze kwamen vroeger dan verwacht, die vragen. Ze worden ook gebruikt om andere redenen dan het antwoord te kennen: om tegendraads te doen bijvoorbeeld, om iets anders niet te moeten doen, ... Vaak stelt ze in zo'n bui de volgende waarom vraag nog voor ik halverwege mijn antwoord zit.
Ooit heb ik van een collega, die ook psychologe is maar dat is hier eigenlijk niet van belang, de tip gekregen dat je soms ook kan zeggen "omdat het zo is" of "omdat ik het zeg". En daar maak ik dus echt wel gebruik van. Niet altijd, niet te pas en te onpas. Of dat denk ik toch.
Maar het loopt dus niet volgens mijn ideaalbeeld over ouderschap, dat ik vooraf had.
Is het fout van mij? Volgens sommigen wel... soms denk ik dan: ander kind, andere aanpak. Op andere momenten twijfel ik dan weer: of heb ik gewoon het kind dat ik heb, dòòr mijn aanpak? Heb ik het dus aan mezelf te 'danken' (mezelf te verwijten in dit geval).
Ach ja, dit kies ik nog steeds zelf: wat mijn antwoorden zijn. Het volgende heb ik zelf niet in de hand en is misschien daardoor een beetje moeilijker.
Ik heb 2 slechte drinkers. Oudste wilt 's ochtends en/of 's avonds wel nog soyamelk drinken. Al is het onder bepaalde voorwaarden: het moet opgewarmd zijn en er moet van soya-banaansmaak te proeven zijn. Anders blijft de beker staan ...
Bij Jongste is drinken vanaf dag 1 een strijd geweest. Ze bleek ook een zeer pijnlijke infectie in haar mondje te hebben de dag dat ze bij mij kwam. En eigenlijk is het nooit echt goed gekomen, dat drinken.
Drinken is belangrijk, liefst water en tot kleuterleeftijd melk. Maar ik kan ze niet dwingen! Als ze niet willen, willen ze niet. Bij Oudste moet ik zagen, zeuren, en manipuleer ik zelfs: "ja, je mag TV kijken, wel pas wanneer je beker leeg is" (soms is er dan al een beker gesneuveld en moest de vloer helemaal gedweild). Bij Jongste werkt dat manipuleren nog niet. Als Jongste niet wilt draait ze haar hoofd. Maar drinken moet, dus dring ik aan. Jongste neemt dan water/melk in haar mond en doet deze dan gewoon open zodat alles eruit loopt. Zucht.
Dan maar mijn toevlucht tot iets wat ik ook niet van zin was te doen: appelsap met water gemengd. Zeker nu, na 5 dagen hoge koorts en beangstigend weinig pipi-pampers....dan is de verhouding appelsap/water vooral richting 80% appelsap. Meestal is het andersom...
Maar dan kom ik met haar ook ooit op het punt waar ik sta met de Oudste. Die drinkt alleen thuis. Een hele dag op school: uit haar drinkbeker is zo goed als niks meer uit. Ah nee: daar mag alleen maar water in (of melk, maar dat is nooit op de juiste temperatuur voor haar). En juf heeft wel wat anders te doen dan naast haar te staan en te vragen, te zagen, te dwingen om haar een beetje te laten drinken....Ik heb dat nog genegeerd, die regel dat ze alleen maar water of melk mee mogen. En dan was toch de helft uit de drinkbeker. Maar goed, ze werd 'ontmaskerd' en erop aangesproken dat ze echt alleen water mag drinken. Dus komt sindsdien de drinkbus weer vol mee naar huis...
En dat vind ik niet OK.
Foert regels en principes: ik wil dit nog tot de vakantie volhouden. Als het dan nog hetzelfde is, dan wordt na de kerstvakantie het water in haar drinkbeker opnieuw op smaak gebracht met appelsap.
Maar hoe consequent kan je hieraan vasthouden? En heeft het zin? Of is dat alleen maar halsstarrig vasthouden aan... ja aan wat eigenlijk?
Vandaag nog, werd ik aangesproken op 2 van de mijne.
Ik had me ooit voorgenomen om waarom-vragen te beantwoorden. Ze kwamen vroeger dan verwacht, die vragen. Ze worden ook gebruikt om andere redenen dan het antwoord te kennen: om tegendraads te doen bijvoorbeeld, om iets anders niet te moeten doen, ... Vaak stelt ze in zo'n bui de volgende waarom vraag nog voor ik halverwege mijn antwoord zit.
Ooit heb ik van een collega, die ook psychologe is maar dat is hier eigenlijk niet van belang, de tip gekregen dat je soms ook kan zeggen "omdat het zo is" of "omdat ik het zeg". En daar maak ik dus echt wel gebruik van. Niet altijd, niet te pas en te onpas. Of dat denk ik toch.
Maar het loopt dus niet volgens mijn ideaalbeeld over ouderschap, dat ik vooraf had.
Is het fout van mij? Volgens sommigen wel... soms denk ik dan: ander kind, andere aanpak. Op andere momenten twijfel ik dan weer: of heb ik gewoon het kind dat ik heb, dòòr mijn aanpak? Heb ik het dus aan mezelf te 'danken' (mezelf te verwijten in dit geval).
