Happy

Het was toch een gokje : de overstap met haar naar het bijzonder onderwijs. Ondanks dat het zo noodzakelijk aanvoelde, blijft de onbekende hoe het kind de overstap zal verteren naar een andere school.
En hoe het zal omgaan met de reden van veranderen van school "omdat een aantal zaken nu eenmaal voor jou moeilijker zijn dan voor je klasgenoten. En op je nieuwe school hebben alle kinderen het daar wat moeilijk mee. Dus kan de juf/meester daar meer rekening mee houden".

Vandaag ben ik gewoon heel blij dat we een dikke 2 jaar geleden  die stap gezet hebben.

Het was teamvergadering vandaag : een moment om alle betrokken partijen samen te zetten en een update te geven hoe het nu gaat en waarrond er gewerkt gaat worden de komende periode.

Zo heerlijk om van iedereen : klasjuf, opvoedster in de opvang, en betrokken therapeuten te horen dat ze een vrolijk kind is.
Zonder onder de mat vegen van haar werkpunten, konden ook haar sterke kanten volop aan bod komen.

Ja, ik ben dankbaar dat bijzonder onderwijs bestaat: dank zij de expertise in andere leermethoden, de kleine klasjes en extra tijd, zal ze alles kunnen leren wat er binnen haar mogelijkheden haalbaar is.

Een dikke pluim voor het hele team van het SLP : ze zijn top!

alien-ated

Het is serieuze wetenschap, natuurlijk. En daar moet niet mee gelachen worden, met zo'n onderzoek of je geen slaapapnoe hebt.
Het is maar dat ik dan ook weet waarom ik 's morgens in de auto steeds zo hard moet vechten om wakker te blijven.

Maar toch : slaapwel hé

Vanochtend werd er zelfs oprecht gevraagd of ik goed geslapen had. 😃 Grapjassen!

Maar toch : geen kwaad woord over AZ Jan Palfijn. Vorige week nog las ik een opinie van iemand die zich tijdens een ziekenhuisopname blauw ergerde aan de verpleegtaal "boterhammekes, madammeke, enz". Dus lette ik daar extra op.
Niks van gemerkt! Echt: hier wordt heel normaal gesproken tegen patiënten en blijf je een volwassene. En ook vriendelijk, het personeel waarmee ik in contact kwam.

Wat een verschil met 1 van die andere Gents ziekenhuizen! Al moet ik eerlijk zijn : dit was tot 7 jaar geleden, daarna heb ik er geen voet meer binnen gezet

Herstellen van een traumatische gebeurtenis

Traumatische gebeurtenissen : We maken het allemaal wel mee. 
Het hoeft niet het ergste van het ergste te zijn om 'van je melk' te zijn.

Vorige winter nog : 
ik weet echt niet hoe ik hen niet gezien had. Bijna had ik een kleine meid van het zebrapad weggemaaid. Mama en papa trokken haar op tijd achteruit en ik gooide mijn stuur naar de andere kant. Ik zette mij langs de kant, hevig bevend... wat als??? Papa kwam rustig naar mij, met de vraag hoe het mogelijk was dat dit gebeurde?. Ik kon alleen maar stamelen, en beven,... Mama liet sussend weten: "zoiets gebeurt soms, we zijn OK". Ik wist alleen maar dat dit NIET OK was... 

Mijn hoofd kon dan wel redeneren: iedereen is OK, dit was een bijna-ongeval. Mijn lichaam voelde iets anders...En ja, daar moet je dan even van bekomen.

Soms echter, zit een trauma heel erg diep ingeschreven in je lichaam, in je brein. En dan blijft jouw lichaam je beschermen, ook al is dat al lang niet meer nodig. 
Je hebt het waarschijnlijk ook al eens gezien : iemand die rondstapt met gebalde vuisten en zich daar totaal niet van bewust is. Of iemand die constant de kaken op elkaar klemt.

Stress, heet dat dan. 
Het is eigenlijk het onbewuste gedeelte van ons brein waar het alarm blijft afgaan. En dit alarm blijft aan ons lichaam zeggen : let op, onveilig!, Bescherm je!
Dit terwijl het bewuste deel van ons brein registreert dat alles ok is...
Hoe kan dat dan?
Omdat het onbewuste deel van het brein (soms benoemd als reptielenbrein) geen woorden, noch logica, begrijpt. Het krijg signalen door van het lichaam en splits deze op in veilig  of onveilig. Bij onveilig stuurt het ons lichaam om ons te beschermen.
In mijn chaos en dingen tegelijk doen, komt het al eens voor dat ik per ongeluk de hete plaat van het strijkijzer raak. Eerst trek ik mij weg : mijn lichaam brengt mij in veiligheid, pas daarna voel ik 'ai, dit is heet' en dan komt de reactie "zo stom ook'. 

Meestal zet het reptielenbrein daarna het signaal weer op groen : het is weer veilig. Als de stress heel hevig was, en/of lang duurt, dan blijft het alarm afgaan, Ook al is alles weer OK

'Zal wel", hoor ik je denken, "stop nu maar met lesgeven! Ik wil er gewoon vanaf, van dat stressgevoel en hoe doe je dat dan?

Ik kom net terug van een MNRI© cursus waarbij we technieken leerden om het brein het 'alles is veilig' signaal te geven. Hoe? Via het lichaam natuurlijk, want dat begrijpt het reptielenbrein. Hele rustige zachte bewegingen op de behandeltafel, brengen je eerst tot rust en daarna je stresshormonen terug wat meer in balans.

Zo dankbaar dat ik dit heb mogen leren. Nu kan ik dit ook doorgeven aan de mensen in mijn omgeving die dit nodig hebben. 
Ook dit heb ik ontdekt in mijn zoektocht naar de best mogelijke opvang van mijn 2 meisjes. Heel vroeg in hun leven hebben zij te veel stress moeten ervaren, en dat heeft een invloed op hun emotieregulatie, gedrag, leermogelijkheden,...  En nu kunnen ze ook daarbij geholpen worden.

Hawk-eye

Na maanden - wat zeg ik - jaaaaren, gevecht moeten leveren om haar naar bed te brengen,
ging het vandaag 'smoothly'.

Scheids! call for hawk-eye.
Niet om mijn gelijk- of ongelijk- te bewijzen.

Wel om op zoek te gaan naar het cruciale moment.
Waar lag het 'm in?
Wat deed ik deze keer juist?
Wanneer besliste ze om er geen strijd van te maken en waarom?

Echt... ik heb geen flauw idee.
Al zou ik wel willen dat het vanaf vandaag regelmatig zo rustig zou verlopen. Oh, wat zou mij dat een hoop gemoedsrust geven ! Aan de deur nog even zwaaien, Ilove you zeggen, en met een gerust hart zachtjes de deur dicht doen.

Zo anders dan al die keren dat ze mij niet wilt lossen, begint te huilen, tieren, brullen, ... Mij laat weten dat ze zich niet goed voelt, terug uit bed komt, huilend en zich weer aan mij vastklampt

En dan vanavond.... Zo zen...

vrije avonden

Ik rij van het werk naar huis en zoals altijd schieten mijn gedachten naar later op de avond. Van wat er eerst gedaan moet worden, en wat er zeker niet mag vergeten worden.

Vandaag is mijn lijstje superkort. Ik ben 4 avonden alleen thuis, want beide meisjes zijn op kamp. Nee niet samen, elk een eigen kampje. Toch zijn ze 4 avonden overlappend weg.

Dus heb ik zeeën van tijd; ik kan alles wat ik ga starten ook afmaken zonder gestoord te worden. Ik hoef alleen mezelf op tijd op het werk te krijgen, morgenvroeg. Geen opjagen van 2 meisjes die steeds interessantere dingen te doen hebben dan op tijd in de auto te stappen. Geen eindeloos gedoe om mijn slechte slaapster in bed te krijgen en haar daar te laten blijven... al die tijd die vrij komt!

Eindelijk kan ik eens mijn stapel papieren onder handen nemen en afwerken,
oh ja, en de krant lezen van dit weekend en die van de voorbije 2 weekends ook maar. 
Ah ja : eindelijk tijd om "the boat star" en "how monsters wish to feel" te vertalen zodat ik het vlot kan doornemen met mijn meisjes. 
Misschien is het deze week het ideale moment om die rolgordijnen op te hangen? Dan hou ik de warmte misschien een heel klein beetje uit het huis....
Het huis... juist : ik moet dringend eens werk maken van op zoek gaan naar een dakwerker : dat dak moet nu eindelijk eens geïsoleerd geraken! Echt, zeker wanneer het zo heet is, of wanneer het in de winter ijskoud is, wil ik daar dringend werk van maken...
En het zijn dan ook nog eens Gentse Feesten...

Terwijl ik de stapel papieren klaarleg, besef ik dat de cavia's het buiten misschien te warm gaan hebben : het binnenhok klaarmaken voor morgen? Wanneer ik eerst even ga checken of ze zich nog OK voelen, zie ik dat het wasrek is omgewaaid: dan maar eerst de was opruimen... Ondertussen zie ik dat de tuin dringend een beetje aandacht nodig heeft : de haag had al lang gesnoeid moeten zijn en het onkruid overwoekert de rest....


Heuu: kinderen die hier rondlopen of niet.... de taken in volgorde aanpakken en afvinken lijkt gewoon onmogelijk voor mij....

Ach wat : als ik al maar een deel gedaan krijg! 't Zal in elk geval veel meer zijn, nu ik 'vrije avonden' heb.

buikpijn

Ze heeft buikpijn.
Altijd.
De éne keer meer dan de andere.

Natuurlijk ben ik al naar de huisarts geweest. Meer dan eens, trouwens.
Namelijk: elke keer dat mijn moederhart het echt niet meer aankon om weerstand te bieden aan haar smeekbeden, tranen, gekerm,...

Wat doe je als ouder wanneer de arts zegt aan het kind zegt: "jij hebt pech. Jij voelt het wanneer je darmen werken. Bij iedereen werkt de buik de hele tijd, maar de meesten voelen dit niet. Jij wel. En dat is geen ziekte. Maar dat is wel erg veel pech voor jou, want het voelt niet prettig".
Klaar is kees voor de arts: geen pathologie, zo weinig mogelijk medicatie, want dit helpt niet echt.

Soms maak ik van mijn hart een steen: "ik weet dat het pijn doet meisje. Misschien dat het straks betert, wanneer je naar toilet kan gaan. in elk geval: je aandacht afleiden is beter dan er de hele tijd aan te denken".

Soms huilt ze dan nog meer: "ik wil thuis blijven, ik wil bij jou" of "Ik kan niet meer". En dan capituleer ik. Laat ik haar een dagje thuis, omdat ik ook wel weet dat op die manier in de klas zitten ook niets oplevert. En gaan we nog maar eens naar de arts. Om een ziektebriefje voor school te verkrijgen (en voor mijn werk)

Al weet ik : het levert niets op. 1 dagje rust voor haar, ja. Maar die buikpijn is er gewoon altijd...
En dus had ik, na een half jaar elke maand minstens 1 dag met haar thuis te zitten, beslist : ik doe dit niet meer: thuisblijven voor haar buikpijn.

Vandaag was het weer zover, tranen, aan mij plakken, smeken om terug naar huis te kunnen (ze weet dat ik vandaag thuis ben). Maar het is ook toetsenperiode. Ik wil niet dat ze er nu eentje mist om dan enkele dagen later meer stress te hebben omdat ze dan 2 toetsen op 1 dag moet doen terwijl de anderen vrije tijd hebben....

Dus besliste ik dat ze hoe dan ook naar school gaat. En na haar toets ga ik haar ophalen, zodat ze vroeger naar huis kan om extra te rusten.

Klinkt allemaal rationeel, overdacht, logisch...
Waarom voel ik er mij dan slecht bij? falend?

Weer een jaartje erbij

In mei legt elke vogel een ei, zo klonk het vroeger. Bij ons is het : "In Mei is het jeugdrechtbank-tijd".

Telkens opnieuw in Mei, komen we samen bij de jeugdrechter, in de rechtbank. Dit jaar was iedereen die opgeroepen was, vroeg aanwezig. Met dank aan de anciënnteit van 1 van de aanwezige advocaten, mochten wij ook als eerste aan de beurt.

Het moet niet, want zowel jeugdrechter als advocaten hebben hun info via de verslagen gekregen. Toch werd ook deze keer aan mij gevraagd hoe het gaat met haar, nog voor het verslag werd voorgelezen. In principe heb je als pleegouder zo goed als geen rechten. Maar als eerste gehoord worden door een jeugdrechter: dat voelt als veel respect voor pleegouders vanuit de jeugdrechtbank!

Als dan 10 minuutjes later, want zo een zitting duurt niet zo heel lang, wordt afgesloten met 'pleegzorg wordt met 1 jaar verlengd' en een dank-je-wel, dan voelde ik me toch even wat beschaamd om dit laatste. 

OK: het gaat met z'n ups-en downs en wat extra omkadering is nodig. Toch voelt het als een voorrecht om de zorg voor dit prachtmeisje te mogen opnemen. (en bij uitbreiding ook van de andere meid natuurlijk). Wanneer mama deze dank-je-wel overnam, kreeg ik even kippenvel. Zoveel jaren was het zo moeilijk voor de mama om samen met mij in 1 ruimte te zijn. Omdat ik haar herinner aan haar verdriet. Vandaag die een dank-je-wel van haar horen, dat deed me echt iets. 

Ze geeft daarmee ook impliciet haar dochter de boodschap dat het OK is om thuis te zijn in mijn huis.....

Ik kreeg een vroeg moederdagcadeau dit jaar..... en wat voor één.

Effe op adem komen.

Pffieeeuuuw,, wat was me dat, dit weekend?

Na het moeilijk verlopen bezoek van gisteren, was het alle hens aan dek vandaag. 
De éne explosie na de andere. Geen rust te vinden.
Ik heb in elk geval goed (nu ja?) kunnen oefenen om dingen anders aan te pakken. Om 'in verbinding te blijven'. Al moet ik toegeven dat ik dat niet de hele tijd kon volhouden. Tegen 16u was ik al  helemaal uitgeput....

Hoe moet dat dan voor haar zijn, vraag ik mij af? Na een hele dag ongecontroleerd huilen, roepen, tieren en op andere momenten in het wilde weg slaan en stampen?? Zij zal wel helemaal 'perte totale' zijn....

Pas tegen de avond kwam er zo nu en dan een pauze. Eén daarvan kon benut worden om te babbelen. 

Eerst haar bezorgdheden: "ik wil morgen niet naar school ; ik wil daar niet wenen".  Ik begrijp dat ze dat liever niet heeft, dat ze haar kwetsbaarste zelf voor thuis wilt reserveren en niet tentoon wilt spreiden.
Morgen is een andere dag, daar moeten we ons nu nog geen zorgen om maken.

Plots kwam het er uit: "ik wil niet meer op bezoek, ik zie dat niet meer zitten."
Daar wringt dus het schoentje... 
Ik weet dat er geen sprake kan zijn van de bezoeken opschorten, maar ik wil wel dat er naar haar geluisterd word. Dus stel ik voor dat zij een mailtje schrijft naar de pleegzorgmedewerkster. 
Ze vindt het OK op voorwaarde dat ik typ wat zij dicteert, het is nu te moeilijk voor haar om zelf te schrijven.

Ze start met : "ik vind dat geen enkel kind dit zou moeten meemaken." Na die eerste zin, is het meest emotionele weg en schrijft ze eigenlijk een heel beredeneerde brief. Ze geeft aan dat ze de bezoeken anders zou willen hebben en geeft ook aan hoe dat voor haar er dan uit zou zien. 

Waauw! Zo knap van haar om in die mail alle zwart-wit denken weg te laten en zelfs een oplossing voor te stellen. En dat op het einde van een hele uitputtende, lange vermoeiende dag voor haar. 

Zo straf! En best iets om trots op te zijn. Ik hoop dat ik haar dat ook kan laten weten op 1 of andere manier. (Want complimenten komen nogal eens niet goed aan, wat dan weer te maken heeft met trauma en hechting en zo)

bezoeken aan ouders

Het is nodig
Het is belangrijk
Het is goed
Het is onontbeerlijk

en het is ooh-zo-moeilijk

Het contact tussen ouder en kind in een bezoekruimte.

Jongste heeft nooit een ander contact gehad met haar mama dan daar, in die bezoekruimte. Voor hen is het nu vertrouwd. Ook de bezoekmomenten waarbij ze de aandacht van mama deelt met haar broer, is ze gewoon geraakt.

Voor Oudste is alles veel wisselender. Altijd al zo geweest wat betreft de bezoeken bij haar mama. En toch is daar een overduidelijke en onbreekbare band tussen die 2. Met haar papa is dat anders. Hem heeft ze pas leren kennen toen ze 7 werd. Die bezoeken werden stelselmatig uitgebreid. Tot enkele maanden geleden de situatie van papa veranderde, en Oudste duidelijk aangaf dat ze bezoeken op die manier niet zag zitten. Terug naar de bezoekruimte dus... om opnieuw te beginnen.
Het maakte haar duidelijk erg zenuwachtig. Vooraf vroeg/eiste ze dat ik de hele tijd bij haar zou blijven. Voor haar papa werkte mijn aanwezigheid als een rode lap op een stier.

Het kind zat tussen 2 vuren: kiezen voor wat zij nodig had (mij in de buurt) of wat haar papa nodig had? Of hoe moeilijk het kan zijn om 2 mensen met trauma samen een tijdje te laten doorbrengen. Hij kon uiteindelijk bedaren en zij hield zich goed voor hem. Ogenschijnlijk werd het nog een leuk bezoek.
's Avonds toonde ze hoe het echt was voor haar.... ze had zichzelf niet meer in de hand. Een uitbarsting van jewelste... een half uur lang.
Dank zij de tips van de traumacoach, lukte gaan slapen nog redelijk voor haar.

Binnen x aantal weken opnieuw. Laat ons hopen: iets vlotter dan deze ... Want het is zo belangrijk dat ze de band met hun ouders maken/houden/herstellen. Maar wat mij betreft: liefst niet ten koste van hun eigen goed-voelen....

Spannende tijden!

Ik vind mezelf een 'rustig persoon', denk zelfs dat ik wat 'bezadigd' overkom...

Tot ik kijk naar mijn leven de laatste jaren:
Voor mijn 50ste verjaardag kocht ik mezelf een nieuw, groter huis. Vanuit de gedachte: 'meer plaats voor de meisjes, meer rust voor mij?'. Het andere huis diende verkocht en ik begin dus helemaal opnieuw met een hypotheek, en met een huis dat nog wat ingrepen nodig heeft om het wat energie-vriendelijker te maken...

De meisjes zijn mijn grootste "schatten": te verstaan op verschillende manieren.
Ja: ze kunnen schatjes zijn, lieverds, elk op haar heel eigen wijze. De ene door mij heel veel knuffels te geven, de andere door heel zorgend te zijn voor zus.. En uiteraard is dit erg kort door de bocht, want hebben ze nog veel andere manieren om hun liefde te tonen.

Ze zijn ook "mijn" schatten : het kostbaarste in mijn leven. En al wens ik ze zo nu en dan 50 km verder, of achter het behang, ik kan een leven zonder hen mij niet meer voorstellen.

En dan is er nog een manier waarop ze "schatten" zijn: doordat zij in mijn leven zijn gekomen, met hun 'rugzakje', ben ik op zoek moeten gaan. Want ja: deze kinderen vragen een andere aanpak. Wat werkt bij de meeste kinderen, de opvoedingstips die je (gevraagd en ongevraagd) overal vindt, die doen het (of niet voldoende) bij hen.

Vanuit het idee: "Doen wat werkt" en "loslaten wat na 50 keer nog steeds niet werkt", ben ik op zoek gegaan... Startend vanuit mijn leefwereld: op zoek gaan naar geschikte hulpverlening/therapeuten voor de kinderen. Bij psychologen (speltherapeut) en logopedist kwamen we al snel terecht.  En ja: dat was, en is nog steeds noodzakelijk, maar niet voldoende.  Daarmee wordt er hulp geboden aan 1 klein aspect van hen. Maar de drama's hier thuis, zijn soms een griekse tragedie waardig. Ik begreep dat zowel ik zelf iets moest veranderen aan hoe ik reageer op de 'dramatische reacties' als dat ik op zoek moet naar een manier om het torenhoge stressniveau (bij toch al zeker 1 van de 2) te doen zakken. En zo kom ik terecht bij een traumacoach: iemand die mij begeleidt in hoe ik anders kan reageren op moeilijke situaties. 
En ben ik zelf lessen gaan volgen : reflexintegratie. Wat dit juist is, zal nog uitgebreid aan bod komen. Maar het zijn lichaamsgerichte technieken waarmee ik aan de slag kan zowel bij kinderen als volwassenen.

Vooral met dit laatste gaat er een hele nieuwe werled voor mij open. Een wereld die voelt als thuiskomen. Het is alsof ik - in mijn werk als psychomotorisch therapeute- steeds enkele cruciale puzzelstukken miste om het plaatje zo goed als compleet te krijgen. Puzzelstukjes die ik nu wel in handen krijg...

Het voelt alsof ik door mijn zoektocht naar wat helpend is voor 'mijn schatten', dichter kom bij mezelf; wie ik wil zijn en wat ik wil bieden aan anderen.

En zo komt het dat ik - 1 jaar na een grote verhuis (en nee: nog steeds niet alles staat op zijn plaats) - er over denk om te starten met een bijberoep.
Spannend!