tik: jij bent 'em

Een tijdje geleden kreeg ik 'n berichtje van blogster altijd plaats aan tafel. Ze nomineerde me voor de Liebsteraward! Dank u. En ook een beetje: "He?!"

Het houdt in dat ik: 1) een hele hoop, nl 11, vragen dien te beantwoorden, 2) daarnaast nog van alles over mezelf vertel (11 weetjes) om dan 3) zelf ook weer mensen te 'nomineren' en 4) een lijst van 11 nieuwe vragen aan deze mensen voor te leggen.

Hup: daar gaan we: De vragen van "altijd plaats aan tafel"

Waarom startte je deze blog? 
Er kwam zoveel op mij af, in het begin van wat ik dan noem 'mijn pleegzorg avontuur' dat ik wel wat van mij af moest schrijven. En een blog leek mij een goed idee, omdat er dan soms ook reactie op kan komen. 

Wat was de mooiste dag uit je leven (tot nu toe)? 
Dit is een moeilijke...De meest mémorabele waren wel de 24 uur waarin ik te horen kreeg dat een kindje een pleeggezin nodig had en ze aan mij die vraag stelde, ik alles regelde én haar ging ophalen. 

Wat deed je ontiegelijk veel verdriet?
Ik heb een slecht geheugen, vooral wat betreft tegenslag, pijn, verdriet...Het voordeel is dat ik niet lang in het verleden blijf hangen. Het nadeel? Geen eigenlijk, behalve dat ik deze vraag niet kan beantwoorden.

Wat zou je nog graag verwezenlijken in je leven?
Verwezenlijken... daarvoor moet je al streven naar... iets...een hoger ideaal hebben, of zo.. Nee: ik wil gewoon later 'gerust' zijn dat 'mijn' meisjes op hun pootjes terechtkomen. En daarvoor wil ik nu doen wat moet, wat binnen mijn mogelijkheden ligt.

Als je 1 ding mocht weten uit je toekomst, wat zou je dan willen weten?
Zie vorig antwoord

Waar staat de computer waaraan je blogt?
Op mijn schoot (laptop)

Volgen er veel mensen die je kent uit het dagelijks leven je blog?
Neen, eigenlijk niet. 

Wat zou je willen veranderen in je leven?
Meer de dagen en de dingen op mij laten afkomen, ze nemen hoe ze zijn, zonder te veel vooringenomenheid. Hierdoor komt er tijd vrij om gewoon te genieten van alles wat er al is

Wat zijn je 3 beste eigenschappen?
in elk geval niet "het huishouden doen" 
Relativeringsvermogen, waarschijnlijk en ook : ik kan wel boos zijn maar ben niet rancuneus. Maar dat hangt samen met dat relativeringsvermogen, he. 
En als't echt spannend is en er van alles tegelijk op mij afkomt, dan kan ik blijkbaar nog organiseren ook. Maar wel alleen maar in die omstandigheden...

Waarvoor ben je bang?
Om erg ziek te worden en 'mijn' kinderen daardoor in de steek te moeten laten...

Welk seizoen verkies je en waarom?
Vroeger zou ik ongetwijfeld 'de winter' gezegd hebben, op het moment dat het sneeuwt. Ah die rust! Is het je ook al opgevallen dat alles stiller is wanneer het heeft gesneeuwd? En ook: licht! door de weerkaatsing op de witte sneeuw... En het heerlijke geknars wanneer je door de sneeuw stapt. Doet mij ook denken aan: gaan skieën, open haard, gluhwein, kaarsjes, kaasfondue of raclette, ... enfin: ge ziet het plaatje
Ondertussen, met kinderen, kan ik de zomer ook wel appreciëren: warmte, ploeterbadje buiten, vrolijke gekleurde kledij, veel buiten kunnen zijn, niet moeten rijden op gladde wegen met het angstzweet in mijn handen, veel mogelijkheden om ergens naartoe te kunnen gaan ook met kleine kindjes,...

11 weetjes
Ik ben geen ochtendmens
Ik heb koffie nodig om in gang te geraken
Ik vind koffie niet lekker, dus doe ik er veel melk en ook suiker bij
Ik ging vroeger graag en regelmatig op skiverlof
Droom ervan om dat later -met de meisjes- opnieuw te doen
Zou nog graag 'verre' reizen maken: op mijn droomverlanglijstje staan: Canada, Australie, Peru, Nieuw Zeeland,.. en ik kan er nog wel wat verzinnen, al vermoed ik dat het er niet van zal komen, dus blijf ik dromen
Heb ooit nog leren jongleren met 3 balletjes en kunnen 1-wieleren. Het eerste kan ik nog een beetje, het 1-wieleren helemaal niet meer...
Ben altijd wel ergens gekwetst  (lijfelijk bedoel ik dan)
Heb duidelijk minder energie dan mijn gemiddelde medemens
In een ver verleden had ik nog tijd om te Quilten, misschien later terug?

En dan nu: ik geef 'em door, de Liebsteraward aan:
Bright, Moeke Vera, Zeemeermieke, en Anneleen,  

en zij mogen volgende vragen beantwoorden:
Waarom startte je je blog?
Vanwaar komt de titel van je blog?
Hoe of wanneer heb je ontdekt dat je kon schrijven?
Wat heb je nodig om goed te kunnen schrijven?
Welke is je favoriete blog?

Waarvan droom je?
Wat is jouw ergste nachtmerrie?
Wat zou je willen veranderen in je leven?

Wat vind je de meest geniale uitvinding?
Waar werd je afgelopen week erg blij van?
Welk seizoen verkies je en waarom?

epipen

Eerste consult bij de allergoloog.. dat het veel te gevaarlijk is zonder epipen, dat ik er op moet voorbereid zijn dat ik zal moeten prikken bij een van de volgende keren dat er een allergische reactie is.

'k Moet wennen aan het idee: toch gek dat dat vanaf nu tot de 'standaard-uitrusting' zal moeten behoren... Maar zoals de arts het duidelijk verwoordde: "er gaat een moment komen dat de pillekes niet genoeg helpen en je binnen de kortste keren 2 meter onder de grond ligt..." 

Ik denk dat hij iets duidelijk wilde maken....

Net zoals toen hij zei dat hij dit wel een heel interessante casus vindt, maar het er voor mij hoe dan ook "euh, erg vervelend uit ziet", inclusief een zeer bedenkelijke gelaatsuitdrukking

Ik blijf denken dat hij overdrijft... 't Is tot hier toe toch altijd al mee gevallen?

Eerst nog door de hele testbatterij gedraaid worden. Hopelijk weet ik daarna wat te vermijden en lukt dat zo goed dat die epipen enkel vervangen moet worden omdat hij 'vervallen' is, niet wegens gebruik. Want eerlijk? Het is me nog niet duidelijk vanaf welk moment ik dat ding ik zal moeten gebruiken en tot hoe lang ik mag wachten...

Ach ja: tijd brengt raad. En vooral: de tijd zal maken dat ik kan wennen aan het idee... 't is nu niet dat ik er zo regelmatig last van heb. En slechts 1 of 2 maal was er niemand in de buurt... 'k kan het dus nog goed timen ook ;-)

En ik blijf hopen dat hij overdrijft....

Cadeautjeeeeees

We zijn eraan begonnen, aan onze feestperiode.
Verjaardag Oudste - sinterklaas (dat is GROOOT feest voor de kleine menskes) - mijn verjaardag - kerst - verjaardag van Jongste
En dat allemaal op zo'n 6 weken tijd.

Wat dus wilt zeggen: cadeautjes verzamelen. Tot hier toe deed ik al gedurende het jaar aan 'cadeau-verzamelen'. Maar ik heb zo het gevoel dat dit stilaan voor het laatst was. Oudste begint stilaan haar voorkeuren op te geven, maar is daar nog niet erg standvastig in. Laat ons zeggen dat een week of 3 het maximum is om haar voorkeur vast te houden.

En voor de verjaardagen vraagt de familie ook wat de voorkeuren zijn.
Het leuke aan een 4-jarige is dàt er al uitgesproken voorkeuren zijn: met plasticine spelen, zich verkleden, zijn de toppers van het moment. Stilaan begint mijn drukke grote meid toch ook wel even te willen knutselen of creatief bezig te zijn: eventjes schilderen  en vooral: cakejes versieren :-) Al verdenk ik haar ervan dat ze dit laatste vooral graag doet omdat ze ondertussen volop kan snoepen..

Oudste had dan ook voor het eerst een echt kinderfeestje. Met dank aan de tips van ervaren mama's, liep het allemaal gesmeerd en waren de 2,5u zo om. Maar mens, wat kunnen 4 meisjes van 4 ongelooflijk veel lawaai maken! 
De stoelendans bleek de max. En terwijl ik eerst de klassieke versie, met steeds een afvaller, in gedachten had, reikten zij mij zelf de variante zonder afvaller aan. En dat was uiteraard veel leuker. De 'stoelloze' kreeg een opdrachtje en mocht daarna gewoon terug meedoen. Plezier verzekerd. Jongste had er geen idee van wat er gebeurde, maar danste/liep uitbundig mee in de kring..

Héhé: 't was voor mij een uitdaging waar ik toch niet zo van overtuigd was dat mij dit ging lukken. Maar volgend jaar hoef ik niet te twijfelen.. met een goede voorbereiding is 't gewoon heel leuk. 

En nu : op naar 't volgende feestje. 

Wat als?

"Wat als...?" is een geweldig leuk programma... Wanneer ik eraan denk om te kijken, kan het gebeuren dat ik luidop zit te lachen..... Ja: in m'n eentje..

Mijn "wat als?" is echter vooral gepieker. Compleet nutteloos, ik ben me daar van bewust. En toch kan ik het momenteel moeilijk tegenhouden.
De reden daarvan is het bezoekje aan het COS, dat voor binnenkort gepland is.

Jongste lijkt het wat moeilijker te hebben op bepaalde vlakken en zowel mijn pleegzorgbegeleidster als ikzelf zouden graag wat 'duidelijkheid' krijgen hierover. 

Ze is, bijna constant, ziek geweest de eerste 10 maanden dat ze hier woonde. Best mogelijk dat ze hierdoor wat vertraging heeft opgelopen en dat ze, met tijd en geduld, er wel komt. Maar misschien heeft dat er helemaal niets mee te maken en heeft ze wat extra hulp nodig?

Wanneer ik 's nachts wakker lig (nadat er eentje mij uit mijn bed heeft laten komen en ik niet onmiddellijk de slaap weer vat), dan komen al die vragen waar nu nog geen antwoorden op zijn.

...Wat als ze op 2,5 niet klaar is voor de kleuterschool? Zal er voor haar nog plaats zijn in de crèche? Dit is de gemakkelijkste vraag... gewoon even babbelen met de verantwoordelijke van haar crèche en ik ken het antwoord. 

...Wat als ze nu al extra ondersteuning nodig heeft? Dan volgt onmiddellijk: wanneer ga ik dat doen? Hoe en wanneer kan ik dat in mijn week inpassen?

...Wat als zou blijken dat het niet zou gaan om 'iets dat op te lossen valt' maar gewoon een gegeven is waar we vanaf nu rekening mee moeten houden? Nee, eigenlijk is dat geen probleem. Die mini-meid zit al lang in mijn hart...

...Wat als ze niet in het gewone onderwijs zal mee kunnen? Oh nee! Stel je voor: beide meisjes naar een andere school. Ik raak 's ochtends nu al amper op tijd op m'n werk, dat zal al helemaal onmogelijk worden als ze later niet naar dezelfde school zouden kunnen gaan....Ik ga dat niet kunnen... dat lukt mij niet... en dus kan ik niet goed genoeg voor haar zorgen.

Idioot, he? Ik weet het. Want ik weet nu nog niets, behalve dat wat ik zelf meen te zien. En ook dat is beïnvloedt door het feit dat Oudste nogal snel was in de zaken waar Jongste eerder traag in lijkt te zijn.

En vooral ook idioot om nu al te denken dat het mij niet zal lukken als er toch extra's of 'aanpassingen' moeten ingepland worden. 
Dan hoor of lees je verhalen van anderen zoals die van lotbegot, hoopjes, en nog vele vele anderen. En dan weet ik dat ik me aanstel. 

Komt tijd, komt raad. En ik heb nog tijd genoeg om aan te pakken wat er (nog steeds 'eventueel') zal moeten aangepakt worden.
Want wat zou er mij in de weg staan om toch alles 'te regelen' wat moet? 
Behalve mijn gedachten? 
Niets....toch?

Kerstvakantie en het kweken van grijze haren

Kerstvakantie... 
een periode waar ik vroeger altijd naar verlangde: de lichtjes, de kaarsjes, de vele feesten en gezellige familiebijeenkomsten.

Het verlangen naar dat gedeelte is er nog steeds, maar ...
Er is dus een 'maar' bijgekomen.

Het lijkt wel of alles en iedereen sluit van 24 december tot en met al zeker 3 januari. Dat wilt dus zeggen dat er nog gewerkt wordt op maandag, misschien -gedeeltelijk -dinsdag en dan te sluiten om pas de week nadien op -alweer misschien- vrijdag terug te starten.
Behalve ziekenhuizen natuurlijk, en mensen die in de verkoop werken, uiteraard. 

Bij mijn werkgever mag je nog 1 verlofdag opnemen tussen kerst- en nieuw. Logisch: ik werk in een ziekenhuis en men stopt nu niet even snel met ziek zijn die 10 dagen...Nu, ik moet eerlijk zijn: met wat gegoochel met overuren en een recupdag, kan je echt nog wel wat meer dagen thuis zijn in die periode, uiteraard op voorwaarde dat er genoeg volk op de werkvloer is. In geen geval kan ik de hele vakantie thuis zijn, maar goed, na veel rekenwerk, gegoochel met uren  en werkrooster  samen leggen en gebruik maken van de volle 3 dagen dat crèche open is en van de 3 open opvang dagen ze 2 keer vroeger sluiten + inspringen van zus op de 31ste, ging het nét lukken.

Nét....tot de crèche laat weten dat er te weinig kindjes komen op de 24ste december en ze dan dus ook sluiten....Wat nu?

Oh, ja ik heb begrip voor hun argument,(weet ook dat er meer meespeelt dan alleen de weinige inschrijvingen). Waarschijnlijk besliste ik in hun plaats hetzelfde en ik appreciëer ook wel dat ze me nu verwittigen, meer dan een maand vooraf. Dan heb ik nog tijd om een oplossing te zoeken. Een babysit? van 7u20 's morgens tot 17u30 's avonds? Dat zijn 11 begonnen uren aan 5 euro per uur: 55euro... Dat is bijna die dag gaan werken om mijn babysit te kunnen betalen, dan? Ook een beetje gek, niet?

Maar wat ik mij vooral afvraag: moet dat nu echt? Serieus? Het werk-leven van het halve land voor een kleine 2 weken stilleggen. Alle kinderopvang incluis, zodat je als 'werkwillige' toch gedwongen wordt om extra verlof in die periode te plannen... en er dus nog meer stil ligt van de dag voor kerstmis tot het weekend nà nieuwjaar....

De kerstperiode is er nog altijd eentje om naar uit te kijken, maar tegenwoordig ook om vooraf eerst nog wat grijze haren te kweken....

"een hart dat zwelt van trots"

Eventjes voor de herfstvakantie was ik thuis en kon ik Oudste dus al rond half vier van school oppikken. Ze vraagt me een beetje verlegen of ze me iets mag laten zien...

“Ja, natuurlijk! Gaan we naar je klasje? Is't daar dat je iets wilt tonen?”

“Nee, hier” en we staan in't deurgat van de grote zaal naar de speelplaats. Ik snap er dus niet veel van.

Ze neemt nog een grote hap lucht en dan komt het: “ik kan fietsen op een fiets met 2 wielen en 2 trappers”. 

“Echt?!!! Doe maar, laat maar zien” (terwijl ik wel weet dat op dit moment de schoolfietsjes normaal niet in gebruik mogen zijn). 

Ze neemt een stevige schoolfiets en fietst, wankel welliswaar, een klein stukje in de zaal. Ze concentreert zich zodanig op het fietsen dat het sturen een beetje minder aandacht krijgt...

Goh, ik vond de uitspraak "een hart dat zwelt van trots" altijd ongelooflijk pathetisch gezwets. Hoe was iemand ooit op die uitspraak gekomen?

En die dag... was ik zo trots toen ik haar daar op die fiets zag. En dat heeft ze dus helemaal op haar eentje geleerd, he! Want thuis hebben wij alleen een loopfietsje.

Mijn hart zwol van trots. 

Ik weet nu waar die uitspraak vandaan komt: het gebeurt gewoon... je voelt je hart, letterlijk, zwellen. Van trots blijkbaar....

We lopen door naar de klas om haar spullen op te halen en juf is nog aan het werk. Die beaamt dat Oudste tijdens de speeltijd had laten weten dat ze nog hard ging oefenen.

Wat een volhouder!!

Kleine zus vindt duidelijk dat ze niet kan achterblijven en liet thuis zien -ook voor het eerst – dat ze zelf de buggy in en uit kan kruipen.

Familieweekend

Familieweekend was:

*Vooraf afspreken wie wat zou meebrengen
*Bij het inpakken al merken dat we geen eten meebrengen voor een weekend, wel eerder voor een hele week
*Veel getater en een beetje bij-babbelen
*lekker eten, en dus ook veeeeel :-)
*de kindjes die gillend achter elkaar rondlopen (Dora en Diego spelend, of Wolf en roodkapje, of...)
*veel volwassenen die de kinderen even entertainen wanneer zij er even niet meer in slagen
*parkeren in een bloembak (en meer moet daar niet over gezegd worden)
*op zaterdagavond papa zien poolen. Voor hem was het voor het eerst, bij mij ging het even vlot als mijn eerste keer (niet dus). Maar 't was grappig en gezellig
*wandelingen uitzoeken die haalbaar zijn voor 4-jarigen
*op zo'n wandeling zien dat Oudste, die al van in't begin weinig zin had, na 500m languit in een plas valt, en uiteraard keihard begint te brullen. Maar gek genoeg: eens bekomen van de schok, stapte ze wél flink mee....
*halverwege de wandeling op zondag merken dat ik 'ergens' een allergische reactie op aan het doen ben en dan besluiten om rechtsomkeer te maken. Op het einde toch wel twijfelen of ik zelf aan de auto zou geraken...'t Was kantje-boord, maar goed: feit dat ik dit nu kan schrijven wilt zeggen dat het allemaal goed is afgelopen.
*daardoor een ander aspect van Jongste mogen ontdekken: terwijl ik uitgeteld op de zetel lag, kwam ze rustig naast mij zitten. Terwijl ze anders na 10 sec alweer rondspringt op de zetel of op zoek gaat naar wat anders, bleef ze nu toch wel even rustig zitten. Ze is dus erg sociaal voelend, ook al kan ze nog niet spreken en begrijpt ze nog maar  weinig voor haar leeftijd.