Ach ja, dit kies ik nog steeds zelf: wat mijn antwoorden zijn. Het volgende heb ik zelf niet in de hand en is misschien daardoor een beetje moeilijker.
Ik heb 2 slechte drinkers. Oudste wilt 's ochtends en/of 's avonds wel nog soyamelk drinken. Al is het onder bepaalde voorwaarden: het moet opgewarmd zijn en er moet van soya-banaansmaak te proeven zijn. Anders blijft de beker staan ...
Bij Jongste is drinken vanaf dag 1 een strijd geweest. Ze bleek ook een zeer pijnlijke infectie in haar mondje te hebben de dag dat ze bij mij kwam. En eigenlijk is het nooit echt goed gekomen, dat drinken.
Drinken is belangrijk, liefst water en tot kleuterleeftijd melk. Maar ik kan ze niet dwingen! Als ze niet willen, willen ze niet. Bij Oudste moet ik zagen, zeuren, en manipuleer ik zelfs: "ja, je mag TV kijken, wel pas wanneer je beker leeg is" (soms is er dan al een beker gesneuveld en moest de vloer helemaal gedweild). Bij Jongste werkt dat manipuleren nog niet. Als Jongste niet wilt draait ze haar hoofd. Maar drinken moet, dus dring ik aan. Jongste neemt dan water/melk in haar mond en doet deze dan gewoon open zodat alles eruit loopt. Zucht.
Dan maar mijn toevlucht tot iets wat ik ook niet van zin was te doen: appelsap met water gemengd. Zeker nu, na 5 dagen hoge koorts en beangstigend weinig pipi-pampers....dan is de verhouding appelsap/water vooral richting 80% appelsap. Meestal is het andersom...
Maar dan kom ik met haar ook ooit op het punt waar ik sta met de Oudste. Die drinkt alleen thuis. Een hele dag op school: uit haar drinkbeker is zo goed als niks meer uit. Ah nee: daar mag alleen maar water in (of melk, maar dat is nooit op de juiste temperatuur voor haar). En juf heeft wel wat anders te doen dan naast haar te staan en te vragen, te zagen, te dwingen om haar een beetje te laten drinken....Ik heb dat nog genegeerd, die regel dat ze alleen maar water of melk mee mogen. En dan was toch de helft uit de drinkbeker. Maar goed, ze werd 'ontmaskerd' en erop aangesproken dat ze echt alleen water mag drinken. Dus komt sindsdien de drinkbus weer vol mee naar huis...
En dat vind ik niet OK.
Foert regels en principes: ik wil dit nog tot de vakantie volhouden. Als het dan nog hetzelfde is, dan wordt na de kerstvakantie het water in haar drinkbeker opnieuw op smaak gebracht met appelsap.
woensdag 4 december 2013
cadeautjeeeees...(2)
Feestweekend:
de ene dag familiefeestje om de verjaardagen te vieren, de andere dag Sintfeest. En binnen een paar dagen komt de Heilige man dan ook nog eens hier thuis wat van zijn speelgoed achterlaten.
Soms kan veel ook wat té veel worden. Oh neenee: niet voor de kinderen die de cadeautjes in ontvangst mogen nemen. Nooit. Trouwens; er wordt duchtig gespeeld met de gekregen cadeau's. Het waren dus toppers, van de eerste tot de laatste...
Maar echt: ik weet begot niet meer waar ik alles een plaats kan geven...
Verbouwen zit er niet in, groter gaan wonen ook niet direct :-)
Tussen kerst-en nieuw ben ik een paar dagen thuis. Ik weet nu al wat ik zal moeten doen: kasten leeghalen, herschikken, wegdoen wat weg kan...
Oeps dat laatste zal een zware opdracht zijn voor de hamster in mij...
Maar niettemin: ik kijk zó uit naar die paar dagen thuis, met de meisjes... kan ik eindelijk ook eens mee spelen met hen.
de ene dag familiefeestje om de verjaardagen te vieren, de andere dag Sintfeest. En binnen een paar dagen komt de Heilige man dan ook nog eens hier thuis wat van zijn speelgoed achterlaten.
Soms kan veel ook wat té veel worden. Oh neenee: niet voor de kinderen die de cadeautjes in ontvangst mogen nemen. Nooit. Trouwens; er wordt duchtig gespeeld met de gekregen cadeau's. Het waren dus toppers, van de eerste tot de laatste...
Maar echt: ik weet begot niet meer waar ik alles een plaats kan geven...
Verbouwen zit er niet in, groter gaan wonen ook niet direct :-)
Tussen kerst-en nieuw ben ik een paar dagen thuis. Ik weet nu al wat ik zal moeten doen: kasten leeghalen, herschikken, wegdoen wat weg kan...
Oeps dat laatste zal een zware opdracht zijn voor de hamster in mij...
Maar niettemin: ik kijk zó uit naar die paar dagen thuis, met de meisjes... kan ik eindelijk ook eens mee spelen met hen.
Abonneren op:
Posts (Atom